En toen was het plots zover. Na een heel erg korte nacht klommen we met 4 personen, 4 koffers van 23 kg, 4 computertassen (3 computers en een zak vol medicatie) en 4 x handbagage in het busje richting luchthaven. Zo groot als onze bagage was, zo klein was ons hartje... Waar waren we toch aan begonnen?
Een eerste spannend moment was bij de Belgische security. Onze antibiotica, 16 flesjes van 100 ml, had in afgesloten zakken van 1 liter moeten zitten en was dan, qua toegelaten hoeveelheid, nog te veel geweest. Gelukkig had de security man een goed hart en mochten we, na een reprimande, verder. Na een vlucht van 8u50, die super meegevallen was met die personlijke tv's, was er een tweede moment suprême: de Amerikaanse douane! Visum of niet, als de man achter de balie (en 't zijn allemaal mannen) je niet binnen laat, dan mag je het vergeten. Het eerste contact begon al slecht. De echtgenoot wees iets aan op zijn paspoort, dat al achter de balie lag, en hop: 'Could you please stand back sir! I wouldn't do that again sir!'. Oeps... foutje! Daarna leunde hij op de balie - we hadden al bijna een uur staan aanschuiven in de rij en de vermoeidheid begon door te wegen - en daar klonk weer streng: 'Could you please not lean on the counter sir!'. Oeps, alle rijen in het gelid! Na de vingerafdrukkencheck en obligate foto mochten we eindelijk verder. Yes: we're in!
Het derde spannende moment was bij het herchecken van de handbagage. Een supervriendelijke man aanhoorde ons verhaal i.v.m. de medicatie, deed iets met spatels (zou hij die in enkele flessen gestopt hebben?) en we mochten door. Yes!
Na meer dan 22u, het was al 4u30 Belgische tijd, lagen we eindelijk, in een smoezelig motelletje, in bed. Genoeg voor één dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten