Bijna klaar!

We zijn bijna klaar voor onze trip naar Belgie! We tellen de dagen af! De kinderen hebben al een selectie van knuffels gemaakt die de trip over de plas mogen meemaken. Sommige voor het eerst, andere al voor de tweede keer. Sommige gaan met een missie: vergeten speelgoed ophalen voor de 'vrienden' die hier achter blijven en andere gaan mee omdat ze een vaste plaats in bed hebben.

Er moeten ook drie grote koffers gevuld. Niet omdat we zoveel kledij willen meenemen, maar wel omdat we ruimte moeten hebben om spullen mee terug naar hier te kunnen brengen. En dan bedoelen we natuurlijk chocolade, wijn en ... keukenhanddoeken. Ja, ik slaag er hier maar niet in om keukenhanddoeken te vinden die doen wat ze zouden moeten doen. Na meerdere mislukte aankopen heb ik gewoon besloten om Belgische handdoeken te importeren. En over importeren gesproken: de echtgenoot gaat de wijn legaal binnen brengen. We gaan de flessen dus aangeven en daar tax op betalen. Naar het schijnt zou dit niet veel kosten... Je loopt alvast niet het risico dat ze je betrappen, je een boete moet betalen en dat je je wijn kwijt bent. Gelukkig vliegen we terug in twee stappen (we overnachten in Washington) zodat de douane wat extra tijd mag nemen. Ik denk dat er strakkere plannen zijn, maar bon, we zullen wel zien hoe dit afloopt...

Ondertussen gaat het al een heel klein beetje beter met de dochter. Ze beleeft geheime avonturen op de schoolbus. Het ritje van school naar huis is het hoogtepunt van de dag! We hebben het raden naar wat er allemaal gebeurt op die bus, maar ze voelt zich er beter door. Vorige week wou ze zelfs met mij niet mee naar huis rijden! Ik was op Middle School om de 35 buschauffeurs een zakje met koekjes te overhandigen ter bedanking en hopsa, daar spurtte ze de bus in, mij vakkundig negerend. Het was trouwens wel indrukwekkend, die 35 bussen die allemaal tegelijk hun motor deden draaien en dan om de beurt, in een rij, wegreden. Ik heb nog geprobeerd er een foto van te trekken, maar tegen de zon in lukte het niet. Toen haar vriendinnetje zich afvroeg waarom die gekke vrouw foto's aan het trekken was van de bussen, heeft de dochter wel verklapt dat ik het was. De schaamte is dus nog niet al te groot. Maar toch, volgende keer mag iemand anders gaan koekjes uitdelen hoor!
 

Het gevaar van een verrassing

Zo waren we gisteren op een verrassingsfeestje voor de 40ste verjaardag van een vriend. Iedereen moest langs de zijkant van het huis binnengaan en zich verstoppen in de kelder. Een kelder hier is van een heel ander niveau dan een kelder in Belgie. De kelder is vaak ingericht als een extra speel-, tv- of sportruimte (man cave...) en kan met een schuif- of andere deur toegang geven tot de tuin. Vooraan bevindt de woonruimte zich op het gelijkvloers, maar achteraan is het dan de kelder. Ok, dus stiekem binnenglippen via de kelder. Staan we daar allemaal te wachten in het halfdonker, stelt een van de vrienden de vraag of de jarige een wapen in huis heeft. Want, stel je maar eens voor dat hij iets hoort en met dit wapen naar beneden komt, nog voor zijn vrouw haar 'schat er komt een rare geur uit de kelder, ga eens kijken'-verhaal heeft afgestoken...

Is dat nu niet verschrikkelijk? Is dat nu echt niet verschrikkelijk dat je je op dat moment moet gaan zorgen maken over wapens? Nu, van hen weten we dat ze geen wapens hebben, maar wat met al die andere kennissen en vrienden? Je kan alleen maar hopen dat die ouders hun wapens achter slot en grendel hebben zitten zodat daar geen ontdeugende zoon plots een wapen kan tevoorschijn halen om stoer te doen tegen ons testosteronbommetje!

Het recht op het dragen van wapens staat hier effectief in de grondwet. Toen Amerika nog maar net verlost was van de Britten, wilde men het risico niet meer lopen om nog gedomineerd te worden door eender wie. Omdat het federale leger iets nieuws was en nog niet te vertrouwen, had elke staat het recht op het hebben van een eigen gewapende militie: burgers die de vrije staat wilden bewaken en verdedigen. Dat deze situatie 3 eeuwen later niet echt meer van toepassing is, wil er precies niet in. Bovendien is men hier heel fel gericht op vrijheid. Inmenging van bovenuit is simply not done. Een overheid mag toch het recht op het verdedigen van uw gezin niet aan banden leggen?! Het is zelfs zo erg dat er op sommige plaatsen reclame wordt gemaakt met Santa voor wapens (You never know who's coming down your chimney) of je gewoon, als politica, je hele familie en wapenarsenaal op een kerstkaart zet... Dit blijft toch een hele moeilijke om te bevatten hoor!!!

Delen en geven

Er zijn hier mogelijkheden te over om iets te geven of mee te werken aan een goed doel. De scholen organiseren tal van activiteiten (bv. boekenbeurs, parking football) waarvan een deel van de opbrengst naar de school gaat. In Middle School krijg je altijd de vraag of je voor een uitstap een centje extra wil geven om een ander kind, dat het thuis minder breed heeft, te sponsoren zodat hij/zij ook op uitstap kan gaan. Scholen en buurten zamelen spullen in voor Thanksgiving of voor kerst voor zij die het moeilijk hebben om een feestmaal op tafel te zetten. En Christiansburg organiseert al 33 jaar een week lang een Christmas Store.

De Christmas Store richt zich tot gezinnen met kinderen tot 17 jaar, op personen met een ernstige ziekte of handicap en personen ouder dan 61. Enkel zij die aan de hand van hun belastingsbrief kunnen bewijzen dat ze een laag inkomen hebben, mogen komen shoppen. De inhoud van de winkel komt tot stand door giften via onder meer scholen, bedrijven en grote supermarkten. Het gaat vooral over nieuwe spullen: winterkledij, speelgoed en fietsen, keuken- en andere huishoudspullen en voeding. In de school van de dochter zamelde men voedingswaren in en in die van de zoon nieuwe winterjassen, handschoenen en mutsen. Je kan al voor 10 dollar een mooie winterjas kopen in Walmart dus zo overdreven is de vraag naar nieuwe kledij niet.

De winkel bevindt zich in een supergrote ruimte, helemaal ingericht en versierd voor de gelegenheid. Iedereen die toegelaten wordt, mag gratis spullen uitkiezen. Aan iedere 'stand' wordt men begeleid en krijgt men info over hoeveel men mag meenemen. Tof is ook dat niet alleen ouders speelgoed mogen kiezen voor onder de kerstboom, maar ook de grootouders. Voor hen is er een aparte grootouderhoek. En na de non-food, krijgt men een nieuwe kar voor de food. Ondergetekende is mede verantwoordelijk voor het aanvullen van de voedingsrekken. Van op ieder schap mag men een product kiezen en bij de 'mixed food' probeer ik altijd een pak koekjes of chocolade te leggen wanneer ik een jonge mama zie aankomen. Vaak wordt die lekkernij meegenomen, maar soms zie je hen ook bewust een pak suiker of een pak rijst nemen. Iedereen krijgt ook nog een grote kartonnen doos vol etenswaren mee, aangepast aan de samenstelling van het gezin.

Per shift (voormiddag, namiddag of avond, van dinsdag t.e.m. zaterdag) doet men een beroep op minstens 100 vrijwilligers. Vorig jaar werden er 1594 gezinnen geholpen. Ik vind het gewoon fantastisch en kan niet wachten om morgenvroeg terug te gaan helpen!

't blijft toch een beetje raar

• om een kruising van een labrador met een poedel (labradoodle) of van een golden retriever met een poedel (golden doodle) door je straat te zien lopen! Je mag er gewoon niet te veel over nadenken... En weet je nu wat? Die beestjes blijken super veel energie te hebben! Geen idee wie daarvoor verantwoordelijk is...
• om te moeten uitwijken voor 'bergen' afgevallen bladeren aan de zijkant van de weg. Je ruimt je bladeren hier niet zelf op, neen, je harkt ze gewoon de straat op. En sommige van die bergen liggen hier al een paar weken. Ooit zullen ze die wel komen ophalen, denk ik. Het groot huisvuil, dat hier een tijdje geleden plots stelselmatig in de straten verscheen, heeft daar ook een poos gestaan.
• om geen groot huisvuil te hebben! Het plezier van een internationale verhuis! Maar toch zijn we er nog in geslaagd om enkele spullen mee te nemen waarvan we (nog) niet weten waar we ze moeten hangen/zetten...
• om 's ochtends vroeg alle ingredienten (sorry, geen twee puntjes meer op mijn keyboard) in een crockpot te doen, deze 9 uur te laten opstaan om dan 's avonds om 18 uur te kunnen eten.
• om zelf eten mee te nemen naar ieder feestje waarop je wordt uitgenodigd. Maar het is wel leuk als je zelf een etentje organiseert, want dan hoef je helemaal zo lang niet achter de kookpotten te staan! En als je het ook nog eens allemaal in de crockpot gooit, ben je helemaal zen wanneer je bezoek arriveert.
• om je bezoek te ontvangen in de keuken, rond je eiland, eerder dan in 'je salon'. Alle hapjes staan op dat eiland en iedereen staat daar rond. Hier worden ook geen voorgerechten geserveerd. Je brengt appetizers mee voor het hele gezelschap en iedereen neemt waar ie zin in heeft. Borden opscheppen hoeft ook niet meer. Je neemt wat je wilt uit het aanbod, met de vreemdste combinaties als resultaat. 
• om met vier auto's volledig te moeten stoppen aan een kruispunt met een stopbord waar 4 way opstaat. Ieder om de beurt, in de volgorde waarin je bent toegekomen, mag dan weer verder. En het vreemdste van al is dat iedereen zich ook aan die regel houdt!
• om je rijbewijs te moeten tonen wanneer je een fles wijn koopt. Neen, niet om te checken of je wel mag rijden, wel om te controleren of je wel boven de 21 bent. Geen commentaar!
• om hier te zijn, aan de andere kant van de wereld, een dak boven ons hoofd te hebben, een structuur in ons dagelijks leven te hebben, mee te draaien in een hele andere maatschappij en dit zonder al te grote obstakels. Wat een avontuur!

Waar komt dit nu weer vandaan?

Ik heb de laatste tijd gekke dromen. Ik droom dat we gaan vertrekken naar de VS en van iedereen moeten afscheid nemen. En dat afscheid nemen duurt en duurt, en ik word steeds maar triestiger en triestiger. Of ik droom dat ik heel ongelukkig ben hier in de VS. En dan word ik triest wakker. Het duurt dan even voor ik doorheb dat het maar een droom was en ik hier echt graag ben. Vreemd want ik ben hier dus echt wel graag.

Misschien heeft het met de dochter te maken. Zij is en blijft een beetje op de sukkel met haar integratie. In het begin ging het naar ons gevoel vrij vlot, maar nu al een tijdje niet meer. Het blijkt nu dat ze zich nooit echt goed heeft gevoeld hier maar in het begin extra haar best heeft gedaan om er iets van te maken. Nu zijn we 4 maanden verder en nu hebben die inspanningen nog geen steeds beste vriendin opgeleverd. Het blijft moeilijk om in het Engels echte banden te smeden. En skypen met de oude vriendinnetjes doet te veel pijn. Dan wordt ze herinnerd aan alles wat ze hier moet missen. Dit is zo moeilijk en je kan er niets, niets aan veranderen ...

We weten dat deze ervaring van een onschatbare waarde zal zijn voor de kinderen. Ze zullen er later ook met een warm gevoel aan terugdenken. Maar nu is het soms hard. En op die momenten steekt dan toch dat schuldgevoel op. Hadden we hen wel mogen wegrukken uit hun gekende omgeving? Hadden we hen hun thuis wel mogen wegnemen? Want hier is het nog steeds geen thuis. Toen we zaterdag terugkwamen van een uitstapje naar een supertof waterpark en ik zei dat we bijna thuis waren, toen dachten de kinderen automatisch aan ons vroegere huis. Een huis dat niet meer van ons is en waar we ook niet meer naartoe kunnen op vakantie. Maar ja, hier hebben we voor gekozen en opnieuw, op langetermijn zullen we allemaal blij zijn met de ervaring. Nu is het weer doorbijten... en we weten niet hoe lang. Een half jaar? Een jaar? Of nog langer?

Om toch met een positieve noot te eindigen, kan ik wel verklappen dat ik hier een superluxueus leven heb. Echt. Ik hoef niets en mag (bijna) alles. Wie heeft die luxe om overdag in de zetel te zitten lezen? Om poetsen en strijken uit te stellen totdat je er zin in hebt? Om desperate-housewife-gewijs koffie te gaan drinken bij de buren? Overdag te gaan sporten, te gaan shoppen (ok, het aanbod is hier beperkt maar het kan ook online) en vrijwilligerswerk te verrichten? Ondergetekende dus. Er is hier geen ochtendstress, geen avondpiek en geen vermoeide mama. En dat, dat is een echte luxe!

Over Thanksgiving (beetje) en school (veel)

Donderdag is het Thanksgiving! We zijn uitgenodigd bij een 'echt' Amerikaans gezin om Thanksgiving te vieren. Op het menu staat natuurlijk gevulde kalkoen, mashed potatoes en pumpkin pie. We zijn eens benieuwd! Iedereen heeft me al verwittigd dat het de bedoeling is dat je na de maaltijd geen pap meer kan zeggen. Een beetje zoals kerst bij ons dus...

Plots staat de supermarkt ook vol voedingswaren die je tevoren amper kon vinden. Lange vingers in drie verschillende versies! En Merci-chocolade en zo'n supergrote Ferrero. En mijn favoriete radiostation voor onderweg heeft besloten om vanaf vorig weekend constant (CONSTANT!) kerstmuziek te spelen. HELP!

Omwille van Thanksgiving hebben de kinderen ook vrij vanaf woendag. Dat komt niet te vroeg want die mannen zijn al zo goed als continu naar school aan het gaan sinds 10 augustus (op die enkele sluitingen met de regen na). Ze hebben hier ook geen woensdagnamiddag, alleen 1x per maand (zoon) of 1 x per 2 maanden (dochter) een 'early release'. Dat houdt in dat de school dan 2,5 uur vroeger stopt. En dat geeft gekke effecten. Zo krijgt de dochter die dag toch nog ieder vak, maar dan maar 20 minuten. Zelfs turnen! En haar lunch valt dan om 9 uur i.p.v. om 10.30 uur... En de zoon stopt dan om 1 uur, na zijn lunch en zijn half uurtje vrije tijd 's middags. Een uur dat hij eigenlijk gerust al had kunnen thuis zijn.

Het onderwijs is hier inderdaad anders. Het is meer hands-on. Sixth grade lijkt me heel wat gemakkelijker dan het zesde leerjaar in Belgie omdat er minder moet uit het hoofd geleerd worden. Anderzijds leggen ze hier wel fel de nadruk op het schrijven van essays. Dat is iets wat je nodig hebt om ooit binnen te geraken op college en daar wordt dus heel goed op geoefend. Zo moest de dochter een verhaal schrijven bij een foto die ze had gekozen. Dat verhaal heeft vier versies gekend. Ze moesten eerst zelf een evaluatie maken en het verhaal aanpassen, dan kregen ze feedback van de juf en moesten ze weer herschrijven en dan kregen ze nog feedback van de kinderen uit de klas. Daarnaast moesten ze ook een procesevaluatie maken. De dochter heeft er serieus aan moeten werken, maar ze heeft er wel 100% voor gekregen. Niet omdat haar verhaal zo uitzonderlijk goed was, maar omwille van haar vooruitgang en inzet. Dat is ook anders dan bij ons he.

Geschiedenis en literatuur zijn hier ook nauw verbonden. Ze werken rond een geschiedkundig thema (vorige keer Native Indians en nu Revolutie) en lezen daar dan parallel een leesboek over. Over dat boek moeten ze dan allerlei vragen beantwoorden (belangrijkste gebeurtenissen, link met geschiedenis, ...) en een samenvatting maken. Bij geschiedenis moeten ze ook documenten analyseren om antwoorden te vinden op een vraag (bv. waarom stierven zoveel mensen in Jamestown) en daar dan een essay over schrijven. Goh, en ze spelen ook telkens een 'proces' na waarbij ze effectief argumenten moeten aanreiken die pleiten voor de onschuld van de ene of andere partij. Vorige keer moesten ze een uitspraak doen over wie verantwoordelijk was voor alle dode Spaanse bemanningsleden: Christoffel Columbus of de koning van Spanje. Naar schijnt is toch Columbus veroordeeld...

Waar ze dan anderzijds te weinig op oefenen, is in het leren samenvatten van de leerstof. Zowel de zoon als de dochter krijgen een study guide mee vlak voor een toets. Dat is eigenlijk een samenvatting van wat ze moeten kennen. Leer dat blaadje en je kent je cursus. En regelmatig is een toets slechts een quiz. Dat is een multiple choice toets of het correct invullen van begrippen die wel bovenaan het blad worden vermeld... Vreemd. Het is hier dus niet zo moeilijk om een straight-A student te zijn. Je kan het jezelf wel wat moeilijker maken door advanced math of algebra te nemen of een andere taal te leren (vanaf 8th grade).

En om terug te eindigen waarmee ik was begonnen: Vandaag heeft elke leerling in de school van de zoon koekjes en een stuk pompoentaart gekregen van de directrice. Dit was als blijk van haar dankbaarheid voor de kinderen en de juffen. Dat zie ik bij ons ook nog niet zo snel gebeuren. Soit: Happy Thanksgiving iedereen xxx

Een feestje van weleer

Kennen jullie dat, die feestjes die je een supergoed gevoel geven? Die feestjes waarop gelachen en geplaagd wordt. Die feestjes die soms spontaan ontstaan omdat niemand zin had om naar huis te gaan en er dan maar pizza werd besteld. Die feestjes zonder voorgeprogrammeerd einduur. Awel, zo'n feestje hebben we dit weekend gehad. En dat was al zolang geleden dat we bijna vergeten waren hoe fijn het is om met vrienden af te spreken, eerder dan met net ontmoette kennissen.

Het begon allemaal tijdens trick or treat. In de pikdonkere werden we aangesproken door een groepje mensen die vroegen of we Afrikaans aan het praten waren. We konden mekaars gezicht niet onderscheiden en het was me niet duidelijk met hoeveel mensen ik gepraat had en wie daarvan nu Afrikaans en wie Brits had gesproken, maar toen ik een sms kreeg om vorige donderdag een koffie te komen drinken, dacht ik huisvrouwgewijs: Why not?

En gelukkig maar, want het was me daar een vrolijke bende vrouwen die donderdag. De tafel stond gedekt met echte borden op een echt tafelkleed en ik heb echte cappuccino gedronken... mmm. En dan die sfeer. Echt zalig.

En dan zaterdag hebben we dat dan nog eens overgedaan met de mannen erbij. Dit keer bij het andere Zuid-Afrikaanse koppel, iets verderop in onze straat, en met onze fijne Braziliaanse buren erbij. Een echte kaas-en-wijn-avond met Zuid-Afrikaanse wijn, een mix van Engels en Nederlands, en een ongedwongenheid en een plezier dat je energie geeft voor een hele winter. Zalig! En dat mijn tiramisu geslaagd was (na een zoektocht naar lange vingers in 6 verschillende winkels), was ook mooi meegenomen. Ook tussen de kinderen lijkt het, ondanks het leeftijdsverschil (oudste 7, jongste 3), goed te klikken. De zoon heeft er zelfs een vijfjarige bewonderaar aan overgehouden. En vanaf gisteren carpoolen we ook samen naar school. Ik moet dus alleen nog maar 's ochtends rijden.

Dus ik denk dat we nu onze eerste echte vrienden hier gevonden hebben. Het is toch raar dat je als buitenlander vooral omgaat met andere buitenlanders. Als ik eens goed rondkijk in onze kennisssenkring, dan zijn er maar twee echte Amerikaanse gezinnen waar we af en toe mee optrekken. Al de rest komt van over de een of andere oceaan of is een gemengd koppel. Het is me nog niet duidelijk wat het h'm juist doet. Het kan de gedeelde ervaring van 'ver weg van huis' zijn, maar ik denk dat het meer is want de meesten hier zijn inwijkelingen. Het moet een cultureel verschil zijn dat me nog niet volledig duidelijk is. Er valt dus nog veel te observeren en te interpreteren. Of, met andere woorden, nog veel koffies, wandeltochten, fietstochten, vrijwilligersjobkes hier en daar, en al die andere dingen die 'huis'vrouwen doen in hun vrije tijd...

Omkoperij werkt!

Neen, niet echte omkoperij. Een klein beetje maar, voor de goede zaak en met Belgische chocolade. Telt dat ook als een misdaad?

Omdat de zoon maar niet vertrokken geraakte in zijn klas, hadden we het plan opgevat om de kinderen eens te laten proeven van echte chocolade. De oma's kwamen toch naar hier met een vrij grote valies en daar konden best enkele doosjes met mignonettes in! Zo gezegd, zo gedaan en tijdens de middagpauze heeft de zoon dan iedereen een individueel verpakt chocolaatje gegeven. Dat is belangrijk want hygiëne gaat boven alles! Het is hier bijvoorbeeld ondenkbaar dat je zelf een onverpakt brood uit een rek zou mogen nemen om te snijden. Daarom zit hier bijna ieder brood in zo'n vreselijke plastiek zak verpakt. Soit, chocolade dus.

Een enkel klein mignonetteke was blijkbaar voldoende om 's avonds thuis over de zoon te vertellen. En toen kwam een uitnodiging om bij het populairste gastje van de klas te mogen komen spelen! Hiha! En toen is een van de populairste meisjes uit de klas een uurtje na schooltijd bij ons geweest omdat haar mama niet tijdig op school kon zijn. En dat meisje heeft de oren van haar moeders hoofd gezaagd om nog eens te mogen komen. Hiha! En dit weekend is een gastje van de voetbal, uit het andere vierde, komen spelen en die hebben zich ook super geamuseerd. Zei ik al hiha?

Op school zelf wordt hij ook beter begeleid nu. De counselor werkt aan zijn motivatie (hij had het eigenlijk een beetje opgegeven) en aan anger management (woorden gebruiken als iets je niet zint, niet roepen en zeker niemand aanraken! Zelfs niet om een bal uit iemands handen te trekken wanneer die hem niet aan jou wil geven!). Het lijkt te werken. Hij voelt zich beter, gedraagt zich beter en praat in de cafetaria met de anderen! Wat een beetje chocolade al niet kan doen he!

Ook de dochter had een vriendinnetje over de vloer dit weekend. Een superlief meisje dat veel van muziek houdt. We hebben die twee een hele namiddag niet gezien of gehoord. Hopelijk heeft dat haar ook een beetje een boost gegeven, want ze heeft het een beetje moeilijk nu. Ze mist het om echt met iemand te kunnen praten. Meer dan alleen die oppervlakkige small talk. Op één meisje na zijn de vriendinnetjes van haar verjaardagsfeestje een beetje uit het zicht verdwenen. Volgend weekend komt dan dat ene meisje op bezoek. Zo gaan we proberen zoveel mogelijk een-tot-een contacten mogelijk te maken. Dat is veel makkelijker praten dan in een groep en ze kunnen iets samen doen. En als dan binnenkort die vermoeidheid beter is, nu de pillen niet meer hoeven (HIHA!), dan hopen we dat ook zij terug vertrokken is.

Komt allemaal wel weer goed. Het is alleen een beetje zoeken en vallen en opstaan in het begin.

Vandaag exact twee jaar geleden...

5 november, een dag om nooit meer te vergeten. De dag dat alles voorgoed anders werd. Hoe een telefoontje naar de huisdokter, ter bevestiging van de boodschap 'er is niets in haar bloed te zien', plots het begin werd van een nachtmerrie. Later vandaag, twee jaar geleden, trokken we met spoed naar Gasthuisberg en zagen daar een kanjer van een tumor in de borstkas van onze kleine meid... Amper signalen vooraf, geen speciale klachten, alleen een roder gezicht en een opgezwollen ader in de nek. Vreselijk.

En dan die eerste maanden. Een biopsie onder lokale verdoving, omdat onder volledige verdoving haar longspieren de druk van de tumor niet zouden kunnen verdragen. Een hoogrisico-operatie zeggen ze me, 2 minuten voor ze haar meenemen... Ik die toch verplicht wordt om een papier te tekenen dat hen toestaat om haar te verdoven, zelf goed wetende dat dit niet mag gebeuren... En dan de uren wachten... Een hoopje ellende op een plastieken stoel. En dan de dokter zien naar je toe wandelen zoals in de film, wanneer er slecht nieuws wordt verteld. Toen ben ik gecrashed. Ik hoor het de dokter nog zeggen: 'maar mevrouw toch'.

En dan die tweede operatie voor de plaatsing van de poortcatheter. Weer wachten op die plastieken stoel. Alles verloopt ok en we mogen naar huis. Maar dokter, is die arm normaal? Hij lijkt wat opgezwollen... Oei, toch nog even checken. Trombose in de arm. Maar jullie mogen toch naar huis hoor. Hier een doos spuitjes en vanaf morgen komen ze haar 's morgens en 's avonds bloedverdunner geven... Diezelfde nacht: pijn, pijn, pijn in buik en rug en overal. Hop terug naar Gasthuisberg. Een echo bevestigt nierstenen, in beide nieren. Hopla, voor 17 dagen het ziekenhuis in (blockage van urinewegen etc). Net voor kerst terug thuis.

Zeven en een half maanden lang chemo. Soms vloeibaar, soms in pilvorm, soms elke dag, soms om de 2 weken, soms in dagzaal, soms met een vierdaagse opname. Soms cortisone. Elke dag een spuit. 10 ruggenmergpuncties met inspuiten van chemo direct in de ruggengraat. Dit onder lachgas, met muziektherapeute en verpleegsters en dokter al zingend van 'ik heb de zon zien zakken'... Ik doe mee met een grimas, de tranen verbijtend. Dan in mei een dieptepunt: zona en aften in de hele mond. Pijn die amper te controleren valt. Met een pijnpomp naar de communie van de zoon...

En eindelijk is dan de intensieve fase voorbij. Dan volgt een onderhoudsfase van dagelijkse chemopil(len) en wekelijkse ledertrexate (8 pillen) en een tweewekelijkse controle in het ziekenhuis. Een rustiger jaar en vier maanden. Een periode van psychologisch herstel en proberen leren leven met onzekerheid.

En nu heb ik net haar laatste chemopillen gesneden, voor de 1,5 pil dagen. Het doosje is maar gevuld tot zaterdag. Dat zijn nog maar drie dagen. Dan mag ze de laatste twee chemopillen nemen. De LAATSTE! Een blij moment. Een moment om te vieren. Een spooky moment. Vanaf dan is het weer vertrouwen op het eigen lichaam. Vertrouwen dat er geen verdachte dingen meer gaan gebeuren. Naïef geloven en doen zoals iedereen. Welk gezond kind denkt er nu na over levensbedreigend ziek worden bij het minste pijntje? Welke ouder houdt rekening met zoiets? Niemand toch. Dat moeten we terug leren. Wegduwen, dieper duwen, verder gaan, genieten, genieten, genieten.

Voila, dat moest er even uit.

En dan denk je dat je mee bent...

maar toch weer niet helemaal. 'Ze' blijven je toch nog altijd verbazen....

Neem nu de autoverzekering. Als persoon zonder Amerikaans rijbewijs, zonder social security number en zonder credit score word je beschouwd als een rijdende tijdbom. Zelfs met een bewijs dat je de laatste zoveel jaren geen ongeluk gehad hebt in België, kijkt men toch nog een beetje vies naar jou. Onze verzekeringsman bij de bank heeft verschillende autoverzekeringsbedrijven voor ons gecontacteerd en maar eentje gevonden dat ons wou verzekeren. Met een beetje gepleit (omdat hij ons zo sympathiek vindt...) had hij gedaan gekregen dat we maar 1200 dollar / jaar moesten betalen. Ok, we betalen die rekening. Een maand later krijgen we een cheque in de brievenbus van 134 dollar. De autoverzekering betaalt ons dit terug omdat we het hele bedrag in een keer betaald hebben. Goed zo! Flinke Belgen! 10 op het rapport.

We laten de maatschappij weten dat we een rijbewijs hebben en kijk: plots verschijnt er een cheque van 26 dollar in de brievenbus. Dank u!

Dan is daar plots de corvette. Onze bankman schiet opnieuw in actie. Op vrijdag krijgen we een brief met de berekening van 'mijn' autoverzekering, en een hele kolom kortingen, en de berekening van de verzekering van de corvette, met een heleboel kortingen. Op zaterdag krijgen we een nieuwe brief met diezelfde berekeningen maar weg zijn de kortingen. Wat een nachtje slapen al niet kan veranderen...

Vandaag bel ik de verzekeringsmaatschappij met de vraag hoe we die brieven moeten interpreteren en hoeveel en wanneer we de rekening moeten betalen. Zegt de dame dat we geen openstaande rekening meer hebben. 'Hoe kan dat nu?', vraag ik haar. 'Wel', legt ze haarfijn uit, 'omdat uw echtgenoot getrouwd is, heeft hij extra korting gekregen op zijn verzekering en moeten jullie nu niets meer betalen'...

Men begrijpen wat men begrijpen kan. Ondertussen denk ik maar bij mezelf: Leve het huwelijk! ;)

Leeg in huis

Goh, na 10 dagen de oma's en opa hier op bezoek, is het maar leeg in ons huis. En overdag, wanneer iedereen naar school en het werk is, is het hier ook nog eens heel erg stil. Het is serieus afkicken!

Nu onze gastenkamer op punt staat, is ze dus helemaal leeg. En onze extra queen luchtmatras ligt er hier ook maar uitgeblust blij. Dus, zin om er even tussenuit te knijpen? Altijd welkom!

Wat je hier zoal kan komen doen? Wel, je landt best op Washington. Daar ben je al een paar dagen zoet. En dan zak je met je huurauto af richting Roanoke en Blacksburg. Als je de tijd hebt, kan je via de Blue Ridge Parkway helemaal naar beneden rijden. Vooral in de herst is die rit mooi. We hebben een stukje van de Parkway gedaan en onderweg genoten van de hertjes, pompoenvelden en supermooie schakeringen. Deze foto geeft een klein beetje een beeld:

En dan zijn er de Cascades. Een waterval die je kan bereiken na een mooie wandeling. Je wandelt op een iets uitdagender pad, langs de rivier, naar boven en komt dan via een gemakkelijker pad terug naar beneden. Het gaat in het totaal over een 6,5 km en in de zomer kan je, met de nodige evenwichtsoefeningen, door het water tot onder de waterval stappen (als je tegen een beetje koude kunt).

In de zomer (temperatuur van 30°) kan je hier komen kajakken, kanoevaren en aan tubing doen. Dat laatste is supertof! Je drijft de rivier af op een grote band met links en rechts de bergen. Een busje brengt je terug naar je vertrekpunt. Superervaring (met foto van enkele maanden geleden)!

Begin 1900 bracht een treintje kolen vanuit een mijn iets verderop naar Christiansburg en Blacksburg. Die treinlijn werd omgebouwd tot de Huckelberry Trail. Het 10 km lange pad loopt door velden en bossen en gaat wat op en neer. Toch is het heel goed fietsbaar (fietsen te huur aan 12 $ per dag). In de buurt van het voormalige mijnterrein kan je een wandeling maken (en de Rode Kardinaal spotten). Voor je terugkeert, moet je wel even de innerlijke mens versterken met een margarita/Mexicaans biertje en nachos bij Alejandro's.

Op een drie kwartier rijden van Blacksburg ligt Floyd. Op vrijdagavond kan je daar in de Country Store een Jamboree bijwonen. Er wordt gezongen, gedanst, gegeten en plezier gemaakt in een winkel waar je vanalles kan kopen. Er gelden Granny Rules: geen alcohol, niet roken, no bad language en alleen maar gedrag van een lady/gentleman.

Vanuit Floyd geraak je makkelijk op de Blue Ridge Parkway. Een paar kilometer verderop kan je de innerlijke mens ook versterken bij wijnmaker Chateau Morrisette, waar je wel alcohol mag drinken...

En dan heb je natuurlijk ons huis. Daar mag je ook alcohol drinken, lekker eten en mag je je wel unlady/gentlemanlike gedragen, maar alleen na bedtijd voor de kinderen.

Voila, en daarna rijd je toch gewoon verder naar het Zuiden. Je passeert langs Charlotte, Charleston en Savannah en duikt dan Florida binnen. Overtuigd?

Absurd?

Blacksburg, zondagmiddag, 14.15 u

• Hi, dit is Shelley van de Red Lobster, hoe kan ik je helpen?
• Dag Shelley, ik had graag een tafel voor 7 gereserveerd voor deze avond, rond 18 u.
• Oh, I'm soooo sorry, maar wij doen geen reservaties.
• Oei zal er straks wel plaats zijn voor 7?
• Ik kan je wel bovenaan de wachtlijst te zetten?
• Oh, dat mag je doen Shelley, enorm bedankt!
• Ja, maar ik kan dat nu niet doen. Daarvoor moet je 45 minuten vooraf terugbellen. 
• Oh, dus je kan ons nu echt nog niet op de lijst zetten voor deze avond?
• Neen, dat gaat niet, I'm soooo sorry.

Blacksburg, zondagnamiddag, 17.15 u

• Hi, dit is Sharon van de Red Lobster, hoe kan ik je helpen?
• Dag Sharon, ik had ons graag op de wachtlijst gezet om te komen eten binnen 45 minuten. We zijn met 7 personen.
• Oh, I'm soooo sorry, maar je kan alleen maar 30 minuten op voorhand bellen om op de lijst te staan.
• (#%$%#) oh, maar dan komen we binnen de 30 minuten,  zet ons nu maar op die (f***ing) lijst!

 Christiansburg, zondagnamiddag, 17.45 u

• Dag Sharon, ik had net gebeld, we zijn hier om te eten met 7. We staan op de lijst.
• Oh, I'm soooo sorry maar kunt u daar nog even wachten want we moeten nog tafels bij elkaar zetten en kijken welke serveerster we kunnen vrijmaken.
• ...

Christiansburg, zondagnamiddag, 17.55 u

• We zijn de tafels nog bij elkaar aan het zetten, nog even geduld.

Christiansburg, zondagavond, 18.05 u

• U mag meekomen, de tafels staan klaar
• Thank you soooooooo much!

Still have to work on the attitude...

Wanneer je helemaal opnieuw begint, dan weet je pas hoeveel spullen je in je dagelijks leven gebruikt. Gelukkig hadden we wat zaken te leen van vrienden en collega's, maar toch. De voorbije maanden hebben we niet anders gedaan dan gekocht en gekocht. Dat voelt heel raar aan als je niet gewoon bent om regelmatig op de koop te gaan. Nu beginnen we het gevoel te krijgen dat we er bijna zijn. Vooral omdat morgen EINDELIJK onze spullen vanuit België zullen toekomen!! Ik weet al amper nog wat er allemaal in die kisten zit. We hebben gewoon veel te veel verscheept. Dus gouden tip voor zij die ooit verhuizen naar het buitenland: beperken die container!

Nu, na 2 maanden en half TV te hebben gekeken via een laptopscherm, leek het ons toch opportuun om eens uit te kijken naar een echte TV. Omdat ik nog niet had meegereden met de corvette, dachten we dat het een goed idee was om even naar Best Buy te rijden en te kijken wat er zoal op de markt is. De echtgenoot had zijn huiswerk gemaakt. We willen immers TV kijken zonder die ververvelende reclame die om de vijf minuten op je scherm komt (dus zonder kabel) en graag nog wat van onze oude reeksen volgen. Dat betekent dat je apps zoals Hulu, Vudu, Amazon prime, Netflix en wat dan nog allemaal moet kunnen installeren of adresseren van op die TV. Allé bon, wij aan het rondkijken en een van de mannen daar begint ons te helpen een keuze te maken. Uiteindelijk hebben we de TV die we willen en beslissen dan maar om hem ineens mee te nemen. Dat was simpeler gezegd dan gedaan. Zo'n corvette heeft nog wel een koffer maar helemaal geen koffer om een 48 inch TV mee te vervoeren. Je moet je het je dus voorstellen. Wij staan daar voor die winkel geparkeerd, vlak naast de toegangsweg voor tal van andere winkels, in het volle zicht en proberen tevergeefs die doos in de auto te steken. Een beetje meer naar links, naar rechts, ene stoel wat naar voor, andere stoel, ... Uiteindelijk zat er niets anders op dan die doos uit te pakken en die TV zo in de koffer te stoppen. Die doos hebben we dan toegevouwen en zat boven ons hoofd!! Iedereen die op de snelweg binnen in de auto heeft gekeken, zag twee mensen met gebogen schouders en een kartonnen doos op hun hoofd! Hi-la-risch gewoon!! Dus euh... we moeten nog een klein beetje werken aan de attitude die met zo'n auto gepaard gaat. Of net niet... dat geeft veel meer fun!!

Little red .... euh blue corvette

Neen, het is niet de midlife. Neen, het is niet het zot in de kop. Neen, ik heb geen speciale bedoelingen. Het is gewoon een langgekoesterde droom die hier zou kunnen uitkomen...

Voila, en zie, sinds vandaag staat er een blauwe corvette in onze garage. Ondergetekende begrijpt het nog steeds niet helemaal, waarschijnlijk wegens een te laag testosterongehalte (gelukkig maar!), maar moet toegeven dat het een mooie auto is. Ik vraag me wel af wie er hier het gelukkigste is: de echtgenoot of de zoon! Die laatste ziet het al helemaal voor zich: samen met papa naar de voetbal in de corvette. Tja, meer volk krijg je in die auto ook niet in...

De auto werd naar hier gebracht door een professionele chauffeur. Dat bleek goedkoper en sneller dan eerst zelf een vliegtuig te moeten nemen, dan een huurauto, en dan meer dan zes uur terug naar huis te moeten rijden. Dus naast een servies, tv-kast, nachttafeltjes, boeken, tapijt ... hebben we nu ook een tweedehandsauto via internet gekocht. Had je me dat twee maanden geleden gezegd, dan had ik je voor gek verklaard!

De professionele chauffeur bleek een dame van rond de 60 te zijn. Een iets oudere heer (echtgenoot?) reed met een andere wagen. Ze hadden in het totaal 8 uur over het traject gedaan. Straf! Je ziet dat hier echt vaak, mensen die bij ons op pre- of echt pensioen zijn, die hier nog aan het werk zijn. We kochten een zetel bij een man van 80, die 3 dagen op de week bij die outletzaak werkte. In de food lion (Delhaize) staan dames achter de kassa van een heel eind in de 60 en bij Lowes (de lokale brico waar we onze 'boom' en rolgordijnen kochten) vind je heel wat oudere mannen. Dat heb je natuurlijk in een land waarin je best zo lang mogelijk een ziekteverzekering van het werk hebt. Om maar even te illustreren: ons bezoek aan de spoed met CT-scan kost zonder verzekering een 8500 dollar. Met verzekering betaal je daarvan een 10de. Nog veel, maar 'doenbaar'. En dan vraag je je af of ze ook niet gewoon een echo hadden kunnen nemen... Maar bon, onze gemoedsrust is ook heel veel geld waard.
   

OMG!

Het viel echt niet langer meer uit te stellen... ik moest naar een kapper. Ik doe dat tout court al niet graag, laat staan in een ander land. Maar ja, de grijze haren moesten terug bedekt. Na een korte rondvraag in de omgeving, koos ik voor Meredith, met een voorkeur voor kapper Kevin. Daar waren de dames in de omgeving zeer duidelijk over. En wanneer drie verschillende vrouwen zeggen dat je voor Kevin moet kiezen, dan kies je voor Kevin.

En toen was het zover: dag van de afspraak was aangebroken. Een beetje nerveus ging ik op zoek naar het salon. Zwarte glazen deuren werden voor mij geopend door twee portiers. Kevin bleek een van hen. Het was een grote stevige kerel met een grijze kappersschort, mooi verzorgde baard, kale kop en een supervriendelijk gezicht. Hij bleek Duits en Iers bloed in de aders te hebben en was natuurlijk dadelijk enthousiast over mijn afkomst (het was niet alleen het bier, ook de chocolade). Hij nam me mee naar een aparte kappersstoel in een ruimte met allemaal wat afzonderlijke hoekjes en kantjes. Voor ik het wist kreeg ik een luipaardschort aan en zat ik voor een gouden lange spiegel (die je superslank maakt). De man heeft de meest grappige verhalen verteld over zijn familie, zijn hobbies (schilderen en handwerk), zijn vakantie in Firenze en over een priester uit Alabama die tijdens het knippen met hem zat te flirten. Hilarisch gewoon. 

Na de kleur- en kapbeurt werd ik mee begeleid naar de lobby waar ik mocht betalen bij 'portier' nummer twee. Maar voor ik in de zetel mocht gaan zitten, kreeg ik eerst nog een knuffel van de Kevin. En weet je wat? Mijn haar ziet er nog goed uit ook!

Knijp eens in mijn arm

Knijp echt eens in mijn arm! Het is amper te bevatten dat we hier nu echt, echt zijn. Twee jaar na onze beslissing om de sprong te wagen, zijn we effectief in de US. De behandeling van de dochter is bijna voorbij. De echtgenoot heeft een interessante job en zijn loon wordt gestort. Ik heb mijn Spaans, mijn sport (minstens 1 x per week step) en ga wekelijks een tot twee keer helpen op school bij de zoon. We wonen in een gloednieuw eigen huis (allé ja, van de bank...) en weten nu ongeveer waar we moeten gaan shoppen om bepaalde ingrediënten te vinden. We zijn al meer bedreven in het online bestellen van dingen (van servies tot nachtkastjes) en rijden hier rond alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alleen is dat niet zo. En dat beseffen we nog altijd heel goed. Dus: genieten, genieten, genieten!

Gisteren was ik van dienst bij de het recyclen op school. De kinderen eten in verschillende shifts en komen allemaal langs bij mij voor ze uit de cafetaria gaan. Ik sta 'boenk' in het midden van die cafetaria (sportzaal), vlak naast de tafel waar de zoon komt zitten. Een half uur lang kunnen we dan naar elkaar kijken en, als er niemand afruimt, zit ik naast hem op het bankje om even met hem te praten. Want dat praten is nog moeilijk. Toen hij toekwam, ging hij helemaal alleen aan een tafel zitten. Ver weg van de jongens die al aan een andere tafel zaten. Er zijn wel andere jongens bij hem komen zitten, maar hij zit een meter van hen verwijderd, stil, voor zich uit te staren. Toen ik hem vroeg waarom hij niet sprak met de anderen, zei hij dat hij geen zin had om te praten en het ok was voor hem. Mijn hart brak om hem daar zo alleen te zien zitten. Maar 's avonds vertelde hij dat hij een fijne dag had gehad en een nieuw vriendje had gemaakt. 'Ook een stille jongen zoals ik, mama'. Stil en de zoon?! Wie had dat ooit nog gedacht... Maar hij is vrolijk, blij en praat over school alsof het leuk is, maar het deed toch vreemd om hem daar zo alleen te zien zitten. Gelukkig mag hij drie dagen op de week met de oma op loopsloefkes eten. En dan is er een dag waarop ik in de buurt ben dus dan blijft er maar een dag meer over. Ik kijk al uit naar de dag waarop ik hem ga zien plezier maken in de cafetaria. Maar dan ook weer niet te veel want ze spelen hier kort op de bal...

Yo como un pollo!

Voila, 't is zover. Ik ben ingeschreven voor de Spaanse les voor absolute beginners. Vanaf maandag ga ik flink een uurtje op de schoolbanken zitten bij de YMCA. Vandaag zijn we mijn lesboek gaan halen. Ik moet wel twee lessen inhalen want blijkbaar zijn ze al op 21 september gestart. Maar, omdat ik ook nog wat Frans ken, mocht ik toch nog meedoen.

Ondertussen heeft de leerkracht enkele links naar virtuele lessen doorgestuurd zodat ik een klein beetje kan bijbenen. Ik ben eens benieuwd wat dat gaat worden! Ik kijk er wel naar uit om weer andere mensen te ontmoeten en om een woordje Spaans te kunnen spreken wanneer we naar Mexico gaan. Ah ja, we zitten hier maar enkele uren vliegen van Mexico. In het voorjaar, als de dochter aangesterkt is en we hebben enkele dagen vrij, zijn we weg. En dan kan ik op zijn minst al zeggen dat ik kip eet! Of misschien eerder 'yo bebo un cóctel'.

De kinderen zullen deze week vijf dagen op rij thuis geweest zijn. Twee dagen door de regen, waarvan vandaag echt maar voor een beetje motregen (Joaquin had ondertussen zijn baan verlegd), twee door het weekend en één spijbeldagje, voor de zoon althans. Ik heb hier al enorm veel begrip gekregen voor immigranten die soms rare dingen lijken te doen, zoals hun kinderen laten spijbelen. Neem nu donderdag. We moesten op controle voor de dochter naar de nabij gelegen stad (dikke 45 min. rijden). De echtgenoot zit op een congres in New Orleans. De regen valt soms met bakken uit de hemel. Scholen sluiten te pas en te onpas. Wie gaat er voor de zoon zorgen als zijn school plots sluit en wij ergens ten velde in de file zitten door de hevige regenval? Ik kan wel enkele mensen bellen, maar die hebben ook allemaal kinderen die moeten thuis geraken en ik zie de zoon zo niet direct meegaan met iemand die hij niet zo goed kent. Dus ja, wat doe je dan? Meenemen naar het ziekenhuis he. En met een aantal zaken van de school zijn wij ook niet mee. Het is niet dat we niet willen of dat we de taal niet kennen, maar er zijn zoveel ongeschreven regels en gewoonten waarvan we niet op de hoogte zijn. En dan stuur je nog maar eens een mail naar school of je belt een andere ouder op. Op de duur voel je jezelf echt als die pollo.

Maar bon, het goede nieuws is dat de dochter weer goedgekeurd is voor een maand! Haar immuniteit is wel wat lager dan normaal dus we moeten nu iets voorzichtiger zijn. Maar, we gaan daar nu niet onnozel over doen. We tellen gewoon verder af naar 7 november. Dan mag ze eindelijk, na 2 jaar, stoppen met chemo(pillen). Party!!!

Twee maanden ter plaatse

Vandaag zijn we exact twee maanden in Virginia. Wat is die tijd al snel gegaan. Heel de rush van onze verhuis... het zit nog vers in het hoofd. Gisteren zei de dochter dat ze nog niet het gevoel heeft hier thuis te zijn. Ze mist haar oude kamer, ietske groter dan haar inloopkast hier. Ook de zoon vertelde dat hij ons huis nog niet gewoon is. Hij vindt het te groot. De echtgenoot en ik zijn hier wel heel graag. Het is hier nog altijd vrij leeg (meubels nog steeds niet hier) en het galmt hierbinnen, maar stapje voor stapje zal ons huis wel meer gevuld geraken en 'warmer' worden. We hebben net een eerste plant gekocht. En dat beetje groen in een hoekje doet al veel. Volgende maand komen ze 'blinds' (rolgordijnen) installeren en we moeten nog op zoek naar tapijten.

En wat hebben we geleerd na die twee maanden?

• Cheques zijn een ideaal betaalmiddel. Je kan de meest gekke afbeeldingen krijgen op je cheque. 
• Een komma is een punt. Een komma gebruik je om je duizendtal te scheiden van de rest (3,000 is 3000 en geen 3). Samen met het voorgaande puntje is dat belangrijk om weten!
• Een negen schrijf je als een bolletje met een stokje. Geen bolletje met een krulletje. Zelfs als het krulletje het bolletje niet raakt, maak je kans dat ze het lezen als een 8. En ik kan het weten. Mijn verjaardag was ingegeven als de 18de ipv de 19de in de computer van de instantie die rijbewijzen uitreikt. Resultaat: de resultaten van mijn theoretische proef waren verschwunden en ik heb een extra uur moeten wachten alvorens alles in orde was (totale wachttijd = 3u50).
• Het kan hier heel lang heel mooi weer zijn en het kan hier heel lang heel hard regenen. Als het heel lang heel hard regent, dan is er overstromingsgevaar in de lager gelegen delen van Blacksburg (niet op ons bergje). En dan stuurt men emergency messages rond. We kregen er vandaag al 5: 1) Floading danger, blijf weg van lager gelegen gebieden (op alle twee onze telefoons), 2) Email: alle scholen sluiten vroeger, lagere school om kwart voor 1, middenschool om kwart voor 12 (bericht gestuurd om half 12) (oh, en ja, naschoolse opvang is er ook niet vandaag... jammer tweeverdieners maar uw kind staat binnen het half uur op uw stoep), 3) Emergency phone met idem info, 4) Emergency phone van school zoon met idem info, 5) Email van school zoon met idem info... Jawadde! 
• Voor alles wordt hier twee tot drie maal gebeld. Telefoon 1: Mevrouw, uw wasmachine en droogkast is binnen gekomen. Telefoon 2, een uur later: Mevrouw, uw wasmachine en droogkast worden morgen geleverd. Telefoon 3: Mevrouw, uw wasmachine en droogkast worden vandaag geleverd. En, we have a winner: Telefoon 4: Mevrouw, was u tevreden over de levering van uw wasmachine en droogkast?
• Als je ergens naartoe belt, word je minstens vier keer doorverbonden. De kans is groot dat je nadien terugkomt bij die eerste persoon die niet echt de moeite had genomen om goed naar je te luisteren. Gisteren gilde ik bijna in de telefoon: neen, verbind me niet door, die persoon die ik nodig heb is er niet, hebben ze me juist gezegd maar iemand heeft me net opgebeld dus iemand moet me kunnen helpen! Ik had gelukkig een hele grappige dame aan de lijn. Ze antwoordde: I won't leave you honey, don't worry, I won't let you down. Toen begon ze te vertellen over de computer die nog moest wakker worden etc. Later die dag, in de winkel zelf, toen er iets misgegaan was met de bestelling (zoals altijd, maar het was niet haar fout) en ze haar gingen halen, vertelde ze me dat ik zo wanhopig had geklonken dat ze niet gedurfd had om me nog eens door te verbinden. 'Now, honey, you and your tree (mijn plant) can come to my office and I'll fix it all for you'...
• Gelukkig zijn en blijven ze hier allemaal vriendelijk.

Uitkijken naar de herfst

Stilletjesaan begint het weer wat om te slaan. Stilletjesaan krijgen de bomen hun gekleurde bladeren. En daar kijken we echt naar uit. Wanneer ik terug naar huis rijd, rijd ik altijd van op een bergje naar beneden. Dan kijk ik uit over een dal met daarachter een grote, mooie groene heuvel. Als je goed kijkt, zie je nu al wat gele en rode toefjes verschijnen. Soms zit de mist gevangen in dat dal. Dat geeft een heel feërieke sfeer. Heel vaak springen er eekhoorntjes over de weg en onlangs stonden er vier hertjes in de tuin van de buren. Enkele weken geleden moesten we stoppen voor een opossum, een wit mooi beestje, dat over zijn rug een kleintje had hangen. Dat gezichtje van dat beest toen het overstak en dan dat wiebelende, zich keihard proberen vasthoudende kleintje, ... dat was fantastisch om zien. De natuur is hier echt genieten. Vooral wanneer je uit een buurt komt waarin het meest exotische dier een egel of een ekster is.  

Gisteren had de dochter haar verjaardagsfeestje. Drie heel fijne meiden konden komen. We zijn eerst naar het zwembad geweest (tja, als ze mag zwemmen van de dokters dan doen we dat maar he), hebben dan de mystery mobile (een groen taxi-busje met groene velour binnen) naar een pizzeria genomen en daar natuurlijk gegeten (2 pizza's voor 7 personen en nog 3 stukken over). Het was fijn om te zien dat ze echt leuke vriendinnetjes heeft. Samen praten die honderduit en de dochter doet vrolijk mee. De echtgenoot en ik moesten af en toe echt eens naar mekaar kijken toen we de vlotheid zagen waarmee de dochter zich uit de slag trekt. Zij is vertrokken en ze heeft een paar echt goede vriendinnen. Nu de zoon nog! Misschien helpt het wel dat hij een goede voetballer is. Gisteren heeft hij twee van de vier goals gemaakt. Hij blijkt de beste te zijn in zijn ploeg (en het zal niet aan de coach liggen...).

Niet zo gemakkelijk voor de zoon

Zoals al even beloofd, een woordje meer over de zoon. Je moet hem eigenlijk een beetje kennen. Hij is heel gevoelig. Hij vangt snel emoties op en reageert daarop. Als wij druk bezig zijn, dan gaat hij nog drukker doen. Zijn wij boos, dan gaat hij in overdrive. Hij gaat niet goed om met veranderingen en is vrij impulsief. Hij kan op twee seconden van supergelukkig naar superkwaad of supertriest gaan. Een verhuis, laat staan een internationale verhuis, is dus allesbehalve ideaal voor hem. Maar ja, het is natuurlijk wat het is.

Men neme dus de zoon en plaatst hem tussen doodvreemde mensen die zijn taal niet spreken. Die mensen zijn nog jong. Ze zoeken een beetje toenadering maar ook niet al te veel. De juf is sympathiek maar heeft geen voeling met kinderen die haar taal niet spreken. Ze vindt dat de zoon meer moeite moet doen in de klas. Als hij een antwoord geeft, vraagt ze om uit te leggen hoe hij tot dat antwoord gekomen is. En dat lukt niet, en plein public, in gebrekkig Engels. En een hele tijd moeten opletten is moeilijk. Een hele tijd moeten opletten wanneer je amper begrijpt waarover ze het hebben, is onmogelijk. Iedere avond werkt hij een uur en half aan zijn huiswerk. Hij krijgt extra veel werk van de taaljuf: wiskunde (voor de begrippen) en Engels. Zijn huiswerk duurt 2 x zo lang als dat van zijn zus. Soms zelfs 3 x zo lang. De moeite moet langs twee kanten komen, dat is dan makkelijk gezegd.

Hij heeft in de tweede schoolweek ook een aanvaring gehad met een klasgenoot. Een grote, stevige Rus. De Rus zei dat hij niet goed kon voetballen. Hij duwde tegen de schouder van de Rus tijdens een matchke. De Rus duwde hem op de grond. Hij stond recht, werd weer geduwd en duwde terug. In de buik van de Rus. Resultaat: telefoon van de directie, beide kinderen gestraft (een hele week niet buiten mogen spelen) en een waarschuwing dat als het nog eens gebeurt, hij van de school wordt geschorst voor enkele dagen. Ik sprak met de juf en vertelde dat hij vol schrammen stond, van het duwwerk van de Rus. Mmm, zei de juf, ik heb een heel ander verhaal gehoord... Tja, hoe leg je het uit wanneer je de woorden niet kent... Vorige week was het match. Moesten ze spelen tegen de ploeg van de grote, stevige Rus. Die kerel heeft hem drie keer serieus getackeld. Twee keer daarvan is hij wenend van het veld gegaan. Er zit iets niet goed tussen die twee mannen.

Gelukkig zijn er ook positieve signalen. De taaljuf, een Hollandse dame, heeft aan de juf proberen uitleggen dat het moeilijk is om mee te draaien in de klas wanneer je de taal amper spreekt. Ze heeft haar eigen kinderen, straight A-students, wenend weten thuiskomen toen ze alleen maar F-en haalden in Japan. De counseler loopt tijdens de speeltijd 's middags rond en vraagt hem of alles goed gaat en of hij hulp nodig heeft. Een keer heeft hij hulp gevraagd, omdat hij werd gepest door de Rus. De counseler heeft dan bemiddeld. Een vrijwilligster, die op de dagen komt waarop de taaljuf niet kan, legt hem super in de watten. Het is een oma op loopsloefkes. Hij eet samen met haar. Dat is makkelijker dan in de cafetaria waar de anderen niet tegen je praten (ik zie het ook effectief, als ik help bij de recycling). Van haar krijgt hij ook wekelijks een cadeautje. Enkele jongens vanuit zijn voetbalploeg zitten ook op de school. Als hij zich niet goed voelt bij de jongens van zijn klas, gaat hij met hen spelen.

Dus ja, het is een moeizaam parcours. Het is wel al veel beter dan wat het was. Hij is veel rustiger geworden thuis en de voetbal is een goede uitlaatklep. Nu nog taalvaardiger worden en dan kan hij beginnen echte vriendjes te maken in de klas. Nog even doorbijten...  

You guys are really happy, aren't you?

Yes we are. Het is niet omdat we af en toe een down kennen, met een gegronde reden, dat we niet gelukkig zijn. In feite zijn we heel gelukkig. We zijn blij met ons nieuwe huis, met de nieuwe contacten en vrienden, blij met het mooie weer (tussen de 25 en 31°) en de mooie natuur, en blij dat de kinderen zich al iets beter voelen op school. Het is nog niet wat het moet zijn met de school, maar we gaan in de goede richting. Waarom zouden wij eigenlijk niet gelukkig zijn?

Je kan de hele tijd beginnen denken aan alle mensen en zaken die je mist, maar dan is heel dit avontuur voor niets geweest. Natuurlijk is het spijtig dat we niet op het verjaardagsfeestje van ons nichtje/metekindje kunnen zijn en natuurlijk mis ik een goed stuk chocolade (vooral op die down momenten... oeps, ik bekend: ik ben een emo-chocolade-eter...) maar er is skype en er is Amerikaanse chocolade. We zijn natuurlijk nog niet op het cruciale driemaandenpunt aangekomen. Volgens de expatcurve zijn we nu in onze honeymoon-fase en gaan we eind volgende maand een serieus dieptepunt tegemoet. Wat we dan vooral niet mogen doen, is naar België gaan. En daarom komt een deel van België naar ons. De komst van de oma's en de opa zal ons zeker goed doen!

Wat ik vooral heel fijn vind, is het internationale aspect van ons netwerkske. We kennen personen uit India, Bolivia, Denemarken, Frankrijk, China, Libanon, Texas (...), ... En dat verruimt je blik. We hebben hier al gesprekken over gun-control gehad met iemand die zelf meerdere wapens in huis heeft. We blijven het absurd vinden, maar begrijpen wel beter waarom sommige mensen vinden dat dat moet kunnen. Daarstraks ging het over Amerika, het enige land dat andere landen ter hulp schiet. Tja, dan zeg je wel voorzichtig dat het niet uitsluitend over altruïsme gaat, maar ergens hebben ze wel een punt. Heel leerrijk, die verschillende visies.

Dus alles loopt hier zoals het moet lopen, denk ik. En onze ups zijn veel groter dan onze downs, dus maak jullie maar geen zorgen!

Ooit nog gerust?

Al een hele maand heeft de dochter buikpijn. Nu en dan, op onregelmatige basis en vooral op schooldagen. Er is nog geen schoolweek voorbij gegaan of ik word door de verpleegster opgebeld om haar te komen afhalen. Vandaag opnieuw. Alleen waren we vandaag meer dan een uur van de school verwijderd, met z'n twee, om mijn ITIN aan te vragen en meubels te bestellen. Onmogelijk dus om snel snel op school te staan.

En toen kwam dat gevoel weer in alle hevigheid opzetten: er is iets mis. Ik was er al een beetje mee opgestaan eigenlijk. Het was zelfs zo erg dat we besloten om geen zetels te bestellen. Stel dat er iets mis zou zijn, dan zouden die zetels voor niets zijn gekocht en we hebben al zoveel geïnvesteerd. Ik naar de family clinic gebeld voor een afspraak, vandaag nog. Dat bleek niet meer mogelijk, maar we zouden wel eerst op de vrije raadpleging binnen mogen. Goed zo. Na een kwartier opnieuw telefoon. Of we toch niet eerst wilden bellen naar de oncoloog want er zijn natuurlijk veel zieken op zo'n vrije raadpleging. Het laatste dat je wilt is dat je kind, met een verminderde weerstand, wordt blootgesteld aan allerlei beestjes. Ok, gebeld en toestemming gekregen om met maskertje apart in een wachtzaal te gaan zitten. Een uur later opnieuw telefoon. Of we toch naar de spoed van een ander ziekenhuis wilden gaan want waarschijnlijk zijn er tests nodig die zij niet kunnen doen. Euh, ok dan maar zeker? Durven ze haar niet te behandelen ofzo?

Direct na schooltijd dus naar de spoed. Daar werden we heel goed en begripvol ontvangen. Ze kwamen al ineens met de grove maatregelen: CT scan van buik. Ok, denk ik. Een infuus in haar arm (na twee mislukte prikpogingen, ondertussen was ze al helemaal in paniek en klaar om het af te stappen), aan de monitor, urine-onderzoek, bloedonderzoek, twee bekers vieze contraststof drinken, nog extra contraststof in arm en dat was het. Drie uur later het resultaat: alle ziet er goed uit. Er zit alleen nog een niersteen, dewelke een oude bekende is. Er is dus niets echt mis. We kunnen weer rustig ademhalen. Toen ik daar weer zat te wachten, vroeg ik me af of dit weer de stilte voor de storm was. Een storm waarvan ik niet weet of we die nog zouden kunnen doorstaan. Maar gelukkig, gelukkig, gelukkig is er niets aan de hand.

Dus misschien is het de stress, of een lege maag die begint op te spelen, of ambtante darmen of ...? Weet ik veel. Een ding is zeker: ons vertrouwen en geloof in good karma is volledig weg. We doen wel alsof, en dat lukt vrij goed als alles goed gaat, maar loopt het effe mank, dan schiet er precies niet veel meer van over.

Genoeg gesocialised

Je kan echt moe worden van vriendelijk te (moeten) zijn. Je kent het wel, je bent ergens op een meeting of feestje waar je geen kat kent en je moet je dan gaan mengen onder het 'publiek'. Na een paar uur staan je mondhoeken bijna in een kramp en betrap je jezelf erop dat je de laatste zoveel zinnen van de conversatie gewoon gemist hebt. Dan is het echt tijd om naar huis te gaan.

Wel tof hoor, die feestjes. Zaterdagavond waren we uitgenodigd bij een voetbalvriendje van de zoon. Ik zat toevallig naast de moeder op de infoavond van Middle School terwijl onze zoons enkele kilometers verderop aan het voetballen waren. Zij waren net verhuisd vanuit Texas en kenden nog niemand. Dat was voldoende om ons uit te nodigen. Het was een hele fijne namiddag en avond.

Vandaag dan een pot luck bij de buren rechtsonder, na een toevallige ontmoeting in de tuin. Bij zo'n pot luck brengt iedereen een eigen gerechtje mee. Natuurlijk waren er hamburgers op de BBQ en hotdogs. Men keek maar raar op bij mijn mozarella-slaatje. Dat hadden ze precies nog niet te veel gezien. En dan was het een kwestie van rondgaan en mensen aanspreken, samen babbelen, doorgaan naar de volgende en opnieuw beginnen. Na 3 uur en half had ik het echt helemaal gehad. De echtgenoot heeft nu nog een volgende date: hokie football game kijken bij een collega, samen met nog een hele groep geïnviteerden. Ik ben eens benieuwd hoe zijn mondhoeken straks zullen staan...

Wij hebben zelf nog niemand uitgenodigd omdat onze meubels vastzitten in New York. Van alle immigranten hebben ze natuurlijk onze spullen uitgekozen om nader te inspecteren. Onze kisten zijn al op 23 augustus toegekomen in de haven maar wanneer ze uiteindelijk zullen geleverd worden is nog maar de vraag. De douane heeft een werkdag of 10 nodig om alles te openen en na te kijken en hopelijk terug mooi in te pakken. Die tijd lijkt nu al wel voorbij. En we staan zelf in voor die extra kosten die die controle met zich meebrengt. Brutte pech dus!

Maar kijk, enkele belangrijke delen van ons huis zijn ondertussen toch al ingericht geraakt (of waren het al):

Een superkeuken. Echt waar, er is ongelooflijk veel ruimte. De dampkap en het licht boven het kookvuur zitten verstopt 'in' de microgolfoven. Je bedient die dingen met knopjes van de microgolf. En de frigo geeft superlekker fris water met of zonder ijs (crushed of in blokjes). We gaan deze week nog enkele stoelen bestellen om aan het eiland te zetten. Handig voor het huiswerk of ontbijt.

Onze slaapkamer met ons nieuw bed. King-size (2 meter op 2 meter); ik vind de echtgenoot amper terug. En de zetel links is MIJN zetel. Dat is een zetel om in te lezen of rustig te skypen. Na!

Onze masterbadkamer. We hebben de zoon een lavabo bij ons gegeven (links, naast de douche) zodat de dochter haar eigen badkamer heeft. Haar badkamer is niet zo groot, maar ze is wel helemaal alleen voor haar. Hoe fijn is dat op je bijna 11de!

En dit is een foto van het uitzicht op ons terras achteraan. Daar helemaal beneden zie je de trampoline van de pot luck buren. En bij die bosjes meer in het midden, zitten schildpadden. De zoon heeft er eentje mee naar boven in onze tuin gebracht en sla gegeven. Jammer genoeg miste hij zijn vriendjes te veel en is terug naar huis vertrokken. De schildpad, niet de zoon. Alhoewel die laatste ook liever naar 'huis' zou vertrekken, vrees ik. Hij heeft de meeste aanpassingsproblemen van ons allemaal. Maar daarover zal ik het de volgende keer wel hebben.

Me time!!

Mmmmm... met dit gevoel zit ik hier achter de computer. Eindelijk, EINDELIJK een momentje voor mezelf! Ik zit hier in onze gloednieuwe living/keuken, met veel licht en een koffietje erbij. En het is hier stil. Geen gebekvecht want het is schooltijd. Niks te avondrush want het is gewoon middag. Stilte, rust. Mmmmm, het leven kan soms mooi zijn!

We zijn dus effectief verhuisd en het ziet er hier fantastisch uit! Het is een huis waar je je direct in thuis voelt. Licht en groen doet toch enorm veel. Dat hadden we totaal niet in ons huurhuis. Je keek gewoon letterlijk op een muur. Dus we zijn allemaal happy met onze keuze om voor dit huis te gaan. Ook al heeft het ons een dik half jaar geleden best wat slapeloze nachten gekost. Nu slapen we als roosjes. Ah ja, we hebben een bed!

Twee jaar na onze beslissing om voor dit avontuur te gaan, zijn we dus eindelijk waar we wilden zijn. Hehe, het is me een periode wel geweest. Maar kijk, we hebben op zijn minst toch al de kans gekregen om even opnieuw te beginnen. We zien wel wat de toekomst brengt maar nu gaan we voor alleen happy thoughts.

Over happy gesproken. De mensen hier zijn echt enorm vriendelijk. We merken het in de winkels en op de weg maar ook onderweg. Als je ergens staat aan te schuiven (en ik heb plenty of experience with that!) lachen je mede-aanschuivers je al toe als je aankomt en beginnen spontaan een gesprek. Als Belg ben je hier natuurlijk een beetje een exotische diersoort dus dat biedt heel wat gespreksstof. Zelfs de studenten zijn hier vriendelijker dan aan andere universiteiten, naar het schijnt. Zou het de berglucht (baby mountains, volgens de dochter) zijn of het tragere leefritme misschien? Geen idee, maar ik vind het super. Ik loop hier nu ook de hele dag door te 'how are you?'-en en te 'have a great day!'-en. Het is al zo erg dat wanneer iemand niet zo heel vriendelijk is, ik er echt van schrik. Dan denk ik: 'het zal een buitenlander zijn'... oeps. We hebben ondertussen ook al een uitnodiging voor Thanksgiving op zak, een tweede 'ijsjes gaan eten'-afspraak met twee andere mama's en kinderen, een gratis energetische massage voor de dochter en we mogen de geleende eettafel houden. Niet slecht, toch?

We wonen trouwens in een internationale straat. Links wonen Chinezen, schuins over Libanezen en Zuid-Afrikanen, recht over en rechts Amerikanen en helemaal in het begin van de straat opnieuw Chinezen. En hier praten de mensen wel met mekaar. Iedereen moet zijn pas gezaaid gazonneke sproeien of gaat wandelen met hond en/of kinderen en dat is voldoende om te beginnen praten. Ik denk dat 3 op 4 Amerikanen hier trouwens een hond heeft. Hier een beetje verder is er zelfs een honden-spa. En ik zag iemand met op zijn auto een sticker: 'my dog is a better listener than your kids'. Mmmm, 't zou wel kunnen. Al hoewel dat enorme beest wel met zijn kop aan de chauffeurskant door de venster stak. Lijkt mij nu ook niet zo welopgevoed. Die van ons blijven op zijn minst op hun stoel zitten...

In onze straat wonen alleen maar kleine kindjes maar in de straat ernaast zouden enkele kinderen van de leeftijd van de onze wonen. Kwestie van door de tuin naar beneden te wandelen. Geen hekken of draad tussen de tuinen. Gewoon een enorm groot grasveld dat vrij toegankelijk is. Hopelijk leren ze snel de kinderen van de trampoline kennen. Kwestie dat de zoon wat van zijn energie kwijt kan. Donderdag start hij trouwens met voetballen. En de echtgenoot gaat samen met zijn collega de ploeg coachen. Blijkbaar is het feit dat beide nooit gevoetbald hebben totaal niet relevant om te mogen coachen... Ik ben eens benieuwd!

Voila, mijn koffietje is al lang leeg ondertussen. Ik ga het hier vandaag bij laten. Groetjes!

   

Terug een upje

We zijn weer allemaal op de goede weg. De zoon kwam vandaag opnieuw heel enthousiast thuis. De dochter heeft nog wel heimwee, maar het gaat al ietske beter dan vorige week. Mijn vermoeidheid is voorbij en we hebben de sleutel van ons huis!! Hip hoi!

We verhuizen woensdag. Vandaag en morgen hebben we er gewoon geen tijd voor. De dagen vliegen hier voorbij. Geen van ons allen heeft veel vrije tijd. Tussen 9 en 2 sta ik meestal ergens aan te schuiven of zit ik rond te bellen om iets geregeld te krijgen. Daarvoor en daarna ben ik chauffeur van dienst. Tussen 4 en 6 is het hier huiswerktijd. Vooral de zoon heeft veel werk. Dat enige huiswerk, alleen voor Engels, kan echt wel tellen. Ondertussen is er ook dagelijks een portie rekenen bijgekomen, zowel voor de Engelse les - om de terminologie te leren - als voor zijn gewone juf. Hehe. En de dochter heeft de verschillende Amerikaanse geografische regio's, waterbekkens en grootste rivieren moeten leren. Hehe. Ook ik leer hier iedere dag bij.

Ons huis ziet er echt wel goed uit. Natuurlijk zijn ze wel bepaalde dingen vergeten te installeren. Zo heb ik geen extra lavabo in de wasruimte, ontbreken bepaalde lampen en is de USB-aansluiting in de bureau een gewoon stopcontact. De deur naar de kelder had een gat (!) doordat men de deur 'iets' te hard had opengegooid (holle deuren, maar toch). Maar bon, dat wordt nog allemaal opgelost.

Vandaag zijn we bij 'onze' advocaat geweest voor het verlijden van de akte. Dat gebeurt hier heel erg snel. Zo snel dat ze je een verzekering aansmeren voor het geval er toch iets mis zou zijn met de eigendomsrechten op de grond of wat dan ook. En we zijn verplicht de jaarlijkse taxen voor ons huis (4 x KI in België en niet omdat het huis zo groot is) en de verzekering (brand etc.) te storten op een geblokkeerde rekening. Bovenop het maandelijks afbetaalbedrag van onze lening komt dan ook nog een extra som die dan op die geblokkeerde rekening wordt geparkeerd om die taxen en verzekering te vereffenen. Better be safe than sorry, lijken ze hier te denken.

Woensdag is dus de grote dag. Dat wordt ook opnieuw de eerste dag van een niet nader bepaalde periode zonder internet. Ah ja, mevrouw, dat kan tot drie weken duren he... Zucht. Ik mij maar weer welgemeend geëxcuseerd voor mijn laattijdige verwittiging (een kleine week op voorhand) en de onwetende, lees: domme, Belg gespeeld. Misschien, heel misschien zal het toch iets sneller kunnen gaan, zei hij. Hij ging ons vandaag hierover opbellen. En neen, ik moest niet meer langskomen. Wat denk je, hebben we telefoon gehad? Exactly. Ik zal morgen maar weer gaan aanschuiven...

En morgen brengen ze ook ons bed! Na al die tijd op die luchtmatras kunnen we woensdagavond EINDELIJK in een echt bed slapen. Up, het gaat weer up!

Moeilijkere derde week

Ergens was het te verwachten, dat moment waarop het iets moeizamer zou gaan. Ik had het alleen vorige week verwacht, en niet deze week. Niet na onze fijne uitstap zondag naar de rivier. Of misschien net daarom.

Zondagavond al zei de dochter dat ze geen zin meer had om naar school te gaan. Het vroeger opstaan,  de saaie stukken (Amerikaanse geschiedenis, Titan - een les rond sociale vaardigheden enzo, veel blablabla en niet te begrijpen blijkbaar), de vriendinnen die niet goed te verstaan zijn... het eist allemaal wat zijn tol. En de zoon kwam maandag thuis met de boodschap dat hij het mist om te kunnen praten met de jongens uit zijn klas en dat turnen saai is en dat het toch niet te doen is dat ze maar 1 speeltijd hebben, alleen 's middags. Allemaal heel goed te begrijpen. Ook de Deense mama vertelde dat haar drie kinderen het moeilijk hadden. Het hoort er jammer genoeg allemaal bij. Het enige wat je kan zeggen is dat je het begrijpt en dat het binnenkort beter zal gaan. Even doorbijten dus. Maar ondertussen zijn het lange dagen voor die mannen.

En wij? Bij de echtgenoot valt er weinig te merken, vind ik. Ik denk dat hij zijn portie frustratie gehad heeft met alle administratie. Ikzelf ben verschrikkelijk moe. Ik ben vandaag, na mijn ochtendtour, zelfs even terug in bed gekropen. En je merkt dat je sneller geïrriteerd bent. Dus ja, ook ik heb precies last van die derde week.

Je probeert er ergens een routine in te krijgen, maar dat is nog altijd moeilijk. Voor een stuk is dat waarschijnlijk omdat we hier, in ons huurhuis, ook maar tijdelijk zijn. Zo voelt het ook echt aan. Gelukkig krijgen we volgende week maandag de sleutel van ons echte huis en dan kunnen we beginnen te bouwen aan die nieuwe routine. Dan nog zullen er van die dagen en weken zijn. Zo gaat dat overal, met z'n ups en downs. Alleen hebben we hier precies nog geen goed tegengewicht gevonden voor die downs.

Het moeilijkste vind ik zelf het koken. Je probeert lievelingsgerechten te maken maar die smaken nooit hetzelfde. Bepaalde ingrediënten zijn niet te vinden (ik ben 2 weken op zoek geweest naar bouillonblokjes bv.) en andere zaken smaken gewoon anders. Hoe goed je ook probeert om iets lekkers te maken, het smaakt nooit zoals je wilt. Dat is ook pretty frustrating! Maar ook hier wordt het blijven uitproberen en zoeken. Dat is wat het verlaten van je comfortzone nu eenmaal met zich meebrengt... 't Komt wel goed!

Ik wil belastingen betalen!

Ik vraag me af wanneer wij auditie gedaan hebben om mee te spelen in een absurde film? Want zo voelen we ons hier van tijd tot tijd. Correctie: op regelmatige basis.

Een voorbeeldje: Om belastingontduiking tegen te gaan, zijn de banken sinds kort verplicht om informatie over je rekeningen (saldo, verrichtingen, die paar euro interest, ...) door te geven aan de Amerikaanse belastinginspectie. Dit heeft als gevolg dat heel wat banken je niet langer als klant willen wanneer je emigreert. Dit geldt bv. voor internetbanken. Maar bon, onze bank staat ons dus wel toe om een rekening te behouden in België. Wel moeten we voor 22 augustus een W-9 formulier, met bewijs van waar je woont door een officiële overheid, doorsturen naar Brussel. Dit formulier zorgt ervoor dat je kan (!) belastingen betalen in de VS. Ok, in principe.

Zie hier de praktijk: Op het W-9 formulier van de echtgenoot moet idealiter zijn social security number vermeld worden. Yep, dat nummer dat je pas kan aanvragen wanneer je 2 weken in het land bent en dat je dan 2 of 3 weken later in de brievenbus krijgt... tel maar uit tot 22 augustus. Ikzelf kan geen social security number krijgen (als afhankelijk huisvrouwtje, remember). Dus, nu moet ik een W-7 indienen om een Tax Identification Number te krijgen dat dan kan ingevuld worden in die W-9. Ok, in principe.

Zie hier de praktijk: Wij gisteren naar de IRS in de verderop gelegen stad. Nummertje trekken en wachten. Oeps, jullie zijn in het verkeerde kantoor. Allé hop, opnieuw nummertje trekken en wachten. Dan komen we voor die beambte en moeten we een x-tal vragen beantwoorden en ondermeer aangeven dat we dat nummer nodig hebben voor de Belgische bank om te kunnen belastingen betalen aan de VS (bepaald vakje aankruisen op een blad). Dan vraagt hij - en let nu goed op - heb je een bewijs van je bank (ondertekende brief) waarin de reden staat waarom je een Tax Identification Number moet aanvragen... Euh... neen, omdat jullie graag willen weten hoeveel geld op onze rekening staat om belastingen te kunnen innen misschien!?! 't Is voor jullie dat we hier zijn he mannen, onze bank zou ook liever die zever niet willen hoor!?! Natuurlijk hebben we gewoon onze vriendelijkste glimlach opgezet en geantwoord: no, I only have a document in Dutch and an email from the bank but neither of them are signed. Thank you so much for this information, I really didn't know...

Geen probleem, zegt de man, dan kom je gewoon maar even terug (45 min heen, 45 min terug) wanneer je die brief hebt. Enne, btw, ik heb je een favor gedaan hoor, want de aanvraag duurt 6 tot 8 weken en als die brief er niet bijzit dan had je na die tijd een afwijzing gehad en moest je opnieuw 6 tot 8 weken wachten. Zijn jullie nog mee? Toegekomen op 29 juli, stel aanvragen W-7 vanaf eerste dag, 7 weken wachten op nummer, dan aanvragen W-9, naar België sturen en dit allemaal voor 22 augustus. Ik denk het niet.

En zo gaat dat hier constant. Ik praatte met het Deense moeder aan de schoolpoort en die zei exact wat ik dacht: 'In Denemarken hadden we al lang iets gehad van: steek die belastingen daar waar de zon niet schijnt' (allé, ja in iets properdere bewoordingen). Maar ja, hier kan je dat niet he want voor je het weet zit je op het vliegtuig terug.

We frustreren er ons niet echt in hoor, maar we staat hier wel dagelijks verwonderd te kijken naar die absurde film en doen echt ons best om mee te spelen. Alleen zijn ze vergeten ons vooraf het script door te sturen...

Home alone

Voila, het moment is daar. De kinderen zijn naar school, de echtgenoot naar het werk en de huisvrouw... die update haar blog.

Helemaal tegen de verwachting in, hebben we vandaag de kinderen niet naar school moeten sleuren. Ze kwamen gisteren met de glimlach de schoolpoort uit. De zoon vertelde honderduit over zijn dag. Hij hoeft geen huiswerk te maken dit jaar, alleen voor Engels. Hij mag op een yogabal zitten i. p. v. een stoel (het is me nog niet duidelijk wanneer en of we die bal zelf moeten meebrengen). Hij heeft al kunst gekregen en muziek en voor de rest hebben ze spelletjes gespeeld. Die spelletjes zullen er niet altijd meer bij zijn, denk ik, maar bon, voor een eerste dag. Hij heeft ook een zakje gekregen met 'goodies' en elk voorwerp erin symboliseerde iets wat in het gedichtje van de juf stond. Ik zal het hier toch effe typen...

Welcome to my fourth grade class!

I am so glad you are here!

I have made you a bag of goodies,

to help describe our year.

The eraser is to let you know

it is okay to make mistakes.

We will correct them and learn from them

No matter what it takes!

The 'Smarties' say I know you are smart,

and really special too.

The 'Hugs and Kisses' are to remind you

that I am here for you.

The pencil represents the learning 

that we will do.

Fourth grade can be pretty tough,

but it is a ton of fun too!

The penny is to let you know

how valuable you are to me!

We are going to have a great year,

just wait and see!

Hoe tof is dat!! Hij wordt daar ongelooflijk in de wattekes gelegd. Hij heeft al twee vriendjes waaronder een Chinees jongetje dat ook mee Engels volgt. Hij mocht qua niveau in boekje 3 werken, maar koos zelf voor niveau 2. Misschien wijzer in het begin, om te voelen dat hij de dingen wel aankan.

En de dochter vertelde dat ze in de voormiddag soms heimwee had omdat niemand met haar sprak. In de namiddag, toen haar klasgenoten wisten dat ze van Europa kwam, toen had ze plots veel succes. Ze heeft twee vriendinnetjes die ster heten (Starr en Stella) en ze was in elke les op tijd. Dat is niet zo eenvoudig want ze hebben tussen alle vakken maar 4 minuten pauze. In die tijd moet je naar je locker, dat ding openkrijgen, de juiste spullen eruit nemen, eventueel naar de WC en dan terug naar een klaslokaal. Blijkbaar lukt dat vrij goed want ze was regelmatig de eerste. Stel je dat maar eens voor! Haar locker is trouwens helemaal versierd. Er is een lichtblauw lustertje dat aangaat wanneer je beweegt (is met een magneet bevestigd aan het dak van de locker), roos met witte bollen behangpapier, een spiegeltje, een rekje om die locker te verdelen in twee delen en een lichtblauw matje. Een moeder, die met haar zoon passeerde, zei: 'quite intense'... behoorlijk 'stevig' versierd dus. Ach ja, dit heeft ze toch echt wel verdiend. 

Voorlopig, tot 1 september, ben ik nog de taxichauffeur van dienst. Deze ochtend om 10 over 7 de auto in en naar Middle School. In één beweging de echtgenoot afgezet voor zijn 'orientation days'. Dan terug naar huis en om 8u25 de andere kant op naar de zoons school. Vanaf we in ons nieuwe huis zitten kunnen ze beide met de schoolbus. Dat is veel praktischer en ecologischer.

Trouwens, ik heb een auto. Een witte Nissan Rogue van 2011. Het vroeg nogal wat tijd om dat ding aan te kopen. Man, man, uren hebben we in die garage gewacht (verspreid over 3 bezoeken). En papieren die we hebben moeten tekenen... alsof we het meest kostbare ding in bewaring moesten houden. Maar goed, uiteindelijk hebben we een auto en hebben we onze huurauto kunnen binnenbrengen. Je mag hier trouwens geen auto kopen zonder dat je een bewijs van verzekering kan tonen. En een verzekering is voor iemand zonder een rijbewijs van de staat Virginia en zonder social security number zeer moeilijk om te krijgen. Maar zie, dankzij onze 'Oakey' van de bank, is alles in orde gekomen. Hoe je je hier moet redden de eerste maanden zonder dat je een bank hebt die zoveel voor je wil doen, is mij een raadsel. Ik weet dat het niet uit menslievendheid is, maar zonder hun hulp was het allemaal nog 10 keer moeilijker geweest.

Allé hop en nu moet ik huisvrouwdingen gaan doen. Anders komt dat hier niet goed. Tot de volgende!    

Ons nieuwe huis

We zijn hier echt aan het aftellen tot op het moment waarop we in ons nieuwe huis kunnen... Nog 23 dagen... Het is al meer dan een week geleden dat we zijn gaan kijken. We hebben er simpelweg nog geen tijd voor gehad om een tweede keer langs te gaan. Binnenkort wel, onder begeleiding van de verantwoordelijke van de werken. Alleen die man nog even te pakken krijgen...

De kleur van het huis is Victoria Grey. Dat is al een goede fit he. Vooraan is er dus de porch (zie foto, schommelstoel nog even bijdenken) en als je binnenkomt heb je links een vrij grote eetruimte (formal dining room). Daar komt onze grote tafel, stoelen en vitrinekast. Rechts is dan het bureau van de echtgenoot met van die French doors (glazen deuren met 'vierkantjes', die openzwaaien). Dan kom je in de living en keuken. De living is echt piepklein, naar onze gewoonte. Dat was toch even schrikken. Het zullen dus hele lichte (qua materiaal en 'bouw') en compacte zetels moeten zijn. De keuken daarentegen is immens. Er staat een eiland in waaraan je kan zitten en er is ruimte voor een eettafel. De keuken gaat over in de living dus we kunnen gerust een beetje van de ene ruimte inpikken ten voordele van de andere. Naast de keuken heb je dan een wasruimte waar die immense wasmachine en droogkast zullen staan.

Buiten hebben we een deck, terras, dat ook niet zo supergroot is. Wel groot genoeg om een tafel en BBQ op te zetten. Boven zijn er vier kamers en die zien er goed uit. Als je de foto ziet, dan zie je de dochter haar kamer achter de drie vensters die aan elkaar hangen en de zoon zijn kamer achter de andere. Het middenste venster is het venster in de kast (!?!) van de zoon. Hij kan er eigenlijk zijn bureautje van maken! Als ik in onze badkamer binnenkom en de echtgenoot zit op de WC, dan heeft ie wel een probleem. De deuren 'botsen' blijkbaar tegen elkaar. Straf dat men dat niet gezien heeft bij het ophangen van de deuren he! Vandaar ook onze afspraak met de verantwoordelijk. We kunnen eens bekijken of er nog iets aan de richting waarin de deur opengaat, kunnen veranderen, zonder al te grote brokken. En anders is het oppassen geblazen voor de echtgenoot...

En dan beneden, in de kelder, is er echt veel ruimte. Daar zullen we waarschijnlijk TV kijken. En daar is ook de logeerkamer met een eigen badkamer. Dus, toekomstige gasten, ruimte genoeg om jullie goed te ontvangen als jullie op bezoek te komen!

Je weet dat je in Amerika bent wanneer:

• De dokter je een knuffel geeft i.p.v. een hand
• De verpleegster 'I love you' zegt tegen je dochter
• Je melk en water drinkt uit bussen die wij voor olie zouden voorbehouden
• Je sla en brood door je pompsteen kan duwen om dan met een druk op een knop te laten vermalen en verdwijnen 
• Je met een beetje goede wil in je wasmachine past. Ja, helemaal.
• Je bijna even goed slaapt op de vloer van je kamer (dik vasttapijt) als op een matras (vooral onze luchtmatras waarop we 's ochtends bijna zeeziek wakker worden)
• Mensen die je van haar noch pluim kent naar je zwaaien wanneer je met de wagen passeert
• De dame achter de kassa je honey noemt
• Je nog/terug met cheques kan betalen
• Je met je dochter van bijna 11 moet gaan winkelen om materiaal te kopen om haar locker mee te versieren
• Je eigenlijk met je dochter van bijna 11 moet gaan winkelen om een smartphone te kopen...

Boeiend!

En de controle van de dochter was prima in orde! In overleg met de Leuvense artsen wordt nu bepaald of we 1x om de maand op controle mogen (zoals hier de gewoonte is) of toch nog tweewekelijks. De nabehandeling is ook gelijkaardig. Alleen krijgen de kinderen hier maandelijks nog een steroïdespuit. Dat wordt haar gelukkig bespaard. Ze heeft zelfs de toestemming gekregen om te gaan zwemmen! Hier zit blijkbaar zoveel chloor in het water dat het veilig genoeg is om in een openbaar zwembad te zwemmen met een lage immuniteit. Die boodschap toverde de meest oprechte glimlach van de dag op haar gezicht! Het komt allemaal wel goed!

Een week ter plaatse

Zo stilletjes aan zou je beginnen verwachten dat de zaken na een week ter plaatse ook in plaats beginnen te vallen... Voor sommige zaken is dit ook zo. We hebben bv. alle twee een telefoon. Het is een prepaid one, eentje zoals de gangsters. Zonder social security number kan je immers geen abonnement nemen. Zonder social security number kan je hier niet veel. En dit nummer kunnen we pas na 1 à 2 weken in het land aanvragen. Na vier dagen proberen (aanschuiven bij comcast, proberen bellen maar na een reclameboodschap worden onderbroken of een werknemer die gewoon ophangt), geeft onze modem ook al een signaal en hebben we internet. Ons huis en lening lijken ook in orde te komen. Dus, ja, heel wat zaken staan inderdaad al op punt.

Maar de universiteit gaat verder op het elan van voorheen... Blijkbaar staat de echtgenoot geregistreerd als ex-werknemer... U zei? Inderdaad. Wie, hoe, wat en waarom? Geen idee. Naast heel wat andere ambetante gevolgen, betekent dat ook dat onze ziekteverzekering niet kan ingaan vanaf 1 augustus maar pas vanaf 1 september. En laten we net binnen enkele uren (het is nu half vijf in de ochtend) op controle gaan bij het pediatrisch oncologisch ziekenhuis in de stad een beetje verder. Geen idee hoe dat gaat verlopen nu we nog geen nummer hebben. We hebben wel een verzekering bij de Dienst Overzeese Sociale Zekerheid van België. Zij betalen 75% van de gemaakte kosten terug. Hopelijk mogen we met onze Nederlandstalige brief als bewijs (waarom doen ze dat nu niet in het Engels?) naar de raadpleging. En geen idee eigenlijk hoeveel zo'n consult zou kosten. Om veilig te spelen lopen we hier nu ook met een afschrift van onze rekeningstand rond om te kunnen bewijzen dat we de rekening kunnen betalen. Nu, het kan nog erger. Ze hebben ook een Française aangeworvenen en van haar weten ze niet waar haar visumaanvraag zit. Die haar verzekering komt al helemaal niet in orde op 1 september!

We zijn nu trouwens op hotel in de stad. Er liggen hier drie slapers voor mijn neus. Omdat gisteren onze voiture binnen moest en we vandaag hier terug moeten zijn voor het ziekenhuis, verblijven we in een hotel met zwembad. Fun, fun want het is hier echt heel warm (34,5 graden en een bakkende zon). In afwachting van de aankoop van een tweedehands auto rijden we nu met eentje dat drie keer kleiner is dan die van tevoren. Met deze durf ik nu ook rijden. Zo'n automatic is echt superhandig. Alleen geraakte ik niet gestart. Blijkbaar moet je op de rem duwen alvorens je je uit parkeerstand kan zetten. Wat een gefoefel. Ik moest de echtgenoot volgen en geraakte nog geen milimeter vooruit!

Ik ga het hierbij laten en misschien nog wat proberen te slapen. Duimen jullie mee voor een goede controle van de dochter?

Rise and shine!

Geen beter moment voor een bezoek aan een Waffle house als de eerste dag op Amerikaanse bodem! 't Was lekker, maar oma's wafels zijn toch beter, dixit de zoon. Oma, zet je wafelijzer al maar klaar met Kerst!

Hoe we met al die baggage in dat - in het daglicht toch iets minder smoezelig - motelletje geraakt zijn? Wel, we hebben een immens rijdend salon gehuurd. Een grote, witte suburban met plaats voor 7 passagiers. Absurd gewoon. De echtgenoot vergaat in het niets achter dat stuur. Maar het ding deed perfect waarvoor het bedoeld was: kilo's bagage transporteren. En met gemak een tafel van 1m80 met 4 stoelen vanuit het huis van een collega van de echtgenoot naar ons huurhuis brengen. Dat en twee luchtmatrassen en een mousse, zijn momenteel onze enige meubels. Minder is meer deze dagen he!

Het eerste type huisraad dat we trouwens gekocht hebben in de Walmart - waar anders? - is een koffiezet, een pottenset, een elektrische tandenborstel en bestek. Het enige wat we konden gebruiken, was die pottenset en dat koffiezet, met meegebrachte plastieken IKEA bekers weliswaar. Om het bestek en de tandenborstel te openen, hadden we een schaar of mes nodig en laat nu net dat laatste goed vastzitten met van die witte rijgdingetjes waarvoor je een schaar of mes nodig hebt om het te openen... Gelukkig was er nog een andere collega bereid om ons een schaar te lenen, samen met wat servies en beddengoed. En zo kwam alles weer goed.

Vrijdag stond de man van de luchtvracht voor onze deur en kon een deel van het beddengoed terug naar de collega. Hip hoi!

Nog uitstapjes?

• Dollar tree: een one dollar shop, ideaal voor kleine prutsen
• Kroger: supermarkt met immens veel keuze op gebied van voeding
• Target: zie daar een strijkijzer, broodrooster, zeteltjes en een radio voor de kinderen
• Speelgoedwinkel: je raadt het al: immens veel keuze
• Ons echt huis: het ziet er fantastisch uit, binnenkort meer daarover en een foto
• Bank: geld veilig overgemaakt
• Internetprovider: we hebben internet maar kunnen het niet gebruiken bij gebrek aan een telefoon. Morgen in orde brengen dus.
• Universiteit: veel administratie en veel rond geloop en, om het met de woorden van de echtgenoot te zeggen: veel gedaan, weinig gerealiseerd. Maar, morgen is een nieuwe (werk)dag he.
• En een wandelpad afgelopen. Dat pad ontdekten we per toeval toen we op zoek gingen naar de drie hertjes die midden op de weg stonden. Die hertjes kwamen we niet tegen maar wel een lieflijk beekje, een mooie rode vogel met kuif (opa, help!), een eekhoorn en hertenkaka. Allemaal goed voor een foto van de dochter.

En dat is nog maar een greep uit onze bezoeken van de laatste dagen. De kinderen worden dus van hut naar her meegesleurd maar ze verdragen het vrij goed. Het kan erger, laat ons zeggen.

Voila, en nu gaan we het bureau van de echtgenoot verlaten en is het gedaan met internet. Hopelijk zijn we binnenkort weer online op een iets makkelijkere plaats.

Amerikaanse bodem

En toen was het plots zover. Na een heel erg korte nacht klommen we met 4 personen, 4 koffers van 23 kg, 4 computertassen (3 computers en een zak vol medicatie) en 4 x handbagage in het busje richting luchthaven. Zo groot als onze bagage was, zo klein was ons hartje... Waar waren we toch aan begonnen?

Een eerste spannend moment was bij de Belgische security. Onze antibiotica, 16 flesjes van 100 ml, had in afgesloten zakken van 1 liter moeten zitten en was dan, qua toegelaten hoeveelheid, nog te veel geweest. Gelukkig had de security man een goed hart en mochten we, na een reprimande, verder. Na een vlucht van 8u50, die super meegevallen was met die personlijke tv's, was er een tweede moment suprême: de Amerikaanse douane! Visum of niet, als de man achter de balie (en 't zijn allemaal mannen) je niet binnen laat, dan mag je het vergeten. Het eerste contact begon al slecht. De echtgenoot wees iets aan op zijn paspoort, dat al achter de balie lag, en hop: 'Could you please stand back sir! I wouldn't do that again sir!'. Oeps... foutje! Daarna leunde hij op de balie - we hadden al bijna een uur staan aanschuiven in de rij en de vermoeidheid begon door te wegen - en daar klonk weer streng: 'Could you please not lean on the counter sir!'. Oeps, alle rijen in het gelid! Na de vingerafdrukkencheck en obligate foto mochten we eindelijk verder. Yes: we're in!

Het derde spannende moment was bij het herchecken van de handbagage. Een supervriendelijke man aanhoorde ons verhaal i.v.m. de medicatie, deed iets met spatels (zou hij die in enkele flessen gestopt hebben?) en we mochten door. Yes!

Na meer dan 22u, het was al 4u30 Belgische tijd, lagen we eindelijk, in een smoezelig motelletje, in bed. Genoeg voor één dag!