We zaten gezellig samen aan de keukentafel, de dochter en ik. De mannen waren gaan basketten, de ene als trainer, de andere als trainee. De dochter was opzoekingswerk aan het doen voor haar Christmas Carol-project op haar Chromebook. Ikzelf was druk aan het Candy Crushen. En toen werd het plots donker. Geen kerstlichtjes meer, geen licht meer boven de tafel, geen muziek, geen internet, geen verwarming, geen warm water/douche voor de basketters. Stroompanne, om 5:10 pm. Het was weer eens wat anders.
Met de hulp van het resterende beetje zonlicht van buiten, gingen we snel op zoek naar zaklampen (he, spellingscontrole maakt van dit woord 'zatlappen', dat zou wat zijn...), kaarsen en lucifers. Gelukkig hadden we deze vorig jaar ingeslagen, toen de sneeuwstorm voor de deur stond. Onze spooky lantaarn van Halloween kwam ook opnieuw van pas. Met een klein hartje zette ik de schakelaar van onze haard aan. De schakelaar ziet er net hetzelfde uit als deze van de verlichting maar werkt blijkbaar niet op elektriciteit. Yeah, warmte in huis! Dat heb je met die nieuwe verwarmingstoestellen, die doen niets zonder elektriciteit. En te zeggen dat we nog getwijfeld hebben om die (prijzige) haard erbij te nemen bij het bouwen van ons huis... Hou je maar warm bij -8 graden, in de vooravond. Het voordeel van die temperatuur is dat je het materiaal vanuit de frigo wel kan koud houden buiten. Koken was er gisteren dus niet bij. Water nemen van aan de frigo lukte ook niet (mental check: meer flessenwater kopen - water van kraan smaakt echt slecht). En de voiture van de echtgenoot, die mocht voor het eerst een nachtje buiten slapen.
Appalachian Power kreeg haar grid terug aan de praat rond 9 uur, voor een uurtje. Dan was het opnieuw even om zeep. Nu, we waren nog bij de goede. Het andere stuk van Blacksburg heeft pas vandaag, om 3 uur in de namiddag, opnieuw stroom.
Het wordt tijd om onze valiezen te pakken en een paar weken in het 'warme' België te spenderen. Daar komt de temperatuur overdag toch nog boven de 0 graden...
vrijdag 16 december 2016
zondag 4 december 2016
Disney World!
Eindelijk, EINDELIJK, was het zover: onze trip naar Disney! De eerste keer, voor ons alle vier. We hadden het hen vroeger al verteld: 'Ooit gaan we naar het echte Disney, Disney World of Land, in Amerika, niet dat van Parijs'. De redenen waren toen meer van praktische aard (zo druk, al dat wachten, zo duur) maar daar hadden we toen netjes over gezwegen.
'Laat ons tijdens Thanksgiving gaan', dachten we. Een moment waarop iedereen thuis, bij familie, wil zijn en een pretpark een van de laatste plaatsen is waar je je dankbaarheid wil tonen. Maar, net zoals met de verkiezingen, waren we verkeerd. Je kon er over de koppen lopen: zo druk, al dat wachten en, ja hoor, zo duur. Maar omdat je nu eenmaal niet in de VS kunt wonen zonder toch een keer een Disney park te hebben bezocht, trokken we toch richting Florida.
 |
| Een rit van 3 uur tot in Charlotte (North-Carolina) en dan een vlucht van 1u20 naar Orlando (Florida) |
We kozen voor een vierdaags pakket: vier nachten in een Disney resort en vier tickets voor vier verschillende parken: Magic Kingdom, Hollywood Studio's, Epcot en Animal Kingdom. Tot dan wist ik zelfs niet dat er vier grote pretparken waren in Disney World (en dan zijn er nog twee waterparken ook). Twee weken voor vertrek kregen we elk een eigen armband, waarvan we tevoren de kleur hadden mogen kiezen. Die armbanden zaten niet in zo maar een doosje. Neen hoor! Het doosje was gepersonaliseerd! Die armband is ook het enige dat je nodig hebt tijdens je trip. Het bevat je busticket van de luchthaven naar Disney, je inkomkaarten voor alle parken, je fast passes, informatie over je meal plan, je betaalt er je rekeningen mee en kan op de koop in een van de vele Disney shops. Dat is natuurlijk alleen maar mogelijk omdat je kredietkaart vasthangt aan dat plastieken ding...
Disney World is in niets te vergelijken met een pretpark zoals bij ons. We hadden zelfs even tijd nodig om eraan te wennen. Ten eerste is het hele domein kilometers groot. Er zijn aparte snelwegen, met eigen paars-roos gekleurde wegaanduidingen, en eigen busdiensten, vanuit ieder resort naar ieder park. Ten tweede vind je in die parken niet de ene attractie naast de andere. Neen, er is een attractie en dan zijn er enkele 'restaurants' en enkele winkels. Dan stap je weer een eind verder en vind je weer een nieuwe attractie. Iedere attractie is ook meer dan alleen de attractie. Er hangt een heel verhaal aan vast. Net zoals de Vliegende Hollander in de Efteling. Je wacht meestal in een ruimte die al deel uitmaakt van het verhaal zoals de ontvangstruimte van een hotel of de inkomhal van een kasteel. Ook de attractie zelf begint vaak met een verhaal, een context. En dat gaat ver. Zo werken in de Epcot paviljoens (attractie, winkel, restaurant) alleen maar mensen die de nationaliteit hebben van dat paviljoen (Mexicanen, Japanners, Chinezen, Afrikanen, ...). Ik weet eigenlijk niet goed wat daarover te denken...
 |
| Het kasteel van Assepoester, blikvanger van Magic Kingdom |
Omdat er minder attracties zijn, moet je natuurlijk wel lang wachten. Maar dan komen de fast passes van pas. Je mag voor drie attracties per dag een fast pass gebruiken. Die passes reserveer je weken op voorhand. Je hebt dan een tijdsspanne van een uur om je aan te melden bij die attractie en dan hoef je daar amper te wachten. Dat maakt het lange wachten bij een andere attractie veel draaglijker. Eens je drie passes gebruikt, kan je nieuwe reserveren aan speciale kiosken. Of proberen te reserveren, want voor de meest populaire attracties zijn de fast passes allemaal op.
 |
| Zonnende nijlpaarden en gieren op safari in Animal Kingdom. |
We zagen onder meer 4D-films, vielen meters naar beneden in de lift van de Tower of Terror, gingen op safari, werden kletsnat met zo'n ronde raft, vlogen over de hele wereld, schoten virtuele balletjes op het speelgoed van Toy Story, werden afgeschoten in de ruimte, vonden Nemo tijdens een ride en nog eens tijdens de musical, zagen stunts van Indiana Jones, bewonderden het mooiste vuurwerk ooit, zagen drones figuren maken in de nachtelijke hemel, aten Hawaïaans, Cubaans, Mexicaans en Afrikaans, genoten van het warme weer (27 graden) en liepen kilometers per dag. Ja, het was echt wel de moeite! Een aanrader voor iedereen die ons komt bezoeken!
De plannetjes en brochures liggen op je te wachten in de kast van onze gastenkamer...
 |
| Tower of Terror in Hollywood Studios. We vielen echt meters naar beneden, voor dat open gat in de toren! En dan vlogen we weer omhoog en wisten we wat er ging komen... |
 |
| Twee prinsessen |
 |
| Shop until you drop |
 |
| Kletsnat! Gelukkig hadden we nog een fleece voor de zoon... |
 |
| Carribean Beach Resort te Disney |
zaterdag 12 november 2016
Ondertussen op school
Iedere vrijdag spendeer ik enkele uren op school. In de voormiddag help ik een uur in de klas bij de zoon met math centers (wiskundespelletjes in kleine groepen) en in de namiddag kan je me vinden in de bibliotheek. Dan komen de kleuters en de kinderen van het eerste leerjaar op bezoek. De bibliothecaresse leest eerst een boekje voor en dan mag iedereen een boek uitlenen. Ik help bij het proberen te motiveren van sommigen om stil op de mat te blijven zitten en 'respectvol' te zijn, bij het vinden van een match tussen kind en boek ('ik wil een boek over Afrika', 'ik wil een boek over leeuwen, neen, niet dat boek, een ander') en bij het uitchecken van boeken.
Gisteren was het een vreemde vrijdag. Zonder het zelf te weten, was ik blijkbaar slachtoffer van onrespectvol gedrag. En dit twee keer! Het eerste 'incident' deed zich voor in de klas bij de zoon. Een tienjarige jongen wou niet meewerken met een wiskundespel. Hij wou de dobbelstenen niet doorgeven, wou de tussenresultaten niet opschrijven enz. Toen ik hem vroeg waarom niet, zei hij me dat hij het een saai spel vond. Tja, ik uitgelegd dat het maar een kwartier van zijn tijd is en dat ik het toch fijn zou vinden moest hij meewerken omdat ik mijn vrije tijd (zo kostbaar en schaars... ahum) opoffer om met hen te komen werken. Blijkbaar werkte mijn uitleg wel, want hij besloot dan toch om mee te doen. Maar, een ander klasgenootje vond dat ze dit moest vertellen aan de juf. Ik heb haar beleefd gezegd dat ik de volwassenen ben en zelf de juf wel zal inschakelen als ik het nodig vind. (Het was hetzelfde klasgenootje dat aan de juf was gaan vertellen dat de zoon zijn vriend had geduwd, terwijl het een vriendelijk 'schouderklopje' was. Gelukkig viel ook die vriend uit de lucht toen ze bij de juf moesten komen...). Bon, fast forward naar 10 uur 's avonds. Plots komt er een berichtje binnen op mijn telefoon van de mama van die jongen. Dat hij bij de juf geroepen is voor respectloos gedrag naar mij toe. Dat de mama een mail heeft gekregen van de juf. Dat de jongen een verontschuldiging moet neerpennen in een brief die naar mij zal gestuurd worden.... WTF? Blijkbaar was dat meisje dan toch gaan klikken en is die jongen op het matje geroepen.
In de namiddag wordt me gevraagd om een 'moeilijker' kindje te helpen bij het uitzoeken van een boek. Hij wil een dik leesboek uitlenen maar de regel is dat ze een boek moeten uitlenen dat ze zelf kunnen lezen. Omdat hij nog maar in het eerste leerjaar zit, is zijn lezen niet goed genoeg voor dat boek. Ik probeer op alle manieren om een ander boek te vinden, op zijn niveau, maar hij blijft naar 'chapter books' gaan. Voor ik kan doorvragen waarom hij zo graag een dik boek wil, wordt hij bij de juf geroepen en verdwijnt hij uit de bib. Na een tijdje komt dat ventje terug binnen met de counselor. Ze roept me bij zich en hij moet zich bij mij verontschuldigen voor zijn respectloos gedrag naar mij toe. EUH? Hij had niets gezegd of gedaan, hij wou alleen per se een dik boek uitlenen.
En dan denk ik terug aan vorig jaar. Toen kreeg ik regelmatig een telefoontje van de directrice en was daar telkens niet goed van. De zoon kon/kan zich serieus misdragen thuis, maar op school bleef dat meestal binnen de perken. We vonden het vreemd dat dit veranderd was maar dachten dat het aan de stress van de verhuis te wijten was. De laatste tijd begrijp ik beter wat er toen aan de hand was. Voor het minste word je hier op het matje geroepen en krijg je een 'consequence'. Als je je al, zonder dat je het zelf weet, in de rol van slachtoffer van een 'incident' bevindt, hoe snel ben je dan geen 'dader'?
En dan verkiezen ze een master bully als president... Leg dat dan maar eens uit aan die kinderen!
Gisteren was het een vreemde vrijdag. Zonder het zelf te weten, was ik blijkbaar slachtoffer van onrespectvol gedrag. En dit twee keer! Het eerste 'incident' deed zich voor in de klas bij de zoon. Een tienjarige jongen wou niet meewerken met een wiskundespel. Hij wou de dobbelstenen niet doorgeven, wou de tussenresultaten niet opschrijven enz. Toen ik hem vroeg waarom niet, zei hij me dat hij het een saai spel vond. Tja, ik uitgelegd dat het maar een kwartier van zijn tijd is en dat ik het toch fijn zou vinden moest hij meewerken omdat ik mijn vrije tijd (zo kostbaar en schaars... ahum) opoffer om met hen te komen werken. Blijkbaar werkte mijn uitleg wel, want hij besloot dan toch om mee te doen. Maar, een ander klasgenootje vond dat ze dit moest vertellen aan de juf. Ik heb haar beleefd gezegd dat ik de volwassenen ben en zelf de juf wel zal inschakelen als ik het nodig vind. (Het was hetzelfde klasgenootje dat aan de juf was gaan vertellen dat de zoon zijn vriend had geduwd, terwijl het een vriendelijk 'schouderklopje' was. Gelukkig viel ook die vriend uit de lucht toen ze bij de juf moesten komen...). Bon, fast forward naar 10 uur 's avonds. Plots komt er een berichtje binnen op mijn telefoon van de mama van die jongen. Dat hij bij de juf geroepen is voor respectloos gedrag naar mij toe. Dat de mama een mail heeft gekregen van de juf. Dat de jongen een verontschuldiging moet neerpennen in een brief die naar mij zal gestuurd worden.... WTF? Blijkbaar was dat meisje dan toch gaan klikken en is die jongen op het matje geroepen.
In de namiddag wordt me gevraagd om een 'moeilijker' kindje te helpen bij het uitzoeken van een boek. Hij wil een dik leesboek uitlenen maar de regel is dat ze een boek moeten uitlenen dat ze zelf kunnen lezen. Omdat hij nog maar in het eerste leerjaar zit, is zijn lezen niet goed genoeg voor dat boek. Ik probeer op alle manieren om een ander boek te vinden, op zijn niveau, maar hij blijft naar 'chapter books' gaan. Voor ik kan doorvragen waarom hij zo graag een dik boek wil, wordt hij bij de juf geroepen en verdwijnt hij uit de bib. Na een tijdje komt dat ventje terug binnen met de counselor. Ze roept me bij zich en hij moet zich bij mij verontschuldigen voor zijn respectloos gedrag naar mij toe. EUH? Hij had niets gezegd of gedaan, hij wou alleen per se een dik boek uitlenen.
En dan denk ik terug aan vorig jaar. Toen kreeg ik regelmatig een telefoontje van de directrice en was daar telkens niet goed van. De zoon kon/kan zich serieus misdragen thuis, maar op school bleef dat meestal binnen de perken. We vonden het vreemd dat dit veranderd was maar dachten dat het aan de stress van de verhuis te wijten was. De laatste tijd begrijp ik beter wat er toen aan de hand was. Voor het minste word je hier op het matje geroepen en krijg je een 'consequence'. Als je je al, zonder dat je het zelf weet, in de rol van slachtoffer van een 'incident' bevindt, hoe snel ben je dan geen 'dader'?
En dan verkiezen ze een master bully als president... Leg dat dan maar eens uit aan die kinderen!
woensdag 9 november 2016
Presidentsverkiezingen (over and out)
Ja, wat moet een mens vertellen op de ochtend na deze verkiezingen? Dat we nooit gedacht hadden dat het zover zou komen? Dat we versteld staan van de grote verdeeldheid in dit land? Dat we begrijpen dat mensen kiezen voor verandering, maar niet begrijpen dat zovelen bereid zijn om zo'n groot risico te nemen?
Het contrast tussen het stedelijke en het rurale is inderdaad immens. Eens de dorpsgrens van Blacksburg voorbij, verkleinen de huizen en vergroten het aantal pick-ups in de voortuin. De good ol' boys hebben niet veel meer te verliezen, denken ze. Vorige week nog maakten de mama en ik van dichtbij kennis met de typische zuiderse Amerikaanse man. We waren onderweg naar McAfee Knob en wisten op een gegeven moment niet meer of we nog juist aan het rijden waren. De gps was mee met de echtgenoot en de smartphone had geen internetconnectie. We stoppen op een kleine gravelweg aan de kant van de weg en ik stap uit om te proberen ergens een internetconnectie op te vangen. Plots komen daar twee immens grote zwarte honden op mij afgerend. Ik hoor een mannenstem, maar de honden blijven rennen. Met een 'kleine' aanmoediging van de mama ('LOPEN!') beslis ik om zelf ook maar te gaan rennen, terug richting auto. En dan verschijnt plots de eigenaar. Een man met baard en lange grijze vlecht, in camouflage T-shirt en met tatoeages van onder tot boven: De good ol'boy. We hebben samen nog fijn gepraat en veel gelachen, maar je hoort een ondertoon van miserie. Over een vader die is opgenomen in het ziekenhuis en 300 dollar per dag moet betalen, over het opstaan om 5 uur om naar de kliniek te rijden, ... Hard werken en weinig terugkrijgen. Dat is de dagelijkse realiteit. Dus ja, wat heb je dan nog te verliezen?
Het is moeilijk wakker worden vandaag. De eerste vraag van de zoon was of we nu uit ons huis zullen worden gezet en naar België terug moeten. De laatste vraag die deze nacht door mijn hoofd ging was of we nog wel willen wonen in een land met zulk een gevaarlijke figuur aan de macht...
Het contrast tussen het stedelijke en het rurale is inderdaad immens. Eens de dorpsgrens van Blacksburg voorbij, verkleinen de huizen en vergroten het aantal pick-ups in de voortuin. De good ol' boys hebben niet veel meer te verliezen, denken ze. Vorige week nog maakten de mama en ik van dichtbij kennis met de typische zuiderse Amerikaanse man. We waren onderweg naar McAfee Knob en wisten op een gegeven moment niet meer of we nog juist aan het rijden waren. De gps was mee met de echtgenoot en de smartphone had geen internetconnectie. We stoppen op een kleine gravelweg aan de kant van de weg en ik stap uit om te proberen ergens een internetconnectie op te vangen. Plots komen daar twee immens grote zwarte honden op mij afgerend. Ik hoor een mannenstem, maar de honden blijven rennen. Met een 'kleine' aanmoediging van de mama ('LOPEN!') beslis ik om zelf ook maar te gaan rennen, terug richting auto. En dan verschijnt plots de eigenaar. Een man met baard en lange grijze vlecht, in camouflage T-shirt en met tatoeages van onder tot boven: De good ol'boy. We hebben samen nog fijn gepraat en veel gelachen, maar je hoort een ondertoon van miserie. Over een vader die is opgenomen in het ziekenhuis en 300 dollar per dag moet betalen, over het opstaan om 5 uur om naar de kliniek te rijden, ... Hard werken en weinig terugkrijgen. Dat is de dagelijkse realiteit. Dus ja, wat heb je dan nog te verliezen?
Het is moeilijk wakker worden vandaag. De eerste vraag van de zoon was of we nu uit ons huis zullen worden gezet en naar België terug moeten. De laatste vraag die deze nacht door mijn hoofd ging was of we nog wel willen wonen in een land met zulk een gevaarlijke figuur aan de macht...
donderdag 20 oktober 2016
Rare dingen onderweg
Onlangs wandelde ik naar mijn steples over het domein van Virginia Tech. In het midden van mijn pad zat een studente op haar knieën. Voor haar stond een andere studente met een gebroken been en krukken. De studente op haar knieën hield dat been vast, met beide handen, en was luidop aan het bidden voor een goed herstel. Toen ze klaar was, zei de studente met het gebroken been: 'Thanks, I really appreciate that'. In diezelfde week draag ik een stapel lege plateau's naar de keuken bij de zoon op school en hoor ik de ene 10-jarige tegen de andere vertellen over de bijbel. Ik liet bijna mijn plateau's vallen... En dan rijd je terug naar huis, kijk je naar de nummerplaat van de wagen voor jou en zie je het volgende:
Over nummerplaten gesproken, je ziet er hier echt toffe. Meestal kan ik ze niet fotograferen, als verantwoordelijk chauffeur, maar soms sta ik stil aan een rood licht en krijg ik ze te pakken. Dit zijn twee goedjes:
En deze was ook leuk, maar reed net weg... Hij had DSERT1ST op zijn nummerplaat staan en op dat witte plaatje ervoor stond EAT.
Voor de rest zie je soms wagens waar je liever heel ver van wegblijft. Deze bijvoorbeeld:
Een sticker met 'Guns saves lives', eentje met een pistool met: 'We don't dial 911' en een andere met pistool en 'I think you are sexy'. En dan een afbeelding van een slang met 'Don't tread on me', zowel op zijn vlag als op zijn nummerplaat als op een sticker. Ter info: ik heb die foto ergens voorbije zomer getrokken, toen er nog geen verkiezingsstickers te zien waren...
En dan heb je natuurlijk ook heel fiere Amerikanen, zoals deze hieronder. Daar zou ik precies ook niet spontaan een gesprek mee aanknopen...
En soms wordt een immense boot versleept via de weg, of een huis(je) (gefotografeerd door bijzitter).
En op zondag verplaatsen de buren zich gewoon zo:
Welcome in the South, y'all!
vrijdag 14 oktober 2016
Feeeeestjeu!
De dochter werd 12! Twaalf is een mijlpaal, right? Het kindje is eraf. Dat is niet jammer. Je kan nu al een glimp opvangen van de jongvolwassene die ze binnenkort zal zijn. En dat is een hele mooie vrouw. Zowel vanbinnen als vanbuiten. Natuurlijk ben ik een beetje gebiased. Maar dat zijn alle mama's, toch?
En zo gebeurde het dat we voor de tweede keer haar verjaardagsfeestje hier in de VS mochten organiseren. Wel met een week vertraging, want de echtgenoot vertoefde in België tijdens het weekend vlak na haar verjaardag. Het had gekund hoor, zeven meisjes op een slaapfeestje, maar het is toch iets comfortabeler om een extra volwassene in de buurt te hebben (en de jongere broer uit de buurt).
Het feestje had een glow-in-the-dark thema. De weken vooraf mocht ik al overal gaan shoppen om spulletjes te vinden die licht geven in het donker, al dan niet onder het blacklight dat nog steeds in onze kelder hangt. Gelukkig staat Halloween voor de deur! Je kan hier nu genoeg lichtgevende dingen vinden. De lichtgevende nagellak was alvast een hit. Het blazen van neon zeepbellen liep een beetje uit de hand. Natuurlijk kwam die zeep overal op terecht en hadden de meisjes na een tijdje lichtgevende handafdrukken op kledij en huid. Blijkbaar was je die 'onzichtbare' zeepvlekken er niet zo gemakkelijk af. Ze leken verdwenen, maar eens terug onder het blacklight, stonden die handen er nog steeds... De 'zorgen' over wat hun mama's zouden zeggen, leken voor niets geweest te zijn, want we hebben toch nog geen lawsuit aan ons been... 
De meisjes hebben een fijne tijd gehad. Ze hebben spelletjes gespeeld in het donker / onder blacklight, truth or dare vragen beantwoord, filmpje gekeken en vooral veel plezier gemaakt. Het is een tof groepje! De dochter was in haar element. Ik denk dat ze eindelijk echte vriendinnen heeft. Eentje schreef op haar kaartje: "I just wanted to say Happy Birthday my gorgeous curly haired Dutch Best Friend. I love ya!". Dat is natuurlijk op zijn Amerikaans; alles is awesome en wonderful, maar toch.
En toen het feestje gedaan was, kwam ook de zoon terug thuis. Hij had ook een sleepover gehad, maar was even uit het oog verloren dat het eerste gedeelte van dat woord, 'sleep', ook part of the deal is. Hij had de hele nacht TV gekeken i.p.v. te slapen. Laat ons zeggen dat we met z'n allen een moeilijk begin van de week gekend hebben... Maar het was het wel allemaal waard!
woensdag 28 september 2016
Presidentsverkiezingen, deel 1
En zo gebeurde het dat we met z'n twee voor de buis zaten om ons allereerste presidentiële debat bij te wonen. Best wel speciaal. Niet dat we overlopen van enthousiasme voor een van beide kandidaten, maar de ene wekt al wat meer - negatieve - emoties op dan de andere... En deep down moet ik toegeven dat ik het wel fijn zou vinden moest de volgende president van zo'n grootmacht als de US, eens een vrouw zijn.
Dus, glaasje wijn op tafel, kussen opgeschut, brilletje gepoetst en klaar voor 1,5 uur entertainment. Ja wadde. Trump deed in het begin nog zijn best om op de gestelde vragen te antwoorden maar na een minuut of 20 was het om zeep. Toen begon het 'Hillary bashen', het afgeven op de Mexicanen en de Japanners, soms ver onder de gordel. In het begin liet zij de zaken nog passeren en bleef op de vragen antwoorden, maar na een tijdje kwam er toch ook slijk vanuit haar hoek.
Het enige wat die man eigenlijk gezegd heeft, is dat Hillary het al 30 jaar verprutst heeft en het nu tijd is voor verandering. En weet je wat, heel veel Amerikanen vinden dat ook. Men wil terug een middenklasse die effectief middenklasse is en blijft, en men wil zijn geld niet zien verdampen na enkele jaren. Men wil jobs, men wil een eigen huis en een opleiding kunnen betalen. Geef ze eens ongelijk! Maar of Trump dat zal kunnen realiseren is een vraag waar je zo het antwoord toch al op weet! Iemand die er altijd de kantjes al vanaf heeft gelopen, die constant mensen beledigt en altijd eerst voor zichzelf heeft gezorgd, gaat nu niet plots naar beneden kijken en die middenklasse naar boven trekken. Komaan!
Meer dan een uur lang is Trump zo blijven afgeven op Jan en alleman, terwijl Hillary nog een beetje inhoud heeft gegeven. En weet je nu wat? Iedere nieuwszender, behalve CNN, vindt dat Trump het debat gewonnen heeft! Seriously?
Ik krijg er schrik van. Als iedere Amerikaan die verandering wil en/of geen vrouw boven hem (ja, zeg maar gerust hem) wil, op Trump gaat stemmen, dan zijn we/ze hier gejost. Het is maar te hopen dat de meest intelligente Amerikanen gaan stemmen. Hier in ons universiteitsdorp heeft een verkiezingsbord van Trump gestaan. Twee weken en toen is dat verdwenen. Nu, ik zie ook geen borden van Hillary, maar bon...
We gaan het weekend voor de verkiezingen naar Washington. Ik ben eens benieuwd hoe hevig de verkiezingsstrijd daar woedt. Spannend toch hoor!
Dus, glaasje wijn op tafel, kussen opgeschut, brilletje gepoetst en klaar voor 1,5 uur entertainment. Ja wadde. Trump deed in het begin nog zijn best om op de gestelde vragen te antwoorden maar na een minuut of 20 was het om zeep. Toen begon het 'Hillary bashen', het afgeven op de Mexicanen en de Japanners, soms ver onder de gordel. In het begin liet zij de zaken nog passeren en bleef op de vragen antwoorden, maar na een tijdje kwam er toch ook slijk vanuit haar hoek.
Het enige wat die man eigenlijk gezegd heeft, is dat Hillary het al 30 jaar verprutst heeft en het nu tijd is voor verandering. En weet je wat, heel veel Amerikanen vinden dat ook. Men wil terug een middenklasse die effectief middenklasse is en blijft, en men wil zijn geld niet zien verdampen na enkele jaren. Men wil jobs, men wil een eigen huis en een opleiding kunnen betalen. Geef ze eens ongelijk! Maar of Trump dat zal kunnen realiseren is een vraag waar je zo het antwoord toch al op weet! Iemand die er altijd de kantjes al vanaf heeft gelopen, die constant mensen beledigt en altijd eerst voor zichzelf heeft gezorgd, gaat nu niet plots naar beneden kijken en die middenklasse naar boven trekken. Komaan!
Meer dan een uur lang is Trump zo blijven afgeven op Jan en alleman, terwijl Hillary nog een beetje inhoud heeft gegeven. En weet je nu wat? Iedere nieuwszender, behalve CNN, vindt dat Trump het debat gewonnen heeft! Seriously?
Ik krijg er schrik van. Als iedere Amerikaan die verandering wil en/of geen vrouw boven hem (ja, zeg maar gerust hem) wil, op Trump gaat stemmen, dan zijn we/ze hier gejost. Het is maar te hopen dat de meest intelligente Amerikanen gaan stemmen. Hier in ons universiteitsdorp heeft een verkiezingsbord van Trump gestaan. Twee weken en toen is dat verdwenen. Nu, ik zie ook geen borden van Hillary, maar bon...
We gaan het weekend voor de verkiezingen naar Washington. Ik ben eens benieuwd hoe hevig de verkiezingsstrijd daar woedt. Spannend toch hoor!
donderdag 15 september 2016
Middle school
De dochter zit nu in de 7de graad. Dat staat gelijk aan het eerste middelbaar in Belgie, maar is al wel het tweede jaar in Middle school. Ze hoort dus niet meer bij de kleintjes. En sommige sixth graders kijken naar haar op. Zo was er eentje dat na de dansles naar ons toe kwam gelopen om haar een knuffel te geven. Ze was fier om te tonen aan haar vriendinnetjes dat ze een seventh grader kende.
Er is maar een Middle school in Blacksburg. Alle leerlingen uit de vijf publieke lagere scholen gaan naar diezelfde Middle school. Er zitten momenteel een 300-tal leerlingen in het zevende. De grote groep is onderverdeeld in drie pods. Leerlingen uit dezelfde pod delen dezelfde leerkrachten voor hun hoofdvakken.
Men blijft ook nog steeds op een meer 'hands on' manier lesgeven. De nadruk ligt op begrijpen en inoefenen (massa's wiskunde-oefeningen op de computer als huiswerk) en minder op vanbuiten leren. Bij technologie werken ze bijvoorbeeld per twee voor een zestal weken rond een specifiek thema. De dochter heeft net digitale fotografie achter de rug. Via de computer volgen ze een lessenreeks en ze krijgen dan een bundel die ze moeten invullen met de geleerde info. Na die zes weken volgt een project en een openbundel-test. Later start dan een volgende module, zoals robotics, bruggenbouwen, computerwetenschappen, ... Momenteel zijn ze allemaal bezig met het bouwen van speelgoedmodel race-auto's... Binnenkort komt er een heuse race om te checken wie de beste auto heeft gebouwd.
Dat speelse zie je natuurlijk ook in het lager onderwijs. Eenmaal per week ga ik helpen in de klas van de zoon en wordt er met dobbelstenen gespeeld. Ze moeten dan bijvoorbeeld met de vier geworpen cijfers een bewerking maken die leidt tot een uitkomst die groter is dan die van hun tegenstander. Effe uitkijken dat je eerder een optelling maakt met 1 dan een vermenigvuldiging, bv. Of ze krijgen een bowlingset op papier en iedere kegel heeft een cijfer tussen 1 en 10. Met de drie geworpen dobbelstenen moeten ze dan een bewerking maken die een uitkomst geeft die tevoren nog niet behaald werd / waarvan de kegel nog rechtstaat.
Ik heb het gevoel dat de beste onderwijsmethode ergens tussen de Belgische en de Amerikaanse ligt. Naar school gaan en leren is meer fun hier, dus de kinderen gaan liever, maar het is toch ook belangrijk om massa's informatie te leren structureren en memoriseren. Ik blijf het er ook ver over vinden dat je al je punten krijgt omdat je al je opdrachten gemaakt hebt, los van de kwaliteit van je werk. Zo kreeg de dochter 100% voor een schrijfopdracht die ze veel te snel had gemaakt. Dan zit er iets niet juist in het systeem. We zullen binnen een paar jaar wel merken waarin het schoolsysteem hier gefaald heeft... Hopelijk kan dat een beetje gecompenseerd worden met kwaliteiten waar men hier dan wel meer de nadruk op legt, zoals het schrijven van essays, presenteren van je werk, creativiteit, ... Een ding is wel zeker: hun Engels zal meer dan goed genoeg zijn!
Er is maar een Middle school in Blacksburg. Alle leerlingen uit de vijf publieke lagere scholen gaan naar diezelfde Middle school. Er zitten momenteel een 300-tal leerlingen in het zevende. De grote groep is onderverdeeld in drie pods. Leerlingen uit dezelfde pod delen dezelfde leerkrachten voor hun hoofdvakken.
 |
| De hoofdingang van Middle school, met de Amerikaanse vlag en de vlag van Virginia. |
Het curriculum is hier wel anders dan in België. Eerst en vooral hebben ze hier elke dag, een heel semester lang, dezelfde zes vakken in dezelfde volgorde: wiskunde, wetenschap, keyboarding, Engels, technologie en geschiedenis. In het tweede semester verdwijnt keyboarding en technologie, en komt er turnen en agriscience (soort biologie) voor in de plaats. In België heb je toch wel meer dan zes verschillende vakken in het middelbaar, niet? Voor een deel lijkt dit wel te worden ondervangen door de inhoudelijke invulling van een vak. Vorig jaar ging wetenschap meer over wat wij aardrijkskunde en chemie zouden noemen, terwijl het dit jaar eerder biologie lijkt te zijn.
Ze mocht dit jaar ook maar een vak vrij kiezen, nl. technologie/agriscience. De alternatieven waren koor, muziek (instrument bespelen) of kunst. Latijn en andere talen (Frans en Spaans) worden pas gegeven in het 8ste en daaruit mag je maar een enkele taal kiezen. Wat wordt het dan? Is het dan zinvol om Latijn te starten, een jaar later dan leeftijdsgenoten in België, en onderwezen via een online cursus? Of start je beter terug met Frans? Dat wordt nog een moeilijke...
 |
| Lunch met de eigen pod (subgroep van 100 leerlingen die dezelfde leerkrachten hebben) |
Dat speelse zie je natuurlijk ook in het lager onderwijs. Eenmaal per week ga ik helpen in de klas van de zoon en wordt er met dobbelstenen gespeeld. Ze moeten dan bijvoorbeeld met de vier geworpen cijfers een bewerking maken die leidt tot een uitkomst die groter is dan die van hun tegenstander. Effe uitkijken dat je eerder een optelling maakt met 1 dan een vermenigvuldiging, bv. Of ze krijgen een bowlingset op papier en iedere kegel heeft een cijfer tussen 1 en 10. Met de drie geworpen dobbelstenen moeten ze dan een bewerking maken die een uitkomst geeft die tevoren nog niet behaald werd / waarvan de kegel nog rechtstaat.
Ik heb het gevoel dat de beste onderwijsmethode ergens tussen de Belgische en de Amerikaanse ligt. Naar school gaan en leren is meer fun hier, dus de kinderen gaan liever, maar het is toch ook belangrijk om massa's informatie te leren structureren en memoriseren. Ik blijf het er ook ver over vinden dat je al je punten krijgt omdat je al je opdrachten gemaakt hebt, los van de kwaliteit van je werk. Zo kreeg de dochter 100% voor een schrijfopdracht die ze veel te snel had gemaakt. Dan zit er iets niet juist in het systeem. We zullen binnen een paar jaar wel merken waarin het schoolsysteem hier gefaald heeft... Hopelijk kan dat een beetje gecompenseerd worden met kwaliteiten waar men hier dan wel meer de nadruk op legt, zoals het schrijven van essays, presenteren van je werk, creativiteit, ... Een ding is wel zeker: hun Engels zal meer dan goed genoeg zijn!
donderdag 25 augustus 2016
En toen waren we plots met ... zeven
Bijna iedereen hier in de VS heeft een huisdier. Meestal is dit een hond. Op de tweede plaats staat de kat en dan komen kleine huisdieren zoals hamsters. De zoon is al een jaar aan het zagen voor een huisdier. 'Een diertje dat ik kan verzorgen, mama, en waarmee ik kan spelen'... Tot voor kort was ons antwoord telkens neen. Wat gaan wij hier nu doen met een huisdier? We spenderen onze vakanties meestal weg van huis. De voorbije grote vakantie waren we in het totaal 2 x 10 dagen hier. Neen dus.
De zoon had geleerd dat je een gerbil beter niet alleen houdt, want dan wordt hij of zij triest. En dat mooi, volledig afgeschermd, plastieken hokje bleek ook niet geschikt voor gerbils. En wist je dat je alleen gerbils van eenzelfde nest kan houden want dat ze anders gaan vechten? 'Maar mama, als we maar twee gerbils nemen, wat gebeurt er dan met dat derde beestje? Dan is zij alleen, mama, en wordt zij triest en niemand gaat haar willen'. Dus raad eens met hoeveel beestjes wij na ons tweede bezoek aan Pet Smart thuis kwamen? Juist ja.
Maar toen kreeg ieder kind een boekje over Humphrey de hamster mee naar huis om in de vakantie te lezen. En toen bleek Humphrey ook nog in het echt te bestaan! Hij zat de hele zomer in een heel mooi, gesloten, plastieken hokje in de lokale bib. Nu het schooljaar weer begonnen is, woont hij overdag in de bib van de school van de zoon. En Humprey is zo schattig...
Ik weet nog steeds niet hoe het gebeurd is en welke impliciete beïnvloedings-technieken er gebruikt zijn, maar plots bleek het idee van een klein huisdiertje voor de zoon nog niet zo slecht. De dochter wil hoe langer hoe meer met rust gelaten worden en de buurkindjes hebben ook vaak andere activiteiten. Bovendien is het ook leerrijk om de verantwoordelijkheid te krijgen over de zorg van een diertje. Zo'n afgeschermd plastieken hokje, zonder tralies, houdt effectief ook alles netjes. Dus alle hop, wij naar de lokale Pet Smart om gewoon maar even te kijken naar de diertjes. Alleen maar om te kijken...
Een hamster is natuurlijk een nachtdier. Het is niet de bedoeling dat Humphrey's broer of zus de zoon een hele nacht wakker houdt. Maar zie, naast de hamsters zaten gerbils, diertjes die ook overdag wakker zijn. Het lijken hamsters, maar ze hebben een lange pluisstaart (het zijn woestijnratjes). En ze zijn zo schattig...
De zoon, die op zijn minst gezegd alles behalve een enthousiaste lezer is, 'schoolde' zich op de kortst mogelijke tijd bij in de wereld van de gerbils. Hij ging ook aan de Braziliaanse buurvrouw vragen of zij voor een diertje zou willen zorgen als wij weg zijn. Ze had hem al vroeger gezegd dat ze dit gerust wou doen. Zij en haar man zijn beide dierenarts dus veel beter kan je niet terechtkomen!
De zoon, die op zijn minst gezegd alles behalve een enthousiaste lezer is, 'schoolde' zich op de kortst mogelijke tijd bij in de wereld van de gerbils. Hij ging ook aan de Braziliaanse buurvrouw vragen of zij voor een diertje zou willen zorgen als wij weg zijn. Ze had hem al vroeger gezegd dat ze dit gerust wou doen. Zij en haar man zijn beide dierenarts dus veel beter kan je niet terechtkomen!
De zoon had geleerd dat je een gerbil beter niet alleen houdt, want dan wordt hij of zij triest. En dat mooi, volledig afgeschermd, plastieken hokje bleek ook niet geschikt voor gerbils. En wist je dat je alleen gerbils van eenzelfde nest kan houden want dat ze anders gaan vechten? 'Maar mama, als we maar twee gerbils nemen, wat gebeurt er dan met dat derde beestje? Dan is zij alleen, mama, en wordt zij triest en niemand gaat haar willen'. Dus raad eens met hoeveel beestjes wij na ons tweede bezoek aan Pet Smart thuis kwamen? Juist ja.
Dus zie hier onze drie nieuwe 'familieleden'. Ze zijn om de vier uur actief, dus ook 's nachts, maar de zoon slaapt er gelukkig door. We proberen ze tam te maken maar momenteel vinden ze onze vingers ook nog lekker. Ze hollen een maal per dag rond in de badkamer in een plastieken bal en houden van zonnebloempitten en rozijnen. Het zijn drie meisjes: Witje, Browny en Blacky. Ze hebben alle drie een eigen karakter. De bruine houdt van eten en kan je het gemakkelijkste lokken. Zij slaapt graag in de etensbak. De zwarte is heel erg bang en bijt graag. De lichtbruine is een beetje avontuurlijk aangelegd. Zij durft het meest.
Zo snel ben je dus plots met z'n zeven...
Zo snel ben je dus plots met z'n zeven...
dinsdag 16 augustus 2016
Driver's license and registration, please
Het zat er natuurlijk eens aan te komen. De echtgenoot zou ooit wel eens tegengehouden worden door de politie... Zijn auto valt op. Punt. En dat ding is gemaakt om veel sneller dan de toegestane 110 km/u te rijden. Wat ik niet gedacht had, was dat hij ging tegengehouden worden voor iets anders dan een snelheidsovertreding. En dan nog door de Virginia Tech police, die instaat voor de veiligheid van de studenten, personeelsleden en bezoekers van de universiteit. Voor zijn eigen veiligheid dus.
De echtgenoot was bijna met zijn wagen uit het Virginia Tech grondgebied, toen een politiewagen met zwaailicht achter hem aankwam en hem deed stoppen. Eens uitgestapt, was het aanraken van de auto van de echtgenoot het eerste wat die agent deed. Dit was niet omdat hij de auto zo'n prachtexemplaar vond... Neen, dit heeft als bedoeling om zijn vingerafdrukken achter te laten. Die kunnen bewijzen dat de auto effectief werd tegengehouden, moest de echtgenoot plots besluiten om te ontsnappen en moesten ze zijn nummerplaat niet gezien hebben. Eigenlijk komt die gewoonte van voor de aanwezigheid van veiligheidscamera's in politiewagens. Maar bon, de man in het blauw raakt de auto dus aan en zegt dan de befaamde woorden: 'driver's license and registration, please'.
Gelukkig hebben wij al enkele Amerikaanse politiereeksen achter de kiezen. De echtgenoot wist dus dat je nooit mag uitstappen wanneer ze je doen stoppen en dat je flink je handjes aan het stuur moet houden, daar waar ze ze kunnen zien. Al die recente shootings van onschuldigen die worden tegengehouden door politieagenten indachtig, vroeg de echtgenoot maar eerst braaf de toestemming om zijn portefeuille uit zijn broekzak te mogen halen. Eens alles gecheckt en in orde, bleek dat het probleem het ontbreken van een nummerplaat vooraan de auto was.
In heel wat staten, ondermeer onze buurstaten, is een nummerplaat vooraan niet verplicht. Wel in Virginia. De corvette heeft geen plaats om vooraan een nummerplaat te bevestigen. Die tweede nummerplaat ligt dan ook al meer dan 10 maanden in onze keukenkast. De agent heeft de echtgenoot laten gaan met een waarschuwing en de suggestie om toch een nummerplaat te laten installeren. Blijkbaar kan dit wel, maar kost dit op zijn minst 200 dollar. De echtgenoot is nog steeds aan het twijfelen of het wel de moeite wel waard is om het te doen. Weldra begint immers het academiejaar en wordt het opnieuw druk voor de politie... I know, I know, regels zijn regels, maar wist je dat er een petitie aan de gang is om die verplichting te laten afschaffen? Stel je maar eens voor dat je net de 'investering' gedaan hebt en daarna hoeft het niet meer... Wordt ongetwijfeld vervolgd!
De echtgenoot was bijna met zijn wagen uit het Virginia Tech grondgebied, toen een politiewagen met zwaailicht achter hem aankwam en hem deed stoppen. Eens uitgestapt, was het aanraken van de auto van de echtgenoot het eerste wat die agent deed. Dit was niet omdat hij de auto zo'n prachtexemplaar vond... Neen, dit heeft als bedoeling om zijn vingerafdrukken achter te laten. Die kunnen bewijzen dat de auto effectief werd tegengehouden, moest de echtgenoot plots besluiten om te ontsnappen en moesten ze zijn nummerplaat niet gezien hebben. Eigenlijk komt die gewoonte van voor de aanwezigheid van veiligheidscamera's in politiewagens. Maar bon, de man in het blauw raakt de auto dus aan en zegt dan de befaamde woorden: 'driver's license and registration, please'.
Gelukkig hebben wij al enkele Amerikaanse politiereeksen achter de kiezen. De echtgenoot wist dus dat je nooit mag uitstappen wanneer ze je doen stoppen en dat je flink je handjes aan het stuur moet houden, daar waar ze ze kunnen zien. Al die recente shootings van onschuldigen die worden tegengehouden door politieagenten indachtig, vroeg de echtgenoot maar eerst braaf de toestemming om zijn portefeuille uit zijn broekzak te mogen halen. Eens alles gecheckt en in orde, bleek dat het probleem het ontbreken van een nummerplaat vooraan de auto was.
In heel wat staten, ondermeer onze buurstaten, is een nummerplaat vooraan niet verplicht. Wel in Virginia. De corvette heeft geen plaats om vooraan een nummerplaat te bevestigen. Die tweede nummerplaat ligt dan ook al meer dan 10 maanden in onze keukenkast. De agent heeft de echtgenoot laten gaan met een waarschuwing en de suggestie om toch een nummerplaat te laten installeren. Blijkbaar kan dit wel, maar kost dit op zijn minst 200 dollar. De echtgenoot is nog steeds aan het twijfelen of het wel de moeite wel waard is om het te doen. Weldra begint immers het academiejaar en wordt het opnieuw druk voor de politie... I know, I know, regels zijn regels, maar wist je dat er een petitie aan de gang is om die verplichting te laten afschaffen? Stel je maar eens voor dat je net de 'investering' gedaan hebt en daarna hoeft het niet meer... Wordt ongetwijfeld vervolgd!
woensdag 10 augustus 2016
Het nieuwe schooljaar is begonnen
Sinds gisteren hebben we opnieuw een vaste routine. Ja, 9 augustus was de eerste schooldag! De zoon vloog erin met veel goesting, de dochter met frisse tegenzin.
Vorige week trokken we naar Walmart voor de aankoop van alle schoolspullen. Net zoals vorig jaar moest ik eerst een beroep doen google afbeeldingen om te zien wat al die namen betekenden. De twee lijsten die we hadden doorgekregen, somden alles ook op volgens leerkracht en niet volgens type materiaal. Een ringmap wordt niet door iedereen een ringmap genoemd en die ijzeren dingetjes in een gewone map (pocket folder) heten soms springs en soms prongs. Na een voorbereiding van een uur (!), was mijn gestructureerde volle A-4 lijst klaar. Wonder boven wonder hebben we alles ook gevonden in een enkele - grote - winkel. Dat was een meevaller!
De leerkracht van de zoon is een schatje. We ontmoetten haar vorige week op de openklasdag. Ze staat al 27 jaar in het onderwijs en is een echt oma-type. De twee vierdes zijn opgesplitst in drie vijfdes. Wat een opluchting! En de Chinese vriend zit nog steeds bij de zoon in de klas. De ESL-leerkracht (English as a Second Language) heeft gepleit om alle ESL-kinderen bij elkaar te houden en bij de meest ervaren leerkracht te plaatsen. Ik ben haar zo dankbaar! De zoon hoeft dit jaar ook geen ESL meer te volgen. De score op zijn Engelse test was zo goed dat hij geen bijles meer nodig heeft, net zoals zijn zus. Chique he!!! Dus hij kan gewoon de hele dag bij de andere kinderen blijven. Dat verkleint de kans dat er informatie wordt doorgegeven op een moment waarop hij niet aanwezig is. Vorig jaar was het soms moeilijk om te weten of het aan een gebrek aan aandacht lag dat hij dingen niet wist of doordat de juf zaken had doorgegeven wanneer hij niet in de klas was. Hij was gisterenavond alvast heel enthousiast over zijn juf!
De dochter heeft een heel toffe mannelijke science teacher. In zijn klas staan verschillende aquariums met vissen, schildpadden en kikkers. Het is een hele gezapige man die meer dan zijn hele bureaustoel inneemt. Haar leerkracht wiskunde spreekt een beetje oud-Engels ('thou shall not...') en de eerste les had als Chinees geklonken. Als dat maar goed komt... Een van haar grote frustraties was dat ze dit semester iedere dag turnen (PE) zou hebben, maar omdat de leerkracht keyboarding in december op pensioen gaat, hebben we de vakken van semester veranderd. Keyboarding is een verplicht vak in Middle School. We hoopten nog dat ze er zou van kunnen tussenmuizen omdat ze in Belgie al een cursus typen heeft gevolgd, maar dat is niet gelukt. Het vak is iets ruimer dan alleen leren typen (brieven leren schrijven, Word, ...). Er zitten trouwens twee van de vijf vriendinnen in haar klas (Pod met 100 leerlingen) en ze zit bij ieder vak wel bij iemand die ze kent. Ze was niet heel enthousiast gisteren, maar kloeg deze ochtend toch niet toen ik haar naar school bracht.
Dus voila, zij zijn vertrokken. Het academiejaar van de universiteit start pas eind augustus, maar de echtgenoot is ook al flink aan het werk. En ik? Ah, ik ga vanaf nu elke voormiddag een uur en half studeren. Het wordt ofwel Spaans (via duo-lingo en mijn boeken) ofwel iets (online-cursus of boek) dat bijdraagt tot mijn plan om later coaching te gaan doen. Ik volg momenteel een cursus positieve psychologie op coursera. Interessant en gratis. Bon, ik ga er eens aan beginnen se.
Vorige week trokken we naar Walmart voor de aankoop van alle schoolspullen. Net zoals vorig jaar moest ik eerst een beroep doen google afbeeldingen om te zien wat al die namen betekenden. De twee lijsten die we hadden doorgekregen, somden alles ook op volgens leerkracht en niet volgens type materiaal. Een ringmap wordt niet door iedereen een ringmap genoemd en die ijzeren dingetjes in een gewone map (pocket folder) heten soms springs en soms prongs. Na een voorbereiding van een uur (!), was mijn gestructureerde volle A-4 lijst klaar. Wonder boven wonder hebben we alles ook gevonden in een enkele - grote - winkel. Dat was een meevaller!
De leerkracht van de zoon is een schatje. We ontmoetten haar vorige week op de openklasdag. Ze staat al 27 jaar in het onderwijs en is een echt oma-type. De twee vierdes zijn opgesplitst in drie vijfdes. Wat een opluchting! En de Chinese vriend zit nog steeds bij de zoon in de klas. De ESL-leerkracht (English as a Second Language) heeft gepleit om alle ESL-kinderen bij elkaar te houden en bij de meest ervaren leerkracht te plaatsen. Ik ben haar zo dankbaar! De zoon hoeft dit jaar ook geen ESL meer te volgen. De score op zijn Engelse test was zo goed dat hij geen bijles meer nodig heeft, net zoals zijn zus. Chique he!!! Dus hij kan gewoon de hele dag bij de andere kinderen blijven. Dat verkleint de kans dat er informatie wordt doorgegeven op een moment waarop hij niet aanwezig is. Vorig jaar was het soms moeilijk om te weten of het aan een gebrek aan aandacht lag dat hij dingen niet wist of doordat de juf zaken had doorgegeven wanneer hij niet in de klas was. Hij was gisterenavond alvast heel enthousiast over zijn juf!
De dochter heeft een heel toffe mannelijke science teacher. In zijn klas staan verschillende aquariums met vissen, schildpadden en kikkers. Het is een hele gezapige man die meer dan zijn hele bureaustoel inneemt. Haar leerkracht wiskunde spreekt een beetje oud-Engels ('thou shall not...') en de eerste les had als Chinees geklonken. Als dat maar goed komt... Een van haar grote frustraties was dat ze dit semester iedere dag turnen (PE) zou hebben, maar omdat de leerkracht keyboarding in december op pensioen gaat, hebben we de vakken van semester veranderd. Keyboarding is een verplicht vak in Middle School. We hoopten nog dat ze er zou van kunnen tussenmuizen omdat ze in Belgie al een cursus typen heeft gevolgd, maar dat is niet gelukt. Het vak is iets ruimer dan alleen leren typen (brieven leren schrijven, Word, ...). Er zitten trouwens twee van de vijf vriendinnen in haar klas (Pod met 100 leerlingen) en ze zit bij ieder vak wel bij iemand die ze kent. Ze was niet heel enthousiast gisteren, maar kloeg deze ochtend toch niet toen ik haar naar school bracht.
Dus voila, zij zijn vertrokken. Het academiejaar van de universiteit start pas eind augustus, maar de echtgenoot is ook al flink aan het werk. En ik? Ah, ik ga vanaf nu elke voormiddag een uur en half studeren. Het wordt ofwel Spaans (via duo-lingo en mijn boeken) ofwel iets (online-cursus of boek) dat bijdraagt tot mijn plan om later coaching te gaan doen. Ik volg momenteel een cursus positieve psychologie op coursera. Interessant en gratis. Bon, ik ga er eens aan beginnen se.
zaterdag 30 juli 2016
Al een jaar in de VS
Sinds gisteren zijn wij al een jaar in de VS! Ongelooflijk! Vanaf nu kunnen we allerlei dingen voor de tweede keer beleven. Dat biedt al wat meer gemoedsrust dan vorig jaar.
Toen zaten we omstreeks deze tijd in een donker huurhuis, zonder meubels en zonder tuin. Het enige dat we hadden was een gekochte luchtmatras, een geleende luchtmatras en een geleende mousse waar de zoon op kon slapen. Een dag later kregen we twee afgedankte zetels van het diensthoofd van de echtgenoot en nog een dag later mochten we een tafel en vier stoelen lenen van een collega. En dan bleek de echtgenoot in de computer van de universiteit geregistreerd te zijn als ex-werknemer. En dan bleek de beloofde zomerbonus niet in orde te komen zodat we nog extra centen moesten overschrijven vanuit Belgie. En dan bleek de ziekteverzekering pas in te gaan vanaf september, hoewel we wel al op controle moesten in augustus. Goh, en zo spooky die eerste controle, met al die nieuwe dokters. En dan bleek de eindafrekening van ons huis toch een dikke 10.000 dollar meer te bedragen dan gedacht. En dan moesten de kinderen naar school. Alle twee naar een verschillende, met amper kennis van het Engels en zonder ook maar iemand te kennen. Brutal, zeggen ze hier dan...
En toen moesten we dringend op zoek naar een auto, want je kan niet blijven rondrijden met een 'rental'. Hop, de kinderen meegesleurd van de ene garage naar de andere, uren wachtende op van die zwarte leren zeteltjes. Ja, dat was nog voor de school startte. En geen enkele verzekering was happig om ons te verzekeren, noch voor de auto, noch voor ons huis. En al die administratieve rompslomp... Onlangs nog hebben we ontdekt dat men er toch nog in geslaagd was om een fout te maken in de geboortedatum van de echtgenoot op zijn social security card. Oh ja, en onze meubels, speelgoed, boeken en winterkledij uit Belgie kwamen pas toe eind oktober. Net op tijd voor de start van de winter.
Maar zie, ondertussen zijn we hier helemaal gesettled. Het kan allemaal wel hoor, met veel geduld, flexibiliteit en een vleugje geluk. Ik vind dat het hele proces je socialer en toleranter maakt. Het schudt je echt wakker en opent je ogen. Weg automatische piloot. Niets, maar dan ook niets, is nog vanzelfsprekend. Je ervaart alles veel intenser en geniet veel meer van de fijne dingen. Het heeft ons, als gezin, ook hechter gemaakt. Maar je neemt je verleden wel mee. Frustraties en onenigheden laat je niet achter in je land van herkomst. Die krijg je in het begin dubbel en dik in je gezicht geworpen, samen met alles dat de eerste maanden per definitie misloopt. Is het dit dan allemaal wel waard? Absoluut!!!
En ik kijk ook echt uit naar dit tweede jaar. Omdat we nu al wat vastere bodem hebben, kunnen we nog meer op ontdekking binnen de VS. Ik verheug me ook op de familie en vrienden die ons zullen komen bezoeken en die we in de watten zullen mogen leggen! Yep, laat maar komen die volgende 365 dagen!
Toen zaten we omstreeks deze tijd in een donker huurhuis, zonder meubels en zonder tuin. Het enige dat we hadden was een gekochte luchtmatras, een geleende luchtmatras en een geleende mousse waar de zoon op kon slapen. Een dag later kregen we twee afgedankte zetels van het diensthoofd van de echtgenoot en nog een dag later mochten we een tafel en vier stoelen lenen van een collega. En dan bleek de echtgenoot in de computer van de universiteit geregistreerd te zijn als ex-werknemer. En dan bleek de beloofde zomerbonus niet in orde te komen zodat we nog extra centen moesten overschrijven vanuit Belgie. En dan bleek de ziekteverzekering pas in te gaan vanaf september, hoewel we wel al op controle moesten in augustus. Goh, en zo spooky die eerste controle, met al die nieuwe dokters. En dan bleek de eindafrekening van ons huis toch een dikke 10.000 dollar meer te bedragen dan gedacht. En dan moesten de kinderen naar school. Alle twee naar een verschillende, met amper kennis van het Engels en zonder ook maar iemand te kennen. Brutal, zeggen ze hier dan...
En toen moesten we dringend op zoek naar een auto, want je kan niet blijven rondrijden met een 'rental'. Hop, de kinderen meegesleurd van de ene garage naar de andere, uren wachtende op van die zwarte leren zeteltjes. Ja, dat was nog voor de school startte. En geen enkele verzekering was happig om ons te verzekeren, noch voor de auto, noch voor ons huis. En al die administratieve rompslomp... Onlangs nog hebben we ontdekt dat men er toch nog in geslaagd was om een fout te maken in de geboortedatum van de echtgenoot op zijn social security card. Oh ja, en onze meubels, speelgoed, boeken en winterkledij uit Belgie kwamen pas toe eind oktober. Net op tijd voor de start van de winter.
Maar zie, ondertussen zijn we hier helemaal gesettled. Het kan allemaal wel hoor, met veel geduld, flexibiliteit en een vleugje geluk. Ik vind dat het hele proces je socialer en toleranter maakt. Het schudt je echt wakker en opent je ogen. Weg automatische piloot. Niets, maar dan ook niets, is nog vanzelfsprekend. Je ervaart alles veel intenser en geniet veel meer van de fijne dingen. Het heeft ons, als gezin, ook hechter gemaakt. Maar je neemt je verleden wel mee. Frustraties en onenigheden laat je niet achter in je land van herkomst. Die krijg je in het begin dubbel en dik in je gezicht geworpen, samen met alles dat de eerste maanden per definitie misloopt. Is het dit dan allemaal wel waard? Absoluut!!!
En ik kijk ook echt uit naar dit tweede jaar. Omdat we nu al wat vastere bodem hebben, kunnen we nog meer op ontdekking binnen de VS. Ik verheug me ook op de familie en vrienden die ons zullen komen bezoeken en die we in de watten zullen mogen leggen! Yep, laat maar komen die volgende 365 dagen!
dinsdag 19 juli 2016
Home sweet home!
En we zijn terug thuis, na een fantastische vakantie! Opnieuw druk, ook al hadden we niet zoveel afspraken vastgelegd, maar wel heel fijn. Voor we terug hier waren, hebben we nog enkele dagen Chicago verkend. Die stad is een aanrader voor iedereen (in de zomer toch)! Er is constant iets te doen. Er zijn 7000 restaurants en daarvan hebben we er vier gedaan... De musea zijn indrukwekkend en je komt regelmatig een fontein tegen waar de kinderen zich in kunnen verfrissen. Er is bijvoorbeeld een fontein waar immense gezichten op worden getoond die meestal gewoon lachen en hun tandjes laten zien. Maar op een gegeven moment tuiten die hun lippen en 'spuwen' ze water op de omstaanders. Supertof.
Toen we dan uiteindelijk echt thuis waren, wachtten er enkele verrassingen op ons. De eerste was onze voortuin. Die stond vol met bloemen allerlei. Ik had enkele maanden geleden wat geëxperimenteerd met bloemenzaad, maar had niets speciaals zien groeien. Af en toe stond er iets waarvan ik niet wist of het onkruid was, of mogelijk bloemen in wording. Maar nu, na vijf weken zon en door mij met rust te zijn gelaten, staan er zonnenbloemen en andere wilde bloemen! Ook de struiken die vorig jaar waren aangeplant, staan nu in bloei. Super!
 |
| Je ziet het niet zo goed op de foto, maar er staan wel degelijk veel bloemetjes :). |
En de tweede verrassing was dat onze Zuid-Afrikaanse buurvrouw een quiche, melk en fruitsap voor ons had klaarstaan in onze keuken. Hoe attent was dat!? Ze wist dat we pas rond 18 u gingen toekomen en we niets in huis hadden. En nu konden we iets eten en 's ochtends ontbijten. Een ideaal 'welcome home' geschenk!
 |
| Van links naar rechts: Zuid-Afrikaanse buurvrouw, Belgisch geval, Braziliaanse buurvrouw en Zuid-Afrikaanse vriendin uit andere buurt. Een hecht groepje. |
De warme welkom van onze vrienden en de rust en ruimte in ons huis, maakten dat we ons dadelijk terug thuis voelden. Het was wel al opnieuw aan het kriebelen geraakt eind juni. We voelden toen precies al dat het tijd was om terug te gaan. Ja, nu voelt het hier echt als thuis. Het leven hier is een leven zonder stress. Het contrast met België kan niet groter. Het is hier stil en rustig, het weer is fantastisch, we hebben een zalig huis (met een buurtzwembad) en we hebben hier schatten van vrienden. En weet je wat? Die vrienden hebben we in België ook. Het beste uit twee werelden dus! Wat een luxe he!
zaterdag 25 juni 2016
Belgische bodem
We zijn ondertussen al drie weken op vakantie in België, met een tussenstop in Turkije. Wat is het fijn om weer terug te zijn! We hebben opnieuw al die warme gevoelens bij het weerzien van familie en vrienden. Iedereen is blij om ons terug te zien en hetzelfde geldt andersom. Maar nu is dat gevoel precies een klein beetje gekleurd. Er zit een randje aan. Ik krijg het niet zo goed beschreven, maar het leunt het dichtst aan bij heimwee. Heel vreemd! Zowel de echtgenoot als ikzelf hadden na de eerste week het gevoel dat we hier in België, en dan vooral het Leuvense, thuis horen. Dat we wel weer gewoon zouden kunnen worden aan het leven hier. Dit gevoel hadden we niet met kerst. Toen was alles waarschijnlijk nog te nieuw.
Wat wel opvalt is het drukke verkeer en de drukte bij de mensen. Iedereen fietst, stapt of rijdt met een verbeten uitdrukking op het gezicht. Gisteren werden we nog 'uitgemaakt' omdat we ons rechtmatig parkeerden, maar hierdoor de doorgang 'bemoeilijkten' omdat de persoon in kwestie dubbel geparkeerd stond. Gek hoor. Wij deden niets mis en men kon nog altijd passeren. We stonden erbij en keken er naar. Vroeger zouden we teruggeroepen hebben... Anderzijds krijg je wel een mooie, en soms verbaasde glimlach terug wanneer je naar een doodvreemde lacht. In de VS is dat normaal. Hier lijkt men ervan te schrikken.
En het eten is heel lekker, maar toch niet zo uitzonderlijk als wat we in ons hoofd hadden (met uitzondering van oma's mosselen met friet en moekes rijstpap...). Ik vind mijn lievelingsthee zelfs niet meer zo lekker. En het aanbod in Delhaize is zeer groot, maar niet meer zo speciaal als wat we dachten. Wat is er toch met ons aan de hand?
Ik ben zeer benieuwd naar onze terugkeer binnen een dikke week. Naar hoe we ons gaan voelen op de plaats waar we al bijna een jaar wonen. De dochter vertelde dat ze toch liever hier zou blijven want de persoon die ze ginder is, is niet de persoon die ze eigenlijk is. Die kan ze alleen maar hier zijn. De zoon kijkt wel uit naar het spelen met zijn overzeese vrienden. En wij, wij zijn benieuwd of de nieuwe, maar heel intense contacten met onze vrienden ginder, de meer gewortelde vriendschappen hier in België kunnen compenseren. We zullen zien.
Wat wel opvalt is het drukke verkeer en de drukte bij de mensen. Iedereen fietst, stapt of rijdt met een verbeten uitdrukking op het gezicht. Gisteren werden we nog 'uitgemaakt' omdat we ons rechtmatig parkeerden, maar hierdoor de doorgang 'bemoeilijkten' omdat de persoon in kwestie dubbel geparkeerd stond. Gek hoor. Wij deden niets mis en men kon nog altijd passeren. We stonden erbij en keken er naar. Vroeger zouden we teruggeroepen hebben... Anderzijds krijg je wel een mooie, en soms verbaasde glimlach terug wanneer je naar een doodvreemde lacht. In de VS is dat normaal. Hier lijkt men ervan te schrikken.
En het eten is heel lekker, maar toch niet zo uitzonderlijk als wat we in ons hoofd hadden (met uitzondering van oma's mosselen met friet en moekes rijstpap...). Ik vind mijn lievelingsthee zelfs niet meer zo lekker. En het aanbod in Delhaize is zeer groot, maar niet meer zo speciaal als wat we dachten. Wat is er toch met ons aan de hand?
Ik ben zeer benieuwd naar onze terugkeer binnen een dikke week. Naar hoe we ons gaan voelen op de plaats waar we al bijna een jaar wonen. De dochter vertelde dat ze toch liever hier zou blijven want de persoon die ze ginder is, is niet de persoon die ze eigenlijk is. Die kan ze alleen maar hier zijn. De zoon kijkt wel uit naar het spelen met zijn overzeese vrienden. En wij, wij zijn benieuwd of de nieuwe, maar heel intense contacten met onze vrienden ginder, de meer gewortelde vriendschappen hier in België kunnen compenseren. We zullen zien.
dinsdag 24 mei 2016
Preutsheid
Jullie zagen waarschijnlijk recent de uitzending van de VS-versie van Sabine Hagedoren, die een vestje kreeg aangereikt door iemand buiten beeld om haar 'blootheid' mee te bedekken (indien niet: kijk hier). Op de korte tijd dat het uitzenden van een weerbericht duurt, had het nieuwsstation zoveel klachten gekregen, dat men het nodig achtte om haar nog tijdens de uitzending mee te helpen aankleden. Ok, haar kleedje was misschien niet ideaal om de lage temperaturen mee aan te kondigen, maar toch.
We hebben hier effectief al enkele keren verbaasd gestaan over de preutsheid hier. Kinderen in kindergarden (derde kleuterklas, rest is preschool), mogen bijvoorbeeld niet geholpen worden tijdens hun toiletbezoek. Indien zij een accidentje hebben, worden ze naar de verpleegster gestuurd. Als leerkracht mag je dus geen poep afvegen en geen broekjes verversen. Van mentaal gehandicapte kinderen wordt trouwens hetzelfde verwacht. Een Amerikaanse vriendin, die jaren in die sector gewerkt heeft, vertelde me dat ze toch altijd hielp bij tieners die hun billen niet konden afvegen. Handschoentjes aan en vegen maar. Ze vond het een onmenselijke regel en zette eigenlijk heel wat op het spel voor het goed van haar 'kinderen'. (Die atypische mentaliteit maakt dat zij waarschijnlijk zulk een toffe vriendin is.)
Ook op school heersen er strenge regels wat de kledij betreft. Rokjes mogen, maar alleen onder de knie en liefst nog met een shortje onder. Moest je toevallig toch iets meer tonen, bij het rechtkomen van op de grond bv., dan beschermt dat shortje je onzedigheid. Serieus, de dochter heeft dat als tip gekregen van een leerkracht! Had ik trouwens al verteld dat de artsen hier nooit rechtstreeks op je borst of rug je longen beluisteren? Zouden de stethoscopen hier dan zoveel beter zijn? Neen, maar serieus, die schaamte die ze zo bij je opwekken, heeft wel als gevolg dat je amper nog over een intiem probleem durft te praten met je dokter. Je wil die mens dat toch niet aandoen dat hij op een plaats moet gaan kijken die normaal bedekt moet blijven!
Nog enkele voorbeelden: vorige week moest ik een briefje tekenen van de school waarmee ik formeel de toestemming gaf dat een leerkracht mijn kind zou mogen insmeren met zonnecrème, in het geval ze niet zou ingesmeerd zijn voor de uitstap naar het zwembad. En de zoon mocht geen wit t-shirt aandoen voor field-day want ze zouden met water spelen en witte t-shirts laten dan te veel zien. Eerste tot vijfde leerjaar, beste mensen!
En het rare van de hele zaak is dat het zwembad dan wel maar twee gedeelde omkleedkamers heeft, eentje voor de jongens en eentje voor de meisjes. Al die meisjes waren gisteren helemaal van hun melk want ze moesten zich in het bijzijn van hun vriendinnen uitkleden! En blijkbaar was toevallig een van de Zuid-Afrikaanse vriendinnen daar en 'weet je, mama, die kleedde zich gewoon uit, zonder zich te proberen te bedekken met een handdoek'! Tja, dat krijg je dan he.
Oh ja, enne die biepgeluiden die ze soms gebruiken om 'lelijke woorden' te verdoezelen, dat wordt dus echt gedaan he. Dat doen ze zelfs tijdens het uitzenden van muziek op de radio. Dus 'shaking that BIEP' en 'you're BIEP-ing perfect to me' horen wij hier dagelijks. Cultuurverschillen blijven toch verbazen, zelfs na 10 maanden!
vrijdag 13 mei 2016
Graduation
Het academiejaar is officieel ten einde! Het loopt hier al enkele dagen vol met studenten in toga en een 'potske' op. Omdat de Boliviaanse vriendin afstudeerde als master in de Voedingswetenschappen, vond ik het een leuk idee om eens een graduation commencement bij te wonen.
Het hele gebeuren vond plaats in de basketbal arena van Virginia Tech. Voor we binnen mochten, werden alle (hand)tassen gecontroleerd op wapens. De Virgina Tech politie (ja, ze hebben eigen politie) was ook duidelijk aanwezig. Eens binnen kon je chips, popcorn, pizza en drankjes kopen (???). Het basketveld stond vol met stoelen voor de afgestudeerden en de nieuwe doctors. De familieleden en vrienden zaten in de tribune. Het was de moeite om ze, mooi op een rij, te zien binnenkomen. Allemaal hadden ze een zwarte toga aan met een oranje lint op de rug en sommigen droegen een sjaal. Die sjaal had een specifieke betekenis. Zo betekende de kleurrijke sjaal van de vriendin 'Latino Heritage', een ode aan de Latino studenten. De zwarte studenten (mag ik zo eigenlijk niet noemen) droegen een groene sjaal. De Aziaten hadden nog een andere kleur en er waren er nog met een sjaal gemaakt uit bladeren, maar ik zou niet weten wat die betekende. Iedereen droeg dus ook de typische zwarte hoed met flos. Sommigen hadden bovenop een boodschap geschreven. Bij iemand stond er 'for U dad', bij iemand anders 'Thank you family'. Een aantal studentes had de hoed versierd met glitters en strikjes. Een van de zwarte studentes viel wel op met haar sjaal en glitterhoed! Ze maakte dan ook nog een typisch 'laat alles maar schudden'-dansje op het podium!
Want, inderdaad, na enkele speeches werden alle studenten om de beurt naar het podium geroepen. De doctoraatstudenten werden begeleid door hun promotor. Die moest op een platform gaan staan en een sjaal over de schouders van de student leggen (met de 'flappen' naar achter). Dit symboliseerde dat de afgestudeerde niet langer meer werd gezien als een student maar als een collega. Het was een hele vertoning! Soms was de student nog te groot en moest hij/zij door de knieën. Soms werd de sjaal precies wel heel strak aangetrokken (...) en zag je de student de sjaal van de keel naar voor trekken. Dan werd de hoed weer eens weggemaaid en een professor viel bijna van zijn platform. De proffen hadden ook allemaal een toga aan, een sjaal om in de kleuren van hun faculteit en een soort baret op. Na de doctors was het dan beurt aan de graduates. Na bijna drie uur werd eindelijk de vriendin naar voor geroepen. Hehe!
 |
| Vooraan op foto zitten de nieuwe doctors en hun proffen (kleurrijke sjaal of toga) achteraan zitten de graduates met hun oranje lint op de rug |
Voor de minderheden heeft de universiteit trouwens ook nog aparte ceremonies: eentje voor Latinos, voor zwarten, voor Aziaten. Voor mij voelde dat aan als helemaal verkeerd. Toen ik er met de vriendin over sprak, legde ze uit dat dat zo niet wordt begrepen. De meeste minderheden hebben enorm hard moeten werken om daar te staan. Vaak zijn ze de eerste generatie die mocht/kon gaan studeren. Hun ouders hebben daar vaak heel wat voor moeten opgegeven en zij hebben meestal nog tal van studentenjobs gecombineerd met het studeren. Die speciale ceremonie erkent die extra moeite die de minderheden hebben moeten doen om te staan waar ze nu staan en zij zijn daar, terecht, fier op. Er studeerden blijkbaar maar zes Latinos af als graduates (Master) dit jaar. Voor de undergraduates (Bachelor) lag dit aantal rond de 30. Het was wel opvallend dat maar een kwart van de doctors een Amerikaans klinkende naam had. Ook de meeste proffen hadden een buitenlandse naam. Wat zou een van de presidentskandidaten daarover denken?
Vandaag is het de beurt aan de echtgenoot om de toga aan te trekken. Hij moet lijnrechter spelen. 't Is te zeggen: zorgen dat de studenten rij per rij naar voor gaan en er geen file ontstaat. De undergraduates zijn met vier keer zoveel als de graduates dus dat gaat daar verschrikkelijk lang duren. Het is hier ook nog warm en dan met een kostuum, toga en hoed op... Hopelijk valt hij niet flauw want ik weet niet of zijn studenten staan te springen om hem te redden...
 |
| zonder woorden |
dinsdag 10 mei 2016
Over-eten
Een tijdje geleden hadden we twee studenten uit Belgie op bezoek. De echtgenoot had een deal met hen gesloten. Ze mochten hier twee weken logeren, op voorwaarde dat ze Belgisch bier meebrachten (voor een kaas- en bieravond met het departement) en ze twee maal zouden babysitten! Eindelijk nog eens een date night! Dat was van in oktober geleden en toen hadden we nog het hoofd van het departement mee, dus eigenlijk telde dat niet mee. Maar nu dus een twee hele avonden met z'n twee op pad! De eerste keer boekten we het 'beste' restaurant uit het dorp. Het was echt lekker, maar niet gezellig. De tweede keer het tweede beste, waar het heel gezellig en ook wel lekker was. En op beide avonden waren we twee uur later al terug thuis. Nog voor de kinderen sliepen!! Er heerst hier echt geen eetcultuur he. Je hoofdschotel volgt dadelijk op je voorgerecht en nog voor je je dessert binnen hebt, ligt de rekening al voor je klaar. Lekker eten, en je tijd mogen nemen om te eten, dat missen we hier wel. Toen we onlangs gingen eten met onze boekclub, werden we gewoon buiten gekeken. De ober werd echt grof en iemand begon de stoelen al op de tafels te zetten. Het was nog geen 10 uur...
Wat we hier ook missen, is een echte bakker. Er is hier een Our daily bread, maar het brood zit in plastieken zakken en de croissants zijn niet lekker. Eenmaal per week, op vrijdag, levert een echte bakker uit Roanoke echte croissants en lekker brood in de lokale wijnshop. De bakker heeft een opleiding gekregen in Duitsland en weet dus iets over brood bakken. Alleen zijn stokbrood is niet lekker. Dat wordt gebakken met zuurdesem deeg. Voor lekker stokbrood moet je naar de 'diepvriesafdeling' van Gourmet Pantry. Dat is een dure kookwinkel waar je ook enkele voedingsmiddelen kan vinden. Eens ontdooid, proeft hun stokbrood echt naar stokbrood. In de lokale Kroger kan je een (1) heel lekker brood vinden (met rozijnen en pecannoten) en een ok brood. En dat is het dan. Leve het aanbod uit Belgie! Leve de lekkere tijgerpistoletjes uit Kessel-Lo!
Op die negen maanden die we hier al zijn, hebben we nog maar twee keer een fastfood restaurant bezocht (2 x Waffle House). Onlangs hadden we het er nog over dat we eigenlijk af en toe eens een andere typische 'fastfooder' moeten aandoen (Taco Bell, McDonalds, KFC, Wendy's, Hardee's ...) want voor we het weten zijn we weer terug in Belgie en hebben de kinderen die portie Amerikaanse cultuur gemist... Niet dat dat een ramp zou zijn, maar het hoort er toch wel bij. Pizza's hebben we hier wel al gegeten, maar die zijn enorm vettig en dus ook niet zo lekker.
De schoolkeuken ziet er vrij ok uit. Naar het schijnt smaakt het naar niet veel, maar men probeert toch groenten en fruit te geven bij elke maaltijd. Vaak is het mais, of bruine bonen, maar het zijn toch groenten. De kinderen eten niet warm op school. De zoon eet amper zijn ene meegebrachte boterham op. Hij is vies van het eten dat de anderen eten en vindt dat men veel spuwt (op zijn boterham). De dochter ruilt haar meegebrachte boterhammen en snacks met vriendinnen. Op pizza-dag eet ze dus af en toe een stukje pizza. En omdat het hier vrij normaal is om 's middags chips te eten bij de boterham, krijgt ze af een toe eens een chipske te pakken. Al bij al zijn er vrij weinig kinderen obees. Virginia tech houdt de voedingswaarde van de schoollunches nauwlettend in het oog. Onderzoek had al uitgewezen dat het voor de meeste kinderen veel gezonder is om de schoollunch te eten dan de eigen meegebrachte lunch (chips!) op te eten.
En zo hebben we naast de familie en vrienden ook altijd het eten om naar uit te kijken bij onze overtocht naar Belgie. Nog maar 15 schooldagen, zei de dochter me deze ochtend. Nog maar drie weken, dacht ik bij mezelf.
woensdag 4 mei 2016
Faits divers
Het normale schoolleven ligt weer even stil. Reden: de SOLs. SOL staat voor Standards Of Learning. Het gaat over online tests van wiskunde, Engels, geschiedenis en/of wetenschap, die ieder kind, vanaf de derde graad, moet afleggen. Alle kinderen, uit alle scholen in de hele staat Virginia, krijgen vragen uit dezelfde databank. De bedoeling is om na te gaan of de leerlingen voldoende kennis hebben om naar de volgende graad over te gaan en te bepalen of sommige scholen meer ondersteuning moeten krijgen. Nobele doelen. Omdat, naar verluidt, leerkrachten extra betaald worden voor het aantal leerlingen dat slaagt op die testen, worden de leerlingen gedrild in het oplossen van SOL-vragen. Het al SOL wat de klok slaat de voorbije weken. De prestaties van de leerlingen op die SOLs worden ook gebruikt om de score en rangorde van scholen te bepalen. Hoe hoger, hoe beter natuurlijk. Alle hens aan dek dus!! We kregen al brieven mee met daarin belangrijke instructies voor de ouders: zorg ervoor dat je kind uitgerust is, zorg ervoor dat je kind ontbijt, zeg tegen je kind dat het zijn/haar best moet doen, ... Er worden bijlessen wiskunde geprogrammeerd voor zij die het nodig achten en er worden oefentesten afgelegd. Zowel de zoon als de dochter moeten in hun eerste jaar alleen de SOL voor wiskunde afleggen. In je eerste jaar in de VS ben je voor de andere vakken vrijgesteld. Ah ja, stel je maar eens voor dat je het gemiddelde naar beneden zou trekken! (Of ben ik nu te cynisch?)
Over gemiddelden gesproken... Stel dat het gemiddelde voor een paper op 85% ligt. Slechts een persoon is gebuisd, 20% behaalde tussen de 70 en 80 (vooral 79) en 18% heeft in de 90. Dan is dat toch zo slecht nog niet, toch? Oh jawel! De studenten zijn hier zo gewoon om altijd A's (90 en meer) te halen, dat de echtgenoot bijna een revolte heeft veroorzaakt met die punten. Men gaat ervan uit dat, wanneer je de instructies volgt, 100% moet krijgen. En laten de instructies nu vrij vaag geweest zijn: lees het boek 'What money can't buy', bespreek uit ieder hoofdstuk een moreel probleem en geef je eigen opinie erover in 200 tot 300 woorden per hoofdstuk. Er stond niet bij dat je paper in correct Engels moest zijn. Er stond niet bij dat je geen 200 woorden mocht vol zeveren over je eigen leven. Er stond niet in dat je werk gestructureerd moest zijn en dat originaliteit werd geapprecieerd. En laten nu net de punten bekend gemaakt zijn vlak voor de evaluatie van de professor in kwestie... Voel je het al komen? Gelukkig zijn er verzachtende omstandigheden: eerste jaar in VS, eerste jaar vak gegeven. Je kan maar beter met een slechte evaluatie starten en die stelselmatig verbeteren, dan wanneer het de andere richting opgaat. Meer details over twee weken...
Nu eens iets anders. Ik heb een belachelijk uitgebouwd vogelvoederhoekje op ons terras. Vogeltjes kunnen bij ons terecht voor nectar, zangvogelzaad, zaad voor wilde vogels, zaadjes met fruit (in vierkant geperst), zaadjes met nootjes (idem vierkant), meelwormen, fruit en water. Omdat we geen bomen in onze tuin hebben en de helling moeten vrijhouden voor winterse slee-avonturen, kwamen er geen vogeltjes op bezoek. En we misten onze mussen uit Kessel-Lo en de vogels vanuit de kindertijd. Dus voila, een heel voedersysteem. En nu krijgen we dagelijks bezoek van drie kolibri's (die ondertussen al groener geworden zijn, voor zij die Facebook volgen...), vier gele Amerikaanse goudvinken, vier rode huisvinken (ordinaire naam voor zo'n mooi beestje), een mockingbird, een zangmus (serieus, die zingt keimooi en heeft spikkeltjes op zijn buik), een chipping mus (die maakt een krekelgeluid), gewone mussen en dan de plain titmouse (die heeft een kuifje) en de white-breasted nuthatch (ja, ik heb een boek gekocht om vogels te herkennen). Die twee laatsten kunnen moeilijk op een stokje zitten, dus heb ik een mandje onder het voederhuisje. Het ziet er niet uit, maar we hebben de mooiste vogeltjes op ons terras en ik word er altijd happy van.
zondag 24 april 2016
Moe maar voldaan
Vandaag, 10 jaar geleden, werd ons gezinnetje compleet gemaakt door de komst van de zoon. Ik herinner me nog goed hoe spannend de geboorte was. We wisten dat hij met een open lipje zou geboren worden, maar niet hoe erg het zou zijn. Ergens vreesde ik dat ik hem misschien niet mooi zou vinden. Maar dat bleek een vrees voor niets. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag, wist ik het: van dit ventje zou ik altijd blijven houden!
En vandaag is dit ventje dus 10 jaar oud! En vandaag waren we 'on a mission'. Negen jongens uit zijn klas waren uitgenodigd op zijn special agent/spy verjaardagsfeest. Dagen ben ik bezig geweest om alles in elkaar te steken. Ik werd zo goed in het rondsnuffelen dat een van de buren, of werkmannen van een nieuwbouw in de buurt, op een gegeven moment de politie heeft gebeld. Als dat geen compliment is! Toen de politiewagen langzaam voorbij reed, heb ik onschuldig gezwaaid. Wie verdenkt er nu een 'brave' huisvrouw van 'stoute' dingen?
De 10 feestvarkens moesten eerst, via allerlei tests, bewijzen dat ze over de competentie, het intellect en de moed beschikten die special agents van de FBI nodig hebben. We hebben ze laten bewijsmateriaal opeten (eetbaar papier, maar niet iedereen was er gerust in), een parcours doorkruipen zonder de lasers te raken (in blacklight met witte draden, vrij spectaculair), stemmen herkennen met een stemvervormer etc. Daarna moesten ze in twee groepen op zoek naar de juwelen van koningin Mathilde. Het werd een tocht waarbij ze verschillende aanwijzingen moesten decoderen. Onze ervaring tijdens de Escape Game en in het Spy Museum kwam goed van pas!
Tijdens een van mijn speurtochten in de buurt, had ik een totempaal en een superboomhut ontdekt in het bos achter ons. Omdat we daar nog nooit geweest waren, was die hut een echte verrassing voor de zoon. De juwelen hingen uiteindelijk in een klein handtasje aan de totempaal en in de boomhut had de koningin drank en donuts (of course!) klaargezet voor haar helpers. Terug thuis stond nog een echte Amerikaanse cake klaar. Zo'n ding in de meest afschuwelijke kleuren, waarvan ik dacht dat ik zoiets nooit zou kopen... Ach ja, je wordt maar een keer 10 zeker he. En daarna hebben de mannen zich nog rot geamuseerd met waterpistolen en -ballonnen, terwijl de ouders nog een Belgisch biertje of wijntje dronken. Zoals vroeger dus, maar nog net niet hetzelfde als met de Boven-lo-ouders...
De laatste gast is trouwens pas om kwart voor 9 naar huis gegaan (het feestje was van 2 tot 5). En raad eens wie dat was???? Tadada: de rus die het de zoon in het begin van het jaar zo moeilijk heeft gemaakt!! Ongelooflijk he! Ik denk dat de zoon nu punten gescoord heeft bij al zijn mannelijke klasgenoten. En dat was mijn bedoeling. Ik wou hem een superfeest geven zodat hij nog meer geïntegreerd zou geraken en ik denk dat het gelukt is! Mission accomplished!
En nu de dochter nog. Zij blijft nog altijd een beetje op de sukkel. Ze heeft wel een groep meisjes waar ze mee optrekt, maar ze noemt het nog altijd geen echte vriendinnen. Ze vindt het nog steeds erg dat we verhuisd zijn, maar ze heeft ermee leren leven, zegt ze. Het zal voor een deel de leeftijd wel zijn, maar toch. Ik vind het zo jammer. Moesten we bij haar nu ook eens iets in beweging kunnen brengen he. Een verschil maken zodat de contacten vlotter verlopen... Misschien moeten we een 'end-of-schoolyear-party organiseren', volgende maand? Ik ga er nog eens over slapen.
En vandaag is dit ventje dus 10 jaar oud! En vandaag waren we 'on a mission'. Negen jongens uit zijn klas waren uitgenodigd op zijn special agent/spy verjaardagsfeest. Dagen ben ik bezig geweest om alles in elkaar te steken. Ik werd zo goed in het rondsnuffelen dat een van de buren, of werkmannen van een nieuwbouw in de buurt, op een gegeven moment de politie heeft gebeld. Als dat geen compliment is! Toen de politiewagen langzaam voorbij reed, heb ik onschuldig gezwaaid. Wie verdenkt er nu een 'brave' huisvrouw van 'stoute' dingen?
De 10 feestvarkens moesten eerst, via allerlei tests, bewijzen dat ze over de competentie, het intellect en de moed beschikten die special agents van de FBI nodig hebben. We hebben ze laten bewijsmateriaal opeten (eetbaar papier, maar niet iedereen was er gerust in), een parcours doorkruipen zonder de lasers te raken (in blacklight met witte draden, vrij spectaculair), stemmen herkennen met een stemvervormer etc. Daarna moesten ze in twee groepen op zoek naar de juwelen van koningin Mathilde. Het werd een tocht waarbij ze verschillende aanwijzingen moesten decoderen. Onze ervaring tijdens de Escape Game en in het Spy Museum kwam goed van pas!
Tijdens een van mijn speurtochten in de buurt, had ik een totempaal en een superboomhut ontdekt in het bos achter ons. Omdat we daar nog nooit geweest waren, was die hut een echte verrassing voor de zoon. De juwelen hingen uiteindelijk in een klein handtasje aan de totempaal en in de boomhut had de koningin drank en donuts (of course!) klaargezet voor haar helpers. Terug thuis stond nog een echte Amerikaanse cake klaar. Zo'n ding in de meest afschuwelijke kleuren, waarvan ik dacht dat ik zoiets nooit zou kopen... Ach ja, je wordt maar een keer 10 zeker he. En daarna hebben de mannen zich nog rot geamuseerd met waterpistolen en -ballonnen, terwijl de ouders nog een Belgisch biertje of wijntje dronken. Zoals vroeger dus, maar nog net niet hetzelfde als met de Boven-lo-ouders...
De laatste gast is trouwens pas om kwart voor 9 naar huis gegaan (het feestje was van 2 tot 5). En raad eens wie dat was???? Tadada: de rus die het de zoon in het begin van het jaar zo moeilijk heeft gemaakt!! Ongelooflijk he! Ik denk dat de zoon nu punten gescoord heeft bij al zijn mannelijke klasgenoten. En dat was mijn bedoeling. Ik wou hem een superfeest geven zodat hij nog meer geïntegreerd zou geraken en ik denk dat het gelukt is! Mission accomplished!
En nu de dochter nog. Zij blijft nog altijd een beetje op de sukkel. Ze heeft wel een groep meisjes waar ze mee optrekt, maar ze noemt het nog altijd geen echte vriendinnen. Ze vindt het nog steeds erg dat we verhuisd zijn, maar ze heeft ermee leren leven, zegt ze. Het zal voor een deel de leeftijd wel zijn, maar toch. Ik vind het zo jammer. Moesten we bij haar nu ook eens iets in beweging kunnen brengen he. Een verschil maken zodat de contacten vlotter verlopen... Misschien moeten we een 'end-of-schoolyear-party organiseren', volgende maand? Ik ga er nog eens over slapen.
zaterdag 16 april 2016
Bokrijk op zijn Amerikaans
Onlangs diende ik mijn kandidatuur in als chaperonne, voor de tweedaagse uitstap van de zoon naar Jamestown en Williamsburg. Ik had een klein beetje vals gespeeld in het begin van het schooljaar. Toen had ik de juf uitgelegd dat de zoon niet mee zou gaan als ik er niet bij mocht zijn... De boodschap was blijkbaar overgekomen want ik was uitgekozen! Ik mocht een van de 16 ouders zijn die de verantwoordelijkheid zou krijgen over twee of drie kinderen, waaronder de eigen zoon. I could do that!
Dit is toch heel anders dan in Belgie he. Daar gaan een paar leerkrachten op pad met twee grote klassen. Hier gaan drie leerkrachten, de directrice en 16 ouders op pad met vijftig 10-jarigen. Iedere ouder werd ingepeperd dat hij/zij de kinderen nooit uit het oog mocht verliezen. Je slaapt zelfs op dezelfde kamer. Je mocht tijdens de maaltijden wel aan een andere tafel gaan zitten, maar niet te ver. Je wil niet voorhebben dat een van je kinderen verloren loopt of onder een auto terecht komt. Je wil er ook voor zorgen dat je kinderen groenten eten bij de maaltijd en maar een enkel dessert nemen. Je wil er voor zorgen dat ze voor dat dessert geen gebruik maken van de chocoladefontein, want mensen die naar Golden Corral gaan, die niezen daar in. Je zorgt ervoor dat ze geen cafeïne-dranken drinken en dat ze allemaal voor het eten hun handen wassen. Je zorgt ervoor dat ze met hun 20 dollar geen wapens kopen of alles opkopen aan snoep. Je krijgt een persoonlijke eerste-hulp-kit mee maar je geeft geen medicatie. Je zorgt ervoor dat je om 5:30 aan de schoolpoort staat en checkt of je kinderen kleren aanhebben (geen pyjama), hun lunch in hun rugzak hebben zitten en je vervult de taken die op je papier staan (snacks halen, kinderen afroepen, koffers inladen, ...).
Na de tweede voorbereidende vergadering (lezing) was ik er precies niet meer gerust in. Wat als er toch ene stiekem een tweede dessert neemt of zijn vinger in die chocoladefontein zou steken? Hoe kan ik die gastjes op het toilet in het oog houden als ik zelf naar de damestoiletten moet? Zou het eten in de Golden Corral echt zo slecht zijn als ze zeggen? Stel je voor dat er 's nachts ene ziek wordt en zijn hele bed vuil maakt. Hopelijk spaart hij dan zijn bedgenoot...
 |
| De klas van de zoon, met mijn drie kornuiten links |
 |
| Daar waar de vlag staat, staat een gids/acteur je te woord. Het vuur links is voor de straf met pek met veren (hangen aan paal), een straf voor theedrinkers... |
Samengevat was het een superfijne uitstap! En vandaag zat er een bedankingskaartje van de juf in de brievenbus. Hoe fijn is dat!!! Onze garagist doet dat ook, na een onderhoud of kleine herstelling, een bedankingskaartje sturen. En van het departement van de ingenieurs, via hetwelke we lakens gekocht hadden om te doneren aan een Afrikaans ziekenhuis, kregen we zelfs twee bedankingskaartjes: eentje van mijn medestudent Spaans, die mij erover aansprak, en eentje van de voorzitter van het departement. Dat zou in België ook meer mogen gebeuren. Een simpele 'dank u wel'.
Dank u wel voor het lezen van mijn blogje!
Abonneren op:
Posts (Atom)