Ik heb de laatste tijd gekke dromen. Ik droom dat we gaan vertrekken naar de VS en van iedereen moeten afscheid nemen. En dat afscheid nemen duurt en duurt, en ik word steeds maar triestiger en triestiger. Of ik droom dat ik heel ongelukkig ben hier in de VS. En dan word ik triest wakker. Het duurt dan even voor ik doorheb dat het maar een droom was en ik hier echt graag ben. Vreemd want ik ben hier dus echt wel graag.
Misschien heeft het met de dochter te maken. Zij is en blijft een beetje op de sukkel met haar integratie. In het begin ging het naar ons gevoel vrij vlot, maar nu al een tijdje niet meer. Het blijkt nu dat ze zich nooit echt goed heeft gevoeld hier maar in het begin extra haar best heeft gedaan om er iets van te maken. Nu zijn we 4 maanden verder en nu hebben die inspanningen nog geen steeds beste vriendin opgeleverd. Het blijft moeilijk om in het Engels echte banden te smeden. En skypen met de oude vriendinnetjes doet te veel pijn. Dan wordt ze herinnerd aan alles wat ze hier moet missen. Dit is zo moeilijk en je kan er niets, niets aan veranderen ...
We weten dat deze ervaring van een onschatbare waarde zal zijn voor de kinderen. Ze zullen er later ook met een warm gevoel aan terugdenken. Maar nu is het soms hard. En op die momenten steekt dan toch dat schuldgevoel op. Hadden we hen wel mogen wegrukken uit hun gekende omgeving? Hadden we hen hun thuis wel mogen wegnemen? Want hier is het nog steeds geen thuis. Toen we zaterdag terugkwamen van een uitstapje naar een supertof waterpark en ik zei dat we bijna thuis waren, toen dachten de kinderen automatisch aan ons vroegere huis. Een huis dat niet meer van ons is en waar we ook niet meer naartoe kunnen op vakantie. Maar ja, hier hebben we voor gekozen en opnieuw, op langetermijn zullen we allemaal blij zijn met de ervaring. Nu is het weer doorbijten... en we weten niet hoe lang. Een half jaar? Een jaar? Of nog langer?
Om toch met een positieve noot te eindigen, kan ik wel verklappen dat ik hier een superluxueus leven heb. Echt. Ik hoef niets en mag (bijna) alles. Wie heeft die luxe om overdag in de zetel te zitten lezen? Om poetsen en strijken uit te stellen totdat je er zin in hebt? Om desperate-housewife-gewijs koffie te gaan drinken bij de buren? Overdag te gaan sporten, te gaan shoppen (ok, het aanbod is hier beperkt maar het kan ook online) en vrijwilligerswerk te verrichten? Ondergetekende dus. Er is hier geen ochtendstress, geen avondpiek en geen vermoeide mama. En dat, dat is een echte luxe!
maandag 30 november 2015
dinsdag 24 november 2015
Over Thanksgiving (beetje) en school (veel)
Donderdag is het Thanksgiving! We zijn uitgenodigd bij een 'echt' Amerikaans gezin om Thanksgiving te vieren. Op het menu staat natuurlijk gevulde kalkoen, mashed potatoes en pumpkin pie. We zijn eens benieuwd! Iedereen heeft me al verwittigd dat het de bedoeling is dat je na de maaltijd geen pap meer kan zeggen. Een beetje zoals kerst bij ons dus...
Plots staat de supermarkt ook vol voedingswaren die je tevoren amper kon vinden. Lange vingers in drie verschillende versies! En Merci-chocolade en zo'n supergrote Ferrero. En mijn favoriete radiostation voor onderweg heeft besloten om vanaf vorig weekend constant (CONSTANT!) kerstmuziek te spelen. HELP!
Omwille van Thanksgiving hebben de kinderen ook vrij vanaf woendag. Dat komt niet te vroeg want die mannen zijn al zo goed als continu naar school aan het gaan sinds 10 augustus (op die enkele sluitingen met de regen na). Ze hebben hier ook geen woensdagnamiddag, alleen 1x per maand (zoon) of 1 x per 2 maanden (dochter) een 'early release'. Dat houdt in dat de school dan 2,5 uur vroeger stopt. En dat geeft gekke effecten. Zo krijgt de dochter die dag toch nog ieder vak, maar dan maar 20 minuten. Zelfs turnen! En haar lunch valt dan om 9 uur i.p.v. om 10.30 uur... En de zoon stopt dan om 1 uur, na zijn lunch en zijn half uurtje vrije tijd 's middags. Een uur dat hij eigenlijk gerust al had kunnen thuis zijn.
Het onderwijs is hier inderdaad anders. Het is meer hands-on. Sixth grade lijkt me heel wat gemakkelijker dan het zesde leerjaar in Belgie omdat er minder moet uit het hoofd geleerd worden. Anderzijds leggen ze hier wel fel de nadruk op het schrijven van essays. Dat is iets wat je nodig hebt om ooit binnen te geraken op college en daar wordt dus heel goed op geoefend. Zo moest de dochter een verhaal schrijven bij een foto die ze had gekozen. Dat verhaal heeft vier versies gekend. Ze moesten eerst zelf een evaluatie maken en het verhaal aanpassen, dan kregen ze feedback van de juf en moesten ze weer herschrijven en dan kregen ze nog feedback van de kinderen uit de klas. Daarnaast moesten ze ook een procesevaluatie maken. De dochter heeft er serieus aan moeten werken, maar ze heeft er wel 100% voor gekregen. Niet omdat haar verhaal zo uitzonderlijk goed was, maar omwille van haar vooruitgang en inzet. Dat is ook anders dan bij ons he.
Geschiedenis en literatuur zijn hier ook nauw verbonden. Ze werken rond een geschiedkundig thema (vorige keer Native Indians en nu Revolutie) en lezen daar dan parallel een leesboek over. Over dat boek moeten ze dan allerlei vragen beantwoorden (belangrijkste gebeurtenissen, link met geschiedenis, ...) en een samenvatting maken. Bij geschiedenis moeten ze ook documenten analyseren om antwoorden te vinden op een vraag (bv. waarom stierven zoveel mensen in Jamestown) en daar dan een essay over schrijven. Goh, en ze spelen ook telkens een 'proces' na waarbij ze effectief argumenten moeten aanreiken die pleiten voor de onschuld van de ene of andere partij. Vorige keer moesten ze een uitspraak doen over wie verantwoordelijk was voor alle dode Spaanse bemanningsleden: Christoffel Columbus of de koning van Spanje. Naar schijnt is toch Columbus veroordeeld...
Waar ze dan anderzijds te weinig op oefenen, is in het leren samenvatten van de leerstof. Zowel de zoon als de dochter krijgen een study guide mee vlak voor een toets. Dat is eigenlijk een samenvatting van wat ze moeten kennen. Leer dat blaadje en je kent je cursus. En regelmatig is een toets slechts een quiz. Dat is een multiple choice toets of het correct invullen van begrippen die wel bovenaan het blad worden vermeld... Vreemd. Het is hier dus niet zo moeilijk om een straight-A student te zijn. Je kan het jezelf wel wat moeilijker maken door advanced math of algebra te nemen of een andere taal te leren (vanaf 8th grade).
En om terug te eindigen waarmee ik was begonnen: Vandaag heeft elke leerling in de school van de zoon koekjes en een stuk pompoentaart gekregen van de directrice. Dit was als blijk van haar dankbaarheid voor de kinderen en de juffen. Dat zie ik bij ons ook nog niet zo snel gebeuren. Soit: Happy Thanksgiving iedereen xxx
Plots staat de supermarkt ook vol voedingswaren die je tevoren amper kon vinden. Lange vingers in drie verschillende versies! En Merci-chocolade en zo'n supergrote Ferrero. En mijn favoriete radiostation voor onderweg heeft besloten om vanaf vorig weekend constant (CONSTANT!) kerstmuziek te spelen. HELP!
Omwille van Thanksgiving hebben de kinderen ook vrij vanaf woendag. Dat komt niet te vroeg want die mannen zijn al zo goed als continu naar school aan het gaan sinds 10 augustus (op die enkele sluitingen met de regen na). Ze hebben hier ook geen woensdagnamiddag, alleen 1x per maand (zoon) of 1 x per 2 maanden (dochter) een 'early release'. Dat houdt in dat de school dan 2,5 uur vroeger stopt. En dat geeft gekke effecten. Zo krijgt de dochter die dag toch nog ieder vak, maar dan maar 20 minuten. Zelfs turnen! En haar lunch valt dan om 9 uur i.p.v. om 10.30 uur... En de zoon stopt dan om 1 uur, na zijn lunch en zijn half uurtje vrije tijd 's middags. Een uur dat hij eigenlijk gerust al had kunnen thuis zijn.
Het onderwijs is hier inderdaad anders. Het is meer hands-on. Sixth grade lijkt me heel wat gemakkelijker dan het zesde leerjaar in Belgie omdat er minder moet uit het hoofd geleerd worden. Anderzijds leggen ze hier wel fel de nadruk op het schrijven van essays. Dat is iets wat je nodig hebt om ooit binnen te geraken op college en daar wordt dus heel goed op geoefend. Zo moest de dochter een verhaal schrijven bij een foto die ze had gekozen. Dat verhaal heeft vier versies gekend. Ze moesten eerst zelf een evaluatie maken en het verhaal aanpassen, dan kregen ze feedback van de juf en moesten ze weer herschrijven en dan kregen ze nog feedback van de kinderen uit de klas. Daarnaast moesten ze ook een procesevaluatie maken. De dochter heeft er serieus aan moeten werken, maar ze heeft er wel 100% voor gekregen. Niet omdat haar verhaal zo uitzonderlijk goed was, maar omwille van haar vooruitgang en inzet. Dat is ook anders dan bij ons he.
Geschiedenis en literatuur zijn hier ook nauw verbonden. Ze werken rond een geschiedkundig thema (vorige keer Native Indians en nu Revolutie) en lezen daar dan parallel een leesboek over. Over dat boek moeten ze dan allerlei vragen beantwoorden (belangrijkste gebeurtenissen, link met geschiedenis, ...) en een samenvatting maken. Bij geschiedenis moeten ze ook documenten analyseren om antwoorden te vinden op een vraag (bv. waarom stierven zoveel mensen in Jamestown) en daar dan een essay over schrijven. Goh, en ze spelen ook telkens een 'proces' na waarbij ze effectief argumenten moeten aanreiken die pleiten voor de onschuld van de ene of andere partij. Vorige keer moesten ze een uitspraak doen over wie verantwoordelijk was voor alle dode Spaanse bemanningsleden: Christoffel Columbus of de koning van Spanje. Naar schijnt is toch Columbus veroordeeld...
Waar ze dan anderzijds te weinig op oefenen, is in het leren samenvatten van de leerstof. Zowel de zoon als de dochter krijgen een study guide mee vlak voor een toets. Dat is eigenlijk een samenvatting van wat ze moeten kennen. Leer dat blaadje en je kent je cursus. En regelmatig is een toets slechts een quiz. Dat is een multiple choice toets of het correct invullen van begrippen die wel bovenaan het blad worden vermeld... Vreemd. Het is hier dus niet zo moeilijk om een straight-A student te zijn. Je kan het jezelf wel wat moeilijker maken door advanced math of algebra te nemen of een andere taal te leren (vanaf 8th grade).
En om terug te eindigen waarmee ik was begonnen: Vandaag heeft elke leerling in de school van de zoon koekjes en een stuk pompoentaart gekregen van de directrice. Dit was als blijk van haar dankbaarheid voor de kinderen en de juffen. Dat zie ik bij ons ook nog niet zo snel gebeuren. Soit: Happy Thanksgiving iedereen xxx
dinsdag 17 november 2015
Een feestje van weleer
Kennen jullie dat, die feestjes die je een supergoed gevoel geven? Die feestjes waarop gelachen en geplaagd wordt. Die feestjes die soms spontaan ontstaan omdat niemand zin had om naar huis te gaan en er dan maar pizza werd besteld. Die feestjes zonder voorgeprogrammeerd einduur. Awel, zo'n feestje hebben we dit weekend gehad. En dat was al zolang geleden dat we bijna vergeten waren hoe fijn het is om met vrienden af te spreken, eerder dan met net ontmoette kennissen.
Het begon allemaal tijdens trick or treat. In de pikdonkere werden we aangesproken door een groepje mensen die vroegen of we Afrikaans aan het praten waren. We konden mekaars gezicht niet onderscheiden en het was me niet duidelijk met hoeveel mensen ik gepraat had en wie daarvan nu Afrikaans en wie Brits had gesproken, maar toen ik een sms kreeg om vorige donderdag een koffie te komen drinken, dacht ik huisvrouwgewijs: Why not?
En gelukkig maar, want het was me daar een vrolijke bende vrouwen die donderdag. De tafel stond gedekt met echte borden op een echt tafelkleed en ik heb echte cappuccino gedronken... mmm. En dan die sfeer. Echt zalig.
En dan zaterdag hebben we dat dan nog eens overgedaan met de mannen erbij. Dit keer bij het andere Zuid-Afrikaanse koppel, iets verderop in onze straat, en met onze fijne Braziliaanse buren erbij. Een echte kaas-en-wijn-avond met Zuid-Afrikaanse wijn, een mix van Engels en Nederlands, en een ongedwongenheid en een plezier dat je energie geeft voor een hele winter. Zalig! En dat mijn tiramisu geslaagd was (na een zoektocht naar lange vingers in 6 verschillende winkels), was ook mooi meegenomen. Ook tussen de kinderen lijkt het, ondanks het leeftijdsverschil (oudste 7, jongste 3), goed te klikken. De zoon heeft er zelfs een vijfjarige bewonderaar aan overgehouden. En vanaf gisteren carpoolen we ook samen naar school. Ik moet dus alleen nog maar 's ochtends rijden.
Dus ik denk dat we nu onze eerste echte vrienden hier gevonden hebben. Het is toch raar dat je als buitenlander vooral omgaat met andere buitenlanders. Als ik eens goed rondkijk in onze kennisssenkring, dan zijn er maar twee echte Amerikaanse gezinnen waar we af en toe mee optrekken. Al de rest komt van over de een of andere oceaan of is een gemengd koppel. Het is me nog niet duidelijk wat het h'm juist doet. Het kan de gedeelde ervaring van 'ver weg van huis' zijn, maar ik denk dat het meer is want de meesten hier zijn inwijkelingen. Het moet een cultureel verschil zijn dat me nog niet volledig duidelijk is. Er valt dus nog veel te observeren en te interpreteren. Of, met andere woorden, nog veel koffies, wandeltochten, fietstochten, vrijwilligersjobkes hier en daar, en al die andere dingen die 'huis'vrouwen doen in hun vrije tijd...
Het begon allemaal tijdens trick or treat. In de pikdonkere werden we aangesproken door een groepje mensen die vroegen of we Afrikaans aan het praten waren. We konden mekaars gezicht niet onderscheiden en het was me niet duidelijk met hoeveel mensen ik gepraat had en wie daarvan nu Afrikaans en wie Brits had gesproken, maar toen ik een sms kreeg om vorige donderdag een koffie te komen drinken, dacht ik huisvrouwgewijs: Why not?
En gelukkig maar, want het was me daar een vrolijke bende vrouwen die donderdag. De tafel stond gedekt met echte borden op een echt tafelkleed en ik heb echte cappuccino gedronken... mmm. En dan die sfeer. Echt zalig.
En dan zaterdag hebben we dat dan nog eens overgedaan met de mannen erbij. Dit keer bij het andere Zuid-Afrikaanse koppel, iets verderop in onze straat, en met onze fijne Braziliaanse buren erbij. Een echte kaas-en-wijn-avond met Zuid-Afrikaanse wijn, een mix van Engels en Nederlands, en een ongedwongenheid en een plezier dat je energie geeft voor een hele winter. Zalig! En dat mijn tiramisu geslaagd was (na een zoektocht naar lange vingers in 6 verschillende winkels), was ook mooi meegenomen. Ook tussen de kinderen lijkt het, ondanks het leeftijdsverschil (oudste 7, jongste 3), goed te klikken. De zoon heeft er zelfs een vijfjarige bewonderaar aan overgehouden. En vanaf gisteren carpoolen we ook samen naar school. Ik moet dus alleen nog maar 's ochtends rijden.
Dus ik denk dat we nu onze eerste echte vrienden hier gevonden hebben. Het is toch raar dat je als buitenlander vooral omgaat met andere buitenlanders. Als ik eens goed rondkijk in onze kennisssenkring, dan zijn er maar twee echte Amerikaanse gezinnen waar we af en toe mee optrekken. Al de rest komt van over de een of andere oceaan of is een gemengd koppel. Het is me nog niet duidelijk wat het h'm juist doet. Het kan de gedeelde ervaring van 'ver weg van huis' zijn, maar ik denk dat het meer is want de meesten hier zijn inwijkelingen. Het moet een cultureel verschil zijn dat me nog niet volledig duidelijk is. Er valt dus nog veel te observeren en te interpreteren. Of, met andere woorden, nog veel koffies, wandeltochten, fietstochten, vrijwilligersjobkes hier en daar, en al die andere dingen die 'huis'vrouwen doen in hun vrije tijd...
maandag 9 november 2015
Omkoperij werkt!
Neen, niet echte omkoperij. Een klein beetje maar, voor de goede zaak en met Belgische chocolade. Telt dat ook als een misdaad?
Omdat de zoon maar niet vertrokken geraakte in zijn klas, hadden we het plan opgevat om de kinderen eens te laten proeven van echte chocolade. De oma's kwamen toch naar hier met een vrij grote valies en daar konden best enkele doosjes met mignonettes in! Zo gezegd, zo gedaan en tijdens de middagpauze heeft de zoon dan iedereen een individueel verpakt chocolaatje gegeven. Dat is belangrijk want hygiëne gaat boven alles! Het is hier bijvoorbeeld ondenkbaar dat je zelf een onverpakt brood uit een rek zou mogen nemen om te snijden. Daarom zit hier bijna ieder brood in zo'n vreselijke plastiek zak verpakt. Soit, chocolade dus.
Een enkel klein mignonetteke was blijkbaar voldoende om 's avonds thuis over de zoon te vertellen. En toen kwam een uitnodiging om bij het populairste gastje van de klas te mogen komen spelen! Hiha! En toen is een van de populairste meisjes uit de klas een uurtje na schooltijd bij ons geweest omdat haar mama niet tijdig op school kon zijn. En dat meisje heeft de oren van haar moeders hoofd gezaagd om nog eens te mogen komen. Hiha! En dit weekend is een gastje van de voetbal, uit het andere vierde, komen spelen en die hebben zich ook super geamuseerd. Zei ik al hiha?
Op school zelf wordt hij ook beter begeleid nu. De counselor werkt aan zijn motivatie (hij had het eigenlijk een beetje opgegeven) en aan anger management (woorden gebruiken als iets je niet zint, niet roepen en zeker niemand aanraken! Zelfs niet om een bal uit iemands handen te trekken wanneer die hem niet aan jou wil geven!). Het lijkt te werken. Hij voelt zich beter, gedraagt zich beter en praat in de cafetaria met de anderen! Wat een beetje chocolade al niet kan doen he!
Ook de dochter had een vriendinnetje over de vloer dit weekend. Een superlief meisje dat veel van muziek houdt. We hebben die twee een hele namiddag niet gezien of gehoord. Hopelijk heeft dat haar ook een beetje een boost gegeven, want ze heeft het een beetje moeilijk nu. Ze mist het om echt met iemand te kunnen praten. Meer dan alleen die oppervlakkige small talk. Op één meisje na zijn de vriendinnetjes van haar verjaardagsfeestje een beetje uit het zicht verdwenen. Volgend weekend komt dan dat ene meisje op bezoek. Zo gaan we proberen zoveel mogelijk een-tot-een contacten mogelijk te maken. Dat is veel makkelijker praten dan in een groep en ze kunnen iets samen doen. En als dan binnenkort die vermoeidheid beter is, nu de pillen niet meer hoeven (HIHA!), dan hopen we dat ook zij terug vertrokken is.
Komt allemaal wel weer goed. Het is alleen een beetje zoeken en vallen en opstaan in het begin.
Omdat de zoon maar niet vertrokken geraakte in zijn klas, hadden we het plan opgevat om de kinderen eens te laten proeven van echte chocolade. De oma's kwamen toch naar hier met een vrij grote valies en daar konden best enkele doosjes met mignonettes in! Zo gezegd, zo gedaan en tijdens de middagpauze heeft de zoon dan iedereen een individueel verpakt chocolaatje gegeven. Dat is belangrijk want hygiëne gaat boven alles! Het is hier bijvoorbeeld ondenkbaar dat je zelf een onverpakt brood uit een rek zou mogen nemen om te snijden. Daarom zit hier bijna ieder brood in zo'n vreselijke plastiek zak verpakt. Soit, chocolade dus.
Een enkel klein mignonetteke was blijkbaar voldoende om 's avonds thuis over de zoon te vertellen. En toen kwam een uitnodiging om bij het populairste gastje van de klas te mogen komen spelen! Hiha! En toen is een van de populairste meisjes uit de klas een uurtje na schooltijd bij ons geweest omdat haar mama niet tijdig op school kon zijn. En dat meisje heeft de oren van haar moeders hoofd gezaagd om nog eens te mogen komen. Hiha! En dit weekend is een gastje van de voetbal, uit het andere vierde, komen spelen en die hebben zich ook super geamuseerd. Zei ik al hiha?
Op school zelf wordt hij ook beter begeleid nu. De counselor werkt aan zijn motivatie (hij had het eigenlijk een beetje opgegeven) en aan anger management (woorden gebruiken als iets je niet zint, niet roepen en zeker niemand aanraken! Zelfs niet om een bal uit iemands handen te trekken wanneer die hem niet aan jou wil geven!). Het lijkt te werken. Hij voelt zich beter, gedraagt zich beter en praat in de cafetaria met de anderen! Wat een beetje chocolade al niet kan doen he!
Ook de dochter had een vriendinnetje over de vloer dit weekend. Een superlief meisje dat veel van muziek houdt. We hebben die twee een hele namiddag niet gezien of gehoord. Hopelijk heeft dat haar ook een beetje een boost gegeven, want ze heeft het een beetje moeilijk nu. Ze mist het om echt met iemand te kunnen praten. Meer dan alleen die oppervlakkige small talk. Op één meisje na zijn de vriendinnetjes van haar verjaardagsfeestje een beetje uit het zicht verdwenen. Volgend weekend komt dan dat ene meisje op bezoek. Zo gaan we proberen zoveel mogelijk een-tot-een contacten mogelijk te maken. Dat is veel makkelijker praten dan in een groep en ze kunnen iets samen doen. En als dan binnenkort die vermoeidheid beter is, nu de pillen niet meer hoeven (HIHA!), dan hopen we dat ook zij terug vertrokken is.
Komt allemaal wel weer goed. Het is alleen een beetje zoeken en vallen en opstaan in het begin.
donderdag 5 november 2015
Vandaag exact twee jaar geleden...
5 november, een dag om nooit meer te vergeten. De dag dat alles voorgoed anders werd. Hoe een telefoontje naar de huisdokter, ter bevestiging van de boodschap 'er is niets in haar bloed te zien', plots het begin werd van een nachtmerrie. Later vandaag, twee jaar geleden, trokken we met spoed naar Gasthuisberg en zagen daar een kanjer van een tumor in de borstkas van onze kleine meid... Amper signalen vooraf, geen speciale klachten, alleen een roder gezicht en een opgezwollen ader in de nek. Vreselijk.
En dan die eerste maanden. Een biopsie onder lokale verdoving, omdat onder volledige verdoving haar longspieren de druk van de tumor niet zouden kunnen verdragen. Een hoogrisico-operatie zeggen ze me, 2 minuten voor ze haar meenemen... Ik die toch verplicht wordt om een papier te tekenen dat hen toestaat om haar te verdoven, zelf goed wetende dat dit niet mag gebeuren... En dan de uren wachten... Een hoopje ellende op een plastieken stoel. En dan de dokter zien naar je toe wandelen zoals in de film, wanneer er slecht nieuws wordt verteld. Toen ben ik gecrashed. Ik hoor het de dokter nog zeggen: 'maar mevrouw toch'.
En dan die tweede operatie voor de plaatsing van de poortcatheter. Weer wachten op die plastieken stoel. Alles verloopt ok en we mogen naar huis. Maar dokter, is die arm normaal? Hij lijkt wat opgezwollen... Oei, toch nog even checken. Trombose in de arm. Maar jullie mogen toch naar huis hoor. Hier een doos spuitjes en vanaf morgen komen ze haar 's morgens en 's avonds bloedverdunner geven... Diezelfde nacht: pijn, pijn, pijn in buik en rug en overal. Hop terug naar Gasthuisberg. Een echo bevestigt nierstenen, in beide nieren. Hopla, voor 17 dagen het ziekenhuis in (blockage van urinewegen etc). Net voor kerst terug thuis.
Zeven en een half maanden lang chemo. Soms vloeibaar, soms in pilvorm, soms elke dag, soms om de 2 weken, soms in dagzaal, soms met een vierdaagse opname. Soms cortisone. Elke dag een spuit. 10 ruggenmergpuncties met inspuiten van chemo direct in de ruggengraat. Dit onder lachgas, met muziektherapeute en verpleegsters en dokter al zingend van 'ik heb de zon zien zakken'... Ik doe mee met een grimas, de tranen verbijtend. Dan in mei een dieptepunt: zona en aften in de hele mond. Pijn die amper te controleren valt. Met een pijnpomp naar de communie van de zoon...
En eindelijk is dan de intensieve fase voorbij. Dan volgt een onderhoudsfase van dagelijkse chemopil(len) en wekelijkse ledertrexate (8 pillen) en een tweewekelijkse controle in het ziekenhuis. Een rustiger jaar en vier maanden. Een periode van psychologisch herstel en proberen leren leven met onzekerheid.
En nu heb ik net haar laatste chemopillen gesneden, voor de 1,5 pil dagen. Het doosje is maar gevuld tot zaterdag. Dat zijn nog maar drie dagen. Dan mag ze de laatste twee chemopillen nemen. De LAATSTE! Een blij moment. Een moment om te vieren. Een spooky moment. Vanaf dan is het weer vertrouwen op het eigen lichaam. Vertrouwen dat er geen verdachte dingen meer gaan gebeuren. Naïef geloven en doen zoals iedereen. Welk gezond kind denkt er nu na over levensbedreigend ziek worden bij het minste pijntje? Welke ouder houdt rekening met zoiets? Niemand toch. Dat moeten we terug leren. Wegduwen, dieper duwen, verder gaan, genieten, genieten, genieten.
Voila, dat moest er even uit.
En dan die eerste maanden. Een biopsie onder lokale verdoving, omdat onder volledige verdoving haar longspieren de druk van de tumor niet zouden kunnen verdragen. Een hoogrisico-operatie zeggen ze me, 2 minuten voor ze haar meenemen... Ik die toch verplicht wordt om een papier te tekenen dat hen toestaat om haar te verdoven, zelf goed wetende dat dit niet mag gebeuren... En dan de uren wachten... Een hoopje ellende op een plastieken stoel. En dan de dokter zien naar je toe wandelen zoals in de film, wanneer er slecht nieuws wordt verteld. Toen ben ik gecrashed. Ik hoor het de dokter nog zeggen: 'maar mevrouw toch'.
En dan die tweede operatie voor de plaatsing van de poortcatheter. Weer wachten op die plastieken stoel. Alles verloopt ok en we mogen naar huis. Maar dokter, is die arm normaal? Hij lijkt wat opgezwollen... Oei, toch nog even checken. Trombose in de arm. Maar jullie mogen toch naar huis hoor. Hier een doos spuitjes en vanaf morgen komen ze haar 's morgens en 's avonds bloedverdunner geven... Diezelfde nacht: pijn, pijn, pijn in buik en rug en overal. Hop terug naar Gasthuisberg. Een echo bevestigt nierstenen, in beide nieren. Hopla, voor 17 dagen het ziekenhuis in (blockage van urinewegen etc). Net voor kerst terug thuis.
Zeven en een half maanden lang chemo. Soms vloeibaar, soms in pilvorm, soms elke dag, soms om de 2 weken, soms in dagzaal, soms met een vierdaagse opname. Soms cortisone. Elke dag een spuit. 10 ruggenmergpuncties met inspuiten van chemo direct in de ruggengraat. Dit onder lachgas, met muziektherapeute en verpleegsters en dokter al zingend van 'ik heb de zon zien zakken'... Ik doe mee met een grimas, de tranen verbijtend. Dan in mei een dieptepunt: zona en aften in de hele mond. Pijn die amper te controleren valt. Met een pijnpomp naar de communie van de zoon...
En eindelijk is dan de intensieve fase voorbij. Dan volgt een onderhoudsfase van dagelijkse chemopil(len) en wekelijkse ledertrexate (8 pillen) en een tweewekelijkse controle in het ziekenhuis. Een rustiger jaar en vier maanden. Een periode van psychologisch herstel en proberen leren leven met onzekerheid.
En nu heb ik net haar laatste chemopillen gesneden, voor de 1,5 pil dagen. Het doosje is maar gevuld tot zaterdag. Dat zijn nog maar drie dagen. Dan mag ze de laatste twee chemopillen nemen. De LAATSTE! Een blij moment. Een moment om te vieren. Een spooky moment. Vanaf dan is het weer vertrouwen op het eigen lichaam. Vertrouwen dat er geen verdachte dingen meer gaan gebeuren. Naïef geloven en doen zoals iedereen. Welk gezond kind denkt er nu na over levensbedreigend ziek worden bij het minste pijntje? Welke ouder houdt rekening met zoiets? Niemand toch. Dat moeten we terug leren. Wegduwen, dieper duwen, verder gaan, genieten, genieten, genieten.
Voila, dat moest er even uit.
woensdag 4 november 2015
En dan denk je dat je mee bent...
maar toch weer niet helemaal. 'Ze' blijven je toch nog altijd verbazen....
Neem nu de autoverzekering. Als persoon zonder Amerikaans rijbewijs, zonder social security number en zonder credit score word je beschouwd als een rijdende tijdbom. Zelfs met een bewijs dat je de laatste zoveel jaren geen ongeluk gehad hebt in België, kijkt men toch nog een beetje vies naar jou. Onze verzekeringsman bij de bank heeft verschillende autoverzekeringsbedrijven voor ons gecontacteerd en maar eentje gevonden dat ons wou verzekeren. Met een beetje gepleit (omdat hij ons zo sympathiek vindt...) had hij gedaan gekregen dat we maar 1200 dollar / jaar moesten betalen. Ok, we betalen die rekening. Een maand later krijgen we een cheque in de brievenbus van 134 dollar. De autoverzekering betaalt ons dit terug omdat we het hele bedrag in een keer betaald hebben. Goed zo! Flinke Belgen! 10 op het rapport.
We laten de maatschappij weten dat we een rijbewijs hebben en kijk: plots verschijnt er een cheque van 26 dollar in de brievenbus. Dank u!
Dan is daar plots de corvette. Onze bankman schiet opnieuw in actie. Op vrijdag krijgen we een brief met de berekening van 'mijn' autoverzekering, en een hele kolom kortingen, en de berekening van de verzekering van de corvette, met een heleboel kortingen. Op zaterdag krijgen we een nieuwe brief met diezelfde berekeningen maar weg zijn de kortingen. Wat een nachtje slapen al niet kan veranderen...
Vandaag bel ik de verzekeringsmaatschappij met de vraag hoe we die brieven moeten interpreteren en hoeveel en wanneer we de rekening moeten betalen. Zegt de dame dat we geen openstaande rekening meer hebben. 'Hoe kan dat nu?', vraag ik haar. 'Wel', legt ze haarfijn uit, 'omdat uw echtgenoot getrouwd is, heeft hij extra korting gekregen op zijn verzekering en moeten jullie nu niets meer betalen'...
Men begrijpen wat men begrijpen kan. Ondertussen denk ik maar bij mezelf: Leve het huwelijk! ;)
Neem nu de autoverzekering. Als persoon zonder Amerikaans rijbewijs, zonder social security number en zonder credit score word je beschouwd als een rijdende tijdbom. Zelfs met een bewijs dat je de laatste zoveel jaren geen ongeluk gehad hebt in België, kijkt men toch nog een beetje vies naar jou. Onze verzekeringsman bij de bank heeft verschillende autoverzekeringsbedrijven voor ons gecontacteerd en maar eentje gevonden dat ons wou verzekeren. Met een beetje gepleit (omdat hij ons zo sympathiek vindt...) had hij gedaan gekregen dat we maar 1200 dollar / jaar moesten betalen. Ok, we betalen die rekening. Een maand later krijgen we een cheque in de brievenbus van 134 dollar. De autoverzekering betaalt ons dit terug omdat we het hele bedrag in een keer betaald hebben. Goed zo! Flinke Belgen! 10 op het rapport.
We laten de maatschappij weten dat we een rijbewijs hebben en kijk: plots verschijnt er een cheque van 26 dollar in de brievenbus. Dank u!
Dan is daar plots de corvette. Onze bankman schiet opnieuw in actie. Op vrijdag krijgen we een brief met de berekening van 'mijn' autoverzekering, en een hele kolom kortingen, en de berekening van de verzekering van de corvette, met een heleboel kortingen. Op zaterdag krijgen we een nieuwe brief met diezelfde berekeningen maar weg zijn de kortingen. Wat een nachtje slapen al niet kan veranderen...
Vandaag bel ik de verzekeringsmaatschappij met de vraag hoe we die brieven moeten interpreteren en hoeveel en wanneer we de rekening moeten betalen. Zegt de dame dat we geen openstaande rekening meer hebben. 'Hoe kan dat nu?', vraag ik haar. 'Wel', legt ze haarfijn uit, 'omdat uw echtgenoot getrouwd is, heeft hij extra korting gekregen op zijn verzekering en moeten jullie nu niets meer betalen'...
Men begrijpen wat men begrijpen kan. Ondertussen denk ik maar bij mezelf: Leve het huwelijk! ;)
zondag 1 november 2015
Leeg in huis
Goh, na 10 dagen de oma's en opa hier op bezoek, is het maar leeg in ons huis. En overdag, wanneer iedereen naar school en het werk is, is het hier ook nog eens heel erg stil. Het is serieus afkicken!
Nu onze gastenkamer op punt staat, is ze dus helemaal leeg. En onze extra queen luchtmatras ligt er hier ook maar uitgeblust blij. Dus, zin om er even tussenuit te knijpen? Altijd welkom!
Wat je hier zoal kan komen doen? Wel, je landt best op Washington. Daar ben je al een paar dagen zoet. En dan zak je met je huurauto af richting Roanoke en Blacksburg. Als je de tijd hebt, kan je via de Blue Ridge Parkway helemaal naar beneden rijden. Vooral in de herst is die rit mooi. We hebben een stukje van de Parkway gedaan en onderweg genoten van de hertjes, pompoenvelden en supermooie schakeringen. Deze foto geeft een klein beetje een beeld:
En dan zijn er de Cascades. Een waterval die je kan bereiken na een mooie wandeling. Je wandelt op een iets uitdagender pad, langs de rivier, naar boven en komt dan via een gemakkelijker pad terug naar beneden. Het gaat in het totaal over een 6,5 km en in de zomer kan je, met de nodige evenwichtsoefeningen, door het water tot onder de waterval stappen (als je tegen een beetje koude kunt).
In de zomer (temperatuur van 30°) kan je hier komen kajakken, kanoevaren en aan tubing doen. Dat laatste is supertof! Je drijft de rivier af op een grote band met links en rechts de bergen. Een busje brengt je terug naar je vertrekpunt. Superervaring (met foto van enkele maanden geleden)!
Begin 1900 bracht een treintje kolen vanuit een mijn iets verderop naar Christiansburg en Blacksburg. Die treinlijn werd omgebouwd tot de Huckelberry Trail. Het 10 km lange pad loopt door velden en bossen en gaat wat op en neer. Toch is het heel goed fietsbaar (fietsen te huur aan 12 $ per dag). In de buurt van het voormalige mijnterrein kan je een wandeling maken (en de Rode Kardinaal spotten). Voor je terugkeert, moet je wel even de innerlijke mens versterken met een margarita/Mexicaans biertje en nachos bij Alejandro's.
Op een drie kwartier rijden van Blacksburg ligt Floyd. Op vrijdagavond kan je daar in de Country Store een Jamboree bijwonen. Er wordt gezongen, gedanst, gegeten en plezier gemaakt in een winkel waar je vanalles kan kopen. Er gelden Granny Rules: geen alcohol, niet roken, no bad language en alleen maar gedrag van een lady/gentleman.
Vanuit Floyd geraak je makkelijk op de Blue Ridge Parkway. Een paar kilometer verderop kan je de innerlijke mens ook versterken bij wijnmaker Chateau Morrisette, waar je wel alcohol mag drinken...
En dan heb je natuurlijk ons huis. Daar mag je ook alcohol drinken, lekker eten en mag je je wel unlady/gentlemanlike gedragen, maar alleen na bedtijd voor de kinderen.
Voila, en daarna rijd je toch gewoon verder naar het Zuiden. Je passeert langs Charlotte, Charleston en Savannah en duikt dan Florida binnen. Overtuigd?
Nu onze gastenkamer op punt staat, is ze dus helemaal leeg. En onze extra queen luchtmatras ligt er hier ook maar uitgeblust blij. Dus, zin om er even tussenuit te knijpen? Altijd welkom!
Wat je hier zoal kan komen doen? Wel, je landt best op Washington. Daar ben je al een paar dagen zoet. En dan zak je met je huurauto af richting Roanoke en Blacksburg. Als je de tijd hebt, kan je via de Blue Ridge Parkway helemaal naar beneden rijden. Vooral in de herst is die rit mooi. We hebben een stukje van de Parkway gedaan en onderweg genoten van de hertjes, pompoenvelden en supermooie schakeringen. Deze foto geeft een klein beetje een beeld:
En dan zijn er de Cascades. Een waterval die je kan bereiken na een mooie wandeling. Je wandelt op een iets uitdagender pad, langs de rivier, naar boven en komt dan via een gemakkelijker pad terug naar beneden. Het gaat in het totaal over een 6,5 km en in de zomer kan je, met de nodige evenwichtsoefeningen, door het water tot onder de waterval stappen (als je tegen een beetje koude kunt).
In de zomer (temperatuur van 30°) kan je hier komen kajakken, kanoevaren en aan tubing doen. Dat laatste is supertof! Je drijft de rivier af op een grote band met links en rechts de bergen. Een busje brengt je terug naar je vertrekpunt. Superervaring (met foto van enkele maanden geleden)!
Begin 1900 bracht een treintje kolen vanuit een mijn iets verderop naar Christiansburg en Blacksburg. Die treinlijn werd omgebouwd tot de Huckelberry Trail. Het 10 km lange pad loopt door velden en bossen en gaat wat op en neer. Toch is het heel goed fietsbaar (fietsen te huur aan 12 $ per dag). In de buurt van het voormalige mijnterrein kan je een wandeling maken (en de Rode Kardinaal spotten). Voor je terugkeert, moet je wel even de innerlijke mens versterken met een margarita/Mexicaans biertje en nachos bij Alejandro's.
Op een drie kwartier rijden van Blacksburg ligt Floyd. Op vrijdagavond kan je daar in de Country Store een Jamboree bijwonen. Er wordt gezongen, gedanst, gegeten en plezier gemaakt in een winkel waar je vanalles kan kopen. Er gelden Granny Rules: geen alcohol, niet roken, no bad language en alleen maar gedrag van een lady/gentleman.
Vanuit Floyd geraak je makkelijk op de Blue Ridge Parkway. Een paar kilometer verderop kan je de innerlijke mens ook versterken bij wijnmaker Chateau Morrisette, waar je wel alcohol mag drinken...
En dan heb je natuurlijk ons huis. Daar mag je ook alcohol drinken, lekker eten en mag je je wel unlady/gentlemanlike gedragen, maar alleen na bedtijd voor de kinderen.
Voila, en daarna rijd je toch gewoon verder naar het Zuiden. Je passeert langs Charlotte, Charleston en Savannah en duikt dan Florida binnen. Overtuigd?
Abonneren op:
Posts (Atom)