Bijna klaar!

We zijn bijna klaar voor onze trip naar Belgie! We tellen de dagen af! De kinderen hebben al een selectie van knuffels gemaakt die de trip over de plas mogen meemaken. Sommige voor het eerst, andere al voor de tweede keer. Sommige gaan met een missie: vergeten speelgoed ophalen voor de 'vrienden' die hier achter blijven en andere gaan mee omdat ze een vaste plaats in bed hebben.

Er moeten ook drie grote koffers gevuld. Niet omdat we zoveel kledij willen meenemen, maar wel omdat we ruimte moeten hebben om spullen mee terug naar hier te kunnen brengen. En dan bedoelen we natuurlijk chocolade, wijn en ... keukenhanddoeken. Ja, ik slaag er hier maar niet in om keukenhanddoeken te vinden die doen wat ze zouden moeten doen. Na meerdere mislukte aankopen heb ik gewoon besloten om Belgische handdoeken te importeren. En over importeren gesproken: de echtgenoot gaat de wijn legaal binnen brengen. We gaan de flessen dus aangeven en daar tax op betalen. Naar het schijnt zou dit niet veel kosten... Je loopt alvast niet het risico dat ze je betrappen, je een boete moet betalen en dat je je wijn kwijt bent. Gelukkig vliegen we terug in twee stappen (we overnachten in Washington) zodat de douane wat extra tijd mag nemen. Ik denk dat er strakkere plannen zijn, maar bon, we zullen wel zien hoe dit afloopt...

Ondertussen gaat het al een heel klein beetje beter met de dochter. Ze beleeft geheime avonturen op de schoolbus. Het ritje van school naar huis is het hoogtepunt van de dag! We hebben het raden naar wat er allemaal gebeurt op die bus, maar ze voelt zich er beter door. Vorige week wou ze zelfs met mij niet mee naar huis rijden! Ik was op Middle School om de 35 buschauffeurs een zakje met koekjes te overhandigen ter bedanking en hopsa, daar spurtte ze de bus in, mij vakkundig negerend. Het was trouwens wel indrukwekkend, die 35 bussen die allemaal tegelijk hun motor deden draaien en dan om de beurt, in een rij, wegreden. Ik heb nog geprobeerd er een foto van te trekken, maar tegen de zon in lukte het niet. Toen haar vriendinnetje zich afvroeg waarom die gekke vrouw foto's aan het trekken was van de bussen, heeft de dochter wel verklapt dat ik het was. De schaamte is dus nog niet al te groot. Maar toch, volgende keer mag iemand anders gaan koekjes uitdelen hoor!
 

Het gevaar van een verrassing

Zo waren we gisteren op een verrassingsfeestje voor de 40ste verjaardag van een vriend. Iedereen moest langs de zijkant van het huis binnengaan en zich verstoppen in de kelder. Een kelder hier is van een heel ander niveau dan een kelder in Belgie. De kelder is vaak ingericht als een extra speel-, tv- of sportruimte (man cave...) en kan met een schuif- of andere deur toegang geven tot de tuin. Vooraan bevindt de woonruimte zich op het gelijkvloers, maar achteraan is het dan de kelder. Ok, dus stiekem binnenglippen via de kelder. Staan we daar allemaal te wachten in het halfdonker, stelt een van de vrienden de vraag of de jarige een wapen in huis heeft. Want, stel je maar eens voor dat hij iets hoort en met dit wapen naar beneden komt, nog voor zijn vrouw haar 'schat er komt een rare geur uit de kelder, ga eens kijken'-verhaal heeft afgestoken...

Is dat nu niet verschrikkelijk? Is dat nu echt niet verschrikkelijk dat je je op dat moment moet gaan zorgen maken over wapens? Nu, van hen weten we dat ze geen wapens hebben, maar wat met al die andere kennissen en vrienden? Je kan alleen maar hopen dat die ouders hun wapens achter slot en grendel hebben zitten zodat daar geen ontdeugende zoon plots een wapen kan tevoorschijn halen om stoer te doen tegen ons testosteronbommetje!

Het recht op het dragen van wapens staat hier effectief in de grondwet. Toen Amerika nog maar net verlost was van de Britten, wilde men het risico niet meer lopen om nog gedomineerd te worden door eender wie. Omdat het federale leger iets nieuws was en nog niet te vertrouwen, had elke staat het recht op het hebben van een eigen gewapende militie: burgers die de vrije staat wilden bewaken en verdedigen. Dat deze situatie 3 eeuwen later niet echt meer van toepassing is, wil er precies niet in. Bovendien is men hier heel fel gericht op vrijheid. Inmenging van bovenuit is simply not done. Een overheid mag toch het recht op het verdedigen van uw gezin niet aan banden leggen?! Het is zelfs zo erg dat er op sommige plaatsen reclame wordt gemaakt met Santa voor wapens (You never know who's coming down your chimney) of je gewoon, als politica, je hele familie en wapenarsenaal op een kerstkaart zet... Dit blijft toch een hele moeilijke om te bevatten hoor!!!

Delen en geven

Er zijn hier mogelijkheden te over om iets te geven of mee te werken aan een goed doel. De scholen organiseren tal van activiteiten (bv. boekenbeurs, parking football) waarvan een deel van de opbrengst naar de school gaat. In Middle School krijg je altijd de vraag of je voor een uitstap een centje extra wil geven om een ander kind, dat het thuis minder breed heeft, te sponsoren zodat hij/zij ook op uitstap kan gaan. Scholen en buurten zamelen spullen in voor Thanksgiving of voor kerst voor zij die het moeilijk hebben om een feestmaal op tafel te zetten. En Christiansburg organiseert al 33 jaar een week lang een Christmas Store.

De Christmas Store richt zich tot gezinnen met kinderen tot 17 jaar, op personen met een ernstige ziekte of handicap en personen ouder dan 61. Enkel zij die aan de hand van hun belastingsbrief kunnen bewijzen dat ze een laag inkomen hebben, mogen komen shoppen. De inhoud van de winkel komt tot stand door giften via onder meer scholen, bedrijven en grote supermarkten. Het gaat vooral over nieuwe spullen: winterkledij, speelgoed en fietsen, keuken- en andere huishoudspullen en voeding. In de school van de dochter zamelde men voedingswaren in en in die van de zoon nieuwe winterjassen, handschoenen en mutsen. Je kan al voor 10 dollar een mooie winterjas kopen in Walmart dus zo overdreven is de vraag naar nieuwe kledij niet.

De winkel bevindt zich in een supergrote ruimte, helemaal ingericht en versierd voor de gelegenheid. Iedereen die toegelaten wordt, mag gratis spullen uitkiezen. Aan iedere 'stand' wordt men begeleid en krijgt men info over hoeveel men mag meenemen. Tof is ook dat niet alleen ouders speelgoed mogen kiezen voor onder de kerstboom, maar ook de grootouders. Voor hen is er een aparte grootouderhoek. En na de non-food, krijgt men een nieuwe kar voor de food. Ondergetekende is mede verantwoordelijk voor het aanvullen van de voedingsrekken. Van op ieder schap mag men een product kiezen en bij de 'mixed food' probeer ik altijd een pak koekjes of chocolade te leggen wanneer ik een jonge mama zie aankomen. Vaak wordt die lekkernij meegenomen, maar soms zie je hen ook bewust een pak suiker of een pak rijst nemen. Iedereen krijgt ook nog een grote kartonnen doos vol etenswaren mee, aangepast aan de samenstelling van het gezin.

Per shift (voormiddag, namiddag of avond, van dinsdag t.e.m. zaterdag) doet men een beroep op minstens 100 vrijwilligers. Vorig jaar werden er 1594 gezinnen geholpen. Ik vind het gewoon fantastisch en kan niet wachten om morgenvroeg terug te gaan helpen!

't blijft toch een beetje raar

• om een kruising van een labrador met een poedel (labradoodle) of van een golden retriever met een poedel (golden doodle) door je straat te zien lopen! Je mag er gewoon niet te veel over nadenken... En weet je nu wat? Die beestjes blijken super veel energie te hebben! Geen idee wie daarvoor verantwoordelijk is...
• om te moeten uitwijken voor 'bergen' afgevallen bladeren aan de zijkant van de weg. Je ruimt je bladeren hier niet zelf op, neen, je harkt ze gewoon de straat op. En sommige van die bergen liggen hier al een paar weken. Ooit zullen ze die wel komen ophalen, denk ik. Het groot huisvuil, dat hier een tijdje geleden plots stelselmatig in de straten verscheen, heeft daar ook een poos gestaan.
• om geen groot huisvuil te hebben! Het plezier van een internationale verhuis! Maar toch zijn we er nog in geslaagd om enkele spullen mee te nemen waarvan we (nog) niet weten waar we ze moeten hangen/zetten...
• om 's ochtends vroeg alle ingredienten (sorry, geen twee puntjes meer op mijn keyboard) in een crockpot te doen, deze 9 uur te laten opstaan om dan 's avonds om 18 uur te kunnen eten.
• om zelf eten mee te nemen naar ieder feestje waarop je wordt uitgenodigd. Maar het is wel leuk als je zelf een etentje organiseert, want dan hoef je helemaal zo lang niet achter de kookpotten te staan! En als je het ook nog eens allemaal in de crockpot gooit, ben je helemaal zen wanneer je bezoek arriveert.
• om je bezoek te ontvangen in de keuken, rond je eiland, eerder dan in 'je salon'. Alle hapjes staan op dat eiland en iedereen staat daar rond. Hier worden ook geen voorgerechten geserveerd. Je brengt appetizers mee voor het hele gezelschap en iedereen neemt waar ie zin in heeft. Borden opscheppen hoeft ook niet meer. Je neemt wat je wilt uit het aanbod, met de vreemdste combinaties als resultaat. 
• om met vier auto's volledig te moeten stoppen aan een kruispunt met een stopbord waar 4 way opstaat. Ieder om de beurt, in de volgorde waarin je bent toegekomen, mag dan weer verder. En het vreemdste van al is dat iedereen zich ook aan die regel houdt!
• om je rijbewijs te moeten tonen wanneer je een fles wijn koopt. Neen, niet om te checken of je wel mag rijden, wel om te controleren of je wel boven de 21 bent. Geen commentaar!
• om hier te zijn, aan de andere kant van de wereld, een dak boven ons hoofd te hebben, een structuur in ons dagelijks leven te hebben, mee te draaien in een hele andere maatschappij en dit zonder al te grote obstakels. Wat een avontuur!