Met een republikein aan tafel

En zo gebeurde het dat we op een goede vrijdagavond aan tafel zaten met een echte republikeinse. We wisten het natuurlijk nog niet onmiddellijk, maar naarmate de wijn vloeide en de Belgische chocolade smolt als sneeuw voor de zon, kwamen de tongen wat losser. Ze vertelde dat ze uit Texas kwam en dat je ervan op aan kon dat iedere Texaan republikein was en hield van zijn/haar wapens. Dat maakte ons natuurlijk enorm nieuwsgierig.

Toen er nog wat meer wijn in de vrouw zat, vroegen we haar wat ze van Trump dacht. Ze zei dat ze graag zijn vingers zou willen breken, zodat hij niet meer kon Twitteren. Mmm, daar konden we inkomen. Ze had op hem gestemd omdat ze verandering wou. Hillary zou nog meer van hetzelfde geweest zijn en dat was genoeg geweest. Zelfs de dochter van Martin Luther King vond het een schande wat Obama allemaal gedaan had in de acht jaar dat hij aan de macht was, zei ze. Ik vertelde dat wij hier zijn dankzij Obama. Zonder zijn veranderingen in de ziekteverzekering hadden we nooit een ziekteverzekering kunnen krijgen, gegeven de dochter haar voorgeschiedenis. Dat wist ze niet, zei ze.

Ik vertelde, een beetje trots, over onze Belgische sociale zekerheid. Dat zou hier nooit werken, zei ze. Jaren geleden had ze door haar echtgenoot heel veel schulden. Na de scheiding heeft ze zich te pletter gewerkt om haar twee kinderen te kunnen verzorgen. Er was een moment waarop ze overwogen had om een beroep te doen op Micah's backpack. Dat is een organisatie die ervoor zorgt dat kinderen van zeer arme families op vrijdag een zak met eten mee naar huis krijgen zodat ze in het weekend iets kunnen eten. Wanneer je daar een beroep op moet doen, zit je diep. Heel diep. Toevallig zat ik vrijdag, vlak voor het einde van de school, op de kinderen te wachten aan de ophaalplaats voor Micah's backpack. Ik kreeg het er koud van van te zien hoeveel kinderen binnen kwamen om hun plastieken supermarkttasje op te halen... Het is triestig!

Maar, vertelde ze verder, ze heeft het niet gedaan. Ze is helemaal zelf uit de put gekropen. Ze heeft van niemand hulp nodig gehad en ze wil ook niet voor anderen betalen. Als zij het kon, kan iemand anders het ook. Tja, daar sta je dan, als luxebeestje, te kijken naar een sterke vrouw, die al jaren aan vechten is tegen armoede. En dan begrijp je het. Missschien zou je wel hetzelfde zeggen en doen, moest je in haar schoenen staan.

We hebben alleszins een heel fijne avond gehad, daar aan tafel met onze republikeinse. Politieke overtuiging doet er niet zo heel erg veel toe wanneer je samen kan genieten van spijs en drank. 

Op zoek naar een nieuwe matras

Een typische recliner,
was $1,299.95 en nu
 'nog maar' $679.95. 

Heb je je ooit al eens afgevraagd waar mensen uit bepaalde tv-reeksen die bombasische zetels en kasten halen? Wel, een van de plaatsen hier in de buurt is Grand Home Furnishings. Ik verbaas me er iedere keer over hun aanbod spuuglelijke sofa's en 'recliners'. Recliners zijn van die eenzitten waarbij je je kan afduwen naar achter en dan plots het voorste deel van je zetel naar boven komt, om de voetjes op te leggen. Toegegeven, vaak zitten/liggen die zetels wel goed, maar ze zijn oh zo lelijk... Af en toe vind je er wel eens een meubel dat ermee doorkan, zoals ons bed. Ook de matras van ons bed en dat van de gastenkamer komen van Grand. Dus, toen de dochter vond dat het tijd was voor een nieuwe matras, gingen we er nog eens op bezoek.

Shoppen bij Grand is een hele ervaring. Al vanaf het moment dat je je auto verlaat, staan er twee medewerkers klaar om de dubbele glazen deur voor je open te doen. Dan word je ontvangen door een derde medewerker, die je onmiddellijk een flesje cola aanbiedt. Ik vind het altijd zo jammer voor hem/haar dat we weigeren. Je ziet dan immers even die grootse glimlach verstrakken. Wanneer je dat flesje wel aanneemt, krijg je er ook een beetje popcorn bij. Shoppen voor meubels moet fun blijven he!

Samen met onze begeleider gingen we dan op pad naar de matrassenafdeling. Na het proberen van matras na matras was er eentje dat de dochter wel zinde. Maar ja, er was nog een andere winkel in de buurt die we wilden aandoen. Toen we onze begeleider vertelden dat we later mogelijk gingen terugkomen, verstrakte de glimlach nog een beetje meer. Zo had hij er waarschijnlijk nog wel enkele ontmoet in zijn carriere... Na enkele seconden hersteltijd, gaf hij ons zijn kaartje. Als we zouden terugkomen, dan moesten we onmiddellijk naar hem vragen. Alle medewerkers mogen immers om de beurt een nieuwe klant aanspreken en krijgen dan commissie op die verkoop. Die beurtrol loopt blijkbaar vrij vlotjes. We hebben er nog nooit twee zien vechten...

Toen de volgende winkel toch niet je dat bleek te zijn, keerden we maar terug naar onze man bij Grand. Hij had ons al 'in de mot' vanaf het moment dat we de auto uitstapten. Deze keer geen cola en geen popcorn maar wel een echte glimlach. Hij verkocht ons een matras en wenste de dochter een zeer goede nachtrust toe. Twee dagen later lag de matras al op haar bed. En drie dagen later zat er een handgeschreven kaartje in de brievenbus. Onze man bij Grand bedankte ons voor de aankoop van de matras en hoopte dat de dochter er op sliep als een roosje. Hoe chique is dat? Daar moet ik ook echt bij glimlachen se.