Ons eerste Amerikaanse huwelijk

Enkele weken geleden trouwden 'onze studenten'. Het is te zeggen, twee van hen. De tweelingbroer was 'maar' de bestman, de getuige.

Het huwelijk vond plaats op een boerderij in North Carolina. De boerderij had een hele mooie schuur en vlak voor die schuur werd het huwelijk ingezegend. Je mag je huwelijk overal laten plaatsvinden. Je moet alleen iemand hebben die je huwelijk legaal kan inzegenen. En dan is niet zo moeilijk. Om in North Carolina een huwelijk te mogen inzegenen moet je 50 dollar betalen en je aanmelden op een bepaalde website. That's it. Geen les volgen of een bepaalde achtergrond hebben. Dat is helemaal niet nodig.

Onze studenten hadden eerst gedacht om de echtgenoot te vragen om de inzegening te doen! Stel je voor! Ze zijn uiteindelijk van het idee afgestapt, omdat ze niet zeker wisten of een 'legal alien' dit wel mag doen. Dat zou anders pas iets geweest zijn! Voor ik het goed en wel had geweten, had ik kunnen gehuwd zijn met iemand die priestertaken mag doen!

De bruid en haar vader onderweg naar de bruidegom

De ceremonie startte om 3 uur en was vrij kort. Het duurde misschien een half uurtje, waarvan een groot deel werd ingenomen door de 'processional'. Dat is het aankomen van de maid of honor met de bestman en van alle bruidsmeisjes en -jongens. Per twee kwamen zij, een voor een, van boven uit de schuur, langs een heuvel naar beneden. Daarna was de bruid en haar vader aan de beurt. Alle bruidsmeisjes en -jongens (allemaal vrienden van het koppel) droegen hetzelfde kostuum en hetzelfde kleed. Net zoals in de film.

Het koppel en alle bruidsmeisjes en -jongens

De ceremonie bevatte twee gewoontes uit twee verschillende culturen: de oud-Keltische gewoonte van het handbinden en de Joodse gewoonte van het breken van het glas. De bruid heeft een beetje Iers bloed in zich, dus kozen ze voor het handbinden. Hun beide handen werden effectief met een touw vastgebonden, ter symboliek van de verbinding die je legt tussen de twee geliefden. De bruidegom is Joods en naar Joodse gewoonte werd hem gevraagd een glas te breken, dat in een doek was gewikkeld. Dit staat symbool voor de verwoesting van de Tempel, maar het huwelijkspaar zegt er wel iets bij in de aard van: 'Zo dit glas breekt, moge ons huwelijk nooit breken' (As this glass shatters, so may our marriage never break). Hoewel de bruidegom bekend staat om vaak iets te breken, moest hij toch twee keer goed stompen vooraleer het glas brak.

Het handbinden, een oud-Keltische gewoonte

Wij vier, pierende in de zon

Rond een uur of vijf begon dan de maaltijd in een tweede schuur. De bruid en bruidegom zaten alleen aan een tweepersoonstafeltje in het midden van de schuur. Iedereen mocht gaan zitten waar men wou. Iedere tafel werd apart uitgenodigd om buiten te gaan aanschuiven (en het was koud!) aan een standje waar je het eten kon vinden. Je nam een plastieken bord en plastieken bestek en, net zoals bij een potluck, schepte je dan je eten op. Er was geen voorgerecht en je had de keuze tussen een grote pot pulled pork of kip met een zacht broodje (zoals de sandwichen uit een plastieken zak uit Delhaize). Er was macaroni met kaassaus, groene bonen en maiskolven. Los van het feit dat eten van een plastieken bord met plastieken bestek, en drinken van wijn uit een plastieken beker niet echt appetijtelijk is, was het eten en de wijn ook niet echt lekker. Als dessert waren er donuts. Na het eten werd er gedanst en aten we smores aan het kampvuur buiten. Dat was zeer welkom omdat het ondertussen echt koud was geworden. Om half 10 ging de schuur aan de andere kant ook open en werden we weggeblazen door een zeer koude bries. Het feest was afgelopen.

Ons eerste Amerikaanse huwelijk was dus best wel een speciale ervaring!

Niet voor gevoelige zieltjes...

Iedere woensdag- en vrijdagmiddag vertoeven de echtgenoot en ik in dezelfde sporthal. Ik zit te zwoegen in de danszaal in de kelder, tijdens de step-lessen, en de echtgenoot probeert boven van aan de ene kant van het basketveld tot aan de andere kant te geraken binnen een leeftijdsaanvaardbare tijd.

Vandaag kwam plots een medewerker van War Memorial (zo heet de sportzaal) binnen bij de step om te vragen wie ondergetekende was. Dat betekent meestal niet veel goeds. Ik ben dadelijk meegegaan en zag een beetje verder een groepje mensen in een rondje staan. Midden in dat rondje zat de echtgenoot, met een pink in een vreemde formatie (foto zie onderaan). Het groepje mensen bestond niet uit zijn medespelers, zelfs niet uit diegene aan wie de echtgenoot zijn pink een tijdje had meegegeven. Neen, er stonden vier mensen van de reddingsbrigade (rescue squad), vijf personeelsleden en een politieagent rond hem. TIEN personen voor een pink!

Blijkbaar wordt er bij elk ongeval, zelfs een uit de kom getrokken pink, telkens de politie bijgeroepen. Onze buurman vertelde dat dat was ter bescherming van de reddingsbrigade. Ja, de kans was inderdaad groot dat de echtgenoot negen mensen ging aanvallen...

Een van de gastjes van de reddingsbrigade (volgens mij allemaal studenten trouwens) vertelde hem dat ze hem naar spoed konden voeren, met de ambulance, maar dat de wachttijd op spoed zeer lang was. Hij stelde voor dat hij daarom beter naar velocity care zou gaan (soort van dokter van wacht) maar dat ze hem daar niet naartoe konden voeren. Dat mocht niet, ook al is die locatie veel dichter bij dan het ziekenhuis (??). Ik mocht hem wel voeren, maar als hij onderweg iets zou voorkrijgen, moest ik hen direct bellen... Mmm, zeer veel vertrouwen in mijn rijkunsten dus...

Dus ja wij dan maar samen naar de dokter van wacht. We moesten natuurlijk eerst inchecken, betalen en dan wachten. Na een tijdje mochten we binnen en deed een verpleegster de intake. De dokter verscheen en zo snel hij binnen was, was hij weer buiten met de woorden: "Een vinger die uit de kom is mogen wij hier niet behandelen. Daarvoor moet je naar spoed. Je kan een terugbetaling vragen".  En die dokter deed dat in een beweging he. Binnenstappen, zich omdraaien en weer buitenstappen. Say what?

Alle hop, wij dan maar naar de spoed. Ondertussen was het al anderhalf uur later en moesten we gelukkig niet zo lang meer wachten. Een foto van de vinger, pijnlijke verdovingsspuit in de vinger, eens trekken aan de vinger, nieuwe foto van de vinger en dat was het. Zo goed als nieuw.

Bij de dokter van wacht kwam trouwens een koppeltje binnen vanuit een voormalig Oostblokland. De dame aan het onthaal vroeg hun verzekeringskaart. Die hadden ze niet. Dan zou de raadpleging 150 dollar kosten en nog extra kosten voor de tests. "But she is sick", zei hij. "Tja", zei de vrouw, "het is toch zo". "En wat als we naar de spoed zouden gaan?", vroeg hij. "Dat zou nog duurder zijn", was het antwoord. We zaten daar beide met ongeloof te kijken. We twijfelden nog even om de kosten voor hen te betalen maar wat met die lab-kosten? Het voelde een beetje vreemd allemaal. Uiteindelijk mochten ze toch het intakeformulier invullen en belde hij iemand op. Toen moesten we binnen. We wisten echt niet goed wat te doen en hopen dat hij iemand gevonden heeft om hem te helpen. Trouwens, op spoed was de kost voor ons, zelfs met verzekering, 150 dollar en extra kosten zullen nog worden doorgestuurd (zoals de twee X-rays waarschijnlijk). De ziekteverzekering hier is echt mensonterend...

Hieronder een foto van de pink voor en na behandeling. Geinteresseerden: scroll down ;)

Ondertussen te Blacksburg

Florence is gepasseerd. Ze was gelukkig al heel wat afgezwakt toen ze Virgina binnenkwam. We hebben veel regen gekregen maar geen toestanden zoals aan de kust. Nadat ze ons gepasseerd is, heeft ze ook nog voor enkele tornado's gezorgd. Die hebben meer noorderlijk in Virginia heel wat schade aangebracht, maar gelukkig opnieuw niet bij ons. Virginia is bijna vier keer groter dan Belgie dus het weer kan serieus verschillen op verschillende locaties. En dat weer hier is toch nog iets anders dan in Belgie.

Men verwacht dit jaar ook een strenge winter met veel sneeuw. We zullen binnen enkele maanden onze batterijen maar weer tijdig heropladen en de frigo maar weer goed vol steken. Al hoewel, als we die batterijen nodig hebben, is een volle frigo eerder een probleem dan een zegen...

Mijn happiness class is jammer genoeg afgelast wegens te weinig geinteresseerden. Dat vind ik nu echt jammer. Maar ja, het is nu zo. Ik ga proberen voor de winterbrochure een iets aantrekkelijker tekstje te schrijven. Ik dacht dat de lessenreeks zich zelf wel ging verkopen, qua thema, maar blijkbaar moet ik toch wat aan de marketing werken... 

Tja, dan hebben we natuurlijk meer tijd om Spaans te leren en om te werken voor de Christmas store. Die zal zijn deuren openen begin december. We zijn opnieuw begonnen met het aanschrijven van personen, departementen en lokale bedrijven met de vraag of ze een 'food drive' (collectie van etenswaren) willen organiseren. Vanaf volgende week starten we met het vouwen en dichtkleven van dozen die doorheen het jaar worden verzameld bij Wendy's en McDonalds. De frietjesdozen zijn van een ideale grootte om blikken in te stapelen. Iedere doos wordt met dezelfde etenswaren gevuld (bv. perziken op sap) en het aantal blikken wordt dan op de buitenkant van de doos geschreven. Vanaf begin november begint het eten binnen te komen en start het sorteren, pakken en tellen.

De dochter is vandaag verjaard! Ze is 14!!! Wat een mooie leeftijd! We hebben dit weekend vijf meisjes over de vloer gekregen voor een slaapfeestje. Ze heeft echt heel fijne vriendinnen. Het was een bont gezelschap: twee Amerikaanse, een Turkse, een Koreaans-Amerikaanse en een Frans/Spaans-Boliviaanse. Ze hebben veel plezier gemaakt en zo moet dat zijn! Op naar de volgende verjaardag! 

Dus ja, alles gaat gewoon zijn gangetje hier aan de Oostkust. 

Florence...

Via alle mediakanalen krijgen wij informatie over de orkaan Florence. We worden op de hoogte gehouden via TV, radio, kranten en mediaberichten over Facebook. Daarnaast hebben we een email gekregen vanuit de Belgische ambassade uit Washington, de gouverneur van Virginia, de Town of Blacksburg en van de school. Iedereen verwacht een grote impact van Florence en dat vind ik best spooky.

De buurvrouw vertelde dat ze in de 22 jaar dat ze hier al woont nog nooit zulke onheilspellende berichten gehoord heeft. Men verwacht dat de storm hier zal zijn rond vrijdagochtend. Ik houd mijn hart vast voor de mensen van en de stad Charleston. Het moet vreemd zijn om naar je huis en stad te kijken en alles prima in orde te zien terwijl je weet dat het er binnen twee dagen volledig anders zal uitzien.

Onze zomer hier was warm maar tegelijk ook nat. Warme ochtenden werden hier regelmatig afgewisseld met natte namiddagen. De grond is hier al vrij verzadigd dus wat gaat die enorme regenval niet allemaal teweegbrengen? We moeten ook onze terrasmeubels etc binnenhalen, zodat ze niet als projectielen door de lucht gaan vliegen, maar de grootste impact wordt verwacht van de overstromingen. Wij wonen gelukkig op een heuvel en de New River ligt nog eventjes van ons af, maar dit is niet het geval voor heel wat andere mensen.

Men verwacht ook stroomuitval door het omvallen van bomen en elektriciteitspalen. We laden dan ook maar al onze oplaadbare batterijen en powerbanks op. Morgen ga ik brood en ander voedsel inslaan zodat we met en zonder stroom een paar dagen te eten hebben. De echtgenoot is momenteel in Frankrijk en zou zaterdag moeten terugvliegen. De kans dat hij effectief hier geraakt, lijkt mij klein. Dus wij drie moeten hier het fort recht houden.

Oplaadbare batterijen in wachtrij om volledig opgeladen te worden

Hopelijk is het opnieuw weer een overdreven reageren op een mogelijk gevaarlijke situatie. Van het genre 'heet' zetten op een beker koffie. Of 'bevat pinda's' op de verpakking van pindaboter. Of zoals onlangs, toen we met onze Zottegemse vrienden naar de Cascades gingen en zagen dat het mooiste pad was afgesloten. Er hing een briefje dat je niet door mocht omdat de regen een deel van het pad had weggespoeld. Na een kleine bevraging bij twee wandelaars die terugkeerden, hebben we het pad toch genomen. We moesten twee omgevallen bomen over/onder. Dat was alles. Aan het pad zelf was er niets mis. Op de duur weet je niet meer wat je nu nog moet geloven. Wordt het echt erg, of zal het wel weer meevallen? We zullen het snel te weten komen, vrees ik....

Op naar het zuiden!

"Aan de Oostkust is er niets te zien", zei de man van het reisbureau, "Waarom zou je daar naartoe gaan?" Gelukkig geloofden onze Zottegemse vrienden dit niet. Ok, we hebben hier misschien geen grote canyons en sequoias, maar we hebben wel veel groen, bergen, een van de oudste rivieren van de hele wereld (the New River, no kidding!) en de zuiderse cultuur. 

Het obligate McAfee Knob

Die zuiderse cultuur is toch speciaal. Hoe verder naar beneden je rijdt, hoe meer je ge-honey-ed en ge-sweety-ed wordt. Hoe lager, hoe belangrijker ook het geloof, hoe gekleurder de bevolking en hoe sappiger de accenten. Ik heb het dan over South Carolina en Georgia. Florida is net weer nog anders. 

Een van de vele publieke uitingen van het sterke geloof
in het zuiden

Onze vrienden startten hun drieweekse trip in New York en zakten dan af tot bij ons. Dat is een rit van 8 a 9 uur. Na enkele overnachtingen en wat tijd in de natuur, trokken we samen richting Charleston. Charleston is een pittoreske havenstad met een goed bewaarde architectuur. De stad werd gesticht in 1670 door koning Charles II uit Engeland en was ooit een populaire aankomstplaats voor Afrikaanse slaven. In en rond de stad vind je dan ook verschillende plantagehuizen van rijke, blanke landeigenaren. De meerderheid van de mensen die in de stad leefden in het begin van de 19de eeuw, waren trouwens slaven. We wandelden rond in de stad en bezochten Boone Hall Plantation om een idee te krijgen van het leven in die tijd. Charleston staat ook bekend voor zijn lekkere zeevruchten. Wanneer je met de echtgenoot op de baan bent, ben je verzekerd van lekker eten! Het enige probleem was de overvloed aan keuze... 

Het gebouw met de ronde bogen is de voormalige slavenmarkt
van Charleston. 

Zeer veel mooie huizen met een grote 'porch' (terras)
aan de Zuid- of Westkant van het huis, ter bescherming voor de zon

Deze eiken sieren de oprijlaan van Boone Hall Plantation.
Ze zijn 270 jaar oud

Na Charleston reden we verder naar Savannah, in Georgia. De stad werd opgericht in 1751 en ziet er  helemaal anders uit. De gebouwen zijn grootser en er zijn veel pleintjes en parken. De River Street, vlak naast de Savannah rivier, heeft extra veel charme. Het lijkt eerst alsof je een onveilig havengebied gaat binnenwandelen. Je moet via stenen trappen naar beneden, langs of 'doorheen' de stadsomwalling en het is er vrij obscuur. Maar daarna kom je aan de rivier en zie je het ene restaurantje en winkeltje naast het andere, gelegen in oude pakhuizen. Wat we jammer genoeg niet gedaan hebben, wegens nachtmerriegevaar, is een van de ghost tours. Je kan je laten vervoeren in een corbillard of een "trolley van de doomed" en dan word je gegidst langs de meest haunted places van de stad... 

Het statige Marchall house, een van de oudste hotels in de stad (1851),
gebouwd door een vrouw met ondernemerszin (Mary Marchall)

Aan de waterkant (River Street)

Een klein half uurtje rijden van Savannah bevindt zich een beschermd moeras-gebied. Vroeger was het hele gebied een rijstplantage waar slaven ongelooflijk hard moeten hebben afgezien. Het is er zeer warm en humide en de muggen leven zich er uit. Nu vormt het de habitat van alligators, bobcats en verschillende vogels. In het begin merkten we de alligators niet op, maar na een tijdje krijg je door dat die boomstam in het water toch net niet van hout gemaakt is... 

Na nog wat te hebben 'uitgerust' bij ons in Blacksburg, moesten we afscheid nemen van onze vrienden. Hun trip bracht hen daarna nog in Washington, via de Skyline drive doorheen het Shenandoah Nationale Park, dan in Philadelphia, om dan opnieuw in New York te eindigen. Dus: "Neen hoor, er is niets te zien aan de Oostkust..."

Update, update, UPDATE!

Het is dringend tijd voor een update! De voorbije maanden zijn voorbij gevlogen. Het is ongelooflijk hoe snel de tijd gaat wanneer je je amuseert! Zie hier een overzichtje:

Mijn eerste zesweekse cursus over hoe gelukkiger te worden, was een succes. Van de in het totaal 13 studenten is er eentje afgehaakt. Niet iedereen is elke les opgedaagd, maar de evaluaties waren positief. Ondertussen staat mijn lessenreeks in het activiteitenboekje van Blacksburg en kan 'iedereen' zich hiervoor inschrijven. Op 9 september starten de inschrijvingen en op 20 september begin ik. Dat wordt weer even spannend. En weet je wat het beste resultaat was van de hele cursus? Ik ben er zelf gelukkiger door geworden. Het is ongelooflijk fijn om mensen gelukkig te maken met iets waar je zelf door gepassioneerd bent!!

Vakantiegewijs zat het opnieuw snor deze zomer. We hebben eerst een week in Mexico doorgebracht: all inclusive met zeer lekker eten en een uitstap naar Chichen Itza, een Mayastad. Daarna zagen we eindelijk familie en vrienden terug in Belgie. We hebben het iets rustiger proberen te houden deze keer en wat meer gefocust op familie. Het was een fijn weerzien! Eind juli kregen we Belgische vrienden over de vloer en zijn we samen richting 'het zuiden' getrokken. Een trip via Columbia naar Charleston, South Carolina en dan verder naar Savannah, Georgia. Het was zeer tof. Aan deze trip moet ik nog een blogberichtje besteden...

De school is opnieuw gestart. De eerste schooldag was op 15 augustus. De zoon zit in het zevende en heeft als keuzevakken 'Kunst' en 'Technologie' genomen. Tekenen is echt iets voor hem, dus hij volgt iedere dag, een heel jaar lang, 'Kunst', gebracht door een coole mannelijke leerkracht met een dotje. Technologie heeft hij ook iedere dag, maar slechts voor een semester. Dan wordt het turnen. Een van de dingen die ze doen bij Technologie is het maken van een 'dragster car'. Dat is een klein raceautootje dat hij gaat ontwerpen op de computer (met CAD), dan effectief gaat bouwen en dan gaat uittesten tijdens een race. Het hoogtepunt van het jaar.

De dochter is een freshman. Zo noemen ze de eerstejaars op high school. High school is een enorme school met een enorm aanbod aan vakken. Om aan de keuze van iedere student tegemoet te komen, wordt er gewerkt met semestervakken en jaarvakken op A en B dagen. Ze heeft iedere dag maar vier vakken van telkens 90 minuten. Op A dagen start ze met een online vak (Economie en persoonlijke financien) dat ze thuis mag afleggen. Dus op A dagen kan ze 'uitslapen' en moet ze pas om 9:30 op school zijn! Een topper! Iedere student is verplicht om dat vak te volgen, ergens in die vier jaar, en ze hebben dat voor haar nu gepland omdat ze geen turnen meer moet doen. Meer daarover in een volgend blogberichtje... 

In High School verwachten ze (gelukkig) veel meer dan in Middle School. Haar vak geometrie - wiskunde is hier opgedeeld in blokken. Vorig jaar had ze een heel jaar algebra - is een honors vak waar ze veel dieper ingaan op alles. De juf gebruikt een boek van 1979 omdat er bewijzen instaan, die ze hebben laten vallen in de 2012 versie. Zij vindt dat honors studenten formules moet kunnen bewijzen dus ja... Ik krijg al de kriebels van dat boek alleen nog maar te zien openliggen... en neen, dat heeft niets met de vergeelde pagina's te maken...  

Ook Engels is geen lachertje. Het is opnieuw een honors vak en dat zal je geweten hebben. Om een A te halen moet je bijna dubbel zo hard werken dan bij het 'gewone' Engels. Op haar eerste benchmark test had ze 65%. Het was een test om haar niveau m.b.t. grammatica, leestekens etc te testen. Tja, wat wil je, ze heeft nog nooit grammatica gehad (daar doen ze hier niet aan op school...) en spreekt nog maar drie jaar Engels. Iedereen moet zich nu individueel bijscholen in die dingen die men nog niet onder de knie heeft. Voor haar wordt dat dan wel veel natuurlijk... Anderzijds zal haar Engels er wel met sprongen op vooruitgaan! 

Je kan je afvragen waarom 'we' het haar zo moeilijk maken, maar dat is een automatisch gevolg van haar punten in Middle School. Wanneer je voor een vak eindigt met een A (90% of meer), mag je het vak het jaar erna in 'honors versie' volgen. Leerlingen krijgen dan 6 weken om zich eventueel nog uit te schrijven en dan het vak in de gewone versie te volgen. Tja, we zien wel, maar een beetje uitdaging zal niet slecht zijn. Bovendien heb je bij die honors vakken veel minder stoorzenders in de klas. Die 'vervelende jongens' zitten er niet meer. 

En verder is de echtgenoot terug aan het lesgeven op dinsdag en donderdag in de namiddag en op zaterdagochtend. Mijn steplessen zijn opnieuw gestart en de vriendinnekes zijn terug van weggeweest dus heb ik opnieuw gezelschap bij mijn wandelingen. We zijn nog niet op het niveau van vorig jaar, toen mijn Belgisch vriendinneke en ik wandelingen van een uur of vier, vijf in de bergen maakten, maar we bouwen op. Ik hoop dat ze snel meekunnen ;).

Dus: alles gaat goed hier!


 

Verjaardagsfeestje nummer 3

Wow, we zijn al aan het derde Amerikaanse verjaardagsfeestje van de zoon toe! Het eerste feestje was wat ze noemen ‘legendary’. Uren werk had ik besteed aan het maken van een spionnentocht vol met clues en op te lossen raadsels. En alles met de bedoeling om hem eindelijk geaccepteerd te krijgen op school. Mission accomplished.

Het tweede feestje was een slaapfeestje. Ook ‘legendary’ maar in de andere betekenis. Om half 1 ‘s nachts waren we voor de x-te keer beneden om hen stil te krijgen en om 3 uur ‘s nachts werden we, twee verdiepingen hoger, wakker van een Nerf gevecht... Om 6 uur waren ze wakker voor echt... Vreselijk.

Nu zijn er drie jongens op bezoek. Ze zijn eerst een uur en half gaan springen in het trampolinepark en nu zitten ze met z’n vier aan de grote tafel samen Fortnite te spelen. Dat is het hoogtepunt van het feest. Het is hilarisch om ze te aanhoren:

- Oh my gosh bro, what is that?
- What are you doing? Are you a newby or what?
- I call dips on the pizza place!
- Where are you? I don’t know... I never know where I am...
- Holy shoot there is a team right there!
- Wait, there is somebody here! Where? There!! Dude, are you legally blind? Shoot him!

Ja, Fortnite is een enorm pedagogisch correct spel... maar je kan niet anders dan erin meegaan. Toen de zoon er niet op kon spelen, werd hij gepest. Twee weken is hij gefrustreerd thuis gekomen zonder dat we wisten wat er aan de hand was. Iets, ja, dat merkten we klaar en duidelijk! Blijkbaar was het dus het schietspel Fortnite. Je wordt gedropt op een eiland, moet op zoek naar wapens en munitie en je probeert zo lang mogelijk te overleven (lees: zoveel mogelijk anderen neer te schieten). Je speelt het alleen, in duo of met z’n vier en dat zijn ze nu dus aan het doen. Vier gastjes tegen 96 andere gedropte schieters. 

De zoon heeft ondertussen 260 ‘vrienden’ waarmee hij regelmatig speelt. Je hoort de hele tijd de communicatie tussen die twee of vier mensen. Gisteren was er bij iemand een haan aan het kraaien. Plots riep er een vader: “Hey, you said you were going to stop!”. Je moet dus goed oppassen wat je zegt, want je weet niet wie er meeluistert. Maar, we willen dat hij in onze buurt speelt zodat we wat mee kunnen volgen. Dus ja, dan aanhoren we maar alle ‘bro-s’ en ‘shoot-s’ en ‘let’s go tilted’ (dat is blijkbaar een locatie op de map, wij dachten even dat ze gewoon loos gingen gaan...).

Het is anderzijds wel tof om die gasten bezig te horen. Die zijn echt wel grappig met hun opmerkingen. Het zijn allemaal nieuwe vrienden. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Omdat de ouders ons niet kennen, mag er maar eentje van de drie blijven slapen. Ik hoop dat de ‘legendary’ van dit feestje beperkt blijft tot de vier die als laatste op het eiland zullen overleven...

Update lesgeven

Ondertussen heb ik al twee lessen achter de rug en ze zijn beide goed meegevallen! Oef! Het was/is toch wel belangrijk voor mij. Los van het feit dat er uren voorbereiding in de lessen zit en het een beetje zonde zou geweest zijn van de tijd, geeft het ook een boost in mijn zelfvertrouwen.

Want ja, dat zelfvertrouwen was er toch wel wat op achteruit gegaan de voorbije jaren. Ik herinner me mijn eerste maanden als huisvrouw hier in de VS nog goed. Ik zat tussen enkele fijne collega's van de echtgenoot en merkte plots dat ik niet kon meepraten. De reden was zowel het onderwerp van het gesprek (interne topics of onderzoekstopics) als de taal. Ik kon zo snel geen gevatte opmerkingen meer geven, ik kwam niet goed uit mijn woorden, en wat ik zei klonk allemaal zo ongenuanceerd, ... Het is echt moeilijk om in een andere taal genuanceerd te zijn, zelfs in het Engels, waarvan ik dacht dat ik het wel meester was.

De voorbije maanden vertelde ik al wel aan mensen in mijn omgeving dat ik bezig was met het maken van een cursus, maar een beetje op een "ach ja, ik moet toch iets doen" manier. Het was al een heel proces vooraleer ik over mijn plannen durfde te praten, laat staan die laatste stappen te zetten van het reserveren van een zaal tot het mailen van mijn vrienden- en kennissengroep (ik denk dat er vier uur zat tussen het schrijven van de email en het duwen op de verzendknop...).

Ik ben dus echt blij dat mijn eerste lessen goed verlopen zijn. Een half uur voor ik moet 'optreden' gieren de zenuwen wel door mijn lichaam en vraag ik me af WAAROM ik dit mezelf in Godsnaam aandoe, maar eens de les begint, voel ik me in mijn element komen. De taal lijkt plots geen probleem meer te zijn. Ik mag gewoon niet nadenken ofzo. Natuurlijk heb ik het heel goed voorbereid, maar toch. En dat voelt goed. Dat voelt zo goed dat ik nu precies vlotter durf te praten. Ik maak me precies minder zorgen over het al dan niet correct zijn of over mijn accent. Vreemd!

De eerste les waren er uiteindelijk 12 studenten, waarvan ik er drie niet kende. De leeftijd varieerde tussen eind 20 en begin 80. Dat is zo'n fijne mix! Gewoon het aanhoren van de verschillende definities die iedereen aan geluk geeft, biedt al een rijkdom! Ondertussen heb ik 13 inschrijvingen en al vier interessante topics die ze me gevraagd hebben om uit te zoeken. Ik vind het super!

Een niet-flatterende foto, maar wel het bewijs!

Ik ga volgende week dan ook langsgaan bij het Recreation Center, waar ik nu de lessen geef, om te kijken of we de cursus in hun herfstaanbod kunnen opnemen. Ik moet dit nog steeds als vrijwilliger doen, maar ga wel aan iedereen een kleine deelnamesom vragen voor de kosten. Per slot van rekening moet ik de zaal en de kopies betalen en hebben we geinvesteerd in een projector. 

Het mooie van de voorbije jaren is wel dat de echtgenoot mij nog nooit het gevoel heeft gegeven van minder te zijn. Hij heeft mij altijd ondersteund in mijn plannen en vertelt al een tijdje aan iedereen dat ik eigenlijk ook zou moeten beginnen lesgeven op college-niveau. En dan denk ik bij mezelf: laat mij maar eerst mijn kleine stapjes vooruit zetten en groeien! 

(BTW: Ik heb de titel van mijn vorig berichtje veranderd omdat ik niet wil dat mensen op deze blog terecht komen wanneer ze mijn cursus opzoeken. Better be safe than sorry!)

Een cursus gelukkig worden

Op vrijdag 6 april start ik met lesgeven. Zes weken lang kunnen mijn 11 studenten leren hoe ze gelukkiger kunnen worden. Ik ben eens benieuwd hoe het gaat lopen...

Tijdens de twee en half jaar die we hier al zijn, heb ik verschillende online cursussen gevolgd. Acht daarvan hebben te maken gehad met geluk en positieve psychologie. Omdat ik iets meer wilde doen met alles wat ik geleerd had, ben ik tijdens de voorbije herfst bezig geweest met het maken van een cursus rond dit thema. Eerst dacht ik de lessenreeks te gaan geven bij de YMCA, waar ik ooit nog Spaans gevolgd heb, maar zij bieden dit semester maar een beperkt programma aan. Dus zat er niets anders op dan de cursus zelf te organiseren...

Met trillende handen heb ik een aantal vrienden en kennissen gemaild met de vraag of ze geinteresseerd zouden zijn om zes weken lang te leren hoe ze gelukkiger kunnen worden. En blijkbaar was dat het geval! Dus heb ik maar een zaaltje geboekt, hebben we een projector aangeschaft en voila: vrijdag gaan we van start!

Ik ben echt benieuwd hoe dit alles zal verlopen. Per slot van rekening heb ik al drie jaar geen presentatie meer gegeven. Maar, ik moet dit doen. Ik voelde mijn hersencellen bijna dagelijks afsterven en had dringend nood aan wat mentale stimulatie. Ik moet een uitdaging hebben en een vooruitzicht op een mogelijk nieuwe job in de toekomst. Voorlopig mag ik nog steeds niet werken, dus start ik maar als vrijwilliger, met een vriendelijk publiek.

Duim voor mij, aub! Ik vind dit best wel spannend!!

Met een republikein aan tafel

En zo gebeurde het dat we op een goede vrijdagavond aan tafel zaten met een echte republikeinse. We wisten het natuurlijk nog niet onmiddellijk, maar naarmate de wijn vloeide en de Belgische chocolade smolt als sneeuw voor de zon, kwamen de tongen wat losser. Ze vertelde dat ze uit Texas kwam en dat je ervan op aan kon dat iedere Texaan republikein was en hield van zijn/haar wapens. Dat maakte ons natuurlijk enorm nieuwsgierig.

Toen er nog wat meer wijn in de vrouw zat, vroegen we haar wat ze van Trump dacht. Ze zei dat ze graag zijn vingers zou willen breken, zodat hij niet meer kon Twitteren. Mmm, daar konden we inkomen. Ze had op hem gestemd omdat ze verandering wou. Hillary zou nog meer van hetzelfde geweest zijn en dat was genoeg geweest. Zelfs de dochter van Martin Luther King vond het een schande wat Obama allemaal gedaan had in de acht jaar dat hij aan de macht was, zei ze. Ik vertelde dat wij hier zijn dankzij Obama. Zonder zijn veranderingen in de ziekteverzekering hadden we nooit een ziekteverzekering kunnen krijgen, gegeven de dochter haar voorgeschiedenis. Dat wist ze niet, zei ze.

Ik vertelde, een beetje trots, over onze Belgische sociale zekerheid. Dat zou hier nooit werken, zei ze. Jaren geleden had ze door haar echtgenoot heel veel schulden. Na de scheiding heeft ze zich te pletter gewerkt om haar twee kinderen te kunnen verzorgen. Er was een moment waarop ze overwogen had om een beroep te doen op Micah's backpack. Dat is een organisatie die ervoor zorgt dat kinderen van zeer arme families op vrijdag een zak met eten mee naar huis krijgen zodat ze in het weekend iets kunnen eten. Wanneer je daar een beroep op moet doen, zit je diep. Heel diep. Toevallig zat ik vrijdag, vlak voor het einde van de school, op de kinderen te wachten aan de ophaalplaats voor Micah's backpack. Ik kreeg het er koud van van te zien hoeveel kinderen binnen kwamen om hun plastieken supermarkttasje op te halen... Het is triestig!

Maar, vertelde ze verder, ze heeft het niet gedaan. Ze is helemaal zelf uit de put gekropen. Ze heeft van niemand hulp nodig gehad en ze wil ook niet voor anderen betalen. Als zij het kon, kan iemand anders het ook. Tja, daar sta je dan, als luxebeestje, te kijken naar een sterke vrouw, die al jaren aan vechten is tegen armoede. En dan begrijp je het. Missschien zou je wel hetzelfde zeggen en doen, moest je in haar schoenen staan.

We hebben alleszins een heel fijne avond gehad, daar aan tafel met onze republikeinse. Politieke overtuiging doet er niet zo heel erg veel toe wanneer je samen kan genieten van spijs en drank. 

Op zoek naar een nieuwe matras

Een typische recliner,
was $1,299.95 en nu
 'nog maar' $679.95. 

Heb je je ooit al eens afgevraagd waar mensen uit bepaalde tv-reeksen die bombasische zetels en kasten halen? Wel, een van de plaatsen hier in de buurt is Grand Home Furnishings. Ik verbaas me er iedere keer over hun aanbod spuuglelijke sofa's en 'recliners'. Recliners zijn van die eenzitten waarbij je je kan afduwen naar achter en dan plots het voorste deel van je zetel naar boven komt, om de voetjes op te leggen. Toegegeven, vaak zitten/liggen die zetels wel goed, maar ze zijn oh zo lelijk... Af en toe vind je er wel eens een meubel dat ermee doorkan, zoals ons bed. Ook de matras van ons bed en dat van de gastenkamer komen van Grand. Dus, toen de dochter vond dat het tijd was voor een nieuwe matras, gingen we er nog eens op bezoek.

Shoppen bij Grand is een hele ervaring. Al vanaf het moment dat je je auto verlaat, staan er twee medewerkers klaar om de dubbele glazen deur voor je open te doen. Dan word je ontvangen door een derde medewerker, die je onmiddellijk een flesje cola aanbiedt. Ik vind het altijd zo jammer voor hem/haar dat we weigeren. Je ziet dan immers even die grootse glimlach verstrakken. Wanneer je dat flesje wel aanneemt, krijg je er ook een beetje popcorn bij. Shoppen voor meubels moet fun blijven he!

Samen met onze begeleider gingen we dan op pad naar de matrassenafdeling. Na het proberen van matras na matras was er eentje dat de dochter wel zinde. Maar ja, er was nog een andere winkel in de buurt die we wilden aandoen. Toen we onze begeleider vertelden dat we later mogelijk gingen terugkomen, verstrakte de glimlach nog een beetje meer. Zo had hij er waarschijnlijk nog wel enkele ontmoet in zijn carriere... Na enkele seconden hersteltijd, gaf hij ons zijn kaartje. Als we zouden terugkomen, dan moesten we onmiddellijk naar hem vragen. Alle medewerkers mogen immers om de beurt een nieuwe klant aanspreken en krijgen dan commissie op die verkoop. Die beurtrol loopt blijkbaar vrij vlotjes. We hebben er nog nooit twee zien vechten...

Toen de volgende winkel toch niet je dat bleek te zijn, keerden we maar terug naar onze man bij Grand. Hij had ons al 'in de mot' vanaf het moment dat we de auto uitstapten. Deze keer geen cola en geen popcorn maar wel een echte glimlach. Hij verkocht ons een matras en wenste de dochter een zeer goede nachtrust toe. Twee dagen later lag de matras al op haar bed. En drie dagen later zat er een handgeschreven kaartje in de brievenbus. Onze man bij Grand bedankte ons voor de aankoop van de matras en hoopte dat de dochter er op sliep als een roosje. Hoe chique is dat? Daar moet ik ook echt bij glimlachen se.

H2O party

De Zuid-Afrikaanse vriendin had me uitgenodigd op haar H2O party. Dat is een Tupperware party met kuisproducten. Sedert mijn demotie tot huisvrouw, en dat is ondertussen al bijna 3 jaar (!!!), is ons huis wel wat properder dan vroeger. Het hoort nu eenmaal bij de verantwoordelijkheden, niet waar. Maar, om nu te zeggen dat ik een superfan ben van poetsen... wel, euh, dat zou een klein beetje te veel overdreven zijn.

Een party rond kuisproducten stond dan ook niet echt heel hoog op mijn bucket list. Maar ja, ik wil de vriendin wel iets gunnen. Op iedere verkochte doek en bijpassend zeepje, krijgt zij natuurlijk een percentje. En al die percentjes kan zij inruilen voor allerlei producten die anders behoorlijk duur zijn. Aangezien zij een beetje poetsverslaafd is en omdat je vrienden nu eenmaal ondersteunt op propere en vuile momenten, had ik me maar ingeschreven.

Op de feestjes die wij meestal houden, of op worden uitgenodigd, ligt het percentage buitenlanders altijd gevoelig hoger dan het percentage autochtonen. Ik vertelde het al eerder: de modale Amerikaan is niet zo happig op het ontvangen van volk. Als het dan toch voorvalt, dan wordt het een potluck waarbij iedereen eten meebrengt. Op de H2O party waren naast vrienden vooral ook buren uitgenodigd, wat voor een evenwichtigere verdeling allochtoon/autochtoon zorgde. En dat geeft toch wel een hele andere dynamiek aan zo'n feestje.

Wanneer Amerikanen feesten, zijn ze luid. Op restaurant moet je soms roepen om je verstaanbaar te maken voor de personen die tegenover je zitten. Vooral de vrouwen kunnen een hele schelle lach opzetten en trachten elkaar precies te overtroeven wat het aantal decibels betreft. Wel, zo'n kuisparty haalt blijkbaar het grootste feestvarken in iedereen boven. My God! Iedereen zat door elkaar te gillen, handjes te klappen, en enthousiast te doen. De verkoopster, die in het midden van de kring stond, heeft amper iets moeten zeggen. De aanwezige dames verkochten de producten voor haar: "This is amaaaaaaazing", "I loooooooooooooove this all purpose glove", "Oh, if you buy one thing, you shouuuuuld buy this chiffonnette", "I dreaaaaaaaaam about owning this ($ 178) essential mop kit", ...

Ik zou mezelf nu niet beschrijven als een introvert persoon. Ik spreek iedereen aan en heb niet zoveel last om in groep te spreken, maar in zulk een gezelschap ben ik het toonbeeld van een muurbloempje. Je kan er gewoon niet tegenop. Je moet het zelfs niet proberen. Het was wel heel grappig en ik heb hard gelachen, maar man, mijn oren. Enkele dollars armer en met de grootste verwachtingen over de prestatie van mijn cleaning clay en heavy duty chiffonnette in de douche-omgeving, ben ik iets vroeger dan de rest naar huis gegaan. Een echtgenoot die de dag nadien vertrekt voor een week, is een meer dan geldig excuus, toch?

Shootings

Er vonden dit jaar al 17 schietpartijen plaats op een schoolterrein. Dat is gemiddeld eentje om de 63 uur! Kan je je dat voorstellen? En dan tellen we de 'ongelukken' met papa's geweer er nog niet bij. En de familiedrama's en caferuzies ook nog niet.

Over de meeste schietpartijen hoor je niets. Enkel wanneer er 'voldoende' (...) doden zijn, wordt het nieuws gehaald. Na een incident zoals in Parkland, in Florida, zijn de mensen verontwaardigd. 'Hoe is dit mogelijk?' 'Hadden we dit niet kunnen voorkomen?' 'Laat ons gaan protesteren!' En ook: 'Leerkrachten moeten wapens kunnen dragen!'

Hoe is het mogelijk dat een eeuwenoude toevoeging aan de Onafhankelijkheids-verklaring (second amendment, 1791) nog steeds zulk een groot effect heeft op het dagelijkse leven? Hoe is het mogelijk dat gevechtswapens vrij kunnen gekocht worden? Waarom verkoopt de supermarkt kleine roze en lichtblauwe geweren die handig in de hand liggen bij je 8-jarige? En dan zijn de mensen verontwaardigd?!

En moest men nu na een incident zoals op woensdag eens massaal beginnen wapens vernietigen. Dat zou tenminste een signaal zijn. Maar, neen hoor, ieder groot schietincident doet de verkoop van wapens stijgen. Na de schietpartij in Las Vegas kon men het aantal bestellingen amper nog aan. 'Guns don't kill people', een vriendin van mij zei het me gisteren nog... Neen, inderdaad, een geweer schiet niet vanzelf maar als het niet beschikbaar is wanneer je flipt, kan je het ook niet gebruiken!

Stel je maar eens voor dat iedere leerkracht een geweer mag dragen. De scholen zullen nog eens zo onveilig zijn. Deze week vertelde de zoon dat een klasgenoot een stoel heeft kapot geklopt in zijn klas, en daarna de directrice geschopt heeft. Ze lag op de grond. En wat als dat kereltje dan haar wapen zou afnemen? En de dochter vertelde over haar klasgenoot die op dinsdag zijn chromebook uit de venster van de eerste verdieping naar beneden heeft gegooid. Ferm! Een grote, stevige 14-jarige die les krijgt van een kleine, frele leerkracht. 

En dan krijgen we op donderdag een mailtje met informatie over alle veiligheidsmaatregelen in onze school. Er is continu een politieagent aanwezig. Iedere klas heeft een paniekknop die rechtstreeks in verbinding staat met patrouillewagens van de politie. Vier maal per jaar oefenen ze een lockdown drill. De kinderen moeten zich dan een kwartier in een kast of onder hun bureau of in een toilet verstoppen. Op de duur geraak je eraan gewend, maar die eerste keren zijn vrij indringend. Natuurlijk kan je de school ook niet zomaar in of uit. De deur is op slot en een camera registreert wie er voor de deur staat. Maar, al die maatregelen waren er ook in Florida...

Twee weken geleden werd een Chinese student van Virginia Tech gearresteerd wegens verboden wapenbezit. Luister goed: hij had een bepaald geweer, dat hij legaal mocht bezitten. Hij had ook een bepaalde magazine met kogels, dat hij legaal mocht bezitten. Maar, als vreemdeling met een bepaald visum, mag je dat geweer niet hebben met die kogels. Ben je nog mee? Dus, je mag gerust die twee zaken apart hebben, maar eens je die kogels in dat geweer steekt, ben je strafbaar. De politie was op de hoogte van de aankopen van die kerel en is hem gevolgd tot op het schiettterrein hier een beetje verder en vanaf het moment dat hij de kogels in het geweer stak, is hij gearresteerd geworden. Really???

Daar kan ik me wel aan ergeren se, aan de hypocrisie en scheve redeneringen van een heel pak Amerikanen. Ik las net een bericht van een van de papa's van iemand die school loopt daar in Florida en hij schreeft het volgende: "Here is the deal I want to cut. We get to keep and destroy all of your assault weapons and you get to keep your thoughts and prayers". Als je echt meeleeft met de situatie, doe dan zelf je wapens weg; groot of klein, jacht- of gevechtswapens. Natuurlijk kan er ook een mes of een auto als wapen gebruikt worden, maar dan heb je tenminste nog een kans om er heelhuids vanaf te komen.

Bah!

Why won't we staaaaaaaaay, just a little bit longer...

Je kan je de vraag stellen waarom wij hier graag nog een beetje langer willen blijven. De VS is per slot van rekening een vreemd land. Ze/we hebben een van de meest vreemde presidenten die de meest vreemde beslissingen neemt. Alles lijkt shiny and bright maar is meestal maar een flinterdun laagje. Net zoals de kasten die je hier kan kopen. Ze zien er goed uit tot je een lade opent en ziet dat die is gemaakt uit vezelplaten.

En toch...

We hebben hier tijd. Dat is zo waardevol. Het is logisch dat ik, als huisvrouw, veel tijd heb. Maar het fijne is dat ik die tijd kan vullen met zaken die ik op dat moment belangrijk vind. Ik kan overdag op pad met vriendinnen, ik kan gaan sporten, ik kan cursussen volgen en cursussen maken, ... EN op tijd thuis zijn voor de kinderen. Ook de echtgenoot heeft meer tijd. Hij verliest geen drie uur pendeltijd. Op 7 minuten is hij ter plaatse. De kinderen komen thuis om 3:20 u, maken hun huiswerk en de zoon is minder dan een uur later al onderweg naar zijn vrienden in de buurt. Rond etenstijd zien we hem wel weer terug. Tijd en vrijheid. Wat een luxe!

Dit is een foto van het bos achter ons. Het is een privebos, maar we mogen er gaan wandelen. De eigenaar heeft verschillende paden gemaakt en je kan er gerust een uur in rondwandelen zonder hetzelfde pad te moeten nemen. Je kan er zelfs in verloren lopen... Er stroomt een beekje en dat maakt klatergeluiden. Er zitten prachtige vogels (rode kardinaal, goudvinken, blue birds, ...), hertjes met een witte staart en natuurlijk ook een beer. Die ben ik gelukkig nog niet tegengekomen onderweg. Op enkele kilometers afstand loopt de Appalachian Trail. Dat is een wandelpad van 3500 km lang, tussen Georgia en Maine. Nagenoeg de hele Oostkust dus. Ik heb alleen nog maar dagtochten gemaakt op de trail, maar droom stiekem van een weektocht, met iemand die ervaring heeft met kamperen in de natuur... Als je de hele trail wilt afstappen, heb je zes maanden nodig. In oktober was hier nog een vriend op bezoek en samen hebben we iedere dag tochten gemaakt op die Appalachian trail. Stijgen en afzien, lunch op een rots met een uitzicht, weer afdalen en een fijn gevoel hebben. De natuur is hier prachtig.

Deze foto trok ik toen ik vorige week uit de kelder van War Memorial, na mijn steples, weer buiten stapte. Het was drie graden, maar een blauwe lucht en zonneschijn. Het gebouw van Virgina Tech stak mooi af tegen de lucht. We hebben hier bijna dagelijks blauwe lucht en zonneschijn. Zelfs wanneer de temperatuur onder nul zakt. We geraken er gelukkig NIET aan gewoon. We merken het telkens weer op en genieten ervan. En 's nachts zien we duizend sterren boven en naast ons huis. 

Dit zijn twee zeventigers op pad met hun hondje. Alle drie zijn ze gekleed in het kastanjebruin, de kleur van Virginia Tech. Dat vind ik zo fantastisch hier, de 'je m'en fous' dresscode. Wil je je graag opkleden? Fine! Wil je op zondag in je pyjama naar de lokale Delhaize? Fine! Ga je naar de les in short en slippers of, bij kouder weer, in je yoga-pants? Fine. Je kleedt je gewoon in datgene waar je je op dat moment goed in voelt. Niet in datgene dat 'verwacht' wordt. De uitzonderingen zijn natuurlijk een bal of een trouwfeest. Dan gaat men zich hier te buiten in extravagante kledij die je meestal maar een keer kan dragen. De JC Penny's, Belk's, Macy's en andere warenhuizen verkopen galakledij voor vrouwen aan prijzen waar je in Belgie nog geen deftige jeansbroek voor hebt. Ik denk dat je vooral niet mag proberen die kleren te wassen...

Dus, alles samengevat hebben we hier een zeer hoge levenskwaliteit. Daarom willen we heel graag dat ons visum verlengd wordt en gaan we ook de procedure voor een green card opstarten. We willen hier niet de rest van ons leven slijten, neen, dat niet. Maar het is hier veel gemakkelijker om echt te genieten van ons leven.

BTW: De eerste stap van de visumverlenging is achter de rug. De werkvergunningsaanvraag is gebeurd. De tweede stap duurt plots twee weken i.p.v. een en blijkbaar hoeft de echtgenoot toch niet in het land te blijven... Nochtans had ze dat wel gezegd. Ach ja, beter zo dan andersom. Stel je maar eens voor dat je weg bent en het land niet meer binnen mag... Hopelijk heeft ze zich nu niet vergist??? AAAH! In- en uitademen en gaan wandelen!

Visa verlenging

Ons visum vervalt op 8 juni. Aangezien het heel wat voeten in de aarde had vooraleer we dat visum vastkregen, en het ons een flinke duit extra gekost heeft, contacteerde ik de dame van de International office al in november vorig jaar. Ik vroeg haar of het mogelijk zou zijn om het voorbereidende werk al te verrichten zodat we begin december, zes maanden voor het visum vervalt en je ten vroegste een verlening kan aanvragen, alles zouden kunnen in orde brengen.

"Och", zei ze me, "dat zou niet nodig zijn want een verlenging duurt tegenwoordig maar twee maanden". We moesten maar terugkomen na onze trip naar Belgie en dan gaat zij, samen met de secretaresse van de echtgenoot, het dossier van de echtgenoot voor haar rekening nemen en ikzelf moet dan het dossier voor mezelf en de kinderen in orde maken.

Ok, zo gezegd, zo gedaan. Ik bereid ons dossier voor en noteer alle vragen die ik heb, ik verzamel de nodige papieren voor de echtgenoot en we proberen een afspraak te versieren. Pas op 22 januari konden we eindelijk we bij haar terecht. "Ja", zei ze, "we hebben bericht gekregen dat een verlenging van een visum nu 4 maanden duurt, in plaats van 2 maanden, en de overheid zit nu in shutdown, dus ik kan nu niets aanvragen". "Maar, dat is allemaal niet zo erg, we gaan gewoon voor een versnelde procedure, eentje die maar twee weken duurt. De enige voorwaarde is dat je dan in het land moet blijven". Ok, dat lijkt allemaal niet zo moeilijk te zijn, ware het niet dat de echtgenoot eind februari, begin april, begin mei en midden juni het land zal verlaten en dit telkens voor minstens een week. Bovendien voorspelt men ook een nieuwe shutdown, midden februari.

Geen getreur, tussen 22 januari en eind februari liggen nog 4 weken, dus dat komt allemaal wel goed. Ik breng alvast op 23 januari ons volledige dossier binnen. Na een week check ik bij de echtgenoot of de secretaresse haar werk al gedaan heeft, want dat is nodig vooraleer de dame van de International Office de aanvraag kan indienen. Surprise, surprise: natuurlijk niet! Nog een halve week later, is de secretaresse bezig met de voorbereiding van het dossier, maar wanneer ze alles wilt bewaren, crasht het hele systeem. Tja, dan tellen we maar weer een paar dagen extra...

Op vrijdag 2 februari, krijgen we eindelijk het bericht dat het voorbereidend werk afgelopen is en mailt de dame van de International office dat ze nu ziet wat er vorige keer is misgelopen en dat we daarom ASAP (zo snel als mogelijk dus!!!) alles moeten indienen want dat ze niet zeker weet of het dit keer misschien opnieuw een probleem kan zijn...

[WHAT THE ****!?!?!? Hebben we dit niet al meer dan twee maanden en half geleden gesignaleerd???? Hebben niet alleen de echtgenoot, maar ook ik persoonlijk jou een extra email gestuurd om te vragen of het werkelijk een goed idee is om zo lang te wachten??? Waarom gelooft niemand ons hier toch??? Waarom doet iedereen hier alsof ze het altijd beter weten en loopt het telkens (!!) mis?? We hebben het nog zo gezegd!!!]

Bon, ze heeft de werkaanvraag toch op vrijdag 2 februari nog ingediend. Het verantwoordelijke federale departement doet er nu 7 dagen (werkdagen?) over om dit te bekijken en, hopelijk, goed te keuren. Dan komt alles terug en moet het naar immigratie die er, in het beste geval ook 7 dagen over doet om dit goed te keuren. Dus, binnen 14 (werk?)dagen zou alles in orde moeten zijn. 2 + 14 = 16 + 6 (weekends?) + President's day = 23 februari en guess what? Op 24 februari vertrekt de echtgenoot naar Belgie... EN, dat is allemaal in de veronderstelling dat er geen nieuwe shutdown is. Goe bezig!!

Gelukkig heb ik Calm gedownload. Dat is een meditatie-app die me leert om meer mindful in het leven te staan. Volgens Calm moet ik alleen maar blijven ademen. Blijven ademen en loslaten... Het komt allemaal goed!

High school, deel 2

Ik heb toch nog het een en ander te vertellen over high school. De dochter had vorige week ook nog een 'field trip' naar high school. Als ouder moet je trouwens altijd expliciet de toestemming geven voor 'field trips', zelfs al gaat dat over een uitstapje op 500 meter van de huidige school. Oh ja, en ieder jaar in middle school geeft de verpleegster ook een beetje seksuele voorlichting. Ook daarvoor krijg je een formulier mee naar huis. Dat formulier biedt de optie om je kind uit te schrijven voor die lessen. De seksuele voorlichting wordt natuurlijk aan jongens en meisjes apart gegeven. Tja, je zou als jongen plots maar eens iets te horen krijgen over de menstruele cyclus! Oh my!

Anyway, een uitstap naar high school dus. In kleine groepjes konden ze kennismaken met de verschillende meer beroepsgeorienteerde opleidingen. Ze bezochten de industriele keuken (en kregen vers gebakken koekjes), een fotolab, een 'ziekenhuiskamer' met volwassen poppen in bed en gordijntjes tussen de bedden, en de preschool. Ja, high school heeft ook een eigen preschool, met echte 3- en 4-jarigen. De studenten die leren voor kinderverzorging lopen ter plaatse stage, in hun eigen school. Hoe chique is dat?!

Er is ook een vak waarin je voor babies leert zorgen. Daar 'gebruiken' ze geen echte baby voor, maar wel een robotbaby. De verzorger van dienst draagt een armbandje dat haar gedrag naar de baby toe registreert. De robotbaby huilt, 'drinkt' (maakt drinkgeluidjes), heeft een volle pamper (geen idee hoe dat werkt) en kan gelukkig zijn. En weet je nu wat? Die baby gaat mee naar huis in zijn (?) eigen maxicosi! Vorige week zat het buurmeisje op de schoolbus met haar baby. De dochter kwam superenthousiast thuis en wil dadelijk van vak switchen. Ze wil ook zo'n baby mee naar huis! Wel, als dat gebeurt dan mag ze in de gastenkamer in de kelder gaan slapen, want, oh ja, die baby huilt natuurlijk ook 's nachts.

Je kan ook heel erg veel vakken online volgen. Ik sprak al over Latijn, maar het kan nog veel gekker. Blijkbaar kan je PE (Physical Education, turnen dus) ook online doen. Wanneer je daarvoor kiest, kan je dat doorheen het jaar volgen, in je vrije tijd, of je kan dat in de vakantieperiode voor de start van het schooljaar volgen. Blijkbaar heeft PE in het 9de enkele theoretische lessen, met tests, en voor de rest moet je in het totaal 60 uur bewegen. Je hebt een app, Fitbit of gelijk welke 'registratietool' nodig om te registreren hoeveel je bewogen hebt. In de vakantie betekent dat dat je kan gaan zwemmen, fietsen, wandelen in de bossen, ... De dochter vindt dat veel aantrekkelijker dan elke dag sit-ups doen en rondjes lopen in de gigantische en perfect uitgeruste turnzaal, waar menig Vlaams burgemeester enkel maar van kan dromen. Ze gaat dus proberen om dat vak PE op voorhand af te leggen. Daardoor komt er ruimte in haar schema om een extra vak te nemen, zoals bijvoorbeeld het 'breng eens een baby mee naar huis' vak.

De superslimme vriendin van de dochter volgt dit jaar al Chemie 1, online. Ze besteedt er haar hele weekend aan. Dat lijkt me nu ook niet heel gezond. Die vriendin volgt trouwens ook het high school vak Aardrijkskunde, op momenten waarop de andere studenten Titan hebben. Titan duurt 40 minuten en houdt soms bijlessen in, soms het maken van je huiswerk of het afleggen van een SOL-test van vorige jaren, soms lezen, soms een film, soms een tijdje buitenspelen, ... Het is een beetje een rommelvak, maar het biedt soms toch iets of wat pauze in hun volle schema. Geen pauze gegund voor de superslimme vriendin! Volgens mij mikken ze om dat meisje in Harvard binnen te krijgen. De druk op die jongeren is hier soms zo hoog. Vanaf high school doe je alles om je CV op te smukken zodat je later kan worden geslecteerd door de betere universiteiten. A's alleen zijn niet langer voldoende. Men kijkt naar je vrijwilligerswerk, naar je deelname aan clubs, ... Alles telt. High school biedt dan ook meer dan 80 clubs aan die na school en soms tijdens de schooluren (op zes clubdagen) samenkomen. Er zijn clubs met (district, staats- en wereldwijde) competities zoals robotics (oh ja, dat doet de superslimme vriendin ook al), marketing en 'future business leaders of America' (yes ma'am!). Daarnaast zijn er ook de 'gewone' clubs zoals schaken, theater, muziek, dans, auto's, ... en de 'ongewone' clubs zoals de 'Make a wish-club', de 'Children's Cancer Association' en de club die geld inzamelt voor kinderen met een open lip en/of gehemelte (Operation Smile club). Hoe cool is dit!?!

Zou ik nu uitgepraat zijn over high school? Ik ben begot enthousiaster dan de dochter zelf!

High school

Volgend jaar gaat de dochter naar High School. En dat mag van mij gerust met een hoofdletter geschreven worden, want een Amerikaanse High School is best wel indrukwekkend.

Het schoolsysteem zit hier iets anders in elkaar dan in Belgie. De publieke scholen bieden (gratis) onderwijs aan vanaf 5 jaar. Dat is vanaf de derde kleuterklas. Wil je je kind eerder naar school sturen, dan kan dat via private preschools, die vaak verbonden zijn met een kerkgemeenschap. Daar kan je dan vanaf 3 jaar terecht, eens je toegelaten bent en je bereid bent stevig te betalen. Een maand school lopen bij BUMP (Blacksburg United Methodist Preschool) kost bijvoorbeeld $335.

De lagere school loopt dan van het eerste leerjaar tot en met het vijfde. Daarna gaan de kinderen drie jaar naar Middle School en dan dus naar High School. High School telt vier jaar. Volgend jaar wordt de dochter een freshman. Een gloednieuw visje in die enorme school(bokaal).

Vorige week mochten we naar een informatieavond over de hoeveelheid credits die je moet hebben om hetzij ‘gewoon’ hetzij ‘advanced’ af te studeren. Van de ‘advanced’ wordt verwacht dat ze daarna naar het hoger onderwijs zullen gaan. Maar, je kan gerust een cursus timmeren en/of koken combineren met Latijn en Algebra. Alles ligt voor je open. Het doet mij een beetje denken aan het vroegere VSO-systeem, waar ondergetekende koken en toneel combineerde met Latijn en Grieks.

Om een beetje wijs te geraken uit die hoeveelheid vakken waaruit je kan kiezen, wordt eigenlijk van je verwacht dat op je dertiende al weet wat je wilt worden. Vanaf het zesde nemen de studenten regelmatig interesse- en vaardigheidsvragenlijsten af en krijgen ze een aantal orienterende jobsuggesties. De dochter weet al wat ze wil worden: een kinderoncologe. Eens je dat weet, krijg je per beroep een overzicht van de vakken die je best in High School neemt. Voor oncologen betekent dit veel wiskude en wetenschapsvakken natuurlijk, maar ook zoiets als ‘introductie tot de gezondheids- en medische wetenschappen’ en ‘medische terminologie’. Ieder jaar kies je 8 vakken. Ieder vak wordt iedere dag gegeven, hetzij 90 minuten (in blok), hetzij 45 minuten. Vakken van 90 minuten volg je maar een semester, vakken van 45 minuten volg je een heel jaar lang. Taalvakken worden altijd in blokken van 45 minuten gegeven omdat je een taal best iedere dag oefent. Latijn zal ze blijven virtueel volgen, omdat de leerkracht alleen maar Latijn 1 geeft in het eerste jaar. Dat vindt ze trouwens meer dan prima omdat ze dan zelf alles kan controleren.

De dochter wil heel graag haar hogere studies in Belgie afleggen. Natuurlijk zit je daar wel even met een ingangsexamen en bovendien moet dat high school diploma van hier ook nog wel geldig zijn in Belgie. Na navraag bij KULeuven, blijkt dat de dochter voor haar wetenschapsvakken echt wel de AP vakken (Advanced Placement) moet trachten te volgen om op het niveau te zitten dat je nodig hebt om voor het ingangsexamen te slagen. AP vakken zijn vakken op het niveau van college hier en waarvoor je ook college credits krijgt. Dit jaar neemt de dochter al drie vakken van High School, waarvoor ze al High School credits krijgt, wel, zo moet ze dus proberen om de volgende vier jaar  wiskunde, chemie, fysica en biologie op college niveau (AP) te nemen. Man, man, man, ik word er al zenuwachtig van!

Iedereen die in Belgie wil verder studeren en een buitenlands middelbare school diploma heeft, moet ook twee taaltesten afleggen om te checken of het Nederlands nog up to date is. Stel dat ze nog steeds voor arts wil gaan en dat ze het ingangsexamen succesvol zou afleggen, dan hoeft ze geen taaltesten meer te doen. Indien ze zou beslissen om iets anders te studeren, dan moet het weer wel.

Vandaag moet haar selectie van vakken binnen. Straks komt ook een van de vier studentenbegeleiders met haar praten om te kijken of haar keuzes zinvol zijn. Diezelfde studentenbegeleider zal haar de komende vier jaar blijven opvolgen. Ik vind het allemaal zeer spannend!

Sneeuwdagen

Als het meezit, kunnen de kinderen deze week toch twee volledige dagen naar school. Maandag hadden ze vrijaf omwille van Martin Luther Kingdag. Dinsdag liep alles vlotjes, maar deze ochtend kwam er om 6:30 u een berichtje binnen om te melden dat het vandaag een sneeuwdag is. Dat was nog maar net op tijd of ik had de twee slapers gewekt gehad. Gisterenavond was er nog niets te zien en enkele dagen geleden was het nog 15 graden... Het weer hier in Blacksburg blijft me verbazen...

In Belgie ligt alles plat wanneer het sneeuwt. Wel, hier krijgt ‘alles’ niet eens de kans om plat te liggen. De scholen sluiten wanneer er wat te veel water of sneeuw voorspeld wordt. De gemeente en bibliotheek sloot vandaag op de middag en zelfs bij het dierenasiel stond je voor een gesloten deur vanaf 2 uur. Ik weet eigenlijk niet wat ervan te denken. Op de “Virginia-manier” vermijd je natuurlijk heel wat gevaarlijke situaties en 1000 of meer kilometer file. Maar, er zijn zoveel noorderlijk gelegen staten die veel grotere bergen en zoveel meer sneeuw op hun wegen hebben, en waar men zelden of nooit de scholen sluit. De arme dutskes zouden anders drie jaar langer nodig hebben om af te studeren... 

De sneeuwdagen worden hier wel op het einde van het jaar ingehaald, tot een maximum van zes dagen. Dit schooljaar zitten we al aan vijf in te halen dagen, want, jawel, zonet kwam het bericht binnen dat het morgen opnieuw geen school is. En vanaf vandaag worden de sneeuwdagen blijkbaar gesponsord door de lokale Domino’s pizza! Echt waar!?!?! De opbrengst van alle bestelde pizza’s gaat naar 'marketing efforts' en naar de Educational Foundation, die onder meer fondsen uitdeelt aan leerkrachten. Dat vind ik er nu precies net wel weer over gaan.

Oeps! Het is al 2018!

Hallo daar in de verte! Yep, ik ben er terug! Het heeft hier weer een tijdje stil gelegen, maar deze keer niet omdat ik in een dipje zat. Oh neen, noem het eerder maar een 'upje'.

Ik heb een 'bezige' tijd achter de rug. Ik durf het niet 'druk' te noemen, want in vergelijking tot het leven van een werkende vrouw met kinderen, kunnen de voorbije maanden hoogstens beschreven worden als 'een extra klein melktandje bijsteken'. Maar, in vergelijking tot mijn huiswife bestaan van ervoor, was dit wel een drukkere periode.

Ik ben, ten eerste, 'gepromoveerd' tot lid van het organiserende food pantry team van de Christmasstore. Ieder jaar, tijdens de eerste week van december, organiseert Montgomery County een kerstwinkel waar arme mensen gratis kunnen komen shoppen. Ze krijgen een nieuwe outfit voor henzelf en de familie (ook pampers, indien nodig), speelgoed voor de kinderen, huishoudgerief, ... en eten voor kerst. Iedereen krijgt een of meerdere (families van 12!?!) hammen, verse patatjes, appels, mac & cheese, pannenkoekenbeslag en havermout in een doos en een zak vol ingeblikte groeten, soep en fuit. Verder mogen zij ook eten kiezen uit onze rekken. Al dat eten, op die verse voeding na, wordt gedoneerd. Ondergetekende was mede verantwoordelijk om lokale firma's en groepen te contacteren om hen te vragen een 'food drive' te organiseren, en dit op te volgen. Vanaf begin november zijn we dan begonnen om kartonnen dozen van Wendy's en McDonald's in elkaar te steken en binnengebracht eten te sorteren, te tellen en in te pakken. Het is ongelooflijk hoeveel soorten bonen in blik je hier kan vinden! En goene bonen zijn soms French style, soms Italian en soms gesneden in de keuken (waar anders? de garage?). Soms zijn ze zeer dun gesneden (nog dunner dan French?) of 'fresh' (waarschijnlijk French verkeerd gespeld) of 'fancy'. En wist je dat er in perziken in blik 19 gram suiker zit en in peren maar 11 gram? Het was een hele tour om later ongeveer dezelfde soorten in zakjes te verpakken.

Alle bezoekers van de Christmasstore krijgen een toegewezen tijd waarop ze mogen komen winkelen en we moeten er voor zorgen dat zij die op dinsdag komen, dezelfde keuze hebben als zij die op zaterdag komen. Iedere doos met een bepaalde soort voeding krijgt dan ook een tijdslot toegewezen en vrijwilligers moeten ervoor zorgen dat zij geen doos van de dag erna openen (yeah, right!). Tussen 5 en 9 december zijn er 1380 families komen winkelen. Iedereen is langs ons gepasseerd en hebben we geholpen. Soms ging het vlot, soms werd er al wat langer gepraat en geknuffeld. Verhalen van miserie en armoede. Oud en jong. Mobiel en heel wat minder mobiel. Maar iedereen met de glimlach. Uren heb ik gesorteerd, geteld, gepakt en uitgedeeld (google zegt mij zelfs nu nog dat het 23 minuten rijden is naar mijn 'werk'). Het was opnieuw een superervaring!

En, ten tweede, ben ik begonnen met het maken van een zesweekse cursus rond 'Happiness'. Ik heb hier ondertussen al 6 online cursussen gevolgd waarvan de helft rond positieve psychologie en geluk. En ik lees me te pletter. Het is een ongelooflijk interessant onderwerp. Wist je dat 50% van je geluk (maar) genetisch bepaald is? 10% wordt bepaald door de omstandigheden (positief of negatief) en 40% hangt af van je eigen gedrag! Je hebt dus een enorme invloed op hoe gelukkig je jezelf voelt! Hoe je dat geluk kan verhogen, welke activiteiten je daarvoor kan doen, awel, dat kan je leren in mijn cursus. Ik heb al materiaal (slides en oefeningen) voor vijf weken en volgende week start ik aan het maken van mijn laatste les. Ik heb vlak voor kerst de YMCA gecontacteerd om te vragen of ik dit semester, als vrijwilliger, die lessenreeks mag komen geven. Ze zijn nu net vanaf dit jaar overgeschakeld op een beperkter programma, maar ze gingen het me laten weten. Moest het niet lukken, ga ik toch proberen die lessenreeks uit te testen, zodat ik deze later tegen betaling kan geven.

U zei? Ja, u hoorde het goed: later. We hebben immers beslist dat we nog niet klaar zijn om terug naar ons thuisland te keren. Iedereen voelt zich hier goed. Ons stressniveau ligt hier zeer laag. We hebben een netwerk van vrienden en goede buren. De kinderen hebben vrienden en willen hier high school afwerken (dochter) en hier naar college (zoon - ai, ai, dure grap). We zijn hier gewoon gelukkig. Het is niet dat we hier voorgoed willen blijven, maar nog een paar jaar zou fijn zijn. Dus, eens de echtgenoot terug in het land, starten we met de aanvraag van de verlenging van ons visum (dat in juni vervalt) en met de procedure voor de aanvraag van een green card. Ons visum geldt voor drie jaar en een green card voor 10 jaar. Een green card zou ons wat meer vrijheid geven om onze terugkeerdatum zelf te bepalen. Maar hierover later meer. Zo blijft er nog materiaal over voor een volgend blogbericht in 2018 ;).