Preutsheid

Jullie zagen waarschijnlijk recent de uitzending van de VS-versie van Sabine Hagedoren, die een vestje kreeg aangereikt door iemand buiten beeld om haar 'blootheid' mee te bedekken (indien niet: kijk hier). Op de korte tijd dat het uitzenden van een weerbericht duurt, had het nieuwsstation zoveel klachten gekregen, dat men het nodig achtte om haar nog tijdens de uitzending mee te helpen aankleden. Ok, haar kleedje was misschien niet ideaal om de lage temperaturen mee aan te kondigen, maar toch. 

We hebben hier effectief al enkele keren verbaasd gestaan over de preutsheid hier. Kinderen in kindergarden (derde kleuterklas, rest is preschool), mogen bijvoorbeeld niet geholpen worden tijdens hun toiletbezoek. Indien zij een accidentje hebben, worden ze naar de verpleegster gestuurd. Als leerkracht mag je dus geen poep afvegen en geen broekjes verversen. Van mentaal gehandicapte kinderen wordt trouwens hetzelfde verwacht. Een Amerikaanse vriendin, die jaren in die sector gewerkt heeft, vertelde me dat ze toch altijd hielp bij tieners die hun billen niet konden afvegen. Handschoentjes aan en vegen maar. Ze vond het een onmenselijke regel en zette eigenlijk heel wat op het spel voor het goed van haar 'kinderen'. (Die atypische mentaliteit maakt dat zij waarschijnlijk  zulk een toffe vriendin is.)

Ook op school heersen er strenge regels wat de kledij betreft. Rokjes mogen, maar alleen onder de knie en liefst nog met een shortje onder. Moest je toevallig toch iets meer tonen, bij het rechtkomen van op de grond bv., dan beschermt dat shortje je onzedigheid. Serieus, de dochter heeft dat als tip gekregen van een leerkracht! Had ik trouwens al verteld dat de artsen hier nooit rechtstreeks op je borst of rug je longen beluisteren? Zouden de stethoscopen hier dan zoveel beter zijn? Neen, maar serieus, die schaamte die ze zo bij je opwekken, heeft wel als gevolg dat je amper nog over een intiem probleem durft te praten met je dokter. Je wil die mens dat toch niet aandoen dat hij op een plaats moet gaan kijken die normaal bedekt moet blijven!

Nog enkele voorbeelden: vorige week moest ik een briefje tekenen van de school waarmee ik formeel de toestemming gaf dat een leerkracht mijn kind zou mogen insmeren met zonnecrème, in het geval ze niet zou ingesmeerd zijn voor de uitstap naar het zwembad. En de zoon mocht geen wit t-shirt aandoen voor field-day want ze zouden met water spelen en witte t-shirts laten dan te veel zien. Eerste tot vijfde leerjaar, beste mensen!  

En het rare van de hele zaak is dat het zwembad dan wel maar twee gedeelde omkleedkamers heeft, eentje voor de jongens en eentje voor de meisjes. Al die meisjes waren gisteren helemaal van hun melk want ze moesten zich in het bijzijn van hun vriendinnen uitkleden! En blijkbaar was toevallig een van de Zuid-Afrikaanse vriendinnen daar en 'weet je, mama, die kleedde zich gewoon uit, zonder zich te proberen te bedekken met een handdoek'! Tja, dat krijg je dan he.

Oh ja, enne die biepgeluiden die ze soms gebruiken om 'lelijke woorden' te verdoezelen, dat wordt dus echt gedaan he. Dat doen ze zelfs tijdens het uitzenden van muziek op de radio. Dus 'shaking that BIEP' en 'you're BIEP-ing perfect to me' horen wij hier dagelijks. Cultuurverschillen blijven toch verbazen, zelfs na 10 maanden!

Graduation

Het academiejaar is officieel ten einde! Het loopt hier al enkele dagen vol met studenten in toga en een 'potske' op. Omdat de Boliviaanse vriendin afstudeerde als master in de Voedingswetenschappen, vond ik het een leuk idee om eens een graduation commencement bij te wonen.

Het hele gebeuren vond plaats in de basketbal arena van Virginia Tech. Voor we binnen mochten, werden alle (hand)tassen gecontroleerd op wapens. De Virgina Tech politie (ja, ze hebben eigen politie) was ook duidelijk aanwezig. Eens binnen kon je chips, popcorn, pizza en drankjes kopen (???). Het basketveld stond vol met stoelen voor de afgestudeerden en de nieuwe doctors. De familieleden en vrienden zaten in de tribune. Het was de moeite om ze, mooi op een rij, te zien binnenkomen. Allemaal hadden ze een zwarte toga aan met een oranje lint op de rug en sommigen droegen een sjaal. Die sjaal had een specifieke betekenis. Zo betekende de kleurrijke sjaal van de vriendin 'Latino Heritage', een ode aan de Latino studenten. De zwarte studenten (mag ik zo eigenlijk niet noemen) droegen een groene sjaal. De Aziaten hadden nog een andere kleur en er waren er nog met een sjaal gemaakt uit bladeren, maar ik zou niet weten wat die betekende. Iedereen droeg dus ook de typische zwarte hoed met flos. Sommigen hadden bovenop een boodschap geschreven. Bij iemand stond er 'for U dad', bij iemand anders 'Thank you family'. Een aantal studentes had de hoed versierd met glitters en strikjes. Een van de zwarte studentes viel wel op met haar sjaal en glitterhoed! Ze maakte dan ook nog een typisch 'laat alles maar schudden'-dansje op het podium!

Want, inderdaad, na enkele speeches werden alle studenten om de beurt naar het podium geroepen. De doctoraatstudenten werden begeleid door hun promotor. Die moest op een platform gaan staan en een sjaal over de schouders van de student leggen (met de 'flappen' naar achter). Dit symboliseerde dat de afgestudeerde niet langer meer werd gezien als een student maar als een collega. Het was een hele vertoning! Soms was de student nog te groot en moest hij/zij door de knieën. Soms werd de sjaal precies wel heel strak aangetrokken (...) en zag je de student de sjaal van de keel naar voor trekken. Dan werd de hoed weer eens weggemaaid en een professor viel bijna van zijn platform. De proffen hadden ook allemaal een toga aan, een sjaal om in de kleuren van hun faculteit en een soort baret op. Na de doctors was het dan beurt aan de graduates. Na bijna drie uur werd eindelijk de vriendin naar voor geroepen. Hehe!

Vooraan op foto zitten de nieuwe doctors en hun proffen (kleurrijke sjaal of toga)
achteraan zitten de graduates met hun oranje lint op de rug

Voor de minderheden heeft de universiteit trouwens ook nog aparte ceremonies: eentje voor Latinos, voor zwarten, voor Aziaten. Voor mij voelde dat aan als helemaal verkeerd. Toen ik er met de vriendin over sprak, legde ze uit dat dat zo niet wordt begrepen. De meeste minderheden hebben enorm hard moeten werken om daar te staan. Vaak zijn ze de eerste generatie die mocht/kon gaan studeren. Hun ouders hebben daar vaak heel wat voor moeten opgegeven en zij hebben meestal nog tal van studentenjobs gecombineerd met het studeren. Die speciale ceremonie erkent die extra moeite die de minderheden hebben moeten doen om te staan waar ze nu staan en zij zijn daar, terecht, fier op. Er studeerden blijkbaar maar zes Latinos af als graduates (Master) dit jaar. Voor de undergraduates (Bachelor) lag dit aantal rond de 30. Het was wel opvallend dat maar een kwart van de doctors een Amerikaans klinkende naam had. Ook de meeste proffen hadden een buitenlandse naam. Wat zou een van de presidentskandidaten daarover denken?

Vandaag is het de beurt aan de echtgenoot om de toga aan te trekken. Hij moet lijnrechter spelen. 't Is te zeggen: zorgen dat de studenten rij per rij naar voor gaan en er geen file ontstaat. De undergraduates zijn met vier keer zoveel als de graduates dus dat gaat daar verschrikkelijk lang duren. Het is hier ook nog warm en dan met een kostuum, toga en hoed op... Hopelijk valt hij niet flauw want ik weet niet of zijn studenten staan te springen om hem te redden... 

zonder woorden

Over-eten

Een tijdje geleden hadden we twee studenten uit Belgie op bezoek. De echtgenoot had een deal met hen gesloten. Ze mochten hier twee weken logeren, op voorwaarde dat ze Belgisch bier meebrachten (voor een kaas- en bieravond met het departement) en ze twee maal zouden babysitten! Eindelijk nog eens een date night! Dat was van in oktober geleden en toen hadden we nog het hoofd van het departement mee, dus eigenlijk telde dat niet mee. Maar nu dus een twee hele avonden met z'n twee op pad! De eerste keer boekten we het 'beste' restaurant uit het dorp. Het was echt lekker, maar niet gezellig. De tweede keer het tweede beste, waar het heel gezellig en ook wel lekker was. En op beide avonden waren we twee uur later al terug thuis. Nog voor de kinderen sliepen!! Er heerst hier echt geen eetcultuur he. Je hoofdschotel volgt dadelijk op je voorgerecht en nog voor je je dessert binnen hebt, ligt de rekening al voor je klaar. Lekker eten, en je tijd mogen nemen om te eten, dat missen we hier wel. Toen we onlangs gingen eten met onze boekclub, werden we gewoon buiten gekeken. De ober werd echt grof en iemand begon de stoelen al op de tafels te zetten. Het was nog geen 10 uur...

Wat we hier ook missen, is een echte bakker. Er is hier een Our daily bread, maar het brood zit in plastieken zakken en de croissants zijn niet lekker. Eenmaal per week, op vrijdag, levert een echte bakker uit Roanoke echte croissants en lekker brood in de lokale wijnshop. De bakker heeft een opleiding gekregen in Duitsland en weet dus iets over brood bakken. Alleen zijn stokbrood is niet lekker. Dat wordt gebakken met zuurdesem deeg. Voor lekker stokbrood moet je naar de 'diepvriesafdeling' van Gourmet Pantry. Dat is een dure kookwinkel waar je ook enkele voedingsmiddelen kan vinden. Eens ontdooid, proeft hun stokbrood echt naar stokbrood. In de lokale Kroger kan je een (1) heel lekker brood vinden (met rozijnen en pecannoten) en een ok brood. En dat is het dan. Leve het aanbod uit Belgie! Leve de lekkere tijgerpistoletjes uit Kessel-Lo!

Op die negen maanden die we hier al zijn, hebben we nog maar twee keer een fastfood restaurant bezocht (2 x Waffle House). Onlangs hadden we het er nog over dat we eigenlijk af en toe eens een andere typische 'fastfooder' moeten aandoen (Taco Bell, McDonalds, KFC, Wendy's, Hardee's ...) want voor we het weten zijn we weer terug in Belgie en hebben de kinderen die portie Amerikaanse cultuur gemist... Niet dat dat een ramp zou zijn, maar het hoort er toch wel bij. Pizza's hebben we hier wel al gegeten, maar die zijn enorm vettig en dus ook niet zo lekker.

De schoolkeuken ziet er vrij ok uit. Naar het schijnt smaakt het naar niet veel, maar men probeert toch groenten en fruit te geven bij elke maaltijd. Vaak is het mais, of bruine bonen, maar het zijn toch groenten. De kinderen eten niet warm op school. De zoon eet amper zijn ene meegebrachte boterham op. Hij is vies van het eten dat de anderen eten en vindt dat men veel spuwt (op zijn boterham). De dochter ruilt haar meegebrachte boterhammen en snacks met vriendinnen. Op pizza-dag eet ze dus af en toe een stukje pizza. En omdat het hier vrij normaal is om 's middags chips te eten bij de boterham, krijgt ze af een toe eens een chipske te pakken. Al bij al zijn er vrij weinig kinderen obees. Virginia tech houdt de voedingswaarde van de schoollunches nauwlettend in het oog. Onderzoek had al uitgewezen dat het voor de meeste kinderen veel gezonder is om de schoollunch te eten dan de eigen meegebrachte lunch (chips!) op te eten. 

En zo hebben we naast de familie en vrienden ook altijd het eten om naar uit te kijken bij onze overtocht naar Belgie. Nog maar 15 schooldagen, zei de dochter me deze ochtend. Nog maar drie weken, dacht ik bij mezelf. 

Faits divers

Het normale schoolleven ligt weer even stil. Reden: de SOLs. SOL staat voor Standards Of Learning. Het gaat over online tests van wiskunde, Engels, geschiedenis en/of wetenschap, die ieder kind, vanaf de derde graad, moet afleggen. Alle kinderen, uit alle scholen in de hele staat Virginia, krijgen vragen uit dezelfde databank. De bedoeling is om na te gaan of de leerlingen voldoende kennis hebben om naar de volgende graad over te gaan en te bepalen of sommige scholen meer ondersteuning moeten krijgen. Nobele doelen. Omdat, naar verluidt, leerkrachten extra betaald worden voor het aantal leerlingen dat slaagt op die testen, worden de leerlingen gedrild in het oplossen van SOL-vragen. Het al SOL wat de klok slaat de voorbije weken. De prestaties van de leerlingen op die SOLs worden ook gebruikt om de score en rangorde van scholen te bepalen. Hoe hoger, hoe beter natuurlijk. Alle hens aan dek dus!! We kregen al brieven mee met daarin belangrijke instructies voor de ouders: zorg ervoor dat je kind uitgerust is, zorg ervoor dat je kind ontbijt, zeg tegen je kind dat het zijn/haar best moet doen, ... Er worden bijlessen wiskunde geprogrammeerd voor zij die het nodig achten en er worden oefentesten afgelegd. Zowel de zoon als de dochter moeten in hun eerste jaar alleen de SOL voor wiskunde afleggen. In je eerste jaar in de VS ben je voor de andere vakken vrijgesteld. Ah ja, stel je maar eens voor dat je het gemiddelde naar beneden zou trekken! (Of ben ik nu te cynisch?)

Over gemiddelden gesproken... Stel dat het gemiddelde voor een paper op 85% ligt. Slechts een persoon is gebuisd, 20% behaalde tussen de 70 en 80 (vooral 79) en 18% heeft in de 90. Dan is dat toch zo slecht nog niet, toch? Oh jawel! De studenten zijn hier zo gewoon om altijd A's (90 en meer) te halen, dat de echtgenoot bijna een revolte heeft veroorzaakt met die punten. Men gaat ervan uit dat, wanneer je de instructies volgt, 100% moet krijgen. En laten de instructies nu vrij vaag geweest zijn: lees het boek 'What money can't buy', bespreek uit ieder hoofdstuk een moreel probleem en geef je eigen opinie erover in 200 tot 300 woorden per hoofdstuk. Er stond niet bij dat je paper in correct Engels moest zijn. Er stond niet bij dat je geen 200 woorden mocht vol zeveren over je eigen leven. Er stond niet in dat je werk gestructureerd moest zijn en dat originaliteit werd geapprecieerd. En laten nu net de punten bekend gemaakt zijn vlak voor de evaluatie van de professor in kwestie... Voel je het al komen? Gelukkig zijn er verzachtende omstandigheden: eerste jaar in VS, eerste jaar vak gegeven. Je kan maar beter met een slechte evaluatie starten en die stelselmatig verbeteren, dan wanneer het de andere richting opgaat. Meer details over twee weken...

Nu eens iets anders. Ik heb een belachelijk uitgebouwd vogelvoederhoekje op ons terras. Vogeltjes kunnen bij ons terecht voor nectar, zangvogelzaad, zaad voor wilde vogels, zaadjes met fruit (in vierkant geperst), zaadjes met nootjes (idem vierkant), meelwormen, fruit en water. Omdat we geen bomen in onze tuin hebben en de helling moeten vrijhouden voor winterse slee-avonturen, kwamen er geen vogeltjes op bezoek. En we misten onze mussen uit Kessel-Lo en de vogels vanuit de kindertijd. Dus voila, een heel voedersysteem. En nu krijgen we dagelijks bezoek van drie kolibri's (die ondertussen al groener geworden zijn, voor zij die Facebook volgen...), vier gele Amerikaanse goudvinken, vier rode huisvinken (ordinaire naam voor zo'n mooi beestje), een mockingbird, een zangmus (serieus, die zingt keimooi en heeft spikkeltjes op zijn buik), een chipping mus (die maakt een krekelgeluid), gewone mussen en dan de plain titmouse (die heeft een kuifje) en de white-breasted nuthatch (ja, ik heb een boek gekocht om vogels te herkennen). Die twee laatsten kunnen moeilijk op een stokje zitten, dus heb ik een mandje onder het voederhuisje. Het ziet er niet uit, maar we hebben de mooiste vogeltjes op ons terras en ik word er altijd happy van.