Twee maanden ter plaatse

Vandaag zijn we exact twee maanden in Virginia. Wat is die tijd al snel gegaan. Heel de rush van onze verhuis... het zit nog vers in het hoofd. Gisteren zei de dochter dat ze nog niet het gevoel heeft hier thuis te zijn. Ze mist haar oude kamer, ietske groter dan haar inloopkast hier. Ook de zoon vertelde dat hij ons huis nog niet gewoon is. Hij vindt het te groot. De echtgenoot en ik zijn hier wel heel graag. Het is hier nog altijd vrij leeg (meubels nog steeds niet hier) en het galmt hierbinnen, maar stapje voor stapje zal ons huis wel meer gevuld geraken en 'warmer' worden. We hebben net een eerste plant gekocht. En dat beetje groen in een hoekje doet al veel. Volgende maand komen ze 'blinds' (rolgordijnen) installeren en we moeten nog op zoek naar tapijten.

En wat hebben we geleerd na die twee maanden?

• Cheques zijn een ideaal betaalmiddel. Je kan de meest gekke afbeeldingen krijgen op je cheque. 
• Een komma is een punt. Een komma gebruik je om je duizendtal te scheiden van de rest (3,000 is 3000 en geen 3). Samen met het voorgaande puntje is dat belangrijk om weten!
• Een negen schrijf je als een bolletje met een stokje. Geen bolletje met een krulletje. Zelfs als het krulletje het bolletje niet raakt, maak je kans dat ze het lezen als een 8. En ik kan het weten. Mijn verjaardag was ingegeven als de 18de ipv de 19de in de computer van de instantie die rijbewijzen uitreikt. Resultaat: de resultaten van mijn theoretische proef waren verschwunden en ik heb een extra uur moeten wachten alvorens alles in orde was (totale wachttijd = 3u50).
• Het kan hier heel lang heel mooi weer zijn en het kan hier heel lang heel hard regenen. Als het heel lang heel hard regent, dan is er overstromingsgevaar in de lager gelegen delen van Blacksburg (niet op ons bergje). En dan stuurt men emergency messages rond. We kregen er vandaag al 5: 1) Floading danger, blijf weg van lager gelegen gebieden (op alle twee onze telefoons), 2) Email: alle scholen sluiten vroeger, lagere school om kwart voor 1, middenschool om kwart voor 12 (bericht gestuurd om half 12) (oh, en ja, naschoolse opvang is er ook niet vandaag... jammer tweeverdieners maar uw kind staat binnen het half uur op uw stoep), 3) Emergency phone met idem info, 4) Emergency phone van school zoon met idem info, 5) Email van school zoon met idem info... Jawadde! 
• Voor alles wordt hier twee tot drie maal gebeld. Telefoon 1: Mevrouw, uw wasmachine en droogkast is binnen gekomen. Telefoon 2, een uur later: Mevrouw, uw wasmachine en droogkast worden morgen geleverd. Telefoon 3: Mevrouw, uw wasmachine en droogkast worden vandaag geleverd. En, we have a winner: Telefoon 4: Mevrouw, was u tevreden over de levering van uw wasmachine en droogkast?
• Als je ergens naartoe belt, word je minstens vier keer doorverbonden. De kans is groot dat je nadien terugkomt bij die eerste persoon die niet echt de moeite had genomen om goed naar je te luisteren. Gisteren gilde ik bijna in de telefoon: neen, verbind me niet door, die persoon die ik nodig heb is er niet, hebben ze me juist gezegd maar iemand heeft me net opgebeld dus iemand moet me kunnen helpen! Ik had gelukkig een hele grappige dame aan de lijn. Ze antwoordde: I won't leave you honey, don't worry, I won't let you down. Toen begon ze te vertellen over de computer die nog moest wakker worden etc. Later die dag, in de winkel zelf, toen er iets misgegaan was met de bestelling (zoals altijd, maar het was niet haar fout) en ze haar gingen halen, vertelde ze me dat ik zo wanhopig had geklonken dat ze niet gedurfd had om me nog eens door te verbinden. 'Now, honey, you and your tree (mijn plant) can come to my office and I'll fix it all for you'...
• Gelukkig zijn en blijven ze hier allemaal vriendelijk.

Uitkijken naar de herfst

Stilletjesaan begint het weer wat om te slaan. Stilletjesaan krijgen de bomen hun gekleurde bladeren. En daar kijken we echt naar uit. Wanneer ik terug naar huis rijd, rijd ik altijd van op een bergje naar beneden. Dan kijk ik uit over een dal met daarachter een grote, mooie groene heuvel. Als je goed kijkt, zie je nu al wat gele en rode toefjes verschijnen. Soms zit de mist gevangen in dat dal. Dat geeft een heel feërieke sfeer. Heel vaak springen er eekhoorntjes over de weg en onlangs stonden er vier hertjes in de tuin van de buren. Enkele weken geleden moesten we stoppen voor een opossum, een wit mooi beestje, dat over zijn rug een kleintje had hangen. Dat gezichtje van dat beest toen het overstak en dan dat wiebelende, zich keihard proberen vasthoudende kleintje, ... dat was fantastisch om zien. De natuur is hier echt genieten. Vooral wanneer je uit een buurt komt waarin het meest exotische dier een egel of een ekster is.  

Gisteren had de dochter haar verjaardagsfeestje. Drie heel fijne meiden konden komen. We zijn eerst naar het zwembad geweest (tja, als ze mag zwemmen van de dokters dan doen we dat maar he), hebben dan de mystery mobile (een groen taxi-busje met groene velour binnen) naar een pizzeria genomen en daar natuurlijk gegeten (2 pizza's voor 7 personen en nog 3 stukken over). Het was fijn om te zien dat ze echt leuke vriendinnetjes heeft. Samen praten die honderduit en de dochter doet vrolijk mee. De echtgenoot en ik moesten af en toe echt eens naar mekaar kijken toen we de vlotheid zagen waarmee de dochter zich uit de slag trekt. Zij is vertrokken en ze heeft een paar echt goede vriendinnen. Nu de zoon nog! Misschien helpt het wel dat hij een goede voetballer is. Gisteren heeft hij twee van de vier goals gemaakt. Hij blijkt de beste te zijn in zijn ploeg (en het zal niet aan de coach liggen...).

Niet zo gemakkelijk voor de zoon

Zoals al even beloofd, een woordje meer over de zoon. Je moet hem eigenlijk een beetje kennen. Hij is heel gevoelig. Hij vangt snel emoties op en reageert daarop. Als wij druk bezig zijn, dan gaat hij nog drukker doen. Zijn wij boos, dan gaat hij in overdrive. Hij gaat niet goed om met veranderingen en is vrij impulsief. Hij kan op twee seconden van supergelukkig naar superkwaad of supertriest gaan. Een verhuis, laat staan een internationale verhuis, is dus allesbehalve ideaal voor hem. Maar ja, het is natuurlijk wat het is.

Men neme dus de zoon en plaatst hem tussen doodvreemde mensen die zijn taal niet spreken. Die mensen zijn nog jong. Ze zoeken een beetje toenadering maar ook niet al te veel. De juf is sympathiek maar heeft geen voeling met kinderen die haar taal niet spreken. Ze vindt dat de zoon meer moeite moet doen in de klas. Als hij een antwoord geeft, vraagt ze om uit te leggen hoe hij tot dat antwoord gekomen is. En dat lukt niet, en plein public, in gebrekkig Engels. En een hele tijd moeten opletten is moeilijk. Een hele tijd moeten opletten wanneer je amper begrijpt waarover ze het hebben, is onmogelijk. Iedere avond werkt hij een uur en half aan zijn huiswerk. Hij krijgt extra veel werk van de taaljuf: wiskunde (voor de begrippen) en Engels. Zijn huiswerk duurt 2 x zo lang als dat van zijn zus. Soms zelfs 3 x zo lang. De moeite moet langs twee kanten komen, dat is dan makkelijk gezegd.

Hij heeft in de tweede schoolweek ook een aanvaring gehad met een klasgenoot. Een grote, stevige Rus. De Rus zei dat hij niet goed kon voetballen. Hij duwde tegen de schouder van de Rus tijdens een matchke. De Rus duwde hem op de grond. Hij stond recht, werd weer geduwd en duwde terug. In de buik van de Rus. Resultaat: telefoon van de directie, beide kinderen gestraft (een hele week niet buiten mogen spelen) en een waarschuwing dat als het nog eens gebeurt, hij van de school wordt geschorst voor enkele dagen. Ik sprak met de juf en vertelde dat hij vol schrammen stond, van het duwwerk van de Rus. Mmm, zei de juf, ik heb een heel ander verhaal gehoord... Tja, hoe leg je het uit wanneer je de woorden niet kent... Vorige week was het match. Moesten ze spelen tegen de ploeg van de grote, stevige Rus. Die kerel heeft hem drie keer serieus getackeld. Twee keer daarvan is hij wenend van het veld gegaan. Er zit iets niet goed tussen die twee mannen.

Gelukkig zijn er ook positieve signalen. De taaljuf, een Hollandse dame, heeft aan de juf proberen uitleggen dat het moeilijk is om mee te draaien in de klas wanneer je de taal amper spreekt. Ze heeft haar eigen kinderen, straight A-students, wenend weten thuiskomen toen ze alleen maar F-en haalden in Japan. De counseler loopt tijdens de speeltijd 's middags rond en vraagt hem of alles goed gaat en of hij hulp nodig heeft. Een keer heeft hij hulp gevraagd, omdat hij werd gepest door de Rus. De counseler heeft dan bemiddeld. Een vrijwilligster, die op de dagen komt waarop de taaljuf niet kan, legt hem super in de watten. Het is een oma op loopsloefkes. Hij eet samen met haar. Dat is makkelijker dan in de cafetaria waar de anderen niet tegen je praten (ik zie het ook effectief, als ik help bij de recycling). Van haar krijgt hij ook wekelijks een cadeautje. Enkele jongens vanuit zijn voetbalploeg zitten ook op de school. Als hij zich niet goed voelt bij de jongens van zijn klas, gaat hij met hen spelen.

Dus ja, het is een moeizaam parcours. Het is wel al veel beter dan wat het was. Hij is veel rustiger geworden thuis en de voetbal is een goede uitlaatklep. Nu nog taalvaardiger worden en dan kan hij beginnen echte vriendjes te maken in de klas. Nog even doorbijten...  

You guys are really happy, aren't you?

Yes we are. Het is niet omdat we af en toe een down kennen, met een gegronde reden, dat we niet gelukkig zijn. In feite zijn we heel gelukkig. We zijn blij met ons nieuwe huis, met de nieuwe contacten en vrienden, blij met het mooie weer (tussen de 25 en 31°) en de mooie natuur, en blij dat de kinderen zich al iets beter voelen op school. Het is nog niet wat het moet zijn met de school, maar we gaan in de goede richting. Waarom zouden wij eigenlijk niet gelukkig zijn?

Je kan de hele tijd beginnen denken aan alle mensen en zaken die je mist, maar dan is heel dit avontuur voor niets geweest. Natuurlijk is het spijtig dat we niet op het verjaardagsfeestje van ons nichtje/metekindje kunnen zijn en natuurlijk mis ik een goed stuk chocolade (vooral op die down momenten... oeps, ik bekend: ik ben een emo-chocolade-eter...) maar er is skype en er is Amerikaanse chocolade. We zijn natuurlijk nog niet op het cruciale driemaandenpunt aangekomen. Volgens de expatcurve zijn we nu in onze honeymoon-fase en gaan we eind volgende maand een serieus dieptepunt tegemoet. Wat we dan vooral niet mogen doen, is naar België gaan. En daarom komt een deel van België naar ons. De komst van de oma's en de opa zal ons zeker goed doen!

Wat ik vooral heel fijn vind, is het internationale aspect van ons netwerkske. We kennen personen uit India, Bolivia, Denemarken, Frankrijk, China, Libanon, Texas (...), ... En dat verruimt je blik. We hebben hier al gesprekken over gun-control gehad met iemand die zelf meerdere wapens in huis heeft. We blijven het absurd vinden, maar begrijpen wel beter waarom sommige mensen vinden dat dat moet kunnen. Daarstraks ging het over Amerika, het enige land dat andere landen ter hulp schiet. Tja, dan zeg je wel voorzichtig dat het niet uitsluitend over altruïsme gaat, maar ergens hebben ze wel een punt. Heel leerrijk, die verschillende visies.

Dus alles loopt hier zoals het moet lopen, denk ik. En onze ups zijn veel groter dan onze downs, dus maak jullie maar geen zorgen!

Ooit nog gerust?

Al een hele maand heeft de dochter buikpijn. Nu en dan, op onregelmatige basis en vooral op schooldagen. Er is nog geen schoolweek voorbij gegaan of ik word door de verpleegster opgebeld om haar te komen afhalen. Vandaag opnieuw. Alleen waren we vandaag meer dan een uur van de school verwijderd, met z'n twee, om mijn ITIN aan te vragen en meubels te bestellen. Onmogelijk dus om snel snel op school te staan.

En toen kwam dat gevoel weer in alle hevigheid opzetten: er is iets mis. Ik was er al een beetje mee opgestaan eigenlijk. Het was zelfs zo erg dat we besloten om geen zetels te bestellen. Stel dat er iets mis zou zijn, dan zouden die zetels voor niets zijn gekocht en we hebben al zoveel geïnvesteerd. Ik naar de family clinic gebeld voor een afspraak, vandaag nog. Dat bleek niet meer mogelijk, maar we zouden wel eerst op de vrije raadpleging binnen mogen. Goed zo. Na een kwartier opnieuw telefoon. Of we toch niet eerst wilden bellen naar de oncoloog want er zijn natuurlijk veel zieken op zo'n vrije raadpleging. Het laatste dat je wilt is dat je kind, met een verminderde weerstand, wordt blootgesteld aan allerlei beestjes. Ok, gebeld en toestemming gekregen om met maskertje apart in een wachtzaal te gaan zitten. Een uur later opnieuw telefoon. Of we toch naar de spoed van een ander ziekenhuis wilden gaan want waarschijnlijk zijn er tests nodig die zij niet kunnen doen. Euh, ok dan maar zeker? Durven ze haar niet te behandelen ofzo?

Direct na schooltijd dus naar de spoed. Daar werden we heel goed en begripvol ontvangen. Ze kwamen al ineens met de grove maatregelen: CT scan van buik. Ok, denk ik. Een infuus in haar arm (na twee mislukte prikpogingen, ondertussen was ze al helemaal in paniek en klaar om het af te stappen), aan de monitor, urine-onderzoek, bloedonderzoek, twee bekers vieze contraststof drinken, nog extra contraststof in arm en dat was het. Drie uur later het resultaat: alle ziet er goed uit. Er zit alleen nog een niersteen, dewelke een oude bekende is. Er is dus niets echt mis. We kunnen weer rustig ademhalen. Toen ik daar weer zat te wachten, vroeg ik me af of dit weer de stilte voor de storm was. Een storm waarvan ik niet weet of we die nog zouden kunnen doorstaan. Maar gelukkig, gelukkig, gelukkig is er niets aan de hand.

Dus misschien is het de stress, of een lege maag die begint op te spelen, of ambtante darmen of ...? Weet ik veel. Een ding is zeker: ons vertrouwen en geloof in good karma is volledig weg. We doen wel alsof, en dat lukt vrij goed als alles goed gaat, maar loopt het effe mank, dan schiet er precies niet veel meer van over.

Genoeg gesocialised

Je kan echt moe worden van vriendelijk te (moeten) zijn. Je kent het wel, je bent ergens op een meeting of feestje waar je geen kat kent en je moet je dan gaan mengen onder het 'publiek'. Na een paar uur staan je mondhoeken bijna in een kramp en betrap je jezelf erop dat je de laatste zoveel zinnen van de conversatie gewoon gemist hebt. Dan is het echt tijd om naar huis te gaan.

Wel tof hoor, die feestjes. Zaterdagavond waren we uitgenodigd bij een voetbalvriendje van de zoon. Ik zat toevallig naast de moeder op de infoavond van Middle School terwijl onze zoons enkele kilometers verderop aan het voetballen waren. Zij waren net verhuisd vanuit Texas en kenden nog niemand. Dat was voldoende om ons uit te nodigen. Het was een hele fijne namiddag en avond.

Vandaag dan een pot luck bij de buren rechtsonder, na een toevallige ontmoeting in de tuin. Bij zo'n pot luck brengt iedereen een eigen gerechtje mee. Natuurlijk waren er hamburgers op de BBQ en hotdogs. Men keek maar raar op bij mijn mozarella-slaatje. Dat hadden ze precies nog niet te veel gezien. En dan was het een kwestie van rondgaan en mensen aanspreken, samen babbelen, doorgaan naar de volgende en opnieuw beginnen. Na 3 uur en half had ik het echt helemaal gehad. De echtgenoot heeft nu nog een volgende date: hokie football game kijken bij een collega, samen met nog een hele groep geïnviteerden. Ik ben eens benieuwd hoe zijn mondhoeken straks zullen staan...

Wij hebben zelf nog niemand uitgenodigd omdat onze meubels vastzitten in New York. Van alle immigranten hebben ze natuurlijk onze spullen uitgekozen om nader te inspecteren. Onze kisten zijn al op 23 augustus toegekomen in de haven maar wanneer ze uiteindelijk zullen geleverd worden is nog maar de vraag. De douane heeft een werkdag of 10 nodig om alles te openen en na te kijken en hopelijk terug mooi in te pakken. Die tijd lijkt nu al wel voorbij. En we staan zelf in voor die extra kosten die die controle met zich meebrengt. Brutte pech dus!

Maar kijk, enkele belangrijke delen van ons huis zijn ondertussen toch al ingericht geraakt (of waren het al):

Een superkeuken. Echt waar, er is ongelooflijk veel ruimte. De dampkap en het licht boven het kookvuur zitten verstopt 'in' de microgolfoven. Je bedient die dingen met knopjes van de microgolf. En de frigo geeft superlekker fris water met of zonder ijs (crushed of in blokjes). We gaan deze week nog enkele stoelen bestellen om aan het eiland te zetten. Handig voor het huiswerk of ontbijt.

Onze slaapkamer met ons nieuw bed. King-size (2 meter op 2 meter); ik vind de echtgenoot amper terug. En de zetel links is MIJN zetel. Dat is een zetel om in te lezen of rustig te skypen. Na!

Onze masterbadkamer. We hebben de zoon een lavabo bij ons gegeven (links, naast de douche) zodat de dochter haar eigen badkamer heeft. Haar badkamer is niet zo groot, maar ze is wel helemaal alleen voor haar. Hoe fijn is dat op je bijna 11de!

En dit is een foto van het uitzicht op ons terras achteraan. Daar helemaal beneden zie je de trampoline van de pot luck buren. En bij die bosjes meer in het midden, zitten schildpadden. De zoon heeft er eentje mee naar boven in onze tuin gebracht en sla gegeven. Jammer genoeg miste hij zijn vriendjes te veel en is terug naar huis vertrokken. De schildpad, niet de zoon. Alhoewel die laatste ook liever naar 'huis' zou vertrekken, vrees ik. Hij heeft de meeste aanpassingsproblemen van ons allemaal. Maar daarover zal ik het de volgende keer wel hebben.