Niet voor gevoelige zieltjes...

Iedere woensdag- en vrijdagmiddag vertoeven de echtgenoot en ik in dezelfde sporthal. Ik zit te zwoegen in de danszaal in de kelder, tijdens de step-lessen, en de echtgenoot probeert boven van aan de ene kant van het basketveld tot aan de andere kant te geraken binnen een leeftijdsaanvaardbare tijd.

Vandaag kwam plots een medewerker van War Memorial (zo heet de sportzaal) binnen bij de step om te vragen wie ondergetekende was. Dat betekent meestal niet veel goeds. Ik ben dadelijk meegegaan en zag een beetje verder een groepje mensen in een rondje staan. Midden in dat rondje zat de echtgenoot, met een pink in een vreemde formatie (foto zie onderaan). Het groepje mensen bestond niet uit zijn medespelers, zelfs niet uit diegene aan wie de echtgenoot zijn pink een tijdje had meegegeven. Neen, er stonden vier mensen van de reddingsbrigade (rescue squad), vijf personeelsleden en een politieagent rond hem. TIEN personen voor een pink!

Blijkbaar wordt er bij elk ongeval, zelfs een uit de kom getrokken pink, telkens de politie bijgeroepen. Onze buurman vertelde dat dat was ter bescherming van de reddingsbrigade. Ja, de kans was inderdaad groot dat de echtgenoot negen mensen ging aanvallen...

Een van de gastjes van de reddingsbrigade (volgens mij allemaal studenten trouwens) vertelde hem dat ze hem naar spoed konden voeren, met de ambulance, maar dat de wachttijd op spoed zeer lang was. Hij stelde voor dat hij daarom beter naar velocity care zou gaan (soort van dokter van wacht) maar dat ze hem daar niet naartoe konden voeren. Dat mocht niet, ook al is die locatie veel dichter bij dan het ziekenhuis (??). Ik mocht hem wel voeren, maar als hij onderweg iets zou voorkrijgen, moest ik hen direct bellen... Mmm, zeer veel vertrouwen in mijn rijkunsten dus...

Dus ja wij dan maar samen naar de dokter van wacht. We moesten natuurlijk eerst inchecken, betalen en dan wachten. Na een tijdje mochten we binnen en deed een verpleegster de intake. De dokter verscheen en zo snel hij binnen was, was hij weer buiten met de woorden: "Een vinger die uit de kom is mogen wij hier niet behandelen. Daarvoor moet je naar spoed. Je kan een terugbetaling vragen".  En die dokter deed dat in een beweging he. Binnenstappen, zich omdraaien en weer buitenstappen. Say what?

Alle hop, wij dan maar naar de spoed. Ondertussen was het al anderhalf uur later en moesten we gelukkig niet zo lang meer wachten. Een foto van de vinger, pijnlijke verdovingsspuit in de vinger, eens trekken aan de vinger, nieuwe foto van de vinger en dat was het. Zo goed als nieuw.

Bij de dokter van wacht kwam trouwens een koppeltje binnen vanuit een voormalig Oostblokland. De dame aan het onthaal vroeg hun verzekeringskaart. Die hadden ze niet. Dan zou de raadpleging 150 dollar kosten en nog extra kosten voor de tests. "But she is sick", zei hij. "Tja", zei de vrouw, "het is toch zo". "En wat als we naar de spoed zouden gaan?", vroeg hij. "Dat zou nog duurder zijn", was het antwoord. We zaten daar beide met ongeloof te kijken. We twijfelden nog even om de kosten voor hen te betalen maar wat met die lab-kosten? Het voelde een beetje vreemd allemaal. Uiteindelijk mochten ze toch het intakeformulier invullen en belde hij iemand op. Toen moesten we binnen. We wisten echt niet goed wat te doen en hopen dat hij iemand gevonden heeft om hem te helpen. Trouwens, op spoed was de kost voor ons, zelfs met verzekering, 150 dollar en extra kosten zullen nog worden doorgestuurd (zoals de twee X-rays waarschijnlijk). De ziekteverzekering hier is echt mensonterend...

Hieronder een foto van de pink voor en na behandeling. Geinteresseerden: scroll down ;)

Ondertussen te Blacksburg

Florence is gepasseerd. Ze was gelukkig al heel wat afgezwakt toen ze Virgina binnenkwam. We hebben veel regen gekregen maar geen toestanden zoals aan de kust. Nadat ze ons gepasseerd is, heeft ze ook nog voor enkele tornado's gezorgd. Die hebben meer noorderlijk in Virginia heel wat schade aangebracht, maar gelukkig opnieuw niet bij ons. Virginia is bijna vier keer groter dan Belgie dus het weer kan serieus verschillen op verschillende locaties. En dat weer hier is toch nog iets anders dan in Belgie.

Men verwacht dit jaar ook een strenge winter met veel sneeuw. We zullen binnen enkele maanden onze batterijen maar weer tijdig heropladen en de frigo maar weer goed vol steken. Al hoewel, als we die batterijen nodig hebben, is een volle frigo eerder een probleem dan een zegen...

Mijn happiness class is jammer genoeg afgelast wegens te weinig geinteresseerden. Dat vind ik nu echt jammer. Maar ja, het is nu zo. Ik ga proberen voor de winterbrochure een iets aantrekkelijker tekstje te schrijven. Ik dacht dat de lessenreeks zich zelf wel ging verkopen, qua thema, maar blijkbaar moet ik toch wat aan de marketing werken... 

Tja, dan hebben we natuurlijk meer tijd om Spaans te leren en om te werken voor de Christmas store. Die zal zijn deuren openen begin december. We zijn opnieuw begonnen met het aanschrijven van personen, departementen en lokale bedrijven met de vraag of ze een 'food drive' (collectie van etenswaren) willen organiseren. Vanaf volgende week starten we met het vouwen en dichtkleven van dozen die doorheen het jaar worden verzameld bij Wendy's en McDonalds. De frietjesdozen zijn van een ideale grootte om blikken in te stapelen. Iedere doos wordt met dezelfde etenswaren gevuld (bv. perziken op sap) en het aantal blikken wordt dan op de buitenkant van de doos geschreven. Vanaf begin november begint het eten binnen te komen en start het sorteren, pakken en tellen.

De dochter is vandaag verjaard! Ze is 14!!! Wat een mooie leeftijd! We hebben dit weekend vijf meisjes over de vloer gekregen voor een slaapfeestje. Ze heeft echt heel fijne vriendinnen. Het was een bont gezelschap: twee Amerikaanse, een Turkse, een Koreaans-Amerikaanse en een Frans/Spaans-Boliviaanse. Ze hebben veel plezier gemaakt en zo moet dat zijn! Op naar de volgende verjaardag! 

Dus ja, alles gaat gewoon zijn gangetje hier aan de Oostkust. 

Florence...

Via alle mediakanalen krijgen wij informatie over de orkaan Florence. We worden op de hoogte gehouden via TV, radio, kranten en mediaberichten over Facebook. Daarnaast hebben we een email gekregen vanuit de Belgische ambassade uit Washington, de gouverneur van Virginia, de Town of Blacksburg en van de school. Iedereen verwacht een grote impact van Florence en dat vind ik best spooky.

De buurvrouw vertelde dat ze in de 22 jaar dat ze hier al woont nog nooit zulke onheilspellende berichten gehoord heeft. Men verwacht dat de storm hier zal zijn rond vrijdagochtend. Ik houd mijn hart vast voor de mensen van en de stad Charleston. Het moet vreemd zijn om naar je huis en stad te kijken en alles prima in orde te zien terwijl je weet dat het er binnen twee dagen volledig anders zal uitzien.

Onze zomer hier was warm maar tegelijk ook nat. Warme ochtenden werden hier regelmatig afgewisseld met natte namiddagen. De grond is hier al vrij verzadigd dus wat gaat die enorme regenval niet allemaal teweegbrengen? We moeten ook onze terrasmeubels etc binnenhalen, zodat ze niet als projectielen door de lucht gaan vliegen, maar de grootste impact wordt verwacht van de overstromingen. Wij wonen gelukkig op een heuvel en de New River ligt nog eventjes van ons af, maar dit is niet het geval voor heel wat andere mensen.

Men verwacht ook stroomuitval door het omvallen van bomen en elektriciteitspalen. We laden dan ook maar al onze oplaadbare batterijen en powerbanks op. Morgen ga ik brood en ander voedsel inslaan zodat we met en zonder stroom een paar dagen te eten hebben. De echtgenoot is momenteel in Frankrijk en zou zaterdag moeten terugvliegen. De kans dat hij effectief hier geraakt, lijkt mij klein. Dus wij drie moeten hier het fort recht houden.

Oplaadbare batterijen in wachtrij om volledig opgeladen te worden

Hopelijk is het opnieuw weer een overdreven reageren op een mogelijk gevaarlijke situatie. Van het genre 'heet' zetten op een beker koffie. Of 'bevat pinda's' op de verpakking van pindaboter. Of zoals onlangs, toen we met onze Zottegemse vrienden naar de Cascades gingen en zagen dat het mooiste pad was afgesloten. Er hing een briefje dat je niet door mocht omdat de regen een deel van het pad had weggespoeld. Na een kleine bevraging bij twee wandelaars die terugkeerden, hebben we het pad toch genomen. We moesten twee omgevallen bomen over/onder. Dat was alles. Aan het pad zelf was er niets mis. Op de duur weet je niet meer wat je nu nog moet geloven. Wordt het echt erg, of zal het wel weer meevallen? We zullen het snel te weten komen, vrees ik....

Op naar het zuiden!

"Aan de Oostkust is er niets te zien", zei de man van het reisbureau, "Waarom zou je daar naartoe gaan?" Gelukkig geloofden onze Zottegemse vrienden dit niet. Ok, we hebben hier misschien geen grote canyons en sequoias, maar we hebben wel veel groen, bergen, een van de oudste rivieren van de hele wereld (the New River, no kidding!) en de zuiderse cultuur. 

Het obligate McAfee Knob

Die zuiderse cultuur is toch speciaal. Hoe verder naar beneden je rijdt, hoe meer je ge-honey-ed en ge-sweety-ed wordt. Hoe lager, hoe belangrijker ook het geloof, hoe gekleurder de bevolking en hoe sappiger de accenten. Ik heb het dan over South Carolina en Georgia. Florida is net weer nog anders. 

Een van de vele publieke uitingen van het sterke geloof
in het zuiden

Onze vrienden startten hun drieweekse trip in New York en zakten dan af tot bij ons. Dat is een rit van 8 a 9 uur. Na enkele overnachtingen en wat tijd in de natuur, trokken we samen richting Charleston. Charleston is een pittoreske havenstad met een goed bewaarde architectuur. De stad werd gesticht in 1670 door koning Charles II uit Engeland en was ooit een populaire aankomstplaats voor Afrikaanse slaven. In en rond de stad vind je dan ook verschillende plantagehuizen van rijke, blanke landeigenaren. De meerderheid van de mensen die in de stad leefden in het begin van de 19de eeuw, waren trouwens slaven. We wandelden rond in de stad en bezochten Boone Hall Plantation om een idee te krijgen van het leven in die tijd. Charleston staat ook bekend voor zijn lekkere zeevruchten. Wanneer je met de echtgenoot op de baan bent, ben je verzekerd van lekker eten! Het enige probleem was de overvloed aan keuze... 

Het gebouw met de ronde bogen is de voormalige slavenmarkt
van Charleston. 

Zeer veel mooie huizen met een grote 'porch' (terras)
aan de Zuid- of Westkant van het huis, ter bescherming voor de zon

Deze eiken sieren de oprijlaan van Boone Hall Plantation.
Ze zijn 270 jaar oud

Na Charleston reden we verder naar Savannah, in Georgia. De stad werd opgericht in 1751 en ziet er  helemaal anders uit. De gebouwen zijn grootser en er zijn veel pleintjes en parken. De River Street, vlak naast de Savannah rivier, heeft extra veel charme. Het lijkt eerst alsof je een onveilig havengebied gaat binnenwandelen. Je moet via stenen trappen naar beneden, langs of 'doorheen' de stadsomwalling en het is er vrij obscuur. Maar daarna kom je aan de rivier en zie je het ene restaurantje en winkeltje naast het andere, gelegen in oude pakhuizen. Wat we jammer genoeg niet gedaan hebben, wegens nachtmerriegevaar, is een van de ghost tours. Je kan je laten vervoeren in een corbillard of een "trolley van de doomed" en dan word je gegidst langs de meest haunted places van de stad... 

Het statige Marchall house, een van de oudste hotels in de stad (1851),
gebouwd door een vrouw met ondernemerszin (Mary Marchall)

Aan de waterkant (River Street)

Een klein half uurtje rijden van Savannah bevindt zich een beschermd moeras-gebied. Vroeger was het hele gebied een rijstplantage waar slaven ongelooflijk hard moeten hebben afgezien. Het is er zeer warm en humide en de muggen leven zich er uit. Nu vormt het de habitat van alligators, bobcats en verschillende vogels. In het begin merkten we de alligators niet op, maar na een tijdje krijg je door dat die boomstam in het water toch net niet van hout gemaakt is... 

Na nog wat te hebben 'uitgerust' bij ons in Blacksburg, moesten we afscheid nemen van onze vrienden. Hun trip bracht hen daarna nog in Washington, via de Skyline drive doorheen het Shenandoah Nationale Park, dan in Philadelphia, om dan opnieuw in New York te eindigen. Dus: "Neen hoor, er is niets te zien aan de Oostkust..."