Mmmmm... met dit gevoel zit ik hier achter de computer. Eindelijk, EINDELIJK een momentje voor mezelf! Ik zit hier in onze gloednieuwe living/keuken, met veel licht en een koffietje erbij. En het is hier stil. Geen gebekvecht want het is schooltijd. Niks te avondrush want het is gewoon middag. Stilte, rust. Mmmmm, het leven kan soms mooi zijn!
We zijn dus effectief verhuisd en het ziet er hier fantastisch uit! Het is een huis waar je je direct in thuis voelt. Licht en groen doet toch enorm veel. Dat hadden we totaal niet in ons huurhuis. Je keek gewoon letterlijk op een muur. Dus we zijn allemaal happy met onze keuze om voor dit huis te gaan. Ook al heeft het ons een dik half jaar geleden best wat slapeloze nachten gekost. Nu slapen we als roosjes. Ah ja, we hebben een bed!
Twee jaar na onze beslissing om voor dit avontuur te gaan, zijn we dus eindelijk waar we wilden zijn. Hehe, het is me een periode wel geweest. Maar kijk, we hebben op zijn minst toch al de kans gekregen om even opnieuw te beginnen. We zien wel wat de toekomst brengt maar nu gaan we voor alleen happy thoughts.
Over happy gesproken. De mensen hier zijn echt enorm vriendelijk. We merken het in de winkels en op de weg maar ook onderweg. Als je ergens staat aan te schuiven (en ik heb plenty of experience with that!) lachen je mede-aanschuivers je al toe als je aankomt en beginnen spontaan een gesprek. Als Belg ben je hier natuurlijk een beetje een exotische diersoort dus dat biedt heel wat gespreksstof. Zelfs de studenten zijn hier vriendelijker dan aan andere universiteiten, naar het schijnt. Zou het de berglucht (baby mountains, volgens de dochter) zijn of het tragere leefritme misschien? Geen idee, maar ik vind het super. Ik loop hier nu ook de hele dag door te 'how are you?'-en en te 'have a great day!'-en. Het is al zo erg dat wanneer iemand niet zo heel vriendelijk is, ik er echt van schrik. Dan denk ik: 'het zal een buitenlander zijn'... oeps. We hebben ondertussen ook al een uitnodiging voor Thanksgiving op zak, een tweede 'ijsjes gaan eten'-afspraak met twee andere mama's en kinderen, een gratis energetische massage voor de dochter en we mogen de geleende eettafel houden. Niet slecht, toch?
We wonen trouwens in een internationale straat. Links wonen Chinezen, schuins over Libanezen en Zuid-Afrikanen, recht over en rechts Amerikanen en helemaal in het begin van de straat opnieuw Chinezen. En hier praten de mensen wel met mekaar. Iedereen moet zijn pas gezaaid gazonneke sproeien of gaat wandelen met hond en/of kinderen en dat is voldoende om te beginnen praten. Ik denk dat 3 op 4 Amerikanen hier trouwens een hond heeft. Hier een beetje verder is er zelfs een honden-spa. En ik zag iemand met op zijn auto een sticker: 'my dog is a better listener than your kids'. Mmmm, 't zou wel kunnen. Al hoewel dat enorme beest wel met zijn kop aan de chauffeurskant door de venster stak. Lijkt mij nu ook niet zo welopgevoed. Die van ons blijven op zijn minst op hun stoel zitten...
In onze straat wonen alleen maar kleine kindjes maar in de straat ernaast zouden enkele kinderen van de leeftijd van de onze wonen. Kwestie van door de tuin naar beneden te wandelen. Geen hekken of draad tussen de tuinen. Gewoon een enorm groot grasveld dat vrij toegankelijk is. Hopelijk leren ze snel de kinderen van de trampoline kennen. Kwestie dat de zoon wat van zijn energie kwijt kan. Donderdag start hij trouwens met voetballen. En de echtgenoot gaat samen met zijn collega de ploeg coachen. Blijkbaar is het feit dat beide nooit gevoetbald hebben totaal niet relevant om te mogen coachen... Ik ben eens benieuwd!
Voila, mijn koffietje is al lang leeg ondertussen. Ik ga het hier vandaag bij laten. Groetjes!
maandag 31 augustus 2015
maandag 24 augustus 2015
Terug een upje
We zijn weer allemaal op de goede weg. De zoon kwam vandaag opnieuw heel enthousiast thuis. De dochter heeft nog wel heimwee, maar het gaat al ietske beter dan vorige week. Mijn vermoeidheid is voorbij en we hebben de sleutel van ons huis!! Hip hoi!
We verhuizen woensdag. Vandaag en morgen hebben we er gewoon geen tijd voor. De dagen vliegen hier voorbij. Geen van ons allen heeft veel vrije tijd. Tussen 9 en 2 sta ik meestal ergens aan te schuiven of zit ik rond te bellen om iets geregeld te krijgen. Daarvoor en daarna ben ik chauffeur van dienst. Tussen 4 en 6 is het hier huiswerktijd. Vooral de zoon heeft veel werk. Dat enige huiswerk, alleen voor Engels, kan echt wel tellen. Ondertussen is er ook dagelijks een portie rekenen bijgekomen, zowel voor de Engelse les - om de terminologie te leren - als voor zijn gewone juf. Hehe. En de dochter heeft de verschillende Amerikaanse geografische regio's, waterbekkens en grootste rivieren moeten leren. Hehe. Ook ik leer hier iedere dag bij.
Ons huis ziet er echt wel goed uit. Natuurlijk zijn ze wel bepaalde dingen vergeten te installeren. Zo heb ik geen extra lavabo in de wasruimte, ontbreken bepaalde lampen en is de USB-aansluiting in de bureau een gewoon stopcontact. De deur naar de kelder had een gat (!) doordat men de deur 'iets' te hard had opengegooid (holle deuren, maar toch). Maar bon, dat wordt nog allemaal opgelost.
Vandaag zijn we bij 'onze' advocaat geweest voor het verlijden van de akte. Dat gebeurt hier heel erg snel. Zo snel dat ze je een verzekering aansmeren voor het geval er toch iets mis zou zijn met de eigendomsrechten op de grond of wat dan ook. En we zijn verplicht de jaarlijkse taxen voor ons huis (4 x KI in België en niet omdat het huis zo groot is) en de verzekering (brand etc.) te storten op een geblokkeerde rekening. Bovenop het maandelijks afbetaalbedrag van onze lening komt dan ook nog een extra som die dan op die geblokkeerde rekening wordt geparkeerd om die taxen en verzekering te vereffenen. Better be safe than sorry, lijken ze hier te denken.
Woensdag is dus de grote dag. Dat wordt ook opnieuw de eerste dag van een niet nader bepaalde periode zonder internet. Ah ja, mevrouw, dat kan tot drie weken duren he... Zucht. Ik mij maar weer welgemeend geëxcuseerd voor mijn laattijdige verwittiging (een kleine week op voorhand) en de onwetende, lees: domme, Belg gespeeld. Misschien, heel misschien zal het toch iets sneller kunnen gaan, zei hij. Hij ging ons vandaag hierover opbellen. En neen, ik moest niet meer langskomen. Wat denk je, hebben we telefoon gehad? Exactly. Ik zal morgen maar weer gaan aanschuiven...
En morgen brengen ze ook ons bed! Na al die tijd op die luchtmatras kunnen we woensdagavond EINDELIJK in een echt bed slapen. Up, het gaat weer up!
We verhuizen woensdag. Vandaag en morgen hebben we er gewoon geen tijd voor. De dagen vliegen hier voorbij. Geen van ons allen heeft veel vrije tijd. Tussen 9 en 2 sta ik meestal ergens aan te schuiven of zit ik rond te bellen om iets geregeld te krijgen. Daarvoor en daarna ben ik chauffeur van dienst. Tussen 4 en 6 is het hier huiswerktijd. Vooral de zoon heeft veel werk. Dat enige huiswerk, alleen voor Engels, kan echt wel tellen. Ondertussen is er ook dagelijks een portie rekenen bijgekomen, zowel voor de Engelse les - om de terminologie te leren - als voor zijn gewone juf. Hehe. En de dochter heeft de verschillende Amerikaanse geografische regio's, waterbekkens en grootste rivieren moeten leren. Hehe. Ook ik leer hier iedere dag bij.
Ons huis ziet er echt wel goed uit. Natuurlijk zijn ze wel bepaalde dingen vergeten te installeren. Zo heb ik geen extra lavabo in de wasruimte, ontbreken bepaalde lampen en is de USB-aansluiting in de bureau een gewoon stopcontact. De deur naar de kelder had een gat (!) doordat men de deur 'iets' te hard had opengegooid (holle deuren, maar toch). Maar bon, dat wordt nog allemaal opgelost.
Vandaag zijn we bij 'onze' advocaat geweest voor het verlijden van de akte. Dat gebeurt hier heel erg snel. Zo snel dat ze je een verzekering aansmeren voor het geval er toch iets mis zou zijn met de eigendomsrechten op de grond of wat dan ook. En we zijn verplicht de jaarlijkse taxen voor ons huis (4 x KI in België en niet omdat het huis zo groot is) en de verzekering (brand etc.) te storten op een geblokkeerde rekening. Bovenop het maandelijks afbetaalbedrag van onze lening komt dan ook nog een extra som die dan op die geblokkeerde rekening wordt geparkeerd om die taxen en verzekering te vereffenen. Better be safe than sorry, lijken ze hier te denken.
Woensdag is dus de grote dag. Dat wordt ook opnieuw de eerste dag van een niet nader bepaalde periode zonder internet. Ah ja, mevrouw, dat kan tot drie weken duren he... Zucht. Ik mij maar weer welgemeend geëxcuseerd voor mijn laattijdige verwittiging (een kleine week op voorhand) en de onwetende, lees: domme, Belg gespeeld. Misschien, heel misschien zal het toch iets sneller kunnen gaan, zei hij. Hij ging ons vandaag hierover opbellen. En neen, ik moest niet meer langskomen. Wat denk je, hebben we telefoon gehad? Exactly. Ik zal morgen maar weer gaan aanschuiven...
En morgen brengen ze ook ons bed! Na al die tijd op die luchtmatras kunnen we woensdagavond EINDELIJK in een echt bed slapen. Up, het gaat weer up!
dinsdag 18 augustus 2015
Moeilijkere derde week
Ergens was het te verwachten, dat moment waarop het iets moeizamer zou gaan. Ik had het alleen vorige week verwacht, en niet deze week. Niet na onze fijne uitstap zondag naar de rivier. Of misschien net daarom.
Zondagavond al zei de dochter dat ze geen zin meer had om naar school te gaan. Het vroeger opstaan, de saaie stukken (Amerikaanse geschiedenis, Titan - een les rond sociale vaardigheden enzo, veel blablabla en niet te begrijpen blijkbaar), de vriendinnen die niet goed te verstaan zijn... het eist allemaal wat zijn tol. En de zoon kwam maandag thuis met de boodschap dat hij het mist om te kunnen praten met de jongens uit zijn klas en dat turnen saai is en dat het toch niet te doen is dat ze maar 1 speeltijd hebben, alleen 's middags. Allemaal heel goed te begrijpen. Ook de Deense mama vertelde dat haar drie kinderen het moeilijk hadden. Het hoort er jammer genoeg allemaal bij. Het enige wat je kan zeggen is dat je het begrijpt en dat het binnenkort beter zal gaan. Even doorbijten dus. Maar ondertussen zijn het lange dagen voor die mannen.
En wij? Bij de echtgenoot valt er weinig te merken, vind ik. Ik denk dat hij zijn portie frustratie gehad heeft met alle administratie. Ikzelf ben verschrikkelijk moe. Ik ben vandaag, na mijn ochtendtour, zelfs even terug in bed gekropen. En je merkt dat je sneller geïrriteerd bent. Dus ja, ook ik heb precies last van die derde week.
Je probeert er ergens een routine in te krijgen, maar dat is nog altijd moeilijk. Voor een stuk is dat waarschijnlijk omdat we hier, in ons huurhuis, ook maar tijdelijk zijn. Zo voelt het ook echt aan. Gelukkig krijgen we volgende week maandag de sleutel van ons echte huis en dan kunnen we beginnen te bouwen aan die nieuwe routine. Dan nog zullen er van die dagen en weken zijn. Zo gaat dat overal, met z'n ups en downs. Alleen hebben we hier precies nog geen goed tegengewicht gevonden voor die downs.
Het moeilijkste vind ik zelf het koken. Je probeert lievelingsgerechten te maken maar die smaken nooit hetzelfde. Bepaalde ingrediënten zijn niet te vinden (ik ben 2 weken op zoek geweest naar bouillonblokjes bv.) en andere zaken smaken gewoon anders. Hoe goed je ook probeert om iets lekkers te maken, het smaakt nooit zoals je wilt. Dat is ook pretty frustrating! Maar ook hier wordt het blijven uitproberen en zoeken. Dat is wat het verlaten van je comfortzone nu eenmaal met zich meebrengt... 't Komt wel goed!
Zondagavond al zei de dochter dat ze geen zin meer had om naar school te gaan. Het vroeger opstaan, de saaie stukken (Amerikaanse geschiedenis, Titan - een les rond sociale vaardigheden enzo, veel blablabla en niet te begrijpen blijkbaar), de vriendinnen die niet goed te verstaan zijn... het eist allemaal wat zijn tol. En de zoon kwam maandag thuis met de boodschap dat hij het mist om te kunnen praten met de jongens uit zijn klas en dat turnen saai is en dat het toch niet te doen is dat ze maar 1 speeltijd hebben, alleen 's middags. Allemaal heel goed te begrijpen. Ook de Deense mama vertelde dat haar drie kinderen het moeilijk hadden. Het hoort er jammer genoeg allemaal bij. Het enige wat je kan zeggen is dat je het begrijpt en dat het binnenkort beter zal gaan. Even doorbijten dus. Maar ondertussen zijn het lange dagen voor die mannen.
En wij? Bij de echtgenoot valt er weinig te merken, vind ik. Ik denk dat hij zijn portie frustratie gehad heeft met alle administratie. Ikzelf ben verschrikkelijk moe. Ik ben vandaag, na mijn ochtendtour, zelfs even terug in bed gekropen. En je merkt dat je sneller geïrriteerd bent. Dus ja, ook ik heb precies last van die derde week.
Je probeert er ergens een routine in te krijgen, maar dat is nog altijd moeilijk. Voor een stuk is dat waarschijnlijk omdat we hier, in ons huurhuis, ook maar tijdelijk zijn. Zo voelt het ook echt aan. Gelukkig krijgen we volgende week maandag de sleutel van ons echte huis en dan kunnen we beginnen te bouwen aan die nieuwe routine. Dan nog zullen er van die dagen en weken zijn. Zo gaat dat overal, met z'n ups en downs. Alleen hebben we hier precies nog geen goed tegengewicht gevonden voor die downs.
Het moeilijkste vind ik zelf het koken. Je probeert lievelingsgerechten te maken maar die smaken nooit hetzelfde. Bepaalde ingrediënten zijn niet te vinden (ik ben 2 weken op zoek geweest naar bouillonblokjes bv.) en andere zaken smaken gewoon anders. Hoe goed je ook probeert om iets lekkers te maken, het smaakt nooit zoals je wilt. Dat is ook pretty frustrating! Maar ook hier wordt het blijven uitproberen en zoeken. Dat is wat het verlaten van je comfortzone nu eenmaal met zich meebrengt... 't Komt wel goed!
vrijdag 14 augustus 2015
Ik wil belastingen betalen!
Ik vraag me af wanneer wij auditie gedaan hebben om mee te spelen in een absurde film? Want zo voelen we ons hier van tijd tot tijd. Correctie: op regelmatige basis.
Een voorbeeldje: Om belastingontduiking tegen te gaan, zijn de banken sinds kort verplicht om informatie over je rekeningen (saldo, verrichtingen, die paar euro interest, ...) door te geven aan de Amerikaanse belastinginspectie. Dit heeft als gevolg dat heel wat banken je niet langer als klant willen wanneer je emigreert. Dit geldt bv. voor internetbanken. Maar bon, onze bank staat ons dus wel toe om een rekening te behouden in België. Wel moeten we voor 22 augustus een W-9 formulier, met bewijs van waar je woont door een officiële overheid, doorsturen naar Brussel. Dit formulier zorgt ervoor dat je kan (!) belastingen betalen in de VS. Ok, in principe.
Zie hier de praktijk: Op het W-9 formulier van de echtgenoot moet idealiter zijn social security number vermeld worden. Yep, dat nummer dat je pas kan aanvragen wanneer je 2 weken in het land bent en dat je dan 2 of 3 weken later in de brievenbus krijgt... tel maar uit tot 22 augustus. Ikzelf kan geen social security number krijgen (als afhankelijk huisvrouwtje, remember). Dus, nu moet ik een W-7 indienen om een Tax Identification Number te krijgen dat dan kan ingevuld worden in die W-9. Ok, in principe.
Zie hier de praktijk: Wij gisteren naar de IRS in de verderop gelegen stad. Nummertje trekken en wachten. Oeps, jullie zijn in het verkeerde kantoor. Allé hop, opnieuw nummertje trekken en wachten. Dan komen we voor die beambte en moeten we een x-tal vragen beantwoorden en ondermeer aangeven dat we dat nummer nodig hebben voor de Belgische bank om te kunnen belastingen betalen aan de VS (bepaald vakje aankruisen op een blad). Dan vraagt hij - en let nu goed op - heb je een bewijs van je bank (ondertekende brief) waarin de reden staat waarom je een Tax Identification Number moet aanvragen... Euh... neen, omdat jullie graag willen weten hoeveel geld op onze rekening staat om belastingen te kunnen innen misschien!?! 't Is voor jullie dat we hier zijn he mannen, onze bank zou ook liever die zever niet willen hoor!?! Natuurlijk hebben we gewoon onze vriendelijkste glimlach opgezet en geantwoord: no, I only have a document in Dutch and an email from the bank but neither of them are signed. Thank you so much for this information, I really didn't know...
Geen probleem, zegt de man, dan kom je gewoon maar even terug (45 min heen, 45 min terug) wanneer je die brief hebt. Enne, btw, ik heb je een favor gedaan hoor, want de aanvraag duurt 6 tot 8 weken en als die brief er niet bijzit dan had je na die tijd een afwijzing gehad en moest je opnieuw 6 tot 8 weken wachten. Zijn jullie nog mee? Toegekomen op 29 juli, stel aanvragen W-7 vanaf eerste dag, 7 weken wachten op nummer, dan aanvragen W-9, naar België sturen en dit allemaal voor 22 augustus. Ik denk het niet.
En zo gaat dat hier constant. Ik praatte met het Deense moeder aan de schoolpoort en die zei exact wat ik dacht: 'In Denemarken hadden we al lang iets gehad van: steek die belastingen daar waar de zon niet schijnt' (allé, ja in iets properdere bewoordingen). Maar ja, hier kan je dat niet he want voor je het weet zit je op het vliegtuig terug.
We frustreren er ons niet echt in hoor, maar we staat hier wel dagelijks verwonderd te kijken naar die absurde film en doen echt ons best om mee te spelen. Alleen zijn ze vergeten ons vooraf het script door te sturen...
Een voorbeeldje: Om belastingontduiking tegen te gaan, zijn de banken sinds kort verplicht om informatie over je rekeningen (saldo, verrichtingen, die paar euro interest, ...) door te geven aan de Amerikaanse belastinginspectie. Dit heeft als gevolg dat heel wat banken je niet langer als klant willen wanneer je emigreert. Dit geldt bv. voor internetbanken. Maar bon, onze bank staat ons dus wel toe om een rekening te behouden in België. Wel moeten we voor 22 augustus een W-9 formulier, met bewijs van waar je woont door een officiële overheid, doorsturen naar Brussel. Dit formulier zorgt ervoor dat je kan (!) belastingen betalen in de VS. Ok, in principe.
Zie hier de praktijk: Op het W-9 formulier van de echtgenoot moet idealiter zijn social security number vermeld worden. Yep, dat nummer dat je pas kan aanvragen wanneer je 2 weken in het land bent en dat je dan 2 of 3 weken later in de brievenbus krijgt... tel maar uit tot 22 augustus. Ikzelf kan geen social security number krijgen (als afhankelijk huisvrouwtje, remember). Dus, nu moet ik een W-7 indienen om een Tax Identification Number te krijgen dat dan kan ingevuld worden in die W-9. Ok, in principe.
Zie hier de praktijk: Wij gisteren naar de IRS in de verderop gelegen stad. Nummertje trekken en wachten. Oeps, jullie zijn in het verkeerde kantoor. Allé hop, opnieuw nummertje trekken en wachten. Dan komen we voor die beambte en moeten we een x-tal vragen beantwoorden en ondermeer aangeven dat we dat nummer nodig hebben voor de Belgische bank om te kunnen belastingen betalen aan de VS (bepaald vakje aankruisen op een blad). Dan vraagt hij - en let nu goed op - heb je een bewijs van je bank (ondertekende brief) waarin de reden staat waarom je een Tax Identification Number moet aanvragen... Euh... neen, omdat jullie graag willen weten hoeveel geld op onze rekening staat om belastingen te kunnen innen misschien!?! 't Is voor jullie dat we hier zijn he mannen, onze bank zou ook liever die zever niet willen hoor!?! Natuurlijk hebben we gewoon onze vriendelijkste glimlach opgezet en geantwoord: no, I only have a document in Dutch and an email from the bank but neither of them are signed. Thank you so much for this information, I really didn't know...
Geen probleem, zegt de man, dan kom je gewoon maar even terug (45 min heen, 45 min terug) wanneer je die brief hebt. Enne, btw, ik heb je een favor gedaan hoor, want de aanvraag duurt 6 tot 8 weken en als die brief er niet bijzit dan had je na die tijd een afwijzing gehad en moest je opnieuw 6 tot 8 weken wachten. Zijn jullie nog mee? Toegekomen op 29 juli, stel aanvragen W-7 vanaf eerste dag, 7 weken wachten op nummer, dan aanvragen W-9, naar België sturen en dit allemaal voor 22 augustus. Ik denk het niet.
En zo gaat dat hier constant. Ik praatte met het Deense moeder aan de schoolpoort en die zei exact wat ik dacht: 'In Denemarken hadden we al lang iets gehad van: steek die belastingen daar waar de zon niet schijnt' (allé, ja in iets properdere bewoordingen). Maar ja, hier kan je dat niet he want voor je het weet zit je op het vliegtuig terug.
We frustreren er ons niet echt in hoor, maar we staat hier wel dagelijks verwonderd te kijken naar die absurde film en doen echt ons best om mee te spelen. Alleen zijn ze vergeten ons vooraf het script door te sturen...
woensdag 12 augustus 2015
Home alone
Voila, het moment is daar. De kinderen zijn naar school, de echtgenoot naar het werk en de huisvrouw... die update haar blog.
Helemaal tegen de verwachting in, hebben we vandaag de kinderen niet naar school moeten sleuren. Ze kwamen gisteren met de glimlach de schoolpoort uit. De zoon vertelde honderduit over zijn dag. Hij hoeft geen huiswerk te maken dit jaar, alleen voor Engels. Hij mag op een yogabal zitten i. p. v. een stoel (het is me nog niet duidelijk wanneer en of we die bal zelf moeten meebrengen). Hij heeft al kunst gekregen en muziek en voor de rest hebben ze spelletjes gespeeld. Die spelletjes zullen er niet altijd meer bij zijn, denk ik, maar bon, voor een eerste dag. Hij heeft ook een zakje gekregen met 'goodies' en elk voorwerp erin symboliseerde iets wat in het gedichtje van de juf stond. Ik zal het hier toch effe typen...
Helemaal tegen de verwachting in, hebben we vandaag de kinderen niet naar school moeten sleuren. Ze kwamen gisteren met de glimlach de schoolpoort uit. De zoon vertelde honderduit over zijn dag. Hij hoeft geen huiswerk te maken dit jaar, alleen voor Engels. Hij mag op een yogabal zitten i. p. v. een stoel (het is me nog niet duidelijk wanneer en of we die bal zelf moeten meebrengen). Hij heeft al kunst gekregen en muziek en voor de rest hebben ze spelletjes gespeeld. Die spelletjes zullen er niet altijd meer bij zijn, denk ik, maar bon, voor een eerste dag. Hij heeft ook een zakje gekregen met 'goodies' en elk voorwerp erin symboliseerde iets wat in het gedichtje van de juf stond. Ik zal het hier toch effe typen...
Welcome to my fourth grade class!
I am so glad you are here!
I have made you a bag of goodies,
to help describe our year.
The eraser is to let you know
it is okay to make mistakes.
We will correct them and learn from them
No matter what it takes!
The 'Smarties' say I know you are smart,
and really special too.
The 'Hugs and Kisses' are to remind you
that I am here for you.
The pencil represents the learning
that we will do.
Fourth grade can be pretty tough,
but it is a ton of fun too!
The penny is to let you know
how valuable you are to me!
We are going to have a great year,
just wait and see!
Hoe tof is dat!! Hij wordt daar ongelooflijk in de wattekes gelegd. Hij heeft al twee vriendjes waaronder een Chinees jongetje dat ook mee Engels volgt. Hij mocht qua niveau in boekje 3 werken, maar koos zelf voor niveau 2. Misschien wijzer in het begin, om te voelen dat hij de dingen wel aankan.
En de dochter vertelde dat ze in de voormiddag soms heimwee had omdat niemand met haar sprak. In de namiddag, toen haar klasgenoten wisten dat ze van Europa kwam, toen had ze plots veel succes. Ze heeft twee vriendinnetjes die ster heten (Starr en Stella) en ze was in elke les op tijd. Dat is niet zo eenvoudig want ze hebben tussen alle vakken maar 4 minuten pauze. In die tijd moet je naar je locker, dat ding openkrijgen, de juiste spullen eruit nemen, eventueel naar de WC en dan terug naar een klaslokaal. Blijkbaar lukt dat vrij goed want ze was regelmatig de eerste. Stel je dat maar eens voor! Haar locker is trouwens helemaal versierd. Er is een lichtblauw lustertje dat aangaat wanneer je beweegt (is met een magneet bevestigd aan het dak van de locker), roos met witte bollen behangpapier, een spiegeltje, een rekje om die locker te verdelen in twee delen en een lichtblauw matje. Een moeder, die met haar zoon passeerde, zei: 'quite intense'... behoorlijk 'stevig' versierd dus. Ach ja, dit heeft ze toch echt wel verdiend.
Voorlopig, tot 1 september, ben ik nog de taxichauffeur van dienst. Deze ochtend om 10 over 7 de auto in en naar Middle School. In één beweging de echtgenoot afgezet voor zijn 'orientation days'. Dan terug naar huis en om 8u25 de andere kant op naar de zoons school. Vanaf we in ons nieuwe huis zitten kunnen ze beide met de schoolbus. Dat is veel praktischer en ecologischer.
Trouwens, ik heb een auto. Een witte Nissan Rogue van 2011. Het vroeg nogal wat tijd om dat ding aan te kopen. Man, man, uren hebben we in die garage gewacht (verspreid over 3 bezoeken). En papieren die we hebben moeten tekenen... alsof we het meest kostbare ding in bewaring moesten houden. Maar goed, uiteindelijk hebben we een auto en hebben we onze huurauto kunnen binnenbrengen. Je mag hier trouwens geen auto kopen zonder dat je een bewijs van verzekering kan tonen. En een verzekering is voor iemand zonder een rijbewijs van de staat Virginia en zonder social security number zeer moeilijk om te krijgen. Maar zie, dankzij onze 'Oakey' van de bank, is alles in orde gekomen. Hoe je je hier moet redden de eerste maanden zonder dat je een bank hebt die zoveel voor je wil doen, is mij een raadsel. Ik weet dat het niet uit menslievendheid is, maar zonder hun hulp was het allemaal nog 10 keer moeilijker geweest.
Allé hop en nu moet ik huisvrouwdingen gaan doen. Anders komt dat hier niet goed. Tot de volgende!
zondag 9 augustus 2015
Ons nieuwe huis
We zijn hier echt aan het aftellen tot op het moment waarop we in ons nieuwe huis kunnen... Nog 23 dagen... Het is al meer dan een week geleden dat we zijn gaan kijken. We hebben er simpelweg nog geen tijd voor gehad om een tweede keer langs te gaan. Binnenkort wel, onder begeleiding van de verantwoordelijke van de werken. Alleen die man nog even te pakken krijgen...
De kleur van het huis is Victoria Grey. Dat is al een goede fit he. Vooraan is er dus de porch (zie foto, schommelstoel nog even bijdenken) en als je binnenkomt heb je links een vrij grote eetruimte (formal dining room). Daar komt onze grote tafel, stoelen en vitrinekast. Rechts is dan het bureau van de echtgenoot met van die French doors (glazen deuren met 'vierkantjes', die openzwaaien). Dan kom je in de living en keuken. De living is echt piepklein, naar onze gewoonte. Dat was toch even schrikken. Het zullen dus hele lichte (qua materiaal en 'bouw') en compacte zetels moeten zijn. De keuken daarentegen is immens. Er staat een eiland in waaraan je kan zitten en er is ruimte voor een eettafel. De keuken gaat over in de living dus we kunnen gerust een beetje van de ene ruimte inpikken ten voordele van de andere. Naast de keuken heb je dan een wasruimte waar die immense wasmachine en droogkast zullen staan.
Buiten hebben we een deck, terras, dat ook niet zo supergroot is. Wel groot genoeg om een tafel en BBQ op te zetten. Boven zijn er vier kamers en die zien er goed uit. Als je de foto ziet, dan zie je de dochter haar kamer achter de drie vensters die aan elkaar hangen en de zoon zijn kamer achter de andere. Het middenste venster is het venster in de kast (!?!) van de zoon. Hij kan er eigenlijk zijn bureautje van maken! Als ik in onze badkamer binnenkom en de echtgenoot zit op de WC, dan heeft ie wel een probleem. De deuren 'botsen' blijkbaar tegen elkaar. Straf dat men dat niet gezien heeft bij het ophangen van de deuren he! Vandaar ook onze afspraak met de verantwoordelijk. We kunnen eens bekijken of er nog iets aan de richting waarin de deur opengaat, kunnen veranderen, zonder al te grote brokken. En anders is het oppassen geblazen voor de echtgenoot...
En dan beneden, in de kelder, is er echt veel ruimte. Daar zullen we waarschijnlijk TV kijken. En daar is ook de logeerkamer met een eigen badkamer. Dus, toekomstige gasten, ruimte genoeg om jullie goed te ontvangen als jullie op bezoek te komen!
De kleur van het huis is Victoria Grey. Dat is al een goede fit he. Vooraan is er dus de porch (zie foto, schommelstoel nog even bijdenken) en als je binnenkomt heb je links een vrij grote eetruimte (formal dining room). Daar komt onze grote tafel, stoelen en vitrinekast. Rechts is dan het bureau van de echtgenoot met van die French doors (glazen deuren met 'vierkantjes', die openzwaaien). Dan kom je in de living en keuken. De living is echt piepklein, naar onze gewoonte. Dat was toch even schrikken. Het zullen dus hele lichte (qua materiaal en 'bouw') en compacte zetels moeten zijn. De keuken daarentegen is immens. Er staat een eiland in waaraan je kan zitten en er is ruimte voor een eettafel. De keuken gaat over in de living dus we kunnen gerust een beetje van de ene ruimte inpikken ten voordele van de andere. Naast de keuken heb je dan een wasruimte waar die immense wasmachine en droogkast zullen staan.
En dan beneden, in de kelder, is er echt veel ruimte. Daar zullen we waarschijnlijk TV kijken. En daar is ook de logeerkamer met een eigen badkamer. Dus, toekomstige gasten, ruimte genoeg om jullie goed te ontvangen als jullie op bezoek te komen!
donderdag 6 augustus 2015
Je weet dat je in Amerika bent wanneer:
- De dokter je een knuffel geeft i.p.v. een hand
- De verpleegster 'I love you' zegt tegen je dochter
- Je melk en water drinkt uit bussen die wij voor olie zouden voorbehouden
- Je sla en brood door je pompsteen kan duwen om dan met een druk op een knop te laten vermalen en verdwijnen
- Je met een beetje goede wil in je wasmachine past. Ja, helemaal.
- Je bijna even goed slaapt op de vloer van je kamer (dik vasttapijt) als op een matras (vooral onze luchtmatras waarop we 's ochtends bijna zeeziek wakker worden)
- Mensen die je van haar noch pluim kent naar je zwaaien wanneer je met de wagen passeert
- De dame achter de kassa je honey noemt
- Je nog/terug met cheques kan betalen
- Je met je dochter van bijna 11 moet gaan winkelen om materiaal te kopen om haar locker mee te versieren
- Je eigenlijk met je dochter van bijna 11 moet gaan winkelen om een smartphone te kopen...
Boeiend!
En de controle van de dochter was prima in orde! In overleg met de Leuvense artsen wordt nu bepaald of we 1x om de maand op controle mogen (zoals hier de gewoonte is) of toch nog tweewekelijks. De nabehandeling is ook gelijkaardig. Alleen krijgen de kinderen hier maandelijks nog een steroïdespuit. Dat wordt haar gelukkig bespaard. Ze heeft zelfs de toestemming gekregen om te gaan zwemmen! Hier zit blijkbaar zoveel chloor in het water dat het veilig genoeg is om in een openbaar zwembad te zwemmen met een lage immuniteit. Die boodschap toverde de meest oprechte glimlach van de dag op haar gezicht! Het komt allemaal wel goed!
Een week ter plaatse
Zo stilletjes aan zou je beginnen verwachten dat de zaken na een week ter plaatse ook in plaats beginnen te vallen... Voor sommige zaken is dit ook zo. We hebben bv. alle twee een telefoon. Het is een prepaid one, eentje zoals de gangsters. Zonder social security number kan je immers geen abonnement nemen. Zonder social security number kan je hier niet veel. En dit nummer kunnen we pas na 1 à 2 weken in het land aanvragen. Na vier dagen proberen (aanschuiven bij comcast, proberen bellen maar na een reclameboodschap worden onderbroken of een werknemer die gewoon ophangt), geeft onze modem ook al een signaal en hebben we internet. Ons huis en lening lijken ook in orde te komen. Dus, ja, heel wat zaken staan inderdaad al op punt.
Maar de universiteit gaat verder op het elan van voorheen... Blijkbaar staat de echtgenoot geregistreerd als ex-werknemer... U zei? Inderdaad. Wie, hoe, wat en waarom? Geen idee. Naast heel wat andere ambetante gevolgen, betekent dat ook dat onze ziekteverzekering niet kan ingaan vanaf 1 augustus maar pas vanaf 1 september. En laten we net binnen enkele uren (het is nu half vijf in de ochtend) op controle gaan bij het pediatrisch oncologisch ziekenhuis in de stad een beetje verder. Geen idee hoe dat gaat verlopen nu we nog geen nummer hebben. We hebben wel een verzekering bij de Dienst Overzeese Sociale Zekerheid van België. Zij betalen 75% van de gemaakte kosten terug. Hopelijk mogen we met onze Nederlandstalige brief als bewijs (waarom doen ze dat nu niet in het Engels?) naar de raadpleging. En geen idee eigenlijk hoeveel zo'n consult zou kosten. Om veilig te spelen lopen we hier nu ook met een afschrift van onze rekeningstand rond om te kunnen bewijzen dat we de rekening kunnen betalen. Nu, het kan nog erger. Ze hebben ook een Française aangeworvenen en van haar weten ze niet waar haar visumaanvraag zit. Die haar verzekering komt al helemaal niet in orde op 1 september!
We zijn nu trouwens op hotel in de stad. Er liggen hier drie slapers voor mijn neus. Omdat gisteren onze voiture binnen moest en we vandaag hier terug moeten zijn voor het ziekenhuis, verblijven we in een hotel met zwembad. Fun, fun want het is hier echt heel warm (34,5 graden en een bakkende zon). In afwachting van de aankoop van een tweedehands auto rijden we nu met eentje dat drie keer kleiner is dan die van tevoren. Met deze durf ik nu ook rijden. Zo'n automatic is echt superhandig. Alleen geraakte ik niet gestart. Blijkbaar moet je op de rem duwen alvorens je je uit parkeerstand kan zetten. Wat een gefoefel. Ik moest de echtgenoot volgen en geraakte nog geen milimeter vooruit!
Ik ga het hierbij laten en misschien nog wat proberen te slapen. Duimen jullie mee voor een goede controle van de dochter?
Maar de universiteit gaat verder op het elan van voorheen... Blijkbaar staat de echtgenoot geregistreerd als ex-werknemer... U zei? Inderdaad. Wie, hoe, wat en waarom? Geen idee. Naast heel wat andere ambetante gevolgen, betekent dat ook dat onze ziekteverzekering niet kan ingaan vanaf 1 augustus maar pas vanaf 1 september. En laten we net binnen enkele uren (het is nu half vijf in de ochtend) op controle gaan bij het pediatrisch oncologisch ziekenhuis in de stad een beetje verder. Geen idee hoe dat gaat verlopen nu we nog geen nummer hebben. We hebben wel een verzekering bij de Dienst Overzeese Sociale Zekerheid van België. Zij betalen 75% van de gemaakte kosten terug. Hopelijk mogen we met onze Nederlandstalige brief als bewijs (waarom doen ze dat nu niet in het Engels?) naar de raadpleging. En geen idee eigenlijk hoeveel zo'n consult zou kosten. Om veilig te spelen lopen we hier nu ook met een afschrift van onze rekeningstand rond om te kunnen bewijzen dat we de rekening kunnen betalen. Nu, het kan nog erger. Ze hebben ook een Française aangeworvenen en van haar weten ze niet waar haar visumaanvraag zit. Die haar verzekering komt al helemaal niet in orde op 1 september!
We zijn nu trouwens op hotel in de stad. Er liggen hier drie slapers voor mijn neus. Omdat gisteren onze voiture binnen moest en we vandaag hier terug moeten zijn voor het ziekenhuis, verblijven we in een hotel met zwembad. Fun, fun want het is hier echt heel warm (34,5 graden en een bakkende zon). In afwachting van de aankoop van een tweedehands auto rijden we nu met eentje dat drie keer kleiner is dan die van tevoren. Met deze durf ik nu ook rijden. Zo'n automatic is echt superhandig. Alleen geraakte ik niet gestart. Blijkbaar moet je op de rem duwen alvorens je je uit parkeerstand kan zetten. Wat een gefoefel. Ik moest de echtgenoot volgen en geraakte nog geen milimeter vooruit!
Ik ga het hierbij laten en misschien nog wat proberen te slapen. Duimen jullie mee voor een goede controle van de dochter?
zondag 2 augustus 2015
Rise and shine!
Geen beter moment voor een bezoek aan een Waffle house als de eerste dag op Amerikaanse bodem! 't Was lekker, maar oma's wafels zijn toch beter, dixit de zoon. Oma, zet je wafelijzer al maar klaar met Kerst!
Hoe we met al die baggage in dat - in het daglicht toch iets minder smoezelig - motelletje geraakt zijn? Wel, we hebben een immens rijdend salon gehuurd. Een grote, witte suburban met plaats voor 7 passagiers. Absurd gewoon. De echtgenoot vergaat in het niets achter dat stuur. Maar het ding deed perfect waarvoor het bedoeld was: kilo's bagage transporteren. En met gemak een tafel van 1m80 met 4 stoelen vanuit het huis van een collega van de echtgenoot naar ons huurhuis brengen. Dat en twee luchtmatrassen en een mousse, zijn momenteel onze enige meubels. Minder is meer deze dagen he!
Het eerste type huisraad dat we trouwens gekocht hebben in de Walmart - waar anders? - is een koffiezet, een pottenset, een elektrische tandenborstel en bestek. Het enige wat we konden gebruiken, was die pottenset en dat koffiezet, met meegebrachte plastieken IKEA bekers weliswaar. Om het bestek en de tandenborstel te openen, hadden we een schaar of mes nodig en laat nu net dat laatste goed vastzitten met van die witte rijgdingetjes waarvoor je een schaar of mes nodig hebt om het te openen... Gelukkig was er nog een andere collega bereid om ons een schaar te lenen, samen met wat servies en beddengoed. En zo kwam alles weer goed.
Vrijdag stond de man van de luchtvracht voor onze deur en kon een deel van het beddengoed terug naar de collega. Hip hoi!
Nog uitstapjes?
Voila, en nu gaan we het bureau van de echtgenoot verlaten en is het gedaan met internet. Hopelijk zijn we binnenkort weer online op een iets makkelijkere plaats.
Hoe we met al die baggage in dat - in het daglicht toch iets minder smoezelig - motelletje geraakt zijn? Wel, we hebben een immens rijdend salon gehuurd. Een grote, witte suburban met plaats voor 7 passagiers. Absurd gewoon. De echtgenoot vergaat in het niets achter dat stuur. Maar het ding deed perfect waarvoor het bedoeld was: kilo's bagage transporteren. En met gemak een tafel van 1m80 met 4 stoelen vanuit het huis van een collega van de echtgenoot naar ons huurhuis brengen. Dat en twee luchtmatrassen en een mousse, zijn momenteel onze enige meubels. Minder is meer deze dagen he!
Het eerste type huisraad dat we trouwens gekocht hebben in de Walmart - waar anders? - is een koffiezet, een pottenset, een elektrische tandenborstel en bestek. Het enige wat we konden gebruiken, was die pottenset en dat koffiezet, met meegebrachte plastieken IKEA bekers weliswaar. Om het bestek en de tandenborstel te openen, hadden we een schaar of mes nodig en laat nu net dat laatste goed vastzitten met van die witte rijgdingetjes waarvoor je een schaar of mes nodig hebt om het te openen... Gelukkig was er nog een andere collega bereid om ons een schaar te lenen, samen met wat servies en beddengoed. En zo kwam alles weer goed.
Vrijdag stond de man van de luchtvracht voor onze deur en kon een deel van het beddengoed terug naar de collega. Hip hoi!
Nog uitstapjes?
- Dollar tree: een one dollar shop, ideaal voor kleine prutsen
- Kroger: supermarkt met immens veel keuze op gebied van voeding
- Target: zie daar een strijkijzer, broodrooster, zeteltjes en een radio voor de kinderen
- Speelgoedwinkel: je raadt het al: immens veel keuze
- Ons echt huis: het ziet er fantastisch uit, binnenkort meer daarover en een foto
- Bank: geld veilig overgemaakt
- Internetprovider: we hebben internet maar kunnen het niet gebruiken bij gebrek aan een telefoon. Morgen in orde brengen dus.
- Universiteit: veel administratie en veel rond geloop en, om het met de woorden van de echtgenoot te zeggen: veel gedaan, weinig gerealiseerd. Maar, morgen is een nieuwe (werk)dag he.
- En een wandelpad afgelopen. Dat pad ontdekten we per toeval toen we op zoek gingen naar de drie hertjes die midden op de weg stonden. Die hertjes kwamen we niet tegen maar wel een lieflijk beekje, een mooie rode vogel met kuif (opa, help!), een eekhoorn en hertenkaka. Allemaal goed voor een foto van de dochter.
Voila, en nu gaan we het bureau van de echtgenoot verlaten en is het gedaan met internet. Hopelijk zijn we binnenkort weer online op een iets makkelijkere plaats.
Amerikaanse bodem
En toen was het plots zover. Na een heel erg korte nacht klommen we met 4 personen, 4 koffers van 23 kg, 4 computertassen (3 computers en een zak vol medicatie) en 4 x handbagage in het busje richting luchthaven. Zo groot als onze bagage was, zo klein was ons hartje... Waar waren we toch aan begonnen?
Een eerste spannend moment was bij de Belgische security. Onze antibiotica, 16 flesjes van 100 ml, had in afgesloten zakken van 1 liter moeten zitten en was dan, qua toegelaten hoeveelheid, nog te veel geweest. Gelukkig had de security man een goed hart en mochten we, na een reprimande, verder. Na een vlucht van 8u50, die super meegevallen was met die personlijke tv's, was er een tweede moment suprême: de Amerikaanse douane! Visum of niet, als de man achter de balie (en 't zijn allemaal mannen) je niet binnen laat, dan mag je het vergeten. Het eerste contact begon al slecht. De echtgenoot wees iets aan op zijn paspoort, dat al achter de balie lag, en hop: 'Could you please stand back sir! I wouldn't do that again sir!'. Oeps... foutje! Daarna leunde hij op de balie - we hadden al bijna een uur staan aanschuiven in de rij en de vermoeidheid begon door te wegen - en daar klonk weer streng: 'Could you please not lean on the counter sir!'. Oeps, alle rijen in het gelid! Na de vingerafdrukkencheck en obligate foto mochten we eindelijk verder. Yes: we're in!
Het derde spannende moment was bij het herchecken van de handbagage. Een supervriendelijke man aanhoorde ons verhaal i.v.m. de medicatie, deed iets met spatels (zou hij die in enkele flessen gestopt hebben?) en we mochten door. Yes!
Na meer dan 22u, het was al 4u30 Belgische tijd, lagen we eindelijk, in een smoezelig motelletje, in bed. Genoeg voor één dag!
Een eerste spannend moment was bij de Belgische security. Onze antibiotica, 16 flesjes van 100 ml, had in afgesloten zakken van 1 liter moeten zitten en was dan, qua toegelaten hoeveelheid, nog te veel geweest. Gelukkig had de security man een goed hart en mochten we, na een reprimande, verder. Na een vlucht van 8u50, die super meegevallen was met die personlijke tv's, was er een tweede moment suprême: de Amerikaanse douane! Visum of niet, als de man achter de balie (en 't zijn allemaal mannen) je niet binnen laat, dan mag je het vergeten. Het eerste contact begon al slecht. De echtgenoot wees iets aan op zijn paspoort, dat al achter de balie lag, en hop: 'Could you please stand back sir! I wouldn't do that again sir!'. Oeps... foutje! Daarna leunde hij op de balie - we hadden al bijna een uur staan aanschuiven in de rij en de vermoeidheid begon door te wegen - en daar klonk weer streng: 'Could you please not lean on the counter sir!'. Oeps, alle rijen in het gelid! Na de vingerafdrukkencheck en obligate foto mochten we eindelijk verder. Yes: we're in!
Het derde spannende moment was bij het herchecken van de handbagage. Een supervriendelijke man aanhoorde ons verhaal i.v.m. de medicatie, deed iets met spatels (zou hij die in enkele flessen gestopt hebben?) en we mochten door. Yes!
Na meer dan 22u, het was al 4u30 Belgische tijd, lagen we eindelijk, in een smoezelig motelletje, in bed. Genoeg voor één dag!
Abonneren op:
Posts (Atom)