We zijn ondertussen al bijna drie weken terug in Belgie. Het is echt tof om even terug te zijn. Eindelijk kunnen we familie en vrienden nog eens aanraken tijdens het begroeten. Skype is een ongelooflijk goed hulpmiddel om contacten te onderhouden, maar kan toch niet tippen aan die echte knuffel of dikke kus. Het maakt ons altijd heel vrolijk om mensen in 'real life' terug te zien. Dan beseffen we pas echt hoeveel geluk we hebben met zoveel fijne mensen in ons leven!
We zijn ondertussen ook al wat gewoon geraakt aan ons appartement. We hebben hier maar enkele weken gewoond voordat we naar de VS verhuisden, waardoor het lang geduurd heeft (tot nu eigenlijk) voor we het een beetje als 'van ons' konden beschouwen. Maar, het blijft nog steeds aanvoelen als iets tijdelijks en we - de kinderen en ikzelf - vervelen ons hier rot. Stom he. We hebben nochtans wel nood aan deze plaats, waar we even met vier kunnen uitrusten na een druk programma. Het doet immers goed om een paar nachten op rij op dezelfde plaats te zijn en niet de hele tijd uit een koffer te leven. Maar, we slapen hier niet goed en moeten er overdag op uit of we lopen de muren op.
We hebben dat niet in Amerika. We hebben daar een zekere routine opgebouwd, ook op vrije dagen. Anderzijds verloopt het leven er toch ook meer ongepland. Dat is voor mij een van de grotere aanpassingen in het naar hier komen. Hier verloopt alles veel gestructureerder en moet je al van lang op voorhand afspraken vastleggen. Hier heeft iedereen het druk. En wij dan ook, natuurlijk. Het ritme ligt veel hoger dan in Blacksburg. Dat is even aanpassen.
En verder valt het me op dat we veel vaker 'sorry' en 'dank u' zeggen dan de gemiddelde persoon die we hier tegenkomen. In Blacksburg zeg je sorry wanneer je iemand met je winkelkarretje passeert. Je zegt sorry wanneer je wat te veel in het midden van de stoep loopt. Je wacht flink in een rij je beurt af, zelfs in het vliegtuig. Niemand zal snel even van achteraan proberen voor te steken. En we starten ook veel gemakkelijker een conversatie. Ik herinner me de typische situatie van in een lift te staan met een aantal mensen en te constateren dat de enige die iedereen open begroet bij het binnenkomen de Amerikaan is. Wel, nu moet ik mij inhouden om niet iedereen te begroeten... Dus langzamerhand nemen we bepaalde gewoontes over. Het maakt je soms een beetje een vreemde in eigen land. En natuurlijk ben je ook nog steeds een vreemde in je gastland. Dit is waarschijnlijk wat er bedoeld wordt met nergens nog volledig thuis te zijn, eens je expat bent (geweest). Anderzijds, positief gedraaid, betekent het ook dat we overal onze draai wel zullen kunnen vinden. Het is niet erg om een beetje vreemd te zijn.
