Me time!!

Mmmmm... met dit gevoel zit ik hier achter de computer. Eindelijk, EINDELIJK een momentje voor mezelf! Ik zit hier in onze gloednieuwe living/keuken, met veel licht en een koffietje erbij. En het is hier stil. Geen gebekvecht want het is schooltijd. Niks te avondrush want het is gewoon middag. Stilte, rust. Mmmmm, het leven kan soms mooi zijn!

We zijn dus effectief verhuisd en het ziet er hier fantastisch uit! Het is een huis waar je je direct in thuis voelt. Licht en groen doet toch enorm veel. Dat hadden we totaal niet in ons huurhuis. Je keek gewoon letterlijk op een muur. Dus we zijn allemaal happy met onze keuze om voor dit huis te gaan. Ook al heeft het ons een dik half jaar geleden best wat slapeloze nachten gekost. Nu slapen we als roosjes. Ah ja, we hebben een bed!

Twee jaar na onze beslissing om voor dit avontuur te gaan, zijn we dus eindelijk waar we wilden zijn. Hehe, het is me een periode wel geweest. Maar kijk, we hebben op zijn minst toch al de kans gekregen om even opnieuw te beginnen. We zien wel wat de toekomst brengt maar nu gaan we voor alleen happy thoughts.

Over happy gesproken. De mensen hier zijn echt enorm vriendelijk. We merken het in de winkels en op de weg maar ook onderweg. Als je ergens staat aan te schuiven (en ik heb plenty of experience with that!) lachen je mede-aanschuivers je al toe als je aankomt en beginnen spontaan een gesprek. Als Belg ben je hier natuurlijk een beetje een exotische diersoort dus dat biedt heel wat gespreksstof. Zelfs de studenten zijn hier vriendelijker dan aan andere universiteiten, naar het schijnt. Zou het de berglucht (baby mountains, volgens de dochter) zijn of het tragere leefritme misschien? Geen idee, maar ik vind het super. Ik loop hier nu ook de hele dag door te 'how are you?'-en en te 'have a great day!'-en. Het is al zo erg dat wanneer iemand niet zo heel vriendelijk is, ik er echt van schrik. Dan denk ik: 'het zal een buitenlander zijn'... oeps. We hebben ondertussen ook al een uitnodiging voor Thanksgiving op zak, een tweede 'ijsjes gaan eten'-afspraak met twee andere mama's en kinderen, een gratis energetische massage voor de dochter en we mogen de geleende eettafel houden. Niet slecht, toch?

We wonen trouwens in een internationale straat. Links wonen Chinezen, schuins over Libanezen en Zuid-Afrikanen, recht over en rechts Amerikanen en helemaal in het begin van de straat opnieuw Chinezen. En hier praten de mensen wel met mekaar. Iedereen moet zijn pas gezaaid gazonneke sproeien of gaat wandelen met hond en/of kinderen en dat is voldoende om te beginnen praten. Ik denk dat 3 op 4 Amerikanen hier trouwens een hond heeft. Hier een beetje verder is er zelfs een honden-spa. En ik zag iemand met op zijn auto een sticker: 'my dog is a better listener than your kids'. Mmmm, 't zou wel kunnen. Al hoewel dat enorme beest wel met zijn kop aan de chauffeurskant door de venster stak. Lijkt mij nu ook niet zo welopgevoed. Die van ons blijven op zijn minst op hun stoel zitten...

In onze straat wonen alleen maar kleine kindjes maar in de straat ernaast zouden enkele kinderen van de leeftijd van de onze wonen. Kwestie van door de tuin naar beneden te wandelen. Geen hekken of draad tussen de tuinen. Gewoon een enorm groot grasveld dat vrij toegankelijk is. Hopelijk leren ze snel de kinderen van de trampoline kennen. Kwestie dat de zoon wat van zijn energie kwijt kan. Donderdag start hij trouwens met voetballen. En de echtgenoot gaat samen met zijn collega de ploeg coachen. Blijkbaar is het feit dat beide nooit gevoetbald hebben totaal niet relevant om te mogen coachen... Ik ben eens benieuwd!

Voila, mijn koffietje is al lang leeg ondertussen. Ik ga het hier vandaag bij laten. Groetjes!