Dé excel-lijst

Mijn to-do-list lijkt dag na dag langer te worden eerder dan te verkorten! Vandaag heb ik wel een lijntje kunnen groen kleuren: ontslagbrief indienen. Dat was een vreemde ervaring! Na bijna vijf jaar te hebben gewerkt met superfijne collega's doet het vreemd aan om je ontslag in te dienen. Het voelt aan alsof ik iets heel erg stout gedaan heb. Maar het is een logische stap in ons emigratieverhaal. Zonder werkvisum mag ik niet werken in de VS, zelfs niet voor een Belgische firma. En ik moet zeggen dat dat momenteel vrij comfortabel aanvoelt. Ik mag de tijd nemen om terug een thuis te creëren ergens ver weg van hier. Ik mag de tijd nemen om even stop te zeggen tegen de ratrace. Ik krijg tijd!

Ondertussen hebben we ook ontdekt dat het inschrijven van je kinderen in een Amerikaanse school niet op één twee drie zal geregeld zijn. Voor ieder kind (en gelukkig hebben we er maar twee) moeten we 10 verschillende geprinte formulieren invullen. Verder moeten we nog vijf andere documenten kunnen voorleggen om te bewijzen wie we zijn en waar we wonen. Gewoon je naam en adres invullen, volstaat duidelijk niet. Je hebt echt een bewijs van woonst nodig, vanuit twee verschillende bronnen (rekening water, elektriciteit, ...). Eerste job nu is om al die documenten in te vullen en een dokter te vinden die bereid is om een heel medisch onderzoek uit te voeren en de resultaten in het Engels neer te pennen. Mmm, die twee lijntjes 'inschrijven zoon' en 'inschrijven dochter' zullen nog iets langer blijven openstaan op de to-do-list, vrees ik...

En toen was het 2015..

Over een grote sprong gesproken! Het lijkt wel alsof het op een-twee-drie 2015 is geworden, maar dat zou de understatement of the year zijn! De meesten onder jullie weten het wel, maar voor de nieuwe lezers even een korte samenvatting van ons 'avontuur': op 1 november 2013 waren de echtgenoot en ikzelf terug in het land. We hadden net een huis gekocht in Blacksburg en toen, ja, toen sloeg het noodlot toe. Ons meisje, slechts 9 jaar oud, bleek lymfeklierkanker te hebben. Het woord kanker viel op dinsdag 5 november. Op vier dagen tijd vielen we vanuit de hoogste hemel knal naar beneden in onze persoonlijke hel. Gedaan met alle plannen om te verhuizen, gedaan met het gewone leven. Op 10 minuten tijd wordt de bodem onder je voeten weggeslagen en sta je daar. Er was maar één enkel ding meer dat telde: genezen van die verschrikkelijke kanker.

Een sprong in de tijd, naar zondag 22 februari 2015. De dochter zit voor de tv met een reeks van acht moeilijk in te slikken pilletjes. De tv zorgt voor de afleiding. Ze zit er al 20 minuten en het eerste pilletje is eindelijk binnen. Maar ze stelt het wonderwel! Het was een rotjaar, het voorbije jaar, maar het kende ook zijn hele mooie momenten. Alles was zoveel intenser. Pijnlijke momenten waren rauwe momenten maar van de mooie momenten konden we veel meer genieten. De kanker is weg, al meer dan een jaar, en voor me zit een zelfbewuste, mature, superknappe meid!

Zondag 22 februari. We durven terug te dromen en te plannen. Vier dagen geleden hadden we een skype-meeting met de mensen die ons nieuwe huis zullen bouwen in Blacksburg. In minder dan zes maanden maken we een nieuwe grote sprong. Het zal er eentje met iets meer bagage zijn. Die extra bagage zal niet in onze container zitten. Die extra bagage zal in ons hoofd en in ons hart zitten. Het zijn onze herinneringen aan een moeilijke periode en de wetenschap dat we alles aankunnen, zolang we maar met ons viertjes zijn.

Blacksburg: here we come!