Neem nu onze Zuid-Afrikaanse vrienden. De ene kreeg enkele maanden geleden een promotie aangeboden. Een minieme promotie in termen van loon, maar een grote verandering in termen van levenskwaliteit. Hij moest zelden of nooit op business trip en was iedereen avond rond zes thuis bij vrouw en drie kinderen. Nu is hij minstens twee weken en een half per maand weg voor het werk. Soms zijn het trips naar een naburige staat, soms naar de andere kant van het land en soms is het naar Europa of verder. Waarom aanvaardde hij die promotie? Omdat hij geen keuze had. Stel dat hij vriendelijk bedankt had, dan zou hij tussen dit en enkele maanden op zijn beurt vriendelijk bedankt worden. Geen zin om verder te groeien, geen toekomst in het bedrijf.
En neem nu die andere Zuid-Afrikaanse vriend. Hij heeft de voorbije maanden heel wat pech gekend. Eerst verloor hij een stukje van zijn duim, tijdens het maken van kasten voor hun gloednieuwe huis. Begin december werd hij geveld door een vreemd virus dat hem een week in het ziekenhuis heeft gehouden. Rond kerst nam hij vijf dagen verlof om te bekomen van de verhuis, de tegenslagen en om even van vrouw en kinderen te kunnen genieten. En, guess what? Bij terugkeer krijgt hij te horen dat zijn rol in het bedrijf is uitgespeeld. Na zeven jaar inzet en zonder veel boe of ba mag je gewoon gaan. En daar zit je dan met je nieuwe huis/lening, vrouw die niet werkt en twee kleine kinderen... Ze denken er nu zelfs over om terug naar Zuid-Afrika te gaan. Een land zonder veel toekomst lijkt aantrekkelijker dan deze wegwerpmaatschappij waarin je van het ene moment op het andere aan de deur wordt gezet. Bij het andere vuil.
En dan is er die vriend die alleen maar op vrijdag en zaterdag thuis is en op zondag in de namiddag een vaste afspraak heeft met het luchthavenpersoneel. Hij kreeg te horen dat hij zijn vrijdagen moet gaan investeren in networking (golfen, lunchen, clubben, ...) met het hoger management in Washington of Chicago want dat hij anders nooit zal kunnen doorgroeien. En niet doorgroeien betekent ontslag. En ontslag betekent het land verlaten binnen de twee weken. Want ook hij is hier op een H1b visum. Een visum dat je toestaat om te werken voor die ene werkgever binnen de VS. Word je ontslagen, dan vervalt je verblijfsvisum. Over een kwetsbare positie gesproken! Jammer voor zijn vrouw, die net zwanger is van haar tweede kindje. Zij zal binnenkort haar echtgenoot zo'n vier volle en vier halve dagen per maand thuis treffen. Althans, als zijn vlucht vrijdagavond niet wordt afgelast of wordt verlaat naar de volgende dag.
Ook de echtgenoot is hier op een H1b visum. Gelukkig heeft hij een vaste postitie (tenured) en gaat het er aan de universiteit qua personeelsbeleid iets anders aan toe. Maar anderzijds, hoe groot is die rol van de universiteit wanneer de president bepaalt dat je niet meer binnen mag omdat je toevallig in dat ene land geboren bent? Het maakt niet uit dat je vooraf, bij het toekennen van je visum of green card, stevig gescreend bent. Neen, gewoon slot er op, omwille van je afkomst en/of geloof. Angstaanjagend en misselijkheidsmakend is dit. American dream? Mijn voeten, ja!
