Doktersscript

Wanneer je in België een afspraak maakt met de dokter, dan verloopt alles volgens een gekend script. Je weet wat je te wachten staat en hoe je je hoort te gedragen. Wanneer je in een ander land woont, dan ga je voort op dat gekende script, maar loopt alles toch net weer even anders.

Onze ziekteverzekering betaalt voor iedereen een jaarlijks doktersconsult waarbij je je volledig laat nakijken. Voor volwassenen betekent dat inclusief een bloedname, wat normaal gezien een dure grap is. Iedereen doet hier die jaarlijkse physical checkup dus dan ga je maar mee in die gewoonte.

Ik bel voor het maken van een afspraak. Hoe goed ik ook mijn best doe aan de telefoon om klaar en duidelijk Engels te praten, blijven telefoongesprekken moeilijkheden geven. De dame aan de andere kant van de lijn vraagt met welke dokter uit de familiekliniek ik een afspraak wens. Ik zeg: 'dr. Mertes'. Antwoord: 'I'm sorry, there is no doktor Mertes here'. Ik, helemaal in de war: 'Maar ik had vorig jaar een afspraak met dr. Mertes'. Zij weer: 'There is no doktor Mertes here'. Ik ondertussen de iPad geopend en gezocht naar de pagina waarop alle dokters opgelijst zijn... 'See, here is he is, dr. Christopher Mertes'. Zij: 'Oh, dr. 'Meurtes'...'. Ja, pardon my accent!  

Dan gilt ze in mijn oor: 'Pijp or no pijp'. Ik: 'Excuse me?' 'Pijp or no pijp?' Ik ondertussen koortsachtig nadenkende over wat ze zou kunnen bedoelen en dan maar het zekere voor het onzekere nemende: 'No pijp'. Nadat de afspraak vastlag, heb ik maar even gegoogeld naar wat ze kon bedoeld hebben en mijn vaag vermoeden werd bevestigd: uitstrijkje/pap ('pijp' op z'n Zuiders) of geen uitstrijkje/no pap. Ja wadde!

Helemaal nuchter verschijn ik om 9 uur op de doktersafspraak. De 'eerste ronde' is altijd aan de verpleegster. Zij komt je halen en dan word je op de gang gewogen en gemeten. Je krijgt dan een kamertje waar ze je bloeddruk en temperatuur meet en waar je wacht op de dokter, die van kamer naar kamer gaat. Na een gesprek met de dokter bleek dat ik toch maar beter voor die 'pijp' zou gaan. Alle hop, operatiejasje aan en wachten maar. En dan bleek alles effectief zo te verlopen zoals je ziet in de film: geen bloot laten zien en alles bedekken met een handdoek. Eerst de ene arm uit dat operatiejasje en snel een handdoek boven op de borst en dan voelen onder de handdoek. Dan arm terug in de jas en andere arm eruit en weer snel het handdoekje er over. Idem dito voor onderaan. Maar ondertussen staan ze daar wel met zijn twee onder die handdoek te kijken: de verpleegster met een 'zilver' plateautje met allerlei instrumenten en de dokter om dat uitstrijkje te nemen. Moest ik meer op mijn gemak geweest zijn, ik had er eens goed mee gelachen.

Na de 'pijp' laten ze me achter, kleed ik me aan en wacht ik op de bloedname. Tien minuten gaan voorbij, vijftien minuten, en na 20 minuten steek ik mijn hoofd uit dat kamertje om te horen of ze mij misschien vergeten zijn. Oh neen, natuurlijk niet, voor een bloedname moet je naar het lab, wist ik dat niet? Euh, neen dus. Alle hop, ik dus op zoek naar het lab waar dan een andere verpleegster mijn bloed heeft getrokken. Om 11 uur kon ik dan EINDELIJK mijn eerste kop koffie en mijn ontbijt nemen. Dan ga je eens op controle bij de dokter...

Boy Scouts

Laat ik eerst starten met te zeggen dat wij niet zo into jeugdbewegingen zijn. Ikzelf ging, als 10-jarige, enkele maanden (weken?) naar de Roodkapjes, de lokale jeugdbeweging die vergaderde in mijn lagere school. Ik ging zelfs mee op weekend. Het enige dat ik me daarover nog herinner is dat het zeer koud was. Dat was mijn laatste ervaring met een jeugdbeweging. De echtgenoot is nooit een fan geweest van grote groepen, dus geen haar op zijn hoofd (en vroeger had hij er veel) dat er ooit aan dacht om lid te worden van een jeugdbeweging. De dochter vond het vlechten van de haren van haar vriendinnen het leukste aan haar eerste en enige Chiro-ervaring... 

De zoon, daarentegen, is veel avontuurlijker en heeft veel sociale contacten nodig om zich goed te voelen. Alle huidige vrienden van de zoon zitten in de Boy Scouts. Omdat dit jaar de voetbaltraining niet overlapt met de bijeenkomsten van de scouts, kon hij eindelijk, met zeer veel goesting, starten in een jeugdbeweging. 

De scouts hier lijken mij totaal verschillend van de scouts in België. Ten eerste zijn de leiders allemaal volwassen mannen. Er zijn ook jongens uit het middelbaar, maar die functioneren onder die volwassenen. Dus, als je in de zaal toekomt, zie je eigenlijk vooral 'oudere' mannen in korte broek. De bijeenkomsten zijn op maandagavond, van half 8 tot half 9. Dat is kort en laat. Elke bijeenkomst start en eindigt met een ritueel. Twee grotere jongens dragen op commando een vlag van achter naar voor en iedereen zegt de scouts-eed en de scouts-wet. Je voelt je echt in een militaire school! 

Ik spreek ook (nog) geen scouts. Ik begrijp de mails niet helemaal en ik begrijp het doel niet van alle vergaderingen. Vorige week was er een uur extra bijeenkomst voor jongens die mee willen gaan op nucleaire ontdekking naar Tennessee. De zoon zag dit natuurlijk zitten. Het idee is om te gaan kamperen bij iemand in de tuin en dan een nucleair lab te gaan bezoeken. Iemand van de scoutsleiders geeft dan enkele weken vooraf aan de uitstap uitleg over nucleaire wetenschap. Interessant! Iedereen had het de hele tijd over de locatie 'Mariepatch' waar de jongens naartoe zullen gaan. Althans, dat was wat ik ervan begreep.

Gisteren was er vooraf aan de vergadering weer een bijeenkomst over 'Mariepatch'. Alle hop, wij een uur vroeger naar ginder. Nu bleek dat het de hele tijd gaat over 'merit badge'!!! Dus, het verdienen van een badge!!! 'Mariepatch' is helemaal geen locatie in Tennessee! De jongens volgen telkens andere lessen en moeten taken vervullen waarmee ze blijkbaar een badge kunnen verdienen... En gisteren had niets te maken met de 'merit badge' van het nucleaire. Daarvoor moet hij morgen een les gaan volgen... Je staat er dan bij en je kijkt ernaar.

En dan is er backpacking en kamperen. Er is een verschil. De zoon had zich ingeschreven om volgend weekend mee te gaan 'kamperen', van vrijdagavond tot zondagavond. Gisteren kwam een van de leiders naar me toe met twijfels of de zoon al wel klaar is om te gaan backpacken, want dat is toch weer iets anders dan kamperen... O dear!!! Dit weekend trekken ze erop uit met de rugzak, wandelen kilometers en slapen knal in het bos, tussen de slangen en de beren, op verschillende locaties in de bergen. De zoon heeft nog geen rugzak en geen hangmat die in een tent moet hangen (hij heeft ook nog geen tent maar die van zijn vriend is groot genoeg voor twee). Hij kan al die dingen wel lenen, maar de ervaring is vrij intens (puur natuur) en misschien wat te intens als eerste kampeerervaring. Ik had al mijn twijfels (maar ja een mens moet leren loslaten, niet waar?) en nu die bevestigd zijn, denk ik dat zijn eerste ervaring met slapen in de tent inderdaad best die ene wordt, daar in een tuin in Tennessee, waar dan ook, maar niet in 'Mariepatch'.

Het is echt een aparte wereld. Het zal wel allemaal duidelijker worden met de tijd, maar momenteel voel ik me als Alice in Wonderland tussen al die kaki groene mannen in korte broek. 

De voorbije zomer

We hebben een ongelooflijk drukke, maar fijne zomer achter de rug. We dachten er dit jaar eens goed van te profiteren omdat het laatste jaar van ons verblijfsvisum is ingegaan. Naast het 'gewone' bezoek aan Belgie, met een zijsprongetje naar Parijs en Andalusie, bezochten we ook nog Washington DC en New York. Dit deden we vergezeld door oma, tante en het Belgische vriendinnetje van de dochter. Begin augustus volgden we de echtgenoot ook nog mee naar San Francisco. We waren net op tijd voor het begin van het schooljaar terug. 

We hadden een druk programma met 'ons volkske uit Belgie'. We kwamen met z'n allen op 4 juli aan in Washington. Met heel veel moeite zijn we wakker gebleven tot het vuurwerk dat om 9:07 (...) startte op de National Mall. De volgende dag bezochten we de 'must see' locaties in Washington en reden dan met een zeer grote auto naar Blacksburg. Daar werden onze plannen wat in de war gestuurd omdat geen enkele van onze twee auto's nog reed. Mijn auto had een platte band die niet kon hersteld worden en die van de echtgenoot een platte batterij. Met een beetje gepuzzel en hulp van onze Zuid-Afrikaanse buurvrouw, konden we onze huurauto de volgende dag toch nog op tijd afzetten en zelfs nog een bezoekje brengen aan Build-a-Bear. Het was best wel spooky om met dat immens salon op wielen te rijden!!

Invasie van Belgen aan the White House

Altijd een topper: de Cascades!

Na drie dagen Blacksburg, met natuurlijk een wandeling naar de Cascades, vertrokken we richting New York. Eerst reden we met twee auto's drie uur naar het zuiden, om dan in Charlotte een vlucht naar het noorden te nemen. New York was intens. We verbleven in Chinatown en dat roken we al van verre. Hoewel iedere nacht het vuilnis werd opgehaald, bleven de stoepen vol vuilzakken liggen. Meng die geur dan met de geur van verse (?) vis en kruiden en dan weet je het wel... We zagen de stad met behulp van een hop-on-hop-off bus, bezochten het Natural History Museum en het 9/11 memorial, Times Square (met de Disney en M&M shop), deden een boottocht rond het vrijheidsbeeld, gingen shoppen bij Macy's en 'liepen' verloren onderweg naar de luchthaven. Dat was nog even spannend. Google had ons op het verkeerde spoor gezet. Letterlijk dan. De metrolijn waar we mee onderweg waren, bleek toch geen verbinding te hebben richting luchthaven. Natuurlijk ontdek je dat pas wanneer je net het water over bent richting Brooklyn... Dan maar een taxi proberen. Maar ja, we waren met vijf en er passen maar vier personen in een taxi... De Uberman wou ons niet meenemen. Twee taxi's was een optie maar ook een beetje spooky. Wie zet je in die tweede taxi? Twee dames die geen Engels spreken? Eventueel de dochter er ook bij? Uiteindelijk stopte een gewone taxichauffeur en propten we ons met vier op zijn achterbank. "No worries, we'll be on time! I know the way... By the way, there is my house! Can you see the bike of my son?" Euh? Waar? Wat? En ja, we waren effectief op tijd, de ene al wat misselijker dan de andere. De terugtocht met de metro verliep vlotter. In een rechte lijn, met een correcte overstap. Na een uur en half roken we onze buurt al. Als afsluiter van onze New York trip, namen we met z'n vier nog een Broadway show, een Madame Tussauds en een 'Ripley's belief it or not' mee. Een hele ervaring!

Het schizofrene Times Square

San Francisco was dan weer helemaal anders. De echtgenoot had twee en halve dagen om 37 personen te interviewen in een hotelkamer. Heel raar, maar dit is blijkbaar de gewoonte. De focus van dat congres ligt op jobinterviews. Zo kwam het dat de kinderen en ik, samen met de vriendin van een doctoraatsstudent die zelf werd geinterviewd, op pad gingen. We zagen de zeeleeuwen op Pier 39, bezochten het aquarium en een science museum. We reden opnieuw met een hop-on-hop-off door de verschillende buurten en in de gietende regen over de Golden Gate Bridge. Het fijnste was misschien wel de fietstocht vanuit het centrum, over de brug naar Sausalito. In plaats van de Golden Gate te zien in de gietende regen, zagen we haar nu - amper - in de mist. Maar in Sausalito, aan de overkant van de brug, was het zalig warm. Daar namen we de fiets mee op de ferry en reden terug naar de verhuurplaats. Verder hebben we kilometers gestapt en zeer lekker gegeten!

(foto's van San Francisco volgen nog...)

Oh ja, we kregen ook nog drie dagen bezoek van een vriendin uit Belgie. Dat was ook heel fijn! Uit pure nostalgie bezochten we de filmlocatie van Dirty Dancing en gingen natuurlijk opnieuw naar de Cascades. Samen met de kinderen lieten we ons ook even gaan in een pinball-museum. Grappig! 

 Mountain lake lodge. Baby, my sweet baby, ...

Ja, het was me een zomertje wel!! We zijn het nieuwe schooljaar met heel veel fijne herinneringen gestart. Benieuwd wat dit nieuwe jaar gaat brengen!

Afscheid nemen

Het is logisch dat je als expat regelmatig moet afscheid nemen. Iedere keer wanneer je op familie- en vriendenbezoek gaat, komt er weer dat moment om afscheid te nemen. Je geraakt er wel wat aan gewend. Het is meestal 'maar' afscheid nemen voor een half jaar en dan zie je elkaar terug. Ondertussen is er Skype, WhatsApp, Facebook, ... Keuze te over. 

Waar ik echter maar niet aan gewend lijk te geraken, is aan dat afscheid nemen hier. Vriendinnen verdwijnen voor kort of voor lang of voor altijd. Het grote nadeel van expat te zijn, is dat zo goed als je hele vriendenkring ook expat is. En dat blijkt nu eenmaal een vrij 'onstabiele' groep te zijn. Je woonst is waar je werk is en dat kan in een andere staat of een heel ander land zijn. Emigreren is waarschijnlijk ook een beetje als vreemdgaan (...), eens je geproefd hebt van 'den vreemde', ligt de drempel om het opnieuw te doen veel lager ...

De ene, zeer grappige vriendin zit voor een half jaar in Frankrijk. De andere, Spaans-Franse vriendin, zit een half jaar in Italie en dan een half jaar in Bolivie. En dan heb je de ongelooflijk fijne Zuid-Afrikaanse vriendin, wiens man zijn job in het begin van het jaar verloren is, wel, zij gaat terug naar Zuid-Afrika. Vandaag hadden we een afscheidsthee met ons kleine groepje, vlak voor het grote afscheidsfeest van morgen. Het was moeilijk. De andere Zuid-Afrikaanse vriendin en buurvrouw is een fotografe en zij had alle foto's van ons samen in een mooi fotoboek gegoten. Al die vrolijke genietfoto's van op Facebook bij elkaar. En dan komen natuurlijk de traantjes. We hebben op die twee jaar zoveel mooie herinneringen opgebouwd. Natuurlijk spreken we wel eens af in Zuid-Afrika, maar het is niet hetzelfde. Het was natuurlijk ook een fijne voormiddag. Zo fijn dat we hebben afgesproken om nog een afscheidsthee te organiseren. Ah ja, we moeten er nog eens goed van profiteren voor ze weg is!!

Dus ja, nu bij het begin van het nieuwe schooljaar zal ik ook weer opnieuw op zoek mogen gaan naar een nieuwe structuur en nieuwe activiteiten. Morgen komt alvast mijn bureautje en kan ik de speelkamer een beetje herinrichten in werk- en speelruimte. Ik begin eind deze maand aan een nieuwe cursus (projectmanagement) en vanaf het moment dat mijn nieuwe laptop in orde staat, kan ik beginnen ook zelf cursussen te maken. Het plan is om deze dan als vrijwilliger te gaan geven in de YMCA. En natuurlijk ga ik ook regelmatiger opnieuw bloggen. Het moet toch net als vroeger vroeger mogelijk zijn om wekelijks iets van mij te laten horen. Wacht maar tot ik aan mijn nieuwe bureautje zit in plaats van aan de keukentafel met de afwas achter mij en de stofvlokken voor mij ;).

Tweede zomers bezoek

We zijn ondertussen al bijna drie weken terug in Belgie. Het is echt tof om even terug te zijn. Eindelijk kunnen we familie en vrienden nog eens aanraken tijdens het begroeten. Skype is een ongelooflijk goed hulpmiddel om contacten te onderhouden, maar kan toch niet tippen aan die echte knuffel of dikke kus. Het maakt ons altijd heel vrolijk om mensen in 'real life' terug te zien. Dan beseffen we pas echt hoeveel geluk we hebben met zoveel fijne mensen in ons leven!

We zijn ondertussen ook al wat gewoon geraakt aan ons appartement. We hebben hier maar enkele weken gewoond voordat we naar de VS verhuisden, waardoor het lang geduurd heeft (tot nu eigenlijk) voor we het een beetje als 'van ons' konden beschouwen. Maar, het blijft nog steeds aanvoelen als iets tijdelijks en we - de kinderen en ikzelf - vervelen ons hier rot. Stom he. We hebben nochtans wel nood aan deze plaats, waar we even met vier kunnen uitrusten na een druk programma. Het doet immers goed om een paar nachten op rij op dezelfde plaats te zijn en niet de hele tijd uit een koffer te leven. Maar, we slapen hier niet goed en moeten er overdag op uit of we lopen de muren op.

We hebben dat niet in Amerika. We hebben daar een zekere routine opgebouwd, ook op vrije dagen. Anderzijds verloopt het leven er toch ook meer ongepland. Dat is voor mij een van de grotere aanpassingen in het naar hier komen. Hier verloopt alles veel gestructureerder en moet je al van lang op voorhand afspraken vastleggen. Hier heeft iedereen het druk. En wij dan ook, natuurlijk. Het ritme ligt veel hoger dan in Blacksburg. Dat is even aanpassen.

En verder valt het me op dat we veel vaker 'sorry' en 'dank u' zeggen dan de gemiddelde persoon die we hier tegenkomen. In Blacksburg zeg je sorry wanneer je iemand met je winkelkarretje passeert. Je zegt sorry wanneer je wat te veel in het midden van de stoep loopt. Je wacht flink in een rij je beurt af, zelfs in het vliegtuig. Niemand zal snel even van achteraan proberen voor te steken. En we starten ook veel gemakkelijker een conversatie. Ik herinner me de typische situatie van in een lift te staan met een aantal mensen en te constateren dat de enige die iedereen open begroet bij het binnenkomen de Amerikaan is. Wel, nu moet ik mij inhouden om niet iedereen te begroeten... Dus langzamerhand nemen we bepaalde gewoontes over. Het maakt je soms een beetje een vreemde in eigen land. En natuurlijk ben je ook nog steeds een vreemde in je gastland. Dit is waarschijnlijk wat er bedoeld wordt met nergens nog volledig thuis te zijn, eens je expat bent (geweest). Anderzijds, positief gedraaid, betekent het ook dat we overal onze draai wel zullen kunnen vinden. Het is niet erg om een beetje vreemd te zijn.

Zeg eens een abonnement op

Een dik half jaar geleden lieten we ons verleiden tot het nemen van een abonnement voor zes maanden op drie tijdschriften: Entertainment, Better Homes & Gardens en Time magazine, en dit alles maar voor 10 dollar. We kregen een referentienummer en een telefoonnummer om de abonnementen op te zeggen, vlak voor dat half jaar om is.

Zoals het een goede huismoeder betaamt, had ik dat telefoon- en referentienummer goed bewaard. Ik had zelf een herinnering in mijn agenda staan om die abonnementen te annuleren! Nog voor de tijd om was, besloten we om Entertainment, dat wekelijks in onze brievenbus belandde, op te zeggen. Echt een 'waste of paper'. Vol goede moed nam ik mijn telefoon en begon aan het hele proces...

Na een vriendelijke begroeting door de computer, werd mij een keuzemenu voorgeschoteld en koos ik, klaar en duidelijk, voor optie 'three'. De 'th'-klank kwam er misschien niet zo goed uit, maar die optie was wel duidelijk te onderscheiden van optie 'one' en optie 'two'. Tot zover het gemakkelijke gedeelte. Ik citeer/vertaal het volgende deel:

Computerdame: "Om uw abonnement op te zeggen, heb ik uw achternaam nodig. Kan u mij aub uw achternaam, zoals 'Jones', geven?"
Ik: "Dierckx"
Computerdame: "I'm sorry, I didn't quite get that. Kan u mij opnieuw uw achternaam, zoals 'Jones', geven?"
Ik: "Dierckx" (Zo mogelijk nog explicieter gearticuleerd)
Computerdame: "I'm sorry, I didn't quite get that. Let's try something else."
Ik, in gedachten: Yes, vraag aub mijn referentienummer!!!!
Computerdame: "Kan u mij uw achternaam spellen, zoals Jones: J - O - N - E - S?"
Ik, diep zuchtend: "D - I - E - R - C - K - X"
Computerdame: "I'm sorry, I didn't quite get that. Kan u mij opnieuw uw achternaam spellen, zoals Jones: J - O - N - E - S?"
Ik, dieper zuchtend en met de mondspieren nog meer uitrekkende: "D - I - E - R - C - K - X"
Computerdame: "I'm sorry, I didn't quite get that. Let's try something else."
Ik, in gedachten: referentienummer misschien????
Computerdame: "Kan u mij uw referentienummer geven? Dat nummer vindt u op het tijdschrift dat u wilt annuleren"
Ik: "X X X X X X X X X X X X X X" (een veertiencijferig nummer articulerend alsof ik er bij zou neervallen)
Computerdame: "You said: X X X X X X X X X X X X X, is that correct"?
Ik, zuchtend: "Yes"

Dan vraagt ze me welk abonnement ik wil opzeggen en ik mag opnieuw (!) zeggen over welk tijdschrift het gaat. Daarna zegt ze het volgende:

Computerdame: "Ok, ik heb nu uw abonnement geannuleerd".
Ik, in gedachten: OEF!!
Computerdame: "Ik bied u graag de mogelijkheid om Entertainment voor de volgende zes maanden te ontvangen voor 6 dollar". Zou u graag Entertainment willen ontvangen voor de volgende zes maanden voor 6 dollar?"
Ik: "No!"
Computerdame: "Ok. Ik bied u graag de mogelijkheid om Entertainment voor de volgende 12 maanden te ontvangen voor 6 dollar? Zou u graag Entertainment willen ontvangen voor de volgende 12 maanden voor 6 dollar?"
Ik: "NOOOOOOOOOO!"
Computerdame: "Is er nog iets anders dat ik voor u kan doen?"
Ik: "noooooooo"
Computerdame: "Ok, dan wens ik u nog een fijne dag"
Ik, neerploffend in de zetel: "Thank you SOOOOO very much!!!!"

Omdat ik er 'een beetje' tegen opzag om dit hele proces nog eens te doorlopen, was ik de abonnementen van de andere twee tijdschriften 'vergeten' op te zeggen. Maar toen zag ik op onze kredietkaartafrekening plots een bedrag van 69 dollar staan voor Time magazine. We lezen daar wel stukken uit, maar om daar nu zoveel voor te betalen... Dus ja, er zat dan toch niets anders op dan opnieuw mijn vriendin de computer te bellen...

We doorlopen opnieuw diezelfde litanie en dan biedt ze me plots een abonnement voor zes maanden op Time magazine aan voor 2 dollar! TWEE dollar!? Ok, dat heeft ze dan toch maar verkocht gekregen. Ik had misschien nog moeten wachten op dat jaarabonnement maar ik vond twee dollar al een behoorlijke deal. Daarvoor wil ik binnen zes maanden nog wel eens bellen... Oh ja, en drie dagen later was de 67 dollar die we 'te veel' betaald hadden, al teruggestort. Soms kan het dus wel vlot gaan....

Een update

Blijkbaar zijn er al weer drie weken voorbij. De tijd lijkt wel te vliegen... Zie hier een overzichtje van wat er allemaal gebeurd is:

Ten eerste hebben we een korte, maar zeer fijne spring break achter de rug. We vertrokken op donderdagochtend, zeer vroeg, met de auto naar Charlotte in North Carolina. Dat was een rit van een drietal uur. Daarna het vliegtuig op en om 2 uur 's middags waren we al in Orlando. Ons hotel lag vlak naast Universal Studios. Je kon er naartoe met de bus, via een wandelpad en met de boot. Universal Studios bestaat uit twee pretparken (Universal Studios Florida & Universal's Islands of Adventure) en een waterpark, maar dat was nog niet open. De pretparken zijn echt supertof en heel wat minder commercieel dan Disney. De attracties zijn meestal 3 of 4-D en best indrukwekkend. Zo vlogen we rond op Harry Potter's bezem, werden weggeslingerd door King Kong en elders door een of andere slechterik waarvan we dan gered werden door Spiderman. We schoten als Men in Black op aliens en redden Poseidon van een gewisse dood. De Simpsons maakten mij een beetje wagenziek en ik hoefde ook geen tweede keer meer door Gringott's bank te rijden. Alleen die rafting was er een beetje over. We kregen letterlijk emmers water over ons en waren nat tot op ons ondergoed. Die ride hebben we wel nog 7 keer gedaan (verspreid over 2 dagen) met een poncho. Maar zelfs met die poncho werd je nog stevig nat. Universal is echt een aanrader wanneer je grotere kinderen hebt of kinderen die niet snel bang zijn. Je investeert best wel in een fast-pass. Die staat je toe om bij alle attracties, behalve die twee van Harry Potter, aan te schuiven in een veel kortere rij. Maandagavond waren we moe maar voldaan terug thuis en dinsdagochtend, om 8:04, zat de dochter al weer achter de schoolbanken.  

Ten tweede is de zoon onlangs 11 geworden. Geïnspireerd door onze uitstap, hielden we vorig weekend een 'Men in Black' verjaardagsfeestje. Vijf jongens, alleen gekleed in het zwart, startten het feestje met laser shooting en bowling in het nabij gelegen Christiansburg. Het schieten werd daarna verder gezet in onze kelder met nerf guns en op de tablets. Vreemd hoe ze ieder met hun eigen tablet toch sociaal bezig zijn op Minecraft. Om middernacht waren ze eindelijk stil maar drie uur later werden we wakker door een nieuwe nerf gun schietpartij. Zondagochtend was het 25 graden en schoten ze verder met watergeweren (man, we lijken hier echt wel ingeburgerd...). De zoon heeft hier een fijn groepje vrienden bij elkaar verzameld. Ze maken veel plezier samen en zorgen ook voor elkaar. Fijn om zien!

Dit is de meest 'gelukte' foto die ik van die bende heb...

En tot slot zijn de laatste drie weken van het schooljaar ingegaan. Het is weer de tijd van de SOL's, de Standards of Learning. De scholen freaken weer. Weken lang worden de kinderen voorbereid op die tests. Ah ja, de rangorde van de scholen hangt af van de scores die de kinderen halen. Dit jaar hebben onze kids alle twee English en Math. De zoon heeft deze week ook nog Science. English is voor beide al achter de rug. Het was een soort begrijpend lezen waarbij ze 11 multiple choice vragen kregen voor ieder van de vier teksten. De dochter was het eerste klaar van haar klas. Of dat nu een goed teken is of niet, weten we nog niet. Ze vertelde dat ze op sommige vragen het minst bizarre antwoordalternatief had gekozen. Een strategie als geen ander, denk ik dan. Math en Science test kennis van alle voorbije jaren tot en met het huidige jaar. Tja, wat dat gaat geven voor de zoon, dat weet ik niet. Hij is pas eind vorig jaar Science gaan meevolgen. Daarvoor kreeg hij Engelse bijscholing tijdens dat lesuur. Die SOLs zijn trouwens maar de enige eindtesten die ze hebben. Vreemd vind ik dat allemaal. 

Voila, tot zover de update. Ah ja, nog een ding: onze belastingen zijn afgegeven aan de IRS. We hebben hen ook de kinderen 'getoond'. Hun paspoort en visum werd bekeken en het aangepaste aanvraagformulier voor hun Individual Tax Identification Number (ITIN) werd ingevuld. Na een uur vriendelijk antwoorden en wachten, zegt de IRS-dame doodleuk: "Er zijn drie uitkomsten: 1) de kinderen krijgen een ITIN-nummer en je krijgt een brief met dat nummer, 2) de kinderen hebben geen recht op een ITIN-nummer of 3) men heeft momenteel te weinig gegevens om het ITIN-nummer toe te kennen". Optie 3 is echt om te lachen want de IRS-dame overloopt zelf het aanvraagformulier en checkt zelf de documenten. Eigenlijk betekent optie 3 dus dat ze een fout heeft gemaakt... Och ja, het zou me nog niet verbazen... We hebben maar ge'thank-you-so-very-much'ed en geloven in een goede afloop. Positief blijven he!

Hoog bezoek!

We kregen dit weekend hoog bezoek! De broer, schoonzus en het nichtje waren in het land! Na een kort bezoek aan Washington stonden wij op het programma. De kinderen waren in de wolken. Al meer dan een week waren ze aan het aftellen. En ikzelf was natuurlijk druk bezig om alles supernetjes te krijgen. Ah ja, je wilt toch het beste voor je familie en vrienden, niet waar?

Vrijdagochtend begon het al te kriebelen in de buik. Nog een kleine vijf uur en ze zouden arriveren. Zou ik nog snel brood gaan halen bij de wijnwinkel in het dorp? Ja, eenmaal per week levert een echte bakker uit Roanoke echt brood en echte croissants bij de wijnwinkel. Ze worden geleverd rond een uur of half 2 maar veel later dan 2 moet je niet meer langsgaan. Ze zijn nog net niet lekker genoeg om telkens een uur en half voor te rijden (ahum).

En toen werd het namiddag en kriebelde het nog erger. En toen kwam de dochter al opnieuw thuis van school en waren ze er nog niet. Maar vlak voor de zoon uit de schoolbus stapte, waren ze eindelijk ter plaatse. Een blij weerzien was het!

We hebben dubbel en dik genoten van ons weekendje samen. Het weer moet de warmte ook gevoeld hebben, denk ik, want doorheen het weekend steeg de temperatuur zo'n 20 graden. Celsius wel te verstaan. 

Het is altijd fijn om gasten op bezoek te krijgen en nog eens zo fijn als het je broer met zijn gezin is. We hebben geprobeerd om zo veel mogelijk uit ons weekendje te halen. Eerst was er natuurlijk de zaterdagse voetbalmatch van de zoon. Daarna maakten we een tripje naar een trampolinepark en aten we rolled icecream. Zeer speciaal! Toen stond er een bezoekje aan build-a-bear op het programma en kreeg het nichtje haar eigen exemplaar. Na nog een korte stop bij een supergrote speelgoedwinkel reden we terug naar huis en konden we genieten van buikspek klaargemaakt in de crockpot. En op zondag was het zo'n goed weer, dat we na de brunch een hele tijd in de speeltuin vertoefd hebben.

Maandagochtend kwam natuurlijk veel te snel... Maar ja, Disney World wacht op drie nieuwe gasten. Gelukkig hebben onze kinderen ook iets om naar uit te kijken want wij gaan eind deze week naar Universal Studios! Onze kids hebben spring break van donderdagnamiddag tot en met maandag. Opnieuw kort en krachtig.

Maar eerst mogen we morgen nog naar de IRS om een ITIN (individual taxpayer identification number) voor onze kinderen aan te vragen. Mijn bezoek om datzelfde nummer te krijgen indachtig, denk ik dat we weer veel 'plezier' zullen beleven... De kinderen moeten zelfs mee om te bewijzen dat ze bestaan. Gelukkig kunnen we dan wel weer even langs bij de echte bakker...  

Berichtje na de stilte

Posten op Facebook, blogs schrijven, socializen, ... wanneer je je maar zo-zo voelt, zijn dat de dingen die je het eerst laat vallen. Soms wil je je gewoon liever even terugtrekken. Een winterslaap doen. Dat is zo wat het gevoel van de voorbije maand. En stilletjes aan, met de lente in het zicht, zetten we voorzichtig weer wat stappen buiten.

Is er iets mis? Neen. Eigenlijk niet. Niet meer of minder dan anders. Maar toch voelt het meer dan anders. Het gevoel van met een emmertje vol te zitten en iedere druppel is een druppel te veel. Wanneer mij dit vroeger overkwam, boekte ik direct een date met mijn beste vriendin. Samen enkele uren weg, zagen, klagen en weglachen, begrijpen en begrepen worden, gesteund voelen. Hier is het anders. Ik heb enkele goede vriendinnen, maar de relaties zijn nog jong. Bovendien zit je hier in een cultuur waarin het niet echt hoort om te klagen over je kind(eren). Neen, alles gaat goed met die uitblinkers en let's shine on. Niemand twijfelt ooit over hoe het moet. Tandpasta-glimlach en zwaaien maar.

Maar zo zit ik niet in elkaar. Recentelijk ben ik beginnen 'eerlijker' praten met twee buitenlandse vriendinnen. Een Albanese, die problemen heeft met haar tienerdochter, en een Spaanse die soms in een (Spaanse) furie schiet tegen haar man. Dat lucht op. Maar echt 'ontsnappen' is moeilijk. Als huisvrouw ben je nu eenmaal thuis en is er naast sporten en wat vrijwilligerswerk alleen maar dat gezin om je op te richten. En als dat vrijwilligerswerk dan ook nog samenhangt met de school, dan is je wereld maar heel erg klein. 

Dus, het wordt tijd om het een en ander te veranderen. Vandaag heb ik 'ontslag' genomen van mijn bibliotheekjob in school. Ik heb heel eerlijk tegen de leerkracht gezegd dat ik het momenteel niet aankan om temperamentvolle kinderen te begeleiden. Tegendraadsheid thuis en op je vrijwilligerswerk, dat is op een locatie te veel. Ik kon vandaag niet instaan voor mijn reactie moest dat ene wonderkind opnieuw weglopen. Of moest dat andere mij weer recht in mijn gezicht uitlachen en uitdagend toch doen wat je vraagt om niet te doen. Ik heb een superfijn begripvol mailtje teruggekregen waarin ze toegaf dat ze zelf in het verleden getwijfeld had om terug te keren naar het onderwijs, toen ze meer dan genoeg om handen had met haar eigen kinderen. Leerkracht zijn... het is zelfs de beste leerkrachten niet altijd gegeven!

Binnenkort ga ik op zoek naar mentaal uitdagender vrijwilligerswerk. Eerst nog even de batterijen opladen. Het zou misschien beter iets niet-(ver)zorgend zijn. Iets dat verschilt van wat ik hier de hele dag doe. Iets dat energie geeft in plaats van weg te nemen. Dat lijkt me een goed plan. 

Het went niet

Wanneer je al anderhalf jaar lang in een ander land woont, dan geraak je stillaan gewoon aan heel wat zeden en gewoonten. Ik vind het bijvoorbeeld helemaal niet meer vreemd dat de vrouwen hier een hele dag lang in hun yoga pants rondlopen. Je moet maar eens luisteren naar deze man, dan begrijp je het volledig (...). Het is zelfs zover gekomen dat ook ik de kinderen naar school breng in mijn sportoutfit. Niets zo duidelijk voor mijn excuses zoekende brein als die sportoutfit. No way, je hebt het aan, je gaat sporten. Of op uitstap gaan met sportschoenen. Niets zit zo comfortabel als die schoenen wanneer je lang moet stappen. Die shorts, ok, die blijven erover. Alleen bij wandeltochten in de natuur, dan vind ik ze toegelaten.

Of neem nu op restaurant. Het is zeer fijn dat ze je vriendelijk begroeten en dadelijk een menukaart komen brengen. Je geraakt ook gewoon aan die snelle bediening. Het was weer even wennen in Belgie, in dat ene restaurant, waar we zeker een kwartier moesten wachten op de menukaart.

En de 'how are you?'s en 'how's going?'s, daar zijn we al even aan gewend. We kijken er al helemaal niet meer van op wanneer doodvreemden naar ons lachen in de supermarkt of wanneer dokters en verpleegsters ons drie keer bedanken. We lachen, zwaaien en bedanken in volle overtuiging terug.

Maar waar ik maar niet aan gewend geraak, zijn die Amerikaanse feestjes. Feestjes met een einduur. Dat organiseer je toch niet? Ok, misschien gebeurt het wel met een verjaardagsfeestje voor de kinderen, alhoewel ook die in Belgie altijd uitliepen. Maar hier dus niet. Het kerstfeest van de faculteit vond plaats tussen zes en negen. Stipt om negen sloot de bar en kreeg je geen drankje meer los. En dit weekend hadden we een van onze weinige volbloed Amerikaanse kennissen uitgenodigd. Zondag om 12:30 leek perfect als startuur. Toevallig kwam tijdens het eten, om 14:30 u., het gesprek op wanneer ze graag hun dochtertje wilden gaan oppikken bij haar vriendinnetje. Bleek dat ze gedacht hadden om om 15:00 uur hier te vertrekken! Twee en een half uur na het toekomen?!? We hadden ons dessert nog niet gehad! In sneltempo heb ik de borden dan maar opgeruimd en het dessert geserveerd. Om 15:30 waren ze hier buiten. Ik ben nog kunnen gaan sporten! Heel raar, vind ik dat.

De Amerikaanse doctoraatsstudenten van de echtgenoot, die we hier af en toe over de vloer krijgen, die moeten we nog 'buiten gooien' tegen middernacht, zelfs wanneer we 's middags starten. Maar eens de universiteit voorbij, wordt het leven hier erg serieus genomen. Geen uitspattingen, keihard werken en ondertussen de kinderen naar allerlei activiteiten en tutors brengen. Zelfs die enkele uurtjes ontspannen bij vrienden, zijn geprogrammeerd. Geef mij dan maar onze Zuid-Afrikanen, Fransen, Bolivianen, Turken, Italianen en andere buitenlanders. Die kunnen ten minste genieten!

American dream?

Al eeuwen laten mensen hun hebben en houden achter om een nieuw leven te starten in Amerika. America, the land of opportunities. En dat is ook wel zo. Ik heb het gevoel dat je nergens in Europa zoveel geld kan verdienen als hier. Met een gouden idee word je rijk. Werk je je te pletter in een bedrijf dan klim je op en krijg je een mooi loon. Maar er is toch ook een vies kantje aan dit alles.

Neem nu onze Zuid-Afrikaanse vrienden. De ene kreeg enkele maanden geleden een promotie aangeboden. Een minieme promotie in termen van loon, maar een grote verandering in termen van levenskwaliteit. Hij moest zelden of nooit op business trip en was iedereen avond rond zes thuis bij vrouw en drie kinderen. Nu is hij minstens twee weken en een half per maand weg voor het werk. Soms zijn het trips naar een naburige staat, soms naar de andere kant van het land en soms is het naar Europa of verder. Waarom aanvaardde hij die promotie? Omdat hij geen keuze had. Stel dat hij vriendelijk bedankt had, dan zou hij tussen dit en enkele maanden op zijn beurt vriendelijk bedankt worden. Geen zin om verder te groeien, geen toekomst in het bedrijf.

En neem nu die andere Zuid-Afrikaanse vriend. Hij heeft de voorbije maanden heel wat pech gekend. Eerst verloor hij een stukje van zijn duim, tijdens het maken van kasten voor hun gloednieuwe huis. Begin december werd hij geveld door een vreemd virus dat hem een week in het ziekenhuis heeft gehouden. Rond kerst nam hij vijf dagen verlof om te bekomen van de verhuis, de tegenslagen en om even van vrouw en kinderen te kunnen genieten. En, guess what? Bij terugkeer krijgt hij te horen dat zijn rol in het bedrijf is uitgespeeld. Na zeven jaar inzet en zonder veel boe of ba mag je gewoon gaan. En daar zit je dan met je nieuwe huis/lening, vrouw die niet werkt en twee kleine kinderen... Ze denken er nu zelfs over om terug naar Zuid-Afrika te gaan. Een land zonder veel toekomst lijkt aantrekkelijker dan deze wegwerpmaatschappij waarin je van het ene moment op het andere aan de deur wordt gezet. Bij het andere vuil.

En dan is er die vriend die alleen maar op vrijdag en zaterdag thuis is en op zondag in de namiddag een vaste afspraak heeft met het luchthavenpersoneel. Hij kreeg te horen dat hij zijn vrijdagen moet gaan investeren in networking (golfen, lunchen, clubben, ...) met het hoger management in Washington of Chicago want dat hij anders nooit zal kunnen doorgroeien. En niet doorgroeien betekent ontslag. En ontslag betekent het land verlaten binnen de twee weken. Want ook hij is hier op een H1b visum. Een visum dat je toestaat om te werken voor die ene werkgever binnen de VS. Word je ontslagen, dan vervalt je verblijfsvisum. Over een kwetsbare positie gesproken! Jammer voor zijn vrouw, die net zwanger is van haar tweede kindje. Zij zal binnenkort haar echtgenoot zo'n vier volle en vier halve dagen per maand thuis treffen. Althans, als zijn vlucht vrijdagavond niet wordt afgelast of wordt verlaat naar de volgende dag. 

Ook de echtgenoot is hier op een H1b visum. Gelukkig heeft hij een vaste postitie (tenured) en gaat het er aan de universiteit qua personeelsbeleid iets anders aan toe. Maar anderzijds, hoe groot is die rol van de universiteit wanneer de president bepaalt dat je niet meer binnen mag omdat je toevallig in dat ene land geboren bent? Het maakt niet uit dat je vooraf, bij het toekennen van je visum of green card, stevig gescreend bent. Neen, gewoon slot er op, omwille van je afkomst en/of geloof. Angstaanjagend en misselijkheidsmakend is dit. American dream? Mijn voeten, ja!  

Basketten bij de buren

Montgomery County, de county waar wij in wonen, bestaat uit drie dorpen: Blacksburg, Christiansburg en Radford. Blacksburg en Radford zijn 'universiteits-dorpen'. In Christiansburg vind je Walmart, Target, autoverkopers, de Christmas Store, ... 'Zij' zijn dus anders dan 'wij'. 'Wij' zijn dat soort mensen dat geen autoband kan vervangen en al fier is wanneer ze erin slagen om lucht aan die band toe te voegen (ja, ik pleit schuldig...). 'Wij' zijn dat soort mensen dat propere handjes heeft en een beetje snobistisch is. 'Zij' zijn een paar koppen groter en maten breder dan 'wij' en rijden in pick-up trucks. Tot zover de korte, volledig 'foute beschrijving' van de twee 'volkeren' die hier in Montgomery County in alle vrede naast elkaar leven en elkaar eigenlijk zelden tot nooit treffen. Wel, op dat vriendelijke contact met de kassierster of met de garagist na.

Maar dan besluiten de coaches van het basketbalteam van de zoon, het team ook in te schrijven voor een competitie in Christiansburg. De jongens basketten maar drie maanden en hebben anders maar een match of zes te spelen. Op die manier spelen ze toch een 12-tal keer. Dus, voor de tweede week op rij, rijden wij op woensdagavond naar Christiansburg om te gaan supporteren. Vorige week was er geen enkele, GEEN ENKELE, 11 tot 12-jarige van 'hen' kleiner dan of maar even groot als die van 'ons'. Zei ik al 'geen enkele'? De opworp was hilarisch. 'Onze' speler kwam net iets boven de broek van de andere uit. Het had een slapstick kunnen zijn. Resultaat: 46 - 9. Je mag eens raden voor wie... 

Gisteren waren ze niet overdreven veel groter maar wel bijna allemaal twee keer zo breed. Ook de supporters van dat andere team namen dubbel zo veel plaats in dan de onze... Resultaat: 35 - 5. Gelukkig spelen ze ook nog eens op zaterdagochtend maar dan tegen hetzelfde 'soort'. Voorbije zaterdag was het 21 - 21. 

Dat we met z'n allen in vrede kunnen samenleven en nog meer, indien gewenst, werd gisteren ook nog verder bewezen. Terwijl ik aan het wachten was op de start van de wedstrijd, stapte ik op de looppiste die de vier basketvelden omringt (ja, ook de sporthal is dubbel zo groot). Plots komt er een man al glimlachend op mij af en stelt zich voor als Sam. Hij begint een hele babbel en wil mij een hand geven met zijn linkerhand. Ik geef, heel onhandig, mijn linkerhand terug en hij zegt: Oh, ik had niet gezien dat je een trouwring droeg, anders had ik je niet aangesproken... Je ziet, verschillen tussen mensen, dat is allemaal maar relatief he.

Alles gewoon ok

Wow, al een maand ging voorbij tussen deze post en de vorige. Time flies when you're having fun! En fun we had. Zo waren er de twee weken in Belgie. Familie en vrienden bijtanken, maar niet overladen. We hadden bewust ons bezoekschema wat rustiger gehouden dan tijdens de voorbije bezoeken. Hoe graag we ook nog hadden afgesproken met anderen, of extra uitstapjes toegevoegd, we hebben ons aan dat iets tragere ritme gehouden en zijn niet volledig vermoeid teruggekeerd. En dat was een geluk, want de dag van onze terugkeer lag het hier vol sneeuw. En sneeuw betekent onze heuvel afglijden met de slee! Fijne momenten en twee extra vakantiedagen voor de kinderen.

Het voelt anders nu, om in Belgie te zijn. We zijn gewend geraakt aan het gewoon op bezoek komen en dat lijkt voor de anderen ook zo te zijn. Dat is goed. Het is niet meer of/of maar en/en. In juni had ik de eerste paar weken een gevoel van heimwee naar wat was geweest. Naar ons leven van vroeger. Maar tijdens de laatste week werd het weer tijd om terug te vertrekken. Nu had ik het gevoel van een vakantietrip. Fijn iedereen terugzien, op en top genieten van de bezoekjes en het lekkere eten en dan opnieuw naar het normale leven. Ik denk dat ik nu echt ingeburgerd geraakt ben, na anderhalf jaar.

De honeymoon-periode is dus voorbij, maar ik ben nog steeds heel erg dankbaar dat we hier mogen wonen. Ik ben dankbaar voor de gezondheid van de dochter en het geluk dat we hier gevonden hebben. Ik ben dankbaar voor mijn vrijheid en voor het gevoel dat ik nog van alles kan doen in de toekomst. Dat de toekomst niet vastligt. We laten alles komen zoals het komt en maken nog niet te veel plannen. We zien wel. We leven van dag tot dag.