H2O party

De Zuid-Afrikaanse vriendin had me uitgenodigd op haar H2O party. Dat is een Tupperware party met kuisproducten. Sedert mijn demotie tot huisvrouw, en dat is ondertussen al bijna 3 jaar (!!!), is ons huis wel wat properder dan vroeger. Het hoort nu eenmaal bij de verantwoordelijkheden, niet waar. Maar, om nu te zeggen dat ik een superfan ben van poetsen... wel, euh, dat zou een klein beetje te veel overdreven zijn.

Een party rond kuisproducten stond dan ook niet echt heel hoog op mijn bucket list. Maar ja, ik wil de vriendin wel iets gunnen. Op iedere verkochte doek en bijpassend zeepje, krijgt zij natuurlijk een percentje. En al die percentjes kan zij inruilen voor allerlei producten die anders behoorlijk duur zijn. Aangezien zij een beetje poetsverslaafd is en omdat je vrienden nu eenmaal ondersteunt op propere en vuile momenten, had ik me maar ingeschreven.

Op de feestjes die wij meestal houden, of op worden uitgenodigd, ligt het percentage buitenlanders altijd gevoelig hoger dan het percentage autochtonen. Ik vertelde het al eerder: de modale Amerikaan is niet zo happig op het ontvangen van volk. Als het dan toch voorvalt, dan wordt het een potluck waarbij iedereen eten meebrengt. Op de H2O party waren naast vrienden vooral ook buren uitgenodigd, wat voor een evenwichtigere verdeling allochtoon/autochtoon zorgde. En dat geeft toch wel een hele andere dynamiek aan zo'n feestje.

Wanneer Amerikanen feesten, zijn ze luid. Op restaurant moet je soms roepen om je verstaanbaar te maken voor de personen die tegenover je zitten. Vooral de vrouwen kunnen een hele schelle lach opzetten en trachten elkaar precies te overtroeven wat het aantal decibels betreft. Wel, zo'n kuisparty haalt blijkbaar het grootste feestvarken in iedereen boven. My God! Iedereen zat door elkaar te gillen, handjes te klappen, en enthousiast te doen. De verkoopster, die in het midden van de kring stond, heeft amper iets moeten zeggen. De aanwezige dames verkochten de producten voor haar: "This is amaaaaaaazing", "I loooooooooooooove this all purpose glove", "Oh, if you buy one thing, you shouuuuuld buy this chiffonnette", "I dreaaaaaaaaam about owning this ($ 178) essential mop kit", ...

Ik zou mezelf nu niet beschrijven als een introvert persoon. Ik spreek iedereen aan en heb niet zoveel last om in groep te spreken, maar in zulk een gezelschap ben ik het toonbeeld van een muurbloempje. Je kan er gewoon niet tegenop. Je moet het zelfs niet proberen. Het was wel heel grappig en ik heb hard gelachen, maar man, mijn oren. Enkele dollars armer en met de grootste verwachtingen over de prestatie van mijn cleaning clay en heavy duty chiffonnette in de douche-omgeving, ben ik iets vroeger dan de rest naar huis gegaan. Een echtgenoot die de dag nadien vertrekt voor een week, is een meer dan geldig excuus, toch?

Shootings

Er vonden dit jaar al 17 schietpartijen plaats op een schoolterrein. Dat is gemiddeld eentje om de 63 uur! Kan je je dat voorstellen? En dan tellen we de 'ongelukken' met papa's geweer er nog niet bij. En de familiedrama's en caferuzies ook nog niet.

Over de meeste schietpartijen hoor je niets. Enkel wanneer er 'voldoende' (...) doden zijn, wordt het nieuws gehaald. Na een incident zoals in Parkland, in Florida, zijn de mensen verontwaardigd. 'Hoe is dit mogelijk?' 'Hadden we dit niet kunnen voorkomen?' 'Laat ons gaan protesteren!' En ook: 'Leerkrachten moeten wapens kunnen dragen!'

Hoe is het mogelijk dat een eeuwenoude toevoeging aan de Onafhankelijkheids-verklaring (second amendment, 1791) nog steeds zulk een groot effect heeft op het dagelijkse leven? Hoe is het mogelijk dat gevechtswapens vrij kunnen gekocht worden? Waarom verkoopt de supermarkt kleine roze en lichtblauwe geweren die handig in de hand liggen bij je 8-jarige? En dan zijn de mensen verontwaardigd?!

En moest men nu na een incident zoals op woensdag eens massaal beginnen wapens vernietigen. Dat zou tenminste een signaal zijn. Maar, neen hoor, ieder groot schietincident doet de verkoop van wapens stijgen. Na de schietpartij in Las Vegas kon men het aantal bestellingen amper nog aan. 'Guns don't kill people', een vriendin van mij zei het me gisteren nog... Neen, inderdaad, een geweer schiet niet vanzelf maar als het niet beschikbaar is wanneer je flipt, kan je het ook niet gebruiken!

Stel je maar eens voor dat iedere leerkracht een geweer mag dragen. De scholen zullen nog eens zo onveilig zijn. Deze week vertelde de zoon dat een klasgenoot een stoel heeft kapot geklopt in zijn klas, en daarna de directrice geschopt heeft. Ze lag op de grond. En wat als dat kereltje dan haar wapen zou afnemen? En de dochter vertelde over haar klasgenoot die op dinsdag zijn chromebook uit de venster van de eerste verdieping naar beneden heeft gegooid. Ferm! Een grote, stevige 14-jarige die les krijgt van een kleine, frele leerkracht. 

En dan krijgen we op donderdag een mailtje met informatie over alle veiligheidsmaatregelen in onze school. Er is continu een politieagent aanwezig. Iedere klas heeft een paniekknop die rechtstreeks in verbinding staat met patrouillewagens van de politie. Vier maal per jaar oefenen ze een lockdown drill. De kinderen moeten zich dan een kwartier in een kast of onder hun bureau of in een toilet verstoppen. Op de duur geraak je eraan gewend, maar die eerste keren zijn vrij indringend. Natuurlijk kan je de school ook niet zomaar in of uit. De deur is op slot en een camera registreert wie er voor de deur staat. Maar, al die maatregelen waren er ook in Florida...

Twee weken geleden werd een Chinese student van Virginia Tech gearresteerd wegens verboden wapenbezit. Luister goed: hij had een bepaald geweer, dat hij legaal mocht bezitten. Hij had ook een bepaalde magazine met kogels, dat hij legaal mocht bezitten. Maar, als vreemdeling met een bepaald visum, mag je dat geweer niet hebben met die kogels. Ben je nog mee? Dus, je mag gerust die twee zaken apart hebben, maar eens je die kogels in dat geweer steekt, ben je strafbaar. De politie was op de hoogte van de aankopen van die kerel en is hem gevolgd tot op het schiettterrein hier een beetje verder en vanaf het moment dat hij de kogels in het geweer stak, is hij gearresteerd geworden. Really???

Daar kan ik me wel aan ergeren se, aan de hypocrisie en scheve redeneringen van een heel pak Amerikanen. Ik las net een bericht van een van de papa's van iemand die school loopt daar in Florida en hij schreeft het volgende: "Here is the deal I want to cut. We get to keep and destroy all of your assault weapons and you get to keep your thoughts and prayers". Als je echt meeleeft met de situatie, doe dan zelf je wapens weg; groot of klein, jacht- of gevechtswapens. Natuurlijk kan er ook een mes of een auto als wapen gebruikt worden, maar dan heb je tenminste nog een kans om er heelhuids vanaf te komen.

Bah!

Why won't we staaaaaaaaay, just a little bit longer...

Je kan je de vraag stellen waarom wij hier graag nog een beetje langer willen blijven. De VS is per slot van rekening een vreemd land. Ze/we hebben een van de meest vreemde presidenten die de meest vreemde beslissingen neemt. Alles lijkt shiny and bright maar is meestal maar een flinterdun laagje. Net zoals de kasten die je hier kan kopen. Ze zien er goed uit tot je een lade opent en ziet dat die is gemaakt uit vezelplaten.

En toch...

We hebben hier tijd. Dat is zo waardevol. Het is logisch dat ik, als huisvrouw, veel tijd heb. Maar het fijne is dat ik die tijd kan vullen met zaken die ik op dat moment belangrijk vind. Ik kan overdag op pad met vriendinnen, ik kan gaan sporten, ik kan cursussen volgen en cursussen maken, ... EN op tijd thuis zijn voor de kinderen. Ook de echtgenoot heeft meer tijd. Hij verliest geen drie uur pendeltijd. Op 7 minuten is hij ter plaatse. De kinderen komen thuis om 3:20 u, maken hun huiswerk en de zoon is minder dan een uur later al onderweg naar zijn vrienden in de buurt. Rond etenstijd zien we hem wel weer terug. Tijd en vrijheid. Wat een luxe!

Dit is een foto van het bos achter ons. Het is een privebos, maar we mogen er gaan wandelen. De eigenaar heeft verschillende paden gemaakt en je kan er gerust een uur in rondwandelen zonder hetzelfde pad te moeten nemen. Je kan er zelfs in verloren lopen... Er stroomt een beekje en dat maakt klatergeluiden. Er zitten prachtige vogels (rode kardinaal, goudvinken, blue birds, ...), hertjes met een witte staart en natuurlijk ook een beer. Die ben ik gelukkig nog niet tegengekomen onderweg. Op enkele kilometers afstand loopt de Appalachian Trail. Dat is een wandelpad van 3500 km lang, tussen Georgia en Maine. Nagenoeg de hele Oostkust dus. Ik heb alleen nog maar dagtochten gemaakt op de trail, maar droom stiekem van een weektocht, met iemand die ervaring heeft met kamperen in de natuur... Als je de hele trail wilt afstappen, heb je zes maanden nodig. In oktober was hier nog een vriend op bezoek en samen hebben we iedere dag tochten gemaakt op die Appalachian trail. Stijgen en afzien, lunch op een rots met een uitzicht, weer afdalen en een fijn gevoel hebben. De natuur is hier prachtig.

Deze foto trok ik toen ik vorige week uit de kelder van War Memorial, na mijn steples, weer buiten stapte. Het was drie graden, maar een blauwe lucht en zonneschijn. Het gebouw van Virgina Tech stak mooi af tegen de lucht. We hebben hier bijna dagelijks blauwe lucht en zonneschijn. Zelfs wanneer de temperatuur onder nul zakt. We geraken er gelukkig NIET aan gewoon. We merken het telkens weer op en genieten ervan. En 's nachts zien we duizend sterren boven en naast ons huis. 

Dit zijn twee zeventigers op pad met hun hondje. Alle drie zijn ze gekleed in het kastanjebruin, de kleur van Virginia Tech. Dat vind ik zo fantastisch hier, de 'je m'en fous' dresscode. Wil je je graag opkleden? Fine! Wil je op zondag in je pyjama naar de lokale Delhaize? Fine! Ga je naar de les in short en slippers of, bij kouder weer, in je yoga-pants? Fine. Je kleedt je gewoon in datgene waar je je op dat moment goed in voelt. Niet in datgene dat 'verwacht' wordt. De uitzonderingen zijn natuurlijk een bal of een trouwfeest. Dan gaat men zich hier te buiten in extravagante kledij die je meestal maar een keer kan dragen. De JC Penny's, Belk's, Macy's en andere warenhuizen verkopen galakledij voor vrouwen aan prijzen waar je in Belgie nog geen deftige jeansbroek voor hebt. Ik denk dat je vooral niet mag proberen die kleren te wassen...

Dus, alles samengevat hebben we hier een zeer hoge levenskwaliteit. Daarom willen we heel graag dat ons visum verlengd wordt en gaan we ook de procedure voor een green card opstarten. We willen hier niet de rest van ons leven slijten, neen, dat niet. Maar het is hier veel gemakkelijker om echt te genieten van ons leven.

BTW: De eerste stap van de visumverlenging is achter de rug. De werkvergunningsaanvraag is gebeurd. De tweede stap duurt plots twee weken i.p.v. een en blijkbaar hoeft de echtgenoot toch niet in het land te blijven... Nochtans had ze dat wel gezegd. Ach ja, beter zo dan andersom. Stel je maar eens voor dat je weg bent en het land niet meer binnen mag... Hopelijk heeft ze zich nu niet vergist??? AAAH! In- en uitademen en gaan wandelen!

Visa verlenging

Ons visum vervalt op 8 juni. Aangezien het heel wat voeten in de aarde had vooraleer we dat visum vastkregen, en het ons een flinke duit extra gekost heeft, contacteerde ik de dame van de International office al in november vorig jaar. Ik vroeg haar of het mogelijk zou zijn om het voorbereidende werk al te verrichten zodat we begin december, zes maanden voor het visum vervalt en je ten vroegste een verlening kan aanvragen, alles zouden kunnen in orde brengen.

"Och", zei ze me, "dat zou niet nodig zijn want een verlenging duurt tegenwoordig maar twee maanden". We moesten maar terugkomen na onze trip naar Belgie en dan gaat zij, samen met de secretaresse van de echtgenoot, het dossier van de echtgenoot voor haar rekening nemen en ikzelf moet dan het dossier voor mezelf en de kinderen in orde maken.

Ok, zo gezegd, zo gedaan. Ik bereid ons dossier voor en noteer alle vragen die ik heb, ik verzamel de nodige papieren voor de echtgenoot en we proberen een afspraak te versieren. Pas op 22 januari konden we eindelijk we bij haar terecht. "Ja", zei ze, "we hebben bericht gekregen dat een verlenging van een visum nu 4 maanden duurt, in plaats van 2 maanden, en de overheid zit nu in shutdown, dus ik kan nu niets aanvragen". "Maar, dat is allemaal niet zo erg, we gaan gewoon voor een versnelde procedure, eentje die maar twee weken duurt. De enige voorwaarde is dat je dan in het land moet blijven". Ok, dat lijkt allemaal niet zo moeilijk te zijn, ware het niet dat de echtgenoot eind februari, begin april, begin mei en midden juni het land zal verlaten en dit telkens voor minstens een week. Bovendien voorspelt men ook een nieuwe shutdown, midden februari.

Geen getreur, tussen 22 januari en eind februari liggen nog 4 weken, dus dat komt allemaal wel goed. Ik breng alvast op 23 januari ons volledige dossier binnen. Na een week check ik bij de echtgenoot of de secretaresse haar werk al gedaan heeft, want dat is nodig vooraleer de dame van de International Office de aanvraag kan indienen. Surprise, surprise: natuurlijk niet! Nog een halve week later, is de secretaresse bezig met de voorbereiding van het dossier, maar wanneer ze alles wilt bewaren, crasht het hele systeem. Tja, dan tellen we maar weer een paar dagen extra...

Op vrijdag 2 februari, krijgen we eindelijk het bericht dat het voorbereidend werk afgelopen is en mailt de dame van de International office dat ze nu ziet wat er vorige keer is misgelopen en dat we daarom ASAP (zo snel als mogelijk dus!!!) alles moeten indienen want dat ze niet zeker weet of het dit keer misschien opnieuw een probleem kan zijn...

[WHAT THE ****!?!?!? Hebben we dit niet al meer dan twee maanden en half geleden gesignaleerd???? Hebben niet alleen de echtgenoot, maar ook ik persoonlijk jou een extra email gestuurd om te vragen of het werkelijk een goed idee is om zo lang te wachten??? Waarom gelooft niemand ons hier toch??? Waarom doet iedereen hier alsof ze het altijd beter weten en loopt het telkens (!!) mis?? We hebben het nog zo gezegd!!!]

Bon, ze heeft de werkaanvraag toch op vrijdag 2 februari nog ingediend. Het verantwoordelijke federale departement doet er nu 7 dagen (werkdagen?) over om dit te bekijken en, hopelijk, goed te keuren. Dan komt alles terug en moet het naar immigratie die er, in het beste geval ook 7 dagen over doet om dit goed te keuren. Dus, binnen 14 (werk?)dagen zou alles in orde moeten zijn. 2 + 14 = 16 + 6 (weekends?) + President's day = 23 februari en guess what? Op 24 februari vertrekt de echtgenoot naar Belgie... EN, dat is allemaal in de veronderstelling dat er geen nieuwe shutdown is. Goe bezig!!

Gelukkig heb ik Calm gedownload. Dat is een meditatie-app die me leert om meer mindful in het leven te staan. Volgens Calm moet ik alleen maar blijven ademen. Blijven ademen en loslaten... Het komt allemaal goed!