Ooit nog gerust?

Al een hele maand heeft de dochter buikpijn. Nu en dan, op onregelmatige basis en vooral op schooldagen. Er is nog geen schoolweek voorbij gegaan of ik word door de verpleegster opgebeld om haar te komen afhalen. Vandaag opnieuw. Alleen waren we vandaag meer dan een uur van de school verwijderd, met z'n twee, om mijn ITIN aan te vragen en meubels te bestellen. Onmogelijk dus om snel snel op school te staan.

En toen kwam dat gevoel weer in alle hevigheid opzetten: er is iets mis. Ik was er al een beetje mee opgestaan eigenlijk. Het was zelfs zo erg dat we besloten om geen zetels te bestellen. Stel dat er iets mis zou zijn, dan zouden die zetels voor niets zijn gekocht en we hebben al zoveel geïnvesteerd. Ik naar de family clinic gebeld voor een afspraak, vandaag nog. Dat bleek niet meer mogelijk, maar we zouden wel eerst op de vrije raadpleging binnen mogen. Goed zo. Na een kwartier opnieuw telefoon. Of we toch niet eerst wilden bellen naar de oncoloog want er zijn natuurlijk veel zieken op zo'n vrije raadpleging. Het laatste dat je wilt is dat je kind, met een verminderde weerstand, wordt blootgesteld aan allerlei beestjes. Ok, gebeld en toestemming gekregen om met maskertje apart in een wachtzaal te gaan zitten. Een uur later opnieuw telefoon. Of we toch naar de spoed van een ander ziekenhuis wilden gaan want waarschijnlijk zijn er tests nodig die zij niet kunnen doen. Euh, ok dan maar zeker? Durven ze haar niet te behandelen ofzo?

Direct na schooltijd dus naar de spoed. Daar werden we heel goed en begripvol ontvangen. Ze kwamen al ineens met de grove maatregelen: CT scan van buik. Ok, denk ik. Een infuus in haar arm (na twee mislukte prikpogingen, ondertussen was ze al helemaal in paniek en klaar om het af te stappen), aan de monitor, urine-onderzoek, bloedonderzoek, twee bekers vieze contraststof drinken, nog extra contraststof in arm en dat was het. Drie uur later het resultaat: alle ziet er goed uit. Er zit alleen nog een niersteen, dewelke een oude bekende is. Er is dus niets echt mis. We kunnen weer rustig ademhalen. Toen ik daar weer zat te wachten, vroeg ik me af of dit weer de stilte voor de storm was. Een storm waarvan ik niet weet of we die nog zouden kunnen doorstaan. Maar gelukkig, gelukkig, gelukkig is er niets aan de hand.

Dus misschien is het de stress, of een lege maag die begint op te spelen, of ambtante darmen of ...? Weet ik veel. Een ding is zeker: ons vertrouwen en geloof in good karma is volledig weg. We doen wel alsof, en dat lukt vrij goed als alles goed gaat, maar loopt het effe mank, dan schiet er precies niet veel meer van over.