Moeilijkere derde week

Ergens was het te verwachten, dat moment waarop het iets moeizamer zou gaan. Ik had het alleen vorige week verwacht, en niet deze week. Niet na onze fijne uitstap zondag naar de rivier. Of misschien net daarom.

Zondagavond al zei de dochter dat ze geen zin meer had om naar school te gaan. Het vroeger opstaan,  de saaie stukken (Amerikaanse geschiedenis, Titan - een les rond sociale vaardigheden enzo, veel blablabla en niet te begrijpen blijkbaar), de vriendinnen die niet goed te verstaan zijn... het eist allemaal wat zijn tol. En de zoon kwam maandag thuis met de boodschap dat hij het mist om te kunnen praten met de jongens uit zijn klas en dat turnen saai is en dat het toch niet te doen is dat ze maar 1 speeltijd hebben, alleen 's middags. Allemaal heel goed te begrijpen. Ook de Deense mama vertelde dat haar drie kinderen het moeilijk hadden. Het hoort er jammer genoeg allemaal bij. Het enige wat je kan zeggen is dat je het begrijpt en dat het binnenkort beter zal gaan. Even doorbijten dus. Maar ondertussen zijn het lange dagen voor die mannen.

En wij? Bij de echtgenoot valt er weinig te merken, vind ik. Ik denk dat hij zijn portie frustratie gehad heeft met alle administratie. Ikzelf ben verschrikkelijk moe. Ik ben vandaag, na mijn ochtendtour, zelfs even terug in bed gekropen. En je merkt dat je sneller geïrriteerd bent. Dus ja, ook ik heb precies last van die derde week.

Je probeert er ergens een routine in te krijgen, maar dat is nog altijd moeilijk. Voor een stuk is dat waarschijnlijk omdat we hier, in ons huurhuis, ook maar tijdelijk zijn. Zo voelt het ook echt aan. Gelukkig krijgen we volgende week maandag de sleutel van ons echte huis en dan kunnen we beginnen te bouwen aan die nieuwe routine. Dan nog zullen er van die dagen en weken zijn. Zo gaat dat overal, met z'n ups en downs. Alleen hebben we hier precies nog geen goed tegengewicht gevonden voor die downs.

Het moeilijkste vind ik zelf het koken. Je probeert lievelingsgerechten te maken maar die smaken nooit hetzelfde. Bepaalde ingrediënten zijn niet te vinden (ik ben 2 weken op zoek geweest naar bouillonblokjes bv.) en andere zaken smaken gewoon anders. Hoe goed je ook probeert om iets lekkers te maken, het smaakt nooit zoals je wilt. Dat is ook pretty frustrating! Maar ook hier wordt het blijven uitproberen en zoeken. Dat is wat het verlaten van je comfortzone nu eenmaal met zich meebrengt... 't Komt wel goed!