En nu gaat het allemaal wel heel erg snel! Vandaag kreeg de echtgenoot onze visa overhandigd, boekten we een vlucht voor woensdag (met terugkeer op 19 december), een hotel voor de eerste nacht, een huurauto voor een week en werd onze lening goedgekeurd (thank God!). De sleutel van ons huurhuis ligt klaar en donderdagnacht kunnen we in principe op een gloednieuwe luchtmatras (Wallmart?) doorbrengen. Kamperen deel 2 dus.
Daarnaast is er natuurlijk het afscheid nemen... Afscheid nemen van meme, die vreest dat ze ons nooit meer zal zien, en van de mama's... ja, dat zijn de pijnlijke momenten... En op die momenten weet ik niet goed meer waarom we dit avontuur weer begonnen zijn.
En dan zijn er de kinderen, de ene op superspeed, de andere gespannen als een supersnaar... Voor hen is het nu ook niet evident. Zij hebben net afscheid moeten nemen van hun (geboorte)huis en staan voor nog twee verhuizen. Tussen alle bankbezoeken, telefoons en het inpakken door, eisen zij hun portie aandacht op en niet altijd op de meest positieve manier. En dit allemaal op een appartement waar je rekening moet houden met buren en er geen vriendjes in de buurt zijn om eens goed mee te voetballen.
Om maar te zeggen: we zullen blij zijn eens we terug een beetje vaste grond onder onze voeten hebben. Hopelijk komt alles een beetje op zijn pootjes terecht in de loop van volgende maand.
De volgende post zal van enkele kilometers verderop gebeuren. See you all later!
maandag 27 juli 2015
donderdag 23 juli 2015
Goedgekeurd!
Geloof het of niet, maar we zijn goedgekeurd! Een ongelooflijk grote opluchting!
Gisteren stonden we 'fris' en 'monter' om 7u10 als derde aan te schuiven buiten aan de ambassade. Een half uurtje later mochten we binnen aanschuiven en nog een klein beetje later mochten we om de beurt binnen om door een metaaldetector te gaan. Natuurlijk ging dat spul af, maar de dames achter de balie begrepen waar er overal ijzer kan zitten... (neen, het waren mijn hakken!).
Na nog een half uurtje mochten we naar een 'window' met onze paspoorten. Dat was het moment... en we werden goedgekeurd! Opnieuw wachten en toen werden we opgeroepen voor een gesprek met de consul, achter een ander venstertje. En dat gesprek heeft welgeteld 2 minuten geduurd. 'Wat ga je doen als job in de US?' en 'Welke job doe je hier?'. Even vingerafdrukken checken en voila. Voorbij.
Nu mogen we maandag opnieuw naar de ambassade om te gaan kijken of ons visum klaar is. We hebben 85% kans dat het klaar is. Op dinsdag is die kans gestegen naar 95%... 'maar ik zou mijn vlucht nog niet boeken', zei de man achter het venstertje. Ok, dan nog even wachten, maar maandag om 11u zal er iemand aan het aanschuiven zijn!
De stress is er even weer af nu. Bedankt voor de vele duimen!
Gisteren stonden we 'fris' en 'monter' om 7u10 als derde aan te schuiven buiten aan de ambassade. Een half uurtje later mochten we binnen aanschuiven en nog een klein beetje later mochten we om de beurt binnen om door een metaaldetector te gaan. Natuurlijk ging dat spul af, maar de dames achter de balie begrepen waar er overal ijzer kan zitten... (neen, het waren mijn hakken!).
Na nog een half uurtje mochten we naar een 'window' met onze paspoorten. Dat was het moment... en we werden goedgekeurd! Opnieuw wachten en toen werden we opgeroepen voor een gesprek met de consul, achter een ander venstertje. En dat gesprek heeft welgeteld 2 minuten geduurd. 'Wat ga je doen als job in de US?' en 'Welke job doe je hier?'. Even vingerafdrukken checken en voila. Voorbij.
Nu mogen we maandag opnieuw naar de ambassade om te gaan kijken of ons visum klaar is. We hebben 85% kans dat het klaar is. Op dinsdag is die kans gestegen naar 95%... 'maar ik zou mijn vlucht nog niet boeken', zei de man achter het venstertje. Ok, dan nog even wachten, maar maandag om 11u zal er iemand aan het aanschuiven zijn!
De stress is er even weer af nu. Bedankt voor de vele duimen!
dinsdag 21 juli 2015
Klaarwakker en onder stress
Het is nu 2 uur dinsdagnacht. Binnen enkele uren staan hier de inpakkers voor onze zeevracht. Ook moeten we om 8u30 met de dochter op controle in het ziekenhuis. En wat doet een mens dan in het kot van de nacht? Juist ja, een blog updaten.
Het is even gelukt hoor, dat slapen. Toen moest de zoon naar het toilet en lap daar start dan die mallemolen in het hoofd. Zaken zoals 'de verhuisfirma heeft toch de juiste datum genoteerd?' en 'wat doen we met ons huisvuil nu ze de blauwe zakken ipv de bruine zakken komen ophalen deze week?' vliegen door het hoofd. En dan is er nog de situatie met ons paspoort... We hebben nog maar net ontdekt dat er in de instructies van het bezoek aan de ambassade, die je krijgt nadat je alle formulieren hebt ingevuld, geschreven staat dat ons paspoort nog zes maanden moet geldig zijn na terugkeer. Na terugkeer dus... binnen drie jaar. En ja, dat is niet het geval voor drie van de vier van ons. Zucht.
Bij die instructies staat iets van 'tenzij er landspecifieke regels gelden' en die regels zijn ons voor België niet echt duidelijk. Dus ja, het ziet er waarschijnlijk niet goed uit voor donderdag. Nochtans moet je aan meerdere instanties en op meerdere locaties elektronisch vooraf de geldigheidsduur van je paspoort ingeven en nergens zijn we op moeilijkheden gestoten. Het zij nu zo. We gaan donderdag horen wat we moeten doen en hopelijk kunnen we nog vrij snel alles terug in orde brengen (spoedprocedure paspoort, nieuwe vragenlijsten, ...). We zijn nog niets opgestart omdat het huidige paspoortnummer van de echtgenoot doorgegeven is aan Immigration in de VS en mogelijk al gebruikt is voor officiële documenten. Eerst eens op de ambassade checken hoe we dit allemaal moeten aanpakken. En tussendoor poetsen, poetsen, poetsen om het huis te kunnen overlaten op donderdagavond.
Een extra duim voor donderdagmorgen kan mogelijk helpen. En voor nu graag een extra slaapliedje...
Het is even gelukt hoor, dat slapen. Toen moest de zoon naar het toilet en lap daar start dan die mallemolen in het hoofd. Zaken zoals 'de verhuisfirma heeft toch de juiste datum genoteerd?' en 'wat doen we met ons huisvuil nu ze de blauwe zakken ipv de bruine zakken komen ophalen deze week?' vliegen door het hoofd. En dan is er nog de situatie met ons paspoort... We hebben nog maar net ontdekt dat er in de instructies van het bezoek aan de ambassade, die je krijgt nadat je alle formulieren hebt ingevuld, geschreven staat dat ons paspoort nog zes maanden moet geldig zijn na terugkeer. Na terugkeer dus... binnen drie jaar. En ja, dat is niet het geval voor drie van de vier van ons. Zucht.
Bij die instructies staat iets van 'tenzij er landspecifieke regels gelden' en die regels zijn ons voor België niet echt duidelijk. Dus ja, het ziet er waarschijnlijk niet goed uit voor donderdag. Nochtans moet je aan meerdere instanties en op meerdere locaties elektronisch vooraf de geldigheidsduur van je paspoort ingeven en nergens zijn we op moeilijkheden gestoten. Het zij nu zo. We gaan donderdag horen wat we moeten doen en hopelijk kunnen we nog vrij snel alles terug in orde brengen (spoedprocedure paspoort, nieuwe vragenlijsten, ...). We zijn nog niets opgestart omdat het huidige paspoortnummer van de echtgenoot doorgegeven is aan Immigration in de VS en mogelijk al gebruikt is voor officiële documenten. Eerst eens op de ambassade checken hoe we dit allemaal moeten aanpakken. En tussendoor poetsen, poetsen, poetsen om het huis te kunnen overlaten op donderdagavond.
Een extra duim voor donderdagmorgen kan mogelijk helpen. En voor nu graag een extra slaapliedje...
donderdag 16 juli 2015
Kamperen: dag 1
Sinds gisterenavond is onze kampeerperiode officieel gestart! De eerste nacht op de luchtmatras (voor de kinderen) en in de zetels (voor ons, want we zijn een extra luchtmatras vergeten mee te brengen...). Onze 'binnenlandse verhuis' zit er dus op! Het was me een verhuis wel! Gelukkig hadden we de hulp van moeke en supermeubeluiteenhaler, -stapelaar en -ineenzetter opa! Voorlopig ziet het er naar uit dat onze kampeerperiode nog tot begin september zal duren. Tegen die tijd zullen waarschijnlijk onze andere meubels wel ter plaatse zijn en wij hopelijk ook...
Tussendoor spelen we wel even vals. Van 23 juli tot ons vertrek op ???, slapen we even terug in onze vertrouwde bedjes op het appartement. En bij aankomst in de VS gaan we wel twee nachten op m/hotel. Dat zal geen overbodige luxe zijn!
Ieeeeeek! Volgende week omstreeks deze tijd hebben we ons gesprek op de ambassade achter de rug! Vreselijk spannend!! Ik heb absoluut geen idee van wat we mogen verwachten. Er wordt gezegd dat het interview voor een H1B-visum meer een formaliteit is, aangezien er vooraf al een zware screening is gebeurd (allé gij?). Maar we gaan er maar niet vanuit gaan. Stel je nu eens voor dat ze het ons eens een keertje gemakkelijk zouden maken. Naaaa....
Tussendoor spelen we wel even vals. Van 23 juli tot ons vertrek op ???, slapen we even terug in onze vertrouwde bedjes op het appartement. En bij aankomst in de VS gaan we wel twee nachten op m/hotel. Dat zal geen overbodige luxe zijn!
Ieeeeeek! Volgende week omstreeks deze tijd hebben we ons gesprek op de ambassade achter de rug! Vreselijk spannend!! Ik heb absoluut geen idee van wat we mogen verwachten. Er wordt gezegd dat het interview voor een H1B-visum meer een formaliteit is, aangezien er vooraf al een zware screening is gebeurd (allé gij?). Maar we gaan er maar niet vanuit gaan. Stel je nu eens voor dat ze het ons eens een keertje gemakkelijk zouden maken. Naaaa....
donderdag 9 juli 2015
Waar is dat rijtje?
Twee jaar geleden hadden we alles nog mooi op een rijtje. We gingen braaf 'iedere' dag naar het werk, haalden de kinderen op uit de opvang om dan in superspeed voor het eten en het huiswerk te zorgen. Dan slapen, weer opstaan en alles begon weer van vooraf aan. We stonden niet stil bij dat rijtje. Alles liep zoals het liep met zijn piekstressmomenten.
En nu, nu ben ik even wanhopig op zoek naar dat rijtje. Het hoeft zelfs geen lang rijtje te zijn. Alle pionnetjes staan momenteel door elkaar en springen om de beurt omhoog voor wat aandacht. En dan heb ik het niet over de kinderen, noch over de echtgenoot. Wel gaat het over het pionnetje 'voorbereidingen m.b.t. het betalen van belastingen in de VS' en dat van 'ziekteverzekering in België' en 'ziekteverzekering in de VS'. Dan is er nog het 'auto verkopen' pionnetje en de dikke pion 'huis leeg maken en alles inpakken'. En dan heb je nog het 'rekeningen afsluiten' pionnetje en die van het 'proberen een afspraak te versieren met het pediatrisch oncologisch centrum in de VS'. Het is dus een beetje van een zottekot in het hoofd momenteel. We proberen nu een voor een die pionnetjes terug op een rijtje te krijgen, maar het zal nog niet voor de eerste maanden zijn, denk ik.
En nu, nu ben ik even wanhopig op zoek naar dat rijtje. Het hoeft zelfs geen lang rijtje te zijn. Alle pionnetjes staan momenteel door elkaar en springen om de beurt omhoog voor wat aandacht. En dan heb ik het niet over de kinderen, noch over de echtgenoot. Wel gaat het over het pionnetje 'voorbereidingen m.b.t. het betalen van belastingen in de VS' en dat van 'ziekteverzekering in België' en 'ziekteverzekering in de VS'. Dan is er nog het 'auto verkopen' pionnetje en de dikke pion 'huis leeg maken en alles inpakken'. En dan heb je nog het 'rekeningen afsluiten' pionnetje en die van het 'proberen een afspraak te versieren met het pediatrisch oncologisch centrum in de VS'. Het is dus een beetje van een zottekot in het hoofd momenteel. We proberen nu een voor een die pionnetjes terug op een rijtje te krijgen, maar het zal nog niet voor de eerste maanden zijn, denk ik.
woensdag 1 juli 2015
Afspraak ambassade!
Allé hop, onze afspraak bij de Amerikaanse ambassade in Brussel ligt vast: 23 juli in de vroege ochtend! Dat is veel later dan verwacht, maar we hebben er toch eentje! Normaal gezien duurt het dan vijf werkdagen voordat het visum uitgereikt wordt. Maar dat is in theorie. In de praktijk kan dat nogal eens variëren. En onze praktijk kennende...
Wat we wel al hebben vastgelegd is onze verhuis. Midden juli verhuizen een deel van onze meubels naar een iets meer westelijk gelegen provincie. We hebben daar recentelijk een appartementje gekocht (ja, ik weet het...). Dat geeft ons nog een beetje vaste voet hier in ons land en een goede opslagruimte voor zaken die we niet willen meenemen. Dus bon: verhuiswagen is gereserveerd, hulp is ingeschakeld, verhuisliftje van lokale firma is vastgelegd en de inpakkers voor onze zeevracht hebben 22 juli aangekruist in hun agenda. Het wordt nu allemaal wel heel erg concreet!
En oh dat afscheid nemen... dat is niet mijn beste kwaliteit. Sommige mensen moeten mijn naam al maar op een iets plechtigere manier uitspreken en daar zijn al de tranen... Neen, daar moet ik nog een beetje op oefenen.
Gisteren hebben de kinderen ook afscheid moeten nemen van hun klasgenootjes. Ook bij de dochter begint het stillaan door te dringen dat ze heel wat vriendinnen zal missen. Haar enthousiasme om te vertrekken is dan ook een beetje gedaald. We hebben hier wel al twee grote herinneringsdozen vol tekeningen, briefjes, knutselwerkjes, ... die mee de plas over gaan. Hopelijk zullen ze een steun zijn op moeilijkere momenten...
Wat we wel al hebben vastgelegd is onze verhuis. Midden juli verhuizen een deel van onze meubels naar een iets meer westelijk gelegen provincie. We hebben daar recentelijk een appartementje gekocht (ja, ik weet het...). Dat geeft ons nog een beetje vaste voet hier in ons land en een goede opslagruimte voor zaken die we niet willen meenemen. Dus bon: verhuiswagen is gereserveerd, hulp is ingeschakeld, verhuisliftje van lokale firma is vastgelegd en de inpakkers voor onze zeevracht hebben 22 juli aangekruist in hun agenda. Het wordt nu allemaal wel heel erg concreet!
En oh dat afscheid nemen... dat is niet mijn beste kwaliteit. Sommige mensen moeten mijn naam al maar op een iets plechtigere manier uitspreken en daar zijn al de tranen... Neen, daar moet ik nog een beetje op oefenen.
Gisteren hebben de kinderen ook afscheid moeten nemen van hun klasgenootjes. Ook bij de dochter begint het stillaan door te dringen dat ze heel wat vriendinnen zal missen. Haar enthousiasme om te vertrekken is dan ook een beetje gedaald. We hebben hier wel al twee grote herinneringsdozen vol tekeningen, briefjes, knutselwerkjes, ... die mee de plas over gaan. Hopelijk zullen ze een steun zijn op moeilijkere momenten...
Abonneren op:
Posts (Atom)