Moe maar voldaan

Vandaag, 10 jaar geleden, werd ons gezinnetje compleet gemaakt door de komst van de zoon. Ik herinner me nog goed hoe spannend de geboorte was. We wisten dat hij met een open lipje zou geboren worden, maar niet hoe erg het zou zijn. Ergens vreesde ik dat ik hem misschien niet mooi zou vinden. Maar dat bleek een vrees voor niets. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag, wist ik het: van dit ventje zou ik altijd blijven houden!

En vandaag is dit ventje dus 10 jaar oud! En vandaag waren we 'on a mission'. Negen jongens uit zijn klas waren uitgenodigd op zijn special agent/spy verjaardagsfeest. Dagen ben ik bezig geweest om alles in elkaar te steken. Ik werd zo goed in het rondsnuffelen dat een van de buren, of werkmannen van een nieuwbouw in de buurt, op een gegeven moment de politie heeft gebeld. Als dat geen compliment is! Toen de politiewagen langzaam voorbij reed, heb ik onschuldig gezwaaid. Wie verdenkt er nu een 'brave' huisvrouw van 'stoute' dingen?

De 10 feestvarkens moesten eerst, via allerlei tests, bewijzen dat ze over de competentie, het intellect en de moed beschikten die special agents van de FBI nodig hebben. We hebben ze laten bewijsmateriaal opeten (eetbaar papier, maar niet iedereen was er gerust in), een parcours doorkruipen zonder de lasers te raken (in blacklight met witte draden, vrij spectaculair), stemmen herkennen met een stemvervormer etc. Daarna moesten ze in twee groepen op zoek naar de juwelen van koningin Mathilde. Het werd een tocht waarbij ze verschillende aanwijzingen moesten decoderen. Onze ervaring tijdens de Escape Game en in het Spy Museum kwam goed van pas!

Tijdens een van mijn speurtochten in de buurt, had ik een totempaal en een superboomhut ontdekt in het bos achter ons. Omdat we daar nog nooit geweest waren, was die hut een echte verrassing voor de zoon. De juwelen hingen uiteindelijk in een klein handtasje aan de totempaal en in de boomhut had de koningin drank en donuts (of course!) klaargezet voor haar helpers. Terug thuis stond nog een echte Amerikaanse cake klaar. Zo'n ding in de meest afschuwelijke kleuren, waarvan ik dacht dat ik zoiets nooit zou kopen... Ach ja, je wordt maar een keer 10 zeker he. En daarna hebben de mannen zich nog rot geamuseerd met waterpistolen en -ballonnen, terwijl de ouders nog een Belgisch biertje of wijntje dronken. Zoals vroeger dus, maar nog net niet hetzelfde als met de Boven-lo-ouders...

De laatste gast is trouwens pas om kwart voor 9 naar huis gegaan (het feestje was van 2 tot 5). En raad eens wie dat was???? Tadada: de rus die het de zoon in het begin van het jaar zo moeilijk heeft gemaakt!! Ongelooflijk he! Ik denk dat de zoon nu punten gescoord heeft bij al zijn mannelijke klasgenoten. En dat was mijn bedoeling. Ik wou hem een superfeest geven zodat hij nog meer geïntegreerd zou geraken en ik denk dat het gelukt is! Mission accomplished!

En nu de dochter nog. Zij blijft nog altijd een beetje op de sukkel. Ze heeft wel een groep meisjes waar ze mee optrekt, maar ze noemt het nog altijd geen echte vriendinnen. Ze vindt het nog steeds erg dat we verhuisd zijn, maar ze heeft ermee leren leven, zegt ze. Het zal voor een deel de leeftijd wel zijn, maar toch. Ik vind het zo jammer. Moesten we bij haar nu ook eens iets in beweging kunnen brengen he. Een verschil maken zodat de contacten vlotter verlopen... Misschien moeten we een 'end-of-schoolyear-party organiseren', volgende maand? Ik ga er nog eens over slapen.

Bokrijk op zijn Amerikaans

Onlangs diende ik mijn kandidatuur in als chaperonne, voor de tweedaagse uitstap van de zoon naar Jamestown en Williamsburg. Ik had een klein beetje vals gespeeld in het begin van het schooljaar. Toen had ik de juf uitgelegd dat de zoon niet mee zou gaan als ik er niet bij mocht zijn... De boodschap was blijkbaar overgekomen want ik was uitgekozen! Ik mocht een van de 16 ouders zijn die de verantwoordelijkheid zou krijgen over twee of drie kinderen, waaronder de eigen zoon. I could do that!

Dit is toch heel anders dan in Belgie he. Daar gaan een paar leerkrachten op pad met twee grote klassen. Hier gaan drie leerkrachten, de directrice en 16 ouders op pad met vijftig 10-jarigen. Iedere ouder werd ingepeperd dat hij/zij de kinderen nooit uit het oog mocht verliezen. Je slaapt zelfs op dezelfde kamer. Je mocht tijdens de maaltijden wel aan een andere tafel gaan zitten, maar niet te ver. Je wil niet voorhebben dat een van je kinderen verloren loopt of onder een auto terecht komt. Je wil er ook voor zorgen dat je kinderen groenten eten bij de maaltijd en maar een enkel dessert nemen. Je wil er voor zorgen dat ze voor dat dessert geen gebruik maken van de chocoladefontein, want mensen die naar Golden Corral gaan, die niezen daar in. Je zorgt ervoor dat ze geen cafeïne-dranken drinken en dat ze allemaal voor het eten hun handen wassen. Je zorgt ervoor dat ze met hun 20 dollar geen wapens kopen of alles opkopen aan snoep. Je krijgt een persoonlijke eerste-hulp-kit mee maar je geeft geen medicatie. Je zorgt ervoor dat je om 5:30 aan de schoolpoort staat en checkt of je kinderen kleren aanhebben (geen pyjama), hun lunch in hun rugzak hebben zitten en je vervult de taken die op je papier staan (snacks halen, kinderen afroepen, koffers inladen, ...).

Na de tweede voorbereidende vergadering (lezing) was ik er precies niet meer gerust in. Wat als er toch ene stiekem een tweede dessert neemt of zijn vinger in die chocoladefontein zou steken? Hoe kan ik die gastjes op het toilet in het oog houden als ik zelf naar de damestoiletten moet? Zou het eten in de Golden Corral echt zo slecht zijn als ze zeggen? Stel je voor dat er 's nachts ene ziek wordt en zijn hele bed vuil maakt. Hopelijk spaart hij dan zijn bedgenoot...

De klas van de zoon, met mijn drie kornuiten links

Maar kijk, alles viel heel goed mee. Iedereen was aangekleed en zat om 6 uur op de bus. Na vijf uur rijden, kregen we een twee uur durende rondleiding in Jamestown. Daar waren de Britten in 1607 een eerste nederzetting begonnen. Dan terug de bus in naar Williamsburg, de eerste hoofdstad van Virginia. De oude stad is zoals Bokrijk, maar dan met statige huizen. Je kan in ieder huis binnengaan en dan krijg je uitleg van een gids/acteur over de functie van dat huis. We bezochten een pruikenmaker, edelsmid, black smith, ziversmid, gevangenis, kerk, paleis van de gouverneur, ... Er reden koetsen en karren rond en er waren winkeltjes. Over de twee dagen heen hebben we er vijf uur rondgelopen met een gids en twee uur zonder! Ja, Amerikanen nemen hun geschiedenis heel erg serieus! En dat begint al vanaf de kleuterklas. Iedere dag krijgt men hier geschiedenis.

Daar waar de vlag staat, staat een gids/acteur je te woord.
Het vuur links is voor de straf met pek met veren (hangen aan paal),
  een straf voor theedrinkers...

En voor de rest, wel ja, ik had de zoon en zijn twee Chinese vrienden onder mijn hoede. De ene vriend heeft ongelooflijk hard gesnurkt en zijn bedgenoot uit bed geduwd. De andere had het principe van 'de bril omhoog doen voor je plast', niet door. Toch speciaal, een badkamer delen met drie gastjes... Ze hebben, bij mijn weten, de chocoladefontein niet aangeraakt, maar wat dat tweede dessert betreft, daar durf ik mijn handen niet voor in de fontein, euh het vuur, te steken... Nog enkele opvallende observaties: slechts vijf kinderen, waaronder de zoon, hadden geen tablet of smartphone mee. Als je in de bus rondkeek, hing iedereen precies aan een zuurstoffles (adapter ingestoken in stopcontact boven hoofd). Chips is ok als lunch, als snack, als avondmaal. Nog net niet als ontbijt, dan neem je wafels. En Golden Corral? Mag ik dat even heel snel vergeten aub? Ik krijg er nog de kriebels van (wie legt nu een vasttapijt in een all you can eat buffetrestaurant???).

Samengevat was het een superfijne uitstap! En vandaag zat er een bedankingskaartje van de juf in de brievenbus. Hoe fijn is dat!!! Onze garagist doet dat ook, na een onderhoud of kleine herstelling, een bedankingskaartje sturen. En van het departement van de ingenieurs, via hetwelke we lakens gekocht hadden om te doneren aan een Afrikaans ziekenhuis, kregen we zelfs twee bedankingskaartjes: eentje van mijn medestudent Spaans, die mij erover aansprak, en eentje van de voorzitter van het departement. Dat zou in België ook meer mogen gebeuren. Een simpele 'dank u wel'.

Dank u wel voor het lezen van mijn blogje!

 

Mosselen voor niet-Belgen

Omdat een gepland etentje niet kon plaatsvinden, besloten we om voor een select groepje van 4 volwassenen en 5 kinderen mosselen-friet te maken.

Ja, je kan hier mosselen vinden. Ze zijn verpakt in een klein zakje in de versafdeling van Kroger. De mosselen kosten 5 dollar voor 1 lb. Dat is 5 dollar voor een kleine halve kilo. Die ene keer dat we al mosselen kochten, betaalden we 5 dollar voor 1 zakje. Bijgevolg: een zakje mosselen bevat een kleine halve kilo mosselen (gelukkig heb ik, in een ver verleden, nog onderzoek rond logisch redeneren uitgevoerd...).

Ok, gegeven het kleine groepje gasten, besloten we 8 zakjes mosselen te bestellen. Want zoveel mosselen heeft men nooit op voorraad. Acht maal een kleine halve kilo geeft 4 kilo mosselen, wat toch maar op het nippertje is voor het hele gezelschap. Maar met echte Belgische frieten erbij, ging dat misschien nog lukken.

Hop naar de winkel voor een friteuse. Omdat al enkele van onze toestellen mankementen vertonen op die paar maanden dat we ze nog maar hebben, besloten we voor Tefal te gaan. Een bekend merk met een goede referentie. We zochten de grootste doos uit en keken vol verwachting uit naar het openen ervan. Het was heel teleurstellend toen bleek dat in die grote doos vooral veel opvulmateriaal met een heel klein mandje zat. Twee uur heb ik staan friet voorbakken die namiddag! Twee uur!

En tijdens de voorbereidingen kregen we plots telefoon. Of toch nog iemand mocht meekomen vanavond. Een eenzame vrijgezel, met een goede appetijt. Natuurlijk kan dat, maar dan hebben we wel echt te weinig mosselen. Dus vroegen we bij het afhalen van onze bestelling maar vier zakjes mosselen bij. Maar die hadden ze natuurlijk niet meer. Dan maar naar de andere Kroger waar we de laatste zakjes meekregen. Missie geslaagd!

Eenmaal thuis bleken die zakjes precies toch wel heel erg groot. We bekeken het label en, lap Gerard, er zit niet 1 lb maar 2 lb in een zakje (terwijl we toch maar 5 dollar per zakje betaalden). Dus euh, we hadden zo maar even 12 kilo mosselen voor 5 volwassenen en 5 kinderen, waaronder 2 kleuters. Tot overmaat van ramp blijkt de eenzame vrijgezel toch niet mee te komen omdat hij in bed ligt met de griep! 12 kilo mosselen voor 4 volwassenen en die paar kinderen!!! En die mosselen zitten niet luchtdicht verpakt.

Uiteindelijk is de Braziliaanse buurvrouw nog binnengesprongen en waren we toch opnieuw met 5 volwassenen. Maar, niet-Belgen eten gemiddeld zo'n een 250 gram mosselen per persoon. 250 GRAM. Ik ga de berekening hier niet opnieuw maken, maar we hadden dus veel, heel veel, superveel mosselen (klaargemaakt en niet klaargemaakt) over. De klaargemaakte hebben we maar meegegeven met onze gasten, met kookpot en al. Een deel van de andere mosselen hebben we de volgende dag meegenomen als voorgerechtje bij een andere eetdate ('please, please, let me bring an appetizer with mussels tomorrow!') en de rest hebben we dan maar zelf opgegeten... We kunnen hier even geen mosselen meer rieken of zien!