Toch een extra vakantie

Omwille van storm Jonas, hebben we hier al enkele vrije dagen achter de rug. Woensdag waren de scholen twee uur vroeger uit, vlak voor er een klein beetje sneeuw viel. Donderdag was er een stralende hemel, maar omwille van het risico op sneeuwval, toch maar geen school. Vrijdag was er, met 33 cm sneeuw, geen doorkomen aan dus was die extra vrije dag meer dan welkom. En vandaag, ja, de wegen liggen hier volledig open, de zon schijnt en toch:

Dit is een van de gevolgen van in een klein 'stadje' (dorp) te wonen, in het midden van de boerenbuiten en de bergen. Zolang de schoolbussen niet overal kunnen geraken, is het geen school.

Niet dat we er hier rouwig om zijn hoor! Onze tuin blijkt het meest populaire 'wintersportoord' uit de buurt te zijn. Onze heuvel, waar je in de zomer weinig tot niets aan hebt, is een superglijbaan om met de slee af te roetsjen, of met een snowboard. We hebben er al uren plezier aan beleefd. Ook aan de afterslee natuurlijk, bij ons of bij de buren. Vrijdag durfden de buren van beneden nog niet naar boven te komen. Maar toen ze de meest gekke formaties naar beneden zagen glijden en bij zichzelf waarschijnlijk dachten: 'ja, dat die Zuid-Afrikanen en Brazilianen doen alsof ze nog nooit sneeuw gezien hebben, akkoord, maar die Belgen???', durfde een moedige Amerikaan de tocht toch aan te vatten. En toen liep het natuurlijk veel vlotter. Op de duur was het aanschuiven om van de Belgian Alps naar beneden te glijden. Af en toe werd er wel eens een kindje meegeschept - sturen met zo'n ding is niet al te gemakkelijk - maar al bij al waren er weinig ongelukken. Genieten dus!! 

De lessen van de echtgenoot waren trouwens goed mee-gevallen. Nog geen klachten of protesten tot nog toe... Omdat de universiteit ook gesloten was op vrijdag, heeft hij ook van een extra lang weekend kunnen profiteren. Vandaag is voor hem de pret wel al over, misschien (hopelijk) morgen ook voor de kids. 

Hoe meer sneeuwdagen, hoe langer het schooljaar zal duren. Er zit wel een maximum op: op 27 mei start ten allerlaatste de grote vakantie. Sorry voor zij die op facebook zitten, maar ik voeg toch nog twee winterfoto's toe (beperkte layout-opties hier): 

De start van een nieuw semester

Laat ons deze week een beetje relaxter starten, ok? Laat ons beginnen met een Martin Luther King's day: geen school op maandag. Ideaal nu het zo koud is. En dan dinsdag, laat ons dan twee uur later starten met de scholen. Ja, min 13 is wel heel erg koud om op de schoolbus te wachten he. Gelukkig had onze buurvrouw op de een of andere manier over deze late start gehoord, anders hadden we daar gestaan om half 8, aan een gesloten Middle School. In tijden van koude en nood moet ik er dus aan denken om voor het slapengaan de website van de county te checken. Ik ben nochtans ingeschreven op alle mogelijke noodcommunicatiemiddelen (email, gesproken boodschap via email en telefoon) maar dit keer heeft men gewoon een berichtje op de website geplaatst.

Morgen start ook het 'echte' academiejaar voor de echtgenoot. Vanaf deze week geeft hij drie klassen. Twee keer Marketing & Ethiek en een doctoraatsseminarie. Hier is het ondenkbaar dat je lesgeeft in een grote aula voor een massa studenten. Neen, hier delen ze de groepen op in maximum 50 en moet je het vak meerdere keren geven. Zijn er te veel groepen, dan werven ze gewoon iemand bij aan. Ja, hier lijken de budgetten wel mee te vallen. Studenten betalen ook wel erg veel per academiejaar: 30.000 $ als je niet in de staat woont, 13.000 $ indien wel en dan nog een extra 8.200 $ voor kost en inwoon, hoewel dat nog kan varieren afhankelijk van je meal plan. De schaduwkant hiervan is dat ze ook erg veel verwachten van een lesgever. Je krijgt hier bijna het gevoel dat ze hun graden kopen. Het worden dus spannende weken! Weet je dat we trouwens een verzekering hebben genomen tegen schadeclaims? Misschien geen overbodige luxe, de diplomatie van de echtgenoot indachtig. Voor 10 dollar per maand worden wij bijgestaan door een advocaat, indien nodig. Better be safe dan sorry! En de deur van het bureau altijd laten openstaan als je een student ontvangt! En niets negatiefs opschrijven over het werk van de student! Copy paste is snel gebeurd.

Vorig semester begeleidde de echtgenoot enkele honour students. Studenten die extra honour vakken mochten opnemen, waaronder het uitvoeren van een onderzoek met begeleiding door de echtgenoot. Een van die superstudenten vraagt uitstel voor het inleveren van haar paper. 'Maar', mailt ze, 'de paper die ik volgende week zal indienen zal awesome zijn'... Geheel onverwacht blijkt de week erna die paper toch niet zo awesome... De echtgenoot roept de studente in zijn bureau, laat de deur open en vertelt haar wat beter kan en hoe ze dat het beste aanpakt. Enkele dagen later een email: 'Sorry professor, maar ik laat je vak vallen'. Kan je je dat inbeelden? Al het werk is zo goed als gedaan. Je moet alleen maar een paper herwerken! Maar neen, het risico op een niet A is zo groot dat ze liever helemaal opnieuw starten met een ander vak. Dat komt er dus van als je ouders je al awesome vinden wanneer je je neus snuit!

Ik ben ook benieuwd naar wat de studenten gaan vinden over de inhoud van het vak. Ethisch betekent niet exact hetzelfde in verschillende culturen. Als bedrijf heb je in ons land wat dat betreft toch meer verantwoordelijkheid dan hier. Je komt sneller weg met dingen, denk ik. Hier klaagt iedereen je gewoon aan, ook al zijn verbrande billen volledig te wijten aan iemands onhandigheid met die beker koffie (No way! Er had op die beker maar moeten staan dat koffie heet is!). In Belgie moet je al serieus gedupeerd zijn, wil je een bedrijf aanklagen. Anderzijds hebben we wel een sterkere regelgeving. Hier zie ik nog steeds reclame voor sigaretten in tijdschriften. En mag je trouwens iemand betalen om voor jou in de rij te gaan staan om tickets te bekomen voor een concert of sportwedstrijd? Want ja, niet iedereen heeft voldoende geld om iemand te betalen. En wat als die aanschuiver een dakloze is? Is het dan ethischer? Ja, 't wordt nog boeiend dit semester. Al zal ik het allemaal toch een beetje met een klein hartje van aan de zijlijn volgen...

Terug 'thuis'

Sinds zaterdag zijn we opnieuw 'thuis'. Ja, het blijft toch nog een thuis met aanhalingstekens. Net zoals het appartement in Belgie. Toen we in ons huis binnen kwamen, rook het zelfs terug nieuw. Zeer vreemd. En zondag was echt een dag van opnieuw wennen. Er waren geen afspraken, geen verplichtingen, geen inpakken van koffers voor een of meerdere overnachtingen, ... Het was gewoon rustig. Een wereld van verschil.

Onze terugvlucht was heel goed meegevallen, zelfs in economy plus (...). Alleen de douane was een ramp. Neen, niet omwille van de wijn (die werd oogluikend, zonder extra te betalen, doorgelaten) maar door het checken van de paspoorten/visa. We hebben een uur en half aangeschoven! En dat na een vlucht van 9 uur, met twee vermoeide kinderen. We hebben nog geprobeerd om hen de principes van mindfulness uit te leggen, maar dat kwam precies niet zo goed over... Wat dan weer wel ok was, was het hotel. Op tijd met de voetjes onder tafel en wat plonsen in het zwembad. Ja, dat was een meevaller! Na vrij goed te hebben geslapen, bleek de tweede vlucht 'a piece of cake'.

Tegen alle verwachtingen in, hebben de kinderen niet geklaagd over het terugkeren. Meer nog, de eerste schooldag bleek goed te zijn meegevallen. De dochter kreeg van de leerkracht wiskunde te horen dat ze zeker naast haar vriendinnetje moest gaan zitten want dat die haar superhard gemist had vorige week. En ze heeft een hangertje gekregen met een pinguin, wiens vriendje aan de nek van dat vriendinnetje hangt. Het is nog niet wat het was in de Belgische klas, maar het begint toch al de goede weg op te gaan. Volgens de leerkracht Engels als tweede taal, is de zoon ook goed gestart. Op zijn rapport, dat heel goed was, had zowel de juf als de directrice vermeld dat ze fier waren op zijn vorderingen en dat hij zich goed heeft aangepast aan de 'community'. Alle hop, hij zal hebben leren voetballen zonder de anderen aan te raken...

Zo, en dan wordt het nu tijd om mijn rol als pseudo-huisvrouw weer op te nemen. Hasta luego!

Als een warm bad!

Zo voelt het om terug in België te zijn! We hebben genoten van het warme weerzien van familie, vrienden, buren, collega's en zelfs van dokters, verpleegsters en andere personeelsleden van het UZ. Zoveel knuffels en verwennerijen! Amaai, wat een gelukzakken zijn wij toch! Het waren echt superfijne weken!

Maar nu wordt het stilletjesaan tijd om terug te gaan. Het is ok, denk ik. We hebben uit de voorbije drie weken alles gehaald wat eruit te halen was. We zijn amper een volledige voormiddag met vier op ons appartment geweest. Steeds op stap of vrienden over de vloer. Soms wel met twee vriendenbezoeken op dezelfde dag. Heel erg leuk, maar ook heel erg druk. Dus ja, misschien kijk ik nu wel uit naar mijn rustig leventje in Blacksburg. The best of two worlds.

Ik hoop dat de kinderen er ook zo over zullen denken. Zij zijn dinsdag een hele dag terug naar hun oude school geweest. Ze zijn daar ook enorm in de watten gelegd en hebben met volle teugen genoten van het terugzien van al hun vrienden. Ik heb nog niet expliciet gehoord dat ze niet mee terug willen. Of zou het explosieve gedrag van de zoon deze ochtend toch niet alleen te wijten geweest zijn aan een conflict rond een stuk speelgoed? We zullen weer wat extra geduld aan de dag mogen leggen de eerstkomende dagen, vrees ik. En dan die jetlag erbij... Gelukkig is onze terugkeer gespreid over twee dagen. Dag 1 tot in Washington - met een overnachting in een hotel met binnenzwembad (niet onbelangrijk nu de winter lijkt te starten!) - en dag 2 tot in Roanoke, waar onze lieve Zuid-Afrikaanse buren ons zullen komen oppikken. Met een beetje chance kunnen we hen gepast bedanken met een lekkere, geïmporteerde Zuid-Afrikaanse wijn.

De vlucht zal waarschijnlijk wel iets minder comfortabel zijn dan tijdens de heenvlucht. Toen hebben we een gratis upgrade gekregen naar business en hebben de hele vlucht afgelegd met de voetjes omhoog en het hoofd in de wolken. Als dat geen beloftevolle start was van de vakantie! En toen we dan het geruststellende nieuws kregen dat er helemaal geen slechte cellen meer te bespeuren vielen bij de dochter, tja, toen kon er niets meer verkeerd lopen. Eindelijk mogen we dat vreselijke hoofdstuk afsluiten! We kunnen het stuk er niet uitscheuren, daarvoor maakt het ook teveel deel uit van ons leven, maar we kunnen nu wel aan een nieuw hoofdstuk beginnen.

Tot in Blacksburg he!