Een feestje van weleer

Kennen jullie dat, die feestjes die je een supergoed gevoel geven? Die feestjes waarop gelachen en geplaagd wordt. Die feestjes die soms spontaan ontstaan omdat niemand zin had om naar huis te gaan en er dan maar pizza werd besteld. Die feestjes zonder voorgeprogrammeerd einduur. Awel, zo'n feestje hebben we dit weekend gehad. En dat was al zolang geleden dat we bijna vergeten waren hoe fijn het is om met vrienden af te spreken, eerder dan met net ontmoette kennissen.

Het begon allemaal tijdens trick or treat. In de pikdonkere werden we aangesproken door een groepje mensen die vroegen of we Afrikaans aan het praten waren. We konden mekaars gezicht niet onderscheiden en het was me niet duidelijk met hoeveel mensen ik gepraat had en wie daarvan nu Afrikaans en wie Brits had gesproken, maar toen ik een sms kreeg om vorige donderdag een koffie te komen drinken, dacht ik huisvrouwgewijs: Why not?

En gelukkig maar, want het was me daar een vrolijke bende vrouwen die donderdag. De tafel stond gedekt met echte borden op een echt tafelkleed en ik heb echte cappuccino gedronken... mmm. En dan die sfeer. Echt zalig.

En dan zaterdag hebben we dat dan nog eens overgedaan met de mannen erbij. Dit keer bij het andere Zuid-Afrikaanse koppel, iets verderop in onze straat, en met onze fijne Braziliaanse buren erbij. Een echte kaas-en-wijn-avond met Zuid-Afrikaanse wijn, een mix van Engels en Nederlands, en een ongedwongenheid en een plezier dat je energie geeft voor een hele winter. Zalig! En dat mijn tiramisu geslaagd was (na een zoektocht naar lange vingers in 6 verschillende winkels), was ook mooi meegenomen. Ook tussen de kinderen lijkt het, ondanks het leeftijdsverschil (oudste 7, jongste 3), goed te klikken. De zoon heeft er zelfs een vijfjarige bewonderaar aan overgehouden. En vanaf gisteren carpoolen we ook samen naar school. Ik moet dus alleen nog maar 's ochtends rijden.

Dus ik denk dat we nu onze eerste echte vrienden hier gevonden hebben. Het is toch raar dat je als buitenlander vooral omgaat met andere buitenlanders. Als ik eens goed rondkijk in onze kennisssenkring, dan zijn er maar twee echte Amerikaanse gezinnen waar we af en toe mee optrekken. Al de rest komt van over de een of andere oceaan of is een gemengd koppel. Het is me nog niet duidelijk wat het h'm juist doet. Het kan de gedeelde ervaring van 'ver weg van huis' zijn, maar ik denk dat het meer is want de meesten hier zijn inwijkelingen. Het moet een cultureel verschil zijn dat me nog niet volledig duidelijk is. Er valt dus nog veel te observeren en te interpreteren. Of, met andere woorden, nog veel koffies, wandeltochten, fietstochten, vrijwilligersjobkes hier en daar, en al die andere dingen die 'huis'vrouwen doen in hun vrije tijd...