Housewife

of misschien eerder 'stay-at-home mom'. Vanaf morgen is die titel officieel. Ah ja, het weekend na je laatste werkdag is nog altijd een beetje een gewoon weekend, toch?

Tien jaar geleden droeg ik diezelfde titel. Het was toen maar voor 6 maanden, between two jobs, en vlak na mijn moederschapsrust. En ik liep de muren omhoog. Op de duur ging ik iedere dag met de buggy te voet naar de supermarkt want op die momenten huilde ze niet. Dat was dan toch al minstens een uur 'rust'. Al die andere uren van de dag en de nacht was het rondlopen met de draagdoek of toch even genieten van een uurtje slaap tussen het eten en huilen door. Man man, ik krijg er nog rillingen van. En dat was dan de dochter. Bij de zoon was het zo mogelijk nog erger. Mijn herinneringen aan de 'stay-at-home mom'-periode zijn dus op zijn zachtst gezegd niet zo heel positief.

Slik, vanaf morgen is het dus officieel. Hopelijk ook between two jobs, alleen weet ik nog niet wanneer die tweede job kan en mag starten en welke dat dan zal zijn. Alvast niet in de VS, tenzij we vrij snel voor een green card zouden gaan. Maar die green card aanvragen kost veel geld en met de dochter nog in behandeling tegen kanker is de kans zeer klein dat we die zouden krijgen. Dus wachten we maar weer even.

Voorlopig nog geen nieuws in verband met het visum. De extra info over de relevantie van het doctoraat ligt nu waarschijnlijk al een week bij Immigration. Zouden ze er opnieuw drie weken over doen of zou het sneller gaan? De vermoedelijke startdatum van het contract is nu 10 juli. Als het visum goedgekeurd wordt, kunnen we rond die tijd vertrekken. Wanneer exact zal afhangen van het aanbod van de vliegtuigtickets. Die worden wekelijks duurder en voor bepaalde afreismomenten zijn er al geen vier tickets meer te verkrijgen. Het is natuurlijk wel de bedoeling dat we met z'n vier kunnen reizen en dan liefst nog een beetje in elkaars buurt. Wordt ongetwijfeld vervolgd!

Onrust

Het stormt en davert een beetje vanbinnen. Regelmatig flitst de vraag 'Wat als?' door mijn hoofd. Ons huis is verkocht, we hebben een huis in opbouw ver weg van hier, volgende week rond deze tijd zit mijn laatste werkdag erop en iedereen, echt iedereen van ons gezinnetje kijkt er naar uit om naar Amerika te gaan. We zijn er klaar voor!

Wat als? We hebben geen echt plan B. We weten het niet. Het is nog te vroeg om te beginnen panikeren, maar toch, echt goed voelt het niet aan. Het geloof in 'alles komt wel goed' is al een tijdje verdwenen. Dingen lopen soms mis. Soms heel grondig mis. En soms draait het nadien toch wel weer goed uit. Place your bets.

We krijgen wel geruststellende emails van het International Office. Daar krijgt men nog al eens de vraag naar meer informatie over een aan te werven kandidaat. En de voorbije zeven jaar zijn er maar enkele gevallen geweest waarbij het niet goed is afgelopen. Dat bleken al twijfelgevallen te zijn van bij het begin. Als we op deze hoopgevende mails mogen verdergaan, dan zal het wel in orde komen. Maar ja, je weet maar nooit. Wat als die ambtenaar die nacht niet goed geslapen heeft? Wat als hij bij het woord België alleen maar kan terugdenken aan die slecht verteerde mosselen van vijf jaar geleden? Of zou het allemaal toch wat minder arbitrair verlopen? 

Bah!! We proberen het maar wat uit ons hoofd te zetten. Er zijn veel ergere dingen op deze wereld. En voor de rest gaat alles goed. Dat plaatst de dingen wel weer terug in perspectief. Maar die storm... die gaat er toch nog niet helemaal van gaan liggen...

Help!

Net bericht gekregen vanuit het International Office dat de Amerikaanse overheid nog meer informatie nodig heeft alvorens de echtgenoot een visum kan krijgen. Het is voor hen niet duidelijk dat een doctoraat in de psychologie voldoende is voor een positie in de marketing. Dat de echtgenoot al 7 jaar prof. is in de marketing in ons land, is natuurlijk niet relevant...

Alle hens aan dek dus! Het hoofd van het departement moet nu in een evaluatiebrief staven dat de echtgenoot meer dan capabel genoeg is om die positie aan te kunnen. Er moet op de een of andere manier worden duidelijk gemaakt dat het diploma valide is om binnen die positie aan het werk te gaan. Dat heel wat grote namen in het veld van de marketing een doctoraat in de psychologie hebben, dat weten ze bij immigration natuurlijk niet... Aan de toekomstige werkgever dus om dit aan hen duidelijk te maken.

De mail eindigde met de boodschap dat we ons geen zorgen hoeven te maken. Ok, we zullen dat proberen... maar we hadden het toch liever net iets anders gezien. Stel je nu maar eens voor dat dat visum niet in orde komt... dat zou een dikke streep door de rekening zijn!

Wachten

Soms zit er niets anders op dan te wachten. Geduld uit te oefenen. Mindful te zijn. We zijn er wel al wat in geoefend, na al die uren in het ziekenhuis, maar toch. Het wordt hoe langer hoe moeilijker. Volgens mijn berekening zouden we deze week toch iets moeten horen van de Amerikaanse overheid. Dan zijn die drie weken echt wel voorbij. Dus: hurry up, please!

Waar er wel al schot in de zaak zit, is in ons huis. Dat staat al in haar verpakking te blinken (zie foto)! Ergens deze week hebben we een skype-meeting over de elektriciteit. Dan mogen we aangeven waar we welke verlichting willen, stopcontacten, ingangen voor TV en telefoon, ... Ze zouden ook beginnen aan de loodgieterij. Fijn, fijn!

Voor de rest zijn we echt wel klaar om naar de ambassade te gaan. Gisteren hebben we nog vierkante pasfoto's laten trekken. Gelukkig hebben we hier in de buurt een fotografe die weet wat de eisen zijn voor Amerikaanse pasfoto's. En morgen mag ik nog eens naar de rechtbank om de beëdigde vertaling van onze uittreksels van het strafregister op te halen. Dan nog onze trouwboek mee (neen, we zijn niet getrouwd voor de schijn, toch bedankt om dit te checken...) en hupsakee we zijn klaar voor het interview. Het enige wat we nog missen is dat nummertje dat we nodig hebben om de DS-160 visumaanvraag in te kunnen vullen. Allé, hurry up!!

 

Medicatie enzo

Aangezien de dochter nog tot 22 november chemopillen en ledertrexate moet nemen, en tot februari 2016 antibiotica, zijn we aan het hamsteren geslagen. Tot kerst betekent dit: 12 potjes chemopillen, 7 potjes ledertrexate en 16 flesjes antibiotica. Als dan nog blijkt dat de smaak antibiotica die ze 'het liefste' heeft (met toegeknepen neus te nemen weliswaar), plots uit de handel is genomen en het alternatief binnenkort uit de handel verdwijnt, dan begrijpen jullie dat er hier ook een 'sense of urgency' mee gemoeid is. Mogelijk wordt een andere soort siroop voorgeschreven, maar mogelijk worden het pillen ... en dat ligt hier nogal gevoelig.

Alle hens aan dek dus! Dankzij onze superlieve apothekers staat onze teller sinds vandaag op 4 potjes chemopillen, 4 potjes ledertrexate en 11 (!) flesjes antibiotica! Ze hebben er alles aan gedaan om nog enkele flessen van de voorkeursantibiotica te verzamelen en nu wordt dus de andere 'bedreigde' soort opnieuw volop verzameld. Het is hartverwarmend om zo goed geholpen te worden. We gaan ze echt missen, 'onze' dames van de apotheek!

Al die medicatie zal dan in een aparte handbagage mee moeten. De pillen noch de antibiotica mogen immers onder het vriespunt komen. Bovendien wil je die medicatie echt niet kwijtgeraken! Om dit te mogen doen, moet we wel een medisch dossier en een aparte brief, waarin de noodzaak van die medicatie wordt uitgelegd, meenemen. Naar het schijnt wordt elk flesje dan zorgvuldig gescand en bekeken. Ze zullen hun werk hebben begin juli...

Het medisch dossier is ook nodig voor de tweewekelijkse opvolging van de dochter. Een driekwartier van onze toekomstige woonst is een ziekenhuis met een pediatrisch oncologische afdeling. Eens het medisch dossier af is (en daar wordt nu aan gewerkt), kunnen we het hoofd van die afdeling mailen en vragen of ze bereid zijn ons op te volgen. Dat zal wennen worden, want na al die tijd hebben we echt wel een band opgebouwd met 'onze' vier oncologen (toevallig ook dames). In december laten we de eindbalans wel hier in België opmaken. Twee dagen in de kerstvakantie zijn al gereserveerd voor puncties, scans, echo's en wat nog allemaal.

Waarom we nu vertrekken en niet in januari? Omdat we erin geloven! We geloven dat die 95 à 99% kans op genezing reeël is. We gaan ervan uit dat die laatste vier maanden en half van haar behandeling niet anders zullen verlopen dan de rest van haar nabehanding, die bij vertrek dan een jaar zal bezig zijn. En als we het helemaal mis hebben, dan hoop ik dat we van de tijd die we gekregen hebben, ten volle zullen genoten hebben. Leven in vijfde versnelling!