Knijp eens in mijn arm

Knijp echt eens in mijn arm! Het is amper te bevatten dat we hier nu echt, echt zijn. Twee jaar na onze beslissing om de sprong te wagen, zijn we effectief in de US. De behandeling van de dochter is bijna voorbij. De echtgenoot heeft een interessante job en zijn loon wordt gestort. Ik heb mijn Spaans, mijn sport (minstens 1 x per week step) en ga wekelijks een tot twee keer helpen op school bij de zoon. We wonen in een gloednieuw eigen huis (allé ja, van de bank...) en weten nu ongeveer waar we moeten gaan shoppen om bepaalde ingrediënten te vinden. We zijn al meer bedreven in het online bestellen van dingen (van servies tot nachtkastjes) en rijden hier rond alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alleen is dat niet zo. En dat beseffen we nog altijd heel goed. Dus: genieten, genieten, genieten!

Gisteren was ik van dienst bij de het recyclen op school. De kinderen eten in verschillende shifts en komen allemaal langs bij mij voor ze uit de cafetaria gaan. Ik sta 'boenk' in het midden van die cafetaria (sportzaal), vlak naast de tafel waar de zoon komt zitten. Een half uur lang kunnen we dan naar elkaar kijken en, als er niemand afruimt, zit ik naast hem op het bankje om even met hem te praten. Want dat praten is nog moeilijk. Toen hij toekwam, ging hij helemaal alleen aan een tafel zitten. Ver weg van de jongens die al aan een andere tafel zaten. Er zijn wel andere jongens bij hem komen zitten, maar hij zit een meter van hen verwijderd, stil, voor zich uit te staren. Toen ik hem vroeg waarom hij niet sprak met de anderen, zei hij dat hij geen zin had om te praten en het ok was voor hem. Mijn hart brak om hem daar zo alleen te zien zitten. Maar 's avonds vertelde hij dat hij een fijne dag had gehad en een nieuw vriendje had gemaakt. 'Ook een stille jongen zoals ik, mama'. Stil en de zoon?! Wie had dat ooit nog gedacht... Maar hij is vrolijk, blij en praat over school alsof het leuk is, maar het deed toch vreemd om hem daar zo alleen te zien zitten. Gelukkig mag hij drie dagen op de week met de oma op loopsloefkes eten. En dan is er een dag waarop ik in de buurt ben dus dan blijft er maar een dag meer over. Ik kijk al uit naar de dag waarop ik hem ga zien plezier maken in de cafetaria. Maar dan ook weer niet te veel want ze spelen hier kort op de bal...