Trip naar Washington

Onze eerste echte uitstap in de VS is een feit: een citytrip naar Washington. Omwille van de weinige geplande vakantiedagen voor de kinderen, is het moeilijk om grote uitstappen te maken doorheen het schooljaar. Ze hebben geen herfstvakantie (wel 3 dagen vrij met Thanksgiving) en geen krokusvakantie. De kerstvakantie duurt wel 2 weken, maar toen waren we op bezoek in België. Dus toen bleek dat ze toch woensdagnamiddag, donderdag, vrijdag en maandag vrij waren voor Pasen, hebben we niet lang getwijfeld en een hotel vastgelegd in Washington.

Het centrum van Washington ligt zo'n 4 uur en half rijden van Blacksburg. Dat valt heel goed mee. Het is bijna altijd rechtdoor (...) en je rijdt een stukje op de Route 66. Deze periode is ook een heel mooie, maar drukke periode in de stad. De Japanse kerselaars staan immers in bloei. De Japanners hebben ooit 100 bomen cadeau gedaan en die staan rond het Tidal Basin (zie foto) en in de buurt van enkele bekende monumenten. Er worden ook allerlei activiteiten rond het Cherry Blossom Festival georganiseerd, waaronder een concert en boottochten. Dus ja, we waren er zeker niet alleen.

Ik vond het vooral super om EINDELIJK het Witte Huis en het Capitool te zien en al die monumenten en gebouwen (FBI) die je kent uit de film. We hebben enkele Smithsonian musea gedaan zoals het Natural History museum, het Air and Space museum en natuurlijk de National zoo. Al die plaatsen zijn trouwens gratis te bezoeken. Je moet alleen aanschuiven voor een security check. En verder op het programma stond het Spy Museum en een Escape game. Dat waren twee heel fijne activiteiten! Bij de Escape game werden we opgesloten in een kamer en moesten we proberen met de hulp van aanwijzingen, verspreid doorheen de kamer, de code van de deur te vinden en dit binnen de 45 minuten. We hebben een paar tips nodig gehad van de spelleider (wie dacht nu aan het opendraaien van de onderkant van een wandelstok!) maar al bij al hebben we het heel goed gedaan. Misschien was dat nog wel de leukste binnenactiviteit!

Wat we natuurlijk ook gedaan hebben, is lekker gegeten. Iedereen die de echtgenoot een beetje kent, weet dat hij erin slaagt om de betere restaurants uit te kiezen. Op een gegeven moment belandden we in korte broek/rok en rugzak in een restaurant waar de obers in pak, met strikje rondliepen... Blijkbaar hebben we de test toch voldoende goed doorstaan, want we kregen nog een extra dessert van het huis. 'Please sir, you got to taste our Key Lime pie...'. Ok, als je aandringt... (en 't was inderdaad lekker!).  

Het is vreemd hoe de aanslagen in België je bewuster maken van kwetsbare plaatsen. De metrostations in Washington zijn precies grote betonnen buizen. Soms kruiselings op elkaar geplaatst, als je kan overstappen op een andere lijn. En dan denk je: Wat als? Want daar geraak je echt niet snel uit. Zeker niet met zoveel volk. Men riep daar regelmatig af dat je verdachte zaken moest melden en er was heel veel politie op de baan. Ook op alle digitale informatieborden op de snelweg stond die boodschap. En dan hoor je een dag later dat er een schutter geweest is in het Capitool. Ik blijf erbij: het is kwestie van zoveel mogelijk te genieten en niet te veel uit te stellen! 'Live like you were dying' zingt Tim McGraw. Awel ja.

 

Wat vliegt de tijd!

Wow, mijn vorige post is al meer dan twee weken geleden! Waar gaat de tijd naartoe? Het is niet dat ik hier zoveel verplichtingen heb, maar op de een of andere manier slaag ik erin geen tijd te hebben.

Het mooie weer zit er waarschijnlijk voor iets tussen. We hebben hier al een paar weken temperaturen van boven de 20 graden. Hoe zalig is dat! Het doet zo'n deugd om de zon opnieuw te voelen. We zijn al enkele keren met de hond van de buren gaan wandelen, hebben al een happy hour gehad op een picknickmat in de tuin, hebben onze frambozen- en braambessenstruiken geplant, bloemetjes gezaaid en ja, ik ben terug op pad geweest met de wandelgroep. Geen petje, wel buiten. En vandaag is mijn outdoor mat toegekomen. Die mat gaat onder het zeteltje op onze 'porch'. Ik zal binnenkort eens een foto plaatsen.

De zon doet de buren terug buiten komen. We kunnen nu eindelijk de drie nieuwe Chinese gezinnen leren kennen van in het begin van onze straat. De kinderen hebben hun trampoline al mee ingewijd ('Het waren allemaal Chinezen, en dan den dezen', vatte de zoon het samen...) en een zwijgzaam Chinees kleutertje duikt te pas en te onpas op omdat hij fan is van de zoon (hij heeft twee jongere zussen).

Vandaag was het oudercontact. Het is een county-breed oudercontact tijdens de schooluren (yep, geen school dus). Bij de zoon was het dit keer een 'normaal' oudercontact, zonder ESL-juf (English as a Second Language- juf) en zonder de counselor. Hij doet het immers supergoed! Hij is en blijft natuurlijk een normale 10-jarige, die wel eens in de clinch geraakt over een potlood en huiswerk 'vergeet', maar dat is het dan ook. Hij doet goed zijn best en haalt goede punten. Hij heeft ook een beste vriend, sinds enkele weken. De vriend is een Chinese jongen die twee jaar geleden door hetzelfde proces is gegaan als de zoon. Die mannen begrijpen ellkaar en ze maken zoveel plezier. Ze zijn op die paar weken al aan hun vierde playdate toe. Zo fijn!!!

En de dochter, wel, de leerkachten kunnen niet over de groei die ze letterlijk en figuurlijk gemaakt heeft sinds Kerst. Ze is nog maar 17,5 cm kleiner dan ik en dat is echt niet meer zoveel hoor! En nu heeft ze sandalen met hakjes! Haar Engels is zo goed dat ze volgend jaar geen ESL meer hoeft te volgen. Ze haalt goede punten op taal (het gewone Engels, met de andere jongeren) en ze mag over naar Advanced math. Dus alleen maar positief nieuws uit deze hoek!

Ikzelf ben nu half trekker gebombardeerd voor het Green School programma op school. Een beetje met een vreemd gevoel want het is toch anders om samen te werken met Amerikanen. Ze komen bv. te laat of ze laten je gewoon zitten, ze lezen je voorbereidingen niet maar zeggen je dan wel wat je moet doen... Het is nog even serieus wennen en we zullen wel zien of ik beter ingeburgerd geraak, wat dat betreft. Maar bon, mijn vaste shift in de cafetaria zal ik zeker blijven doen.

Tot zover deze lezing want het is bijna tijd om de zoon terug te gaan ophalen bij zijn vriend. Hij heeft vandaag immers nog een inhaalvoetbaltraining. Die van maandagavond was afgelast door de storm. Diezelfde storm die het dak van de school van de dochter in brand heeft doen vliegen. Zij heeft dus al drie dagen geen school meer gehad. Het is hier soms wat hoor! Vandaar dat ik geen tijd heb om te schrijven he!