Wanneer je al anderhalf jaar lang in een ander land woont, dan geraak je stillaan gewoon aan heel wat zeden en gewoonten. Ik vind het bijvoorbeeld helemaal niet meer vreemd dat de vrouwen hier een hele dag lang in hun yoga pants rondlopen. Je moet maar eens luisteren naar deze man, dan begrijp je het volledig (...). Het is zelfs zover gekomen dat ook ik de kinderen naar school breng in mijn sportoutfit. Niets zo duidelijk voor mijn excuses zoekende brein als die sportoutfit. No way, je hebt het aan, je gaat sporten. Of op uitstap gaan met sportschoenen. Niets zit zo comfortabel als die schoenen wanneer je lang moet stappen. Die shorts, ok, die blijven erover. Alleen bij wandeltochten in de natuur, dan vind ik ze toegelaten.
Of neem nu op restaurant. Het is zeer fijn dat ze je vriendelijk begroeten en dadelijk een menukaart komen brengen. Je geraakt ook gewoon aan die snelle bediening. Het was weer even wennen in Belgie, in dat ene restaurant, waar we zeker een kwartier moesten wachten op de menukaart.
En de 'how are you?'s en 'how's going?'s, daar zijn we al even aan gewend. We kijken er al helemaal niet meer van op wanneer doodvreemden naar ons lachen in de supermarkt of wanneer dokters en verpleegsters ons drie keer bedanken. We lachen, zwaaien en bedanken in volle overtuiging terug.
Maar waar ik maar niet aan gewend geraak, zijn die Amerikaanse feestjes. Feestjes met een einduur. Dat organiseer je toch niet? Ok, misschien gebeurt het wel met een verjaardagsfeestje voor de kinderen, alhoewel ook die in Belgie altijd uitliepen. Maar hier dus niet. Het kerstfeest van de faculteit vond plaats tussen zes en negen. Stipt om negen sloot de bar en kreeg je geen drankje meer los. En dit weekend hadden we een van onze weinige volbloed Amerikaanse kennissen uitgenodigd. Zondag om 12:30 leek perfect als startuur. Toevallig kwam tijdens het eten, om 14:30 u., het gesprek op wanneer ze graag hun dochtertje wilden gaan oppikken bij haar vriendinnetje. Bleek dat ze gedacht hadden om om 15:00 uur hier te vertrekken! Twee en een half uur na het toekomen?!? We hadden ons dessert nog niet gehad! In sneltempo heb ik de borden dan maar opgeruimd en het dessert geserveerd. Om 15:30 waren ze hier buiten. Ik ben nog kunnen gaan sporten! Heel raar, vind ik dat.
De Amerikaanse doctoraatsstudenten van de echtgenoot, die we hier af en toe over de vloer krijgen, die moeten we nog 'buiten gooien' tegen middernacht, zelfs wanneer we 's middags starten. Maar eens de universiteit voorbij, wordt het leven hier erg serieus genomen. Geen uitspattingen, keihard werken en ondertussen de kinderen naar allerlei activiteiten en tutors brengen. Zelfs die enkele uurtjes ontspannen bij vrienden, zijn geprogrammeerd. Geef mij dan maar onze Zuid-Afrikanen, Fransen, Bolivianen, Turken, Italianen en andere buitenlanders. Die kunnen ten minste genieten!
