Ik heb de laatste tijd gekke dromen. Ik droom dat we gaan vertrekken naar de VS en van iedereen moeten afscheid nemen. En dat afscheid nemen duurt en duurt, en ik word steeds maar triestiger en triestiger. Of ik droom dat ik heel ongelukkig ben hier in de VS. En dan word ik triest wakker. Het duurt dan even voor ik doorheb dat het maar een droom was en ik hier echt graag ben. Vreemd want ik ben hier dus echt wel graag.
Misschien heeft het met de dochter te maken. Zij is en blijft een beetje op de sukkel met haar integratie. In het begin ging het naar ons gevoel vrij vlot, maar nu al een tijdje niet meer. Het blijkt nu dat ze zich nooit echt goed heeft gevoeld hier maar in het begin extra haar best heeft gedaan om er iets van te maken. Nu zijn we 4 maanden verder en nu hebben die inspanningen nog geen steeds beste vriendin opgeleverd. Het blijft moeilijk om in het Engels echte banden te smeden. En skypen met de oude vriendinnetjes doet te veel pijn. Dan wordt ze herinnerd aan alles wat ze hier moet missen. Dit is zo moeilijk en je kan er niets, niets aan veranderen ...
We weten dat deze ervaring van een onschatbare waarde zal zijn voor de kinderen. Ze zullen er later ook met een warm gevoel aan terugdenken. Maar nu is het soms hard. En op die momenten steekt dan toch dat schuldgevoel op. Hadden we hen wel mogen wegrukken uit hun gekende omgeving? Hadden we hen hun thuis wel mogen wegnemen? Want hier is het nog steeds geen thuis. Toen we zaterdag terugkwamen van een uitstapje naar een supertof waterpark en ik zei dat we bijna thuis waren, toen dachten de kinderen automatisch aan ons vroegere huis. Een huis dat niet meer van ons is en waar we ook niet meer naartoe kunnen op vakantie. Maar ja, hier hebben we voor gekozen en opnieuw, op langetermijn zullen we allemaal blij zijn met de ervaring. Nu is het weer doorbijten... en we weten niet hoe lang. Een half jaar? Een jaar? Of nog langer?
Om toch met een positieve noot te eindigen, kan ik wel verklappen dat ik hier een superluxueus leven heb. Echt. Ik hoef niets en mag (bijna) alles. Wie heeft die luxe om overdag in de zetel te zitten lezen? Om poetsen en strijken uit te stellen totdat je er zin in hebt? Om desperate-housewife-gewijs koffie te gaan drinken bij de buren? Overdag te gaan sporten, te gaan shoppen (ok, het aanbod is hier beperkt maar het kan ook online) en vrijwilligerswerk te verrichten? Ondergetekende dus. Er is hier geen ochtendstress, geen avondpiek en geen vermoeide mama. En dat, dat is een echte luxe!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten