Doktersscript

Wanneer je in België een afspraak maakt met de dokter, dan verloopt alles volgens een gekend script. Je weet wat je te wachten staat en hoe je je hoort te gedragen. Wanneer je in een ander land woont, dan ga je voort op dat gekende script, maar loopt alles toch net weer even anders.

Onze ziekteverzekering betaalt voor iedereen een jaarlijks doktersconsult waarbij je je volledig laat nakijken. Voor volwassenen betekent dat inclusief een bloedname, wat normaal gezien een dure grap is. Iedereen doet hier die jaarlijkse physical checkup dus dan ga je maar mee in die gewoonte.

Ik bel voor het maken van een afspraak. Hoe goed ik ook mijn best doe aan de telefoon om klaar en duidelijk Engels te praten, blijven telefoongesprekken moeilijkheden geven. De dame aan de andere kant van de lijn vraagt met welke dokter uit de familiekliniek ik een afspraak wens. Ik zeg: 'dr. Mertes'. Antwoord: 'I'm sorry, there is no doktor Mertes here'. Ik, helemaal in de war: 'Maar ik had vorig jaar een afspraak met dr. Mertes'. Zij weer: 'There is no doktor Mertes here'. Ik ondertussen de iPad geopend en gezocht naar de pagina waarop alle dokters opgelijst zijn... 'See, here is he is, dr. Christopher Mertes'. Zij: 'Oh, dr. 'Meurtes'...'. Ja, pardon my accent!  

Dan gilt ze in mijn oor: 'Pijp or no pijp'. Ik: 'Excuse me?' 'Pijp or no pijp?' Ik ondertussen koortsachtig nadenkende over wat ze zou kunnen bedoelen en dan maar het zekere voor het onzekere nemende: 'No pijp'. Nadat de afspraak vastlag, heb ik maar even gegoogeld naar wat ze kon bedoeld hebben en mijn vaag vermoeden werd bevestigd: uitstrijkje/pap ('pijp' op z'n Zuiders) of geen uitstrijkje/no pap. Ja wadde!

Helemaal nuchter verschijn ik om 9 uur op de doktersafspraak. De 'eerste ronde' is altijd aan de verpleegster. Zij komt je halen en dan word je op de gang gewogen en gemeten. Je krijgt dan een kamertje waar ze je bloeddruk en temperatuur meet en waar je wacht op de dokter, die van kamer naar kamer gaat. Na een gesprek met de dokter bleek dat ik toch maar beter voor die 'pijp' zou gaan. Alle hop, operatiejasje aan en wachten maar. En dan bleek alles effectief zo te verlopen zoals je ziet in de film: geen bloot laten zien en alles bedekken met een handdoek. Eerst de ene arm uit dat operatiejasje en snel een handdoek boven op de borst en dan voelen onder de handdoek. Dan arm terug in de jas en andere arm eruit en weer snel het handdoekje er over. Idem dito voor onderaan. Maar ondertussen staan ze daar wel met zijn twee onder die handdoek te kijken: de verpleegster met een 'zilver' plateautje met allerlei instrumenten en de dokter om dat uitstrijkje te nemen. Moest ik meer op mijn gemak geweest zijn, ik had er eens goed mee gelachen.

Na de 'pijp' laten ze me achter, kleed ik me aan en wacht ik op de bloedname. Tien minuten gaan voorbij, vijftien minuten, en na 20 minuten steek ik mijn hoofd uit dat kamertje om te horen of ze mij misschien vergeten zijn. Oh neen, natuurlijk niet, voor een bloedname moet je naar het lab, wist ik dat niet? Euh, neen dus. Alle hop, ik dus op zoek naar het lab waar dan een andere verpleegster mijn bloed heeft getrokken. Om 11 uur kon ik dan EINDELIJK mijn eerste kop koffie en mijn ontbijt nemen. Dan ga je eens op controle bij de dokter...

Boy Scouts

Laat ik eerst starten met te zeggen dat wij niet zo into jeugdbewegingen zijn. Ikzelf ging, als 10-jarige, enkele maanden (weken?) naar de Roodkapjes, de lokale jeugdbeweging die vergaderde in mijn lagere school. Ik ging zelfs mee op weekend. Het enige dat ik me daarover nog herinner is dat het zeer koud was. Dat was mijn laatste ervaring met een jeugdbeweging. De echtgenoot is nooit een fan geweest van grote groepen, dus geen haar op zijn hoofd (en vroeger had hij er veel) dat er ooit aan dacht om lid te worden van een jeugdbeweging. De dochter vond het vlechten van de haren van haar vriendinnen het leukste aan haar eerste en enige Chiro-ervaring... 

De zoon, daarentegen, is veel avontuurlijker en heeft veel sociale contacten nodig om zich goed te voelen. Alle huidige vrienden van de zoon zitten in de Boy Scouts. Omdat dit jaar de voetbaltraining niet overlapt met de bijeenkomsten van de scouts, kon hij eindelijk, met zeer veel goesting, starten in een jeugdbeweging. 

De scouts hier lijken mij totaal verschillend van de scouts in België. Ten eerste zijn de leiders allemaal volwassen mannen. Er zijn ook jongens uit het middelbaar, maar die functioneren onder die volwassenen. Dus, als je in de zaal toekomt, zie je eigenlijk vooral 'oudere' mannen in korte broek. De bijeenkomsten zijn op maandagavond, van half 8 tot half 9. Dat is kort en laat. Elke bijeenkomst start en eindigt met een ritueel. Twee grotere jongens dragen op commando een vlag van achter naar voor en iedereen zegt de scouts-eed en de scouts-wet. Je voelt je echt in een militaire school! 

Ik spreek ook (nog) geen scouts. Ik begrijp de mails niet helemaal en ik begrijp het doel niet van alle vergaderingen. Vorige week was er een uur extra bijeenkomst voor jongens die mee willen gaan op nucleaire ontdekking naar Tennessee. De zoon zag dit natuurlijk zitten. Het idee is om te gaan kamperen bij iemand in de tuin en dan een nucleair lab te gaan bezoeken. Iemand van de scoutsleiders geeft dan enkele weken vooraf aan de uitstap uitleg over nucleaire wetenschap. Interessant! Iedereen had het de hele tijd over de locatie 'Mariepatch' waar de jongens naartoe zullen gaan. Althans, dat was wat ik ervan begreep.

Gisteren was er vooraf aan de vergadering weer een bijeenkomst over 'Mariepatch'. Alle hop, wij een uur vroeger naar ginder. Nu bleek dat het de hele tijd gaat over 'merit badge'!!! Dus, het verdienen van een badge!!! 'Mariepatch' is helemaal geen locatie in Tennessee! De jongens volgen telkens andere lessen en moeten taken vervullen waarmee ze blijkbaar een badge kunnen verdienen... En gisteren had niets te maken met de 'merit badge' van het nucleaire. Daarvoor moet hij morgen een les gaan volgen... Je staat er dan bij en je kijkt ernaar.

En dan is er backpacking en kamperen. Er is een verschil. De zoon had zich ingeschreven om volgend weekend mee te gaan 'kamperen', van vrijdagavond tot zondagavond. Gisteren kwam een van de leiders naar me toe met twijfels of de zoon al wel klaar is om te gaan backpacken, want dat is toch weer iets anders dan kamperen... O dear!!! Dit weekend trekken ze erop uit met de rugzak, wandelen kilometers en slapen knal in het bos, tussen de slangen en de beren, op verschillende locaties in de bergen. De zoon heeft nog geen rugzak en geen hangmat die in een tent moet hangen (hij heeft ook nog geen tent maar die van zijn vriend is groot genoeg voor twee). Hij kan al die dingen wel lenen, maar de ervaring is vrij intens (puur natuur) en misschien wat te intens als eerste kampeerervaring. Ik had al mijn twijfels (maar ja een mens moet leren loslaten, niet waar?) en nu die bevestigd zijn, denk ik dat zijn eerste ervaring met slapen in de tent inderdaad best die ene wordt, daar in een tuin in Tennessee, waar dan ook, maar niet in 'Mariepatch'.

Het is echt een aparte wereld. Het zal wel allemaal duidelijker worden met de tijd, maar momenteel voel ik me als Alice in Wonderland tussen al die kaki groene mannen in korte broek.