Vanaf het moment dat je superblij kunt zijn wanneer je stofzuiger terug werkt, komt het besef dat je je de rol van huisvrouw helemaal hebt eigen gemaakt... Ja, het is nu al een tijdje dat ik gestopt ben met werken. Negen maanden al, om precies te zijn. En, raar maar waar, ik vind dit leven best wel comfortabel.
Ik heb nooit begrepen waar al die vrouwen uit al die reeksen de tijd halen om koffie te gaan drinken bij elkaar en te gaan kaarten, maar zie, onze straat begint hoe langer hoe meer te gelijken op Wisteria Lane (yep, Desperate Housewives). We hebben zelfs een WhatsApp-groepje waar de meest hilarische dingen op worden gedeeld. Zo kreeg de buurvrouw links bezoek van de bug man... Omdat we liever dromen over een gespierde adonis die een eenzame vrouw ter hulp komt dan over een in kaki gekleede vijftiger die doet wat de tekst op zijn auto doet vermoeden, vlogen mogelijke foto's van onze ingebeelde bug man van huis tot huis (behalve dan dat van de linkse buurvrouw, die nogal vreemd is en niet echt tot het groepje behoort). Ik denk dat de lachsalvo's tot in de volgende straat werden gehoord!
We hebben sinds kort ook een boekenclub. Ja, het kan nog Amerikaanser! Je kan ook mee gaan wandelen in de mall, met een petje op, omdat het buiten te koud is... Dat is voor mij echt een brug te ver. En ik heb het niet alleen over dat petje! Maar bon, een boekenclub dus. Het is een typische boekenclub voor onze straat. Je bent niet verplicht om een bepaald boek te lezen die maand. Je bent zelfs niet verplicht om boeken te lezen. We komen gewoon samen om anderen warm te maken over boeken die de gastvrouw van die maand voorstelt, zonder verplichtingen. Als er op die drie uur een kwartier over boeken is gepraat, dan zal het veel zijn. We hebben wel wijn gedronken, hapjes gegeten en superveel plezier gemaakt. Voila, een boekenclub a la onze straat.
Het grote voordeel van thuis te zijn, is dat je de tijd hebt om af te spreken met vriendinnen binnen de schooluren. Mijn vriendinnen hier werken niet omdat ze ook geen werkvisum hebben of omdat de kinderopvang zo duur is dat je hele loon daaraan opgaat. En opnieuw, probeer maar te gaan werken wanneer er op twee maanden tijd een - ik herhaal: 1 - normale schoolweek geweest is! Je kan dus gerust een tasje thee of koffie gaan drinken bij iemand thuis en nog tijd genoeg hebben om te doen wat je 'moet' doen. En het weekend dient niet om te recupereren van een week rennen. Neen, je hebt nog tonnen energie over om mensen uit te nodigen om te komen eten. En omdat iedereen hier een inwijkeling is, met de familie ver weg, kan je gerust enkele dagen in plaats van weken of maanden op voorhand afspreken. Dus neen, ik heb weinig klachten over mijn nieuwe rol ;)
maandag 29 februari 2016
donderdag 25 februari 2016
Toch maar alleen...
Vandaag is de echtgenoot op congres vertrokken. Niet zo heel ver hoor, maar twee Staten lager, en toch voelt het alsof hij aan het andere eind van de wereld zit. Vroeger, in België, waren we het heel gewoon dat de echtgenoot een keer of vijf per jaar effectief aan het andere eind van de wereld zat. Elke keer minstens voor een week. Maar dat voelde ok. Nu voelt het vreemd. Nochtans hebben we hier ondertussen een netwerkje opgebouwd van mensen waar je echt op kan tellen. Ze wonen hier zelfs maar twee huizen vandaan. En toch... toch voelt het nu anders.
Ik denk dat we de voorbije maanden heel erg close geworden zijn in ons gezinnetje. Tijdens de ziekte van de dochter was dat ook wel zo, maar nu voelt het alsof we maar met z'n vier zijn overgebleven. En ergens is dat ook zo. Geen haar op mijn hoofd dat er vroeger aan dacht om vrienden of buren op de hoogte te brengen van het feit dat de echtgenoot weg was. Nochtans kon ik ook omver gereden worden of van de trap vallen of wat dan ook. Maar hier, stel dat me hier nu iets overkomt, dan moet er wel een nieuwe vriendin of buur ingeschakeld worden om de kinderen op te vangen. Dus ja, mijn eerste werk vandaag was een vreemd telefoontje naar mijn lieve Zuid-Afrikaanse vriendin om te laten weten dat ik er even alleen voor sta en of ze, in geval van nood, zou willen inspringen. Gek he?!
En dan is hij nog maar een paar 100 mijl en een korte vliegtuigreis van ons verwijderd... Zijn volgende trip, heel binnenkort, is er eentje terug naar België. Maar misschien ben ik het tegen dan opnieuw weer een beetje gewoon.
Ik denk dat we de voorbije maanden heel erg close geworden zijn in ons gezinnetje. Tijdens de ziekte van de dochter was dat ook wel zo, maar nu voelt het alsof we maar met z'n vier zijn overgebleven. En ergens is dat ook zo. Geen haar op mijn hoofd dat er vroeger aan dacht om vrienden of buren op de hoogte te brengen van het feit dat de echtgenoot weg was. Nochtans kon ik ook omver gereden worden of van de trap vallen of wat dan ook. Maar hier, stel dat me hier nu iets overkomt, dan moet er wel een nieuwe vriendin of buur ingeschakeld worden om de kinderen op te vangen. Dus ja, mijn eerste werk vandaag was een vreemd telefoontje naar mijn lieve Zuid-Afrikaanse vriendin om te laten weten dat ik er even alleen voor sta en of ze, in geval van nood, zou willen inspringen. Gek he?!
En dan is hij nog maar een paar 100 mijl en een korte vliegtuigreis van ons verwijderd... Zijn volgende trip, heel binnenkort, is er eentje terug naar België. Maar misschien ben ik het tegen dan opnieuw weer een beetje gewoon.
maandag 22 februari 2016
Back on track
Na twee woelige weken zitten we opnieuw op een min of meer normaal schema.
Ten eerste is de sneeuw verdwenen. Dat betekent dat de scholen weer op het normale beginuur starten en op het normale einduur stoppen. De voorbije twee weken zijn er twee normale schooldagen geweest. Op alle andere dagen was het ofwel geen school, ofwel lag het startuur twee uur later. Probeer zo maar eens structuur te creëren in het leven van je kids!
Ten tweede, en het allerbelangrijkste, de niersteen van de dochter lijkt effectief verbrijzeld te zijn! Voorbije dinsdag was het grote moment. Met een bang hartje reden we door het sneeuwlandschap richting dagkliniek. Maar dat bang hartje bleek niet echt nodig. We werden daar ongelooflijk goed opgevangen door het verplegend personeel. Iedereen, ook de verpleegsters van in de operatiezaal, kwam dag zeggen en was supervriendelijk. De dokter zei: 'You just keep on smiling girl and I'll do anything for you!'. De dochter kreeg een iPad met spelletjes voor haar neus en 'was going to have a blast because we will give you laughing gas!'... Toen ik zat te wachten in de wachtzaal, kreeg ik plots een telefoontje van de dokter om te zeggen dat de verbrijzeling gelukt was. Zo vreemd, via de telefoon, maar wel een opluchting. En nadien, op de recovery, bleven twee verpleegsters de hele tijd bij haar om haar op te volgen. Ongelooflijk dat men hier zoveel persoonlijk aandacht schenkt aan de patiënt! Je voelt je hier veel minder een nummer dan in Belgische ziekenhuizen (behalve op de onco-afdeling/dagzaal, daar voelden we ons ook 'thuis').
Ondertussen zijn er al heel veel kleine brokjes steen uitgeplast. Volgende week volgt er opnieuw een x-ray (bij onze zwarte man in het bruine kostuum) om te kijken of er nog ergens een residu is achtergebleven. De pijn is alvast volledig weg en dat is toch wel het allerbelangrijkste! Op die twee weken was ze zelfs iets meer dan 4 kilo afgevallen! Sinds donderdag is ze ook opnieuw naar school en dat gaat zonder problemen.
Dus kijk, ik denk dat we weer opnieuw even normaal mogen ademhalen.
Ten eerste is de sneeuw verdwenen. Dat betekent dat de scholen weer op het normale beginuur starten en op het normale einduur stoppen. De voorbije twee weken zijn er twee normale schooldagen geweest. Op alle andere dagen was het ofwel geen school, ofwel lag het startuur twee uur later. Probeer zo maar eens structuur te creëren in het leven van je kids!
Ten tweede, en het allerbelangrijkste, de niersteen van de dochter lijkt effectief verbrijzeld te zijn! Voorbije dinsdag was het grote moment. Met een bang hartje reden we door het sneeuwlandschap richting dagkliniek. Maar dat bang hartje bleek niet echt nodig. We werden daar ongelooflijk goed opgevangen door het verplegend personeel. Iedereen, ook de verpleegsters van in de operatiezaal, kwam dag zeggen en was supervriendelijk. De dokter zei: 'You just keep on smiling girl and I'll do anything for you!'. De dochter kreeg een iPad met spelletjes voor haar neus en 'was going to have a blast because we will give you laughing gas!'... Toen ik zat te wachten in de wachtzaal, kreeg ik plots een telefoontje van de dokter om te zeggen dat de verbrijzeling gelukt was. Zo vreemd, via de telefoon, maar wel een opluchting. En nadien, op de recovery, bleven twee verpleegsters de hele tijd bij haar om haar op te volgen. Ongelooflijk dat men hier zoveel persoonlijk aandacht schenkt aan de patiënt! Je voelt je hier veel minder een nummer dan in Belgische ziekenhuizen (behalve op de onco-afdeling/dagzaal, daar voelden we ons ook 'thuis').
Ondertussen zijn er al heel veel kleine brokjes steen uitgeplast. Volgende week volgt er opnieuw een x-ray (bij onze zwarte man in het bruine kostuum) om te kijken of er nog ergens een residu is achtergebleven. De pijn is alvast volledig weg en dat is toch wel het allerbelangrijkste! Op die twee weken was ze zelfs iets meer dan 4 kilo afgevallen! Sinds donderdag is ze ook opnieuw naar school en dat gaat zonder problemen.
Dus kijk, ik denk dat we weer opnieuw even normaal mogen ademhalen.
vrijdag 12 februari 2016
Update nierstenen
Waar waren we gebleven... Pijn die bleef duren ondanks het verdwijnen van de niersteen? Wel, die pijn verdween niet. En op zondag was er opnieuw een crisis. Omdat we het allemaal even niet meer zagen zitten, zijn we op maandag opnieuw naar spoed gereden. Dit keer in Roanoke, in het ziekenhuis waar ze ook de follow-up doen van haar kankerbehandeling. En, guess what? De steen was klaar en duidelijk te zien op de echo. Een beest van 10,1 mm (< 5 mm is klein). Waar hij zich de week daarvoor verstopt had, geen idee, maar nu hadden ze hem wel gevonden. Een lijstje met pijnstillers en een telefoonnummer van een uroloog rijker, mochten we weer naar huis.
Nu dinsdag gaan ze proberen de steen te verbrijzelen. Ik hoop met heel mijn hart dat het zal lukken!!! Ze is mogen stoppen met antibiotica en als nu die steen weg is, dan lijkt alles echt wel afgerond. Duimen maar voor een goede verbrijzeling en niet te veel pijn achteraf!!!
En dan proberen een afspraak vast te krijgen met de uroloog. Drie telefoontjes, de kankerkaart en waarschijnlijk een mailtje van onze oncoloog verder, kregen we een afspraak voor vandaag, vrijdag. Slechts vier dagen na het eerste telefoontje. Dat kon slechter! Gelukkig was de pijn intussen veel beter. De steen zit in haar urineleider en kan geen kant meer op. Zolang hij niet beweegt, is er zo goed als geen pijn.
 |
| Holy Bible in wachtzaal |
En vandaag eerst om een foto in het ene ziekenhuis en dan op naar het andere op consultatie bij de uroloog. Gelukkig zijn de mensen hier zo vriendelijk. De man aan de balie voor de foto heeft ons echt doen lachen. Beeld je een pikzwarte man in, in een bruin kostuum met strikje, en met een zalig zuiders accent: "Ya'll know how I can tell she is smart? 'Cause she got them dimples in her cheek! Mmm, that's the truth!". De uroloog straalde gelukkig ook vertrouwen uit. Zijn naam stond bovenaan vermeld op de informatieborden (belangrijkste eerst? Of was het alfabetisch?) en hij krijgt een 4.1 op 5, volgens reviews op healthgrades, een website waar dokters door patiënten beoordeeld worden.
 |
| Uren wachten |
[Vreemd he, dat je beoordelingen van dokters terugvindt op het internet? De dokter waar ik binnen 2 weken naartoe mag, heb ik gevonden door eerst een aanbeveling te vragen via de Facebook-pagina van onze buurt en hem dan op te zoeken op healthgrades (4.5 op 5). Raar om zo je dokter te kiezen! (En ja, hij zit in die familiekliniek dus bye bye nummertje 22!).]
Nu dinsdag gaan ze proberen de steen te verbrijzelen. Ik hoop met heel mijn hart dat het zal lukken!!! Ze is mogen stoppen met antibiotica en als nu die steen weg is, dan lijkt alles echt wel afgerond. Duimen maar voor een goede verbrijzeling en niet te veel pijn achteraf!!!
donderdag 4 februari 2016
'Even' naar de dokter...
Als je je in België niet goed voelt, bel je de huisdokter en mag je meestal diezelfde dag nog op consultatie. Een luxe, blijkbaar! Dat hebben we hier echt wel ondervonden!
De dochter was dinsdagochtend opgestaan met stekende buikpijn aan de rechterkant. Gegeven haar buikpijnperikelen en de snelheid waarmee die overgaan eens ze thuis is, bracht ik haar toch naar school. Na een uur kwam er echter al een telefoontje van de verpleegster. Neen, het ging niet. Te veel pijn. Eenmaal thuis bleek de pijn alleen maar toe te nemen. Het kon de niersteen zijn of misschien wel een appendicitis. Hierover hadden we graag wel een medische opinie gekregen. Even de dokter bellen dus...
Poging nummer een was naar de familiekliniek die ons een keer hadden doorgestuurd naar spoed. Of ik aub vandaag een afspraak zou kunnen maken met een van de negen dokters en graag vroeger dan de 'walk-in' van 4:30 (waar je twee uur moet wachten omdat op de een of andere manier iedereen die later binnenkomt een nummer voor jou heeft weten te bemachtigen). Neen, mevrouw, de vroegste afspraak die ik je kan geven is over drie weken. DRIE weken??? En ja mevrouw, patiënten die hier een vaste dokter hebben, krijgen voorrang op de lijst van de walk-in. Ja, daarom was u nummer 22 toen u om 4:30 hier was. Dus vroeger dan 6:30 kunnen we waarschijnlijk geen arts zien? Neen mevrouw.
Poging nummer twee dan maar: een pediatrisch centrum met vijf artsen. Na mijn vraag om hulp, begint de telefonist eerst een hele reeks vragen te stellen over onze verzekering, naam (geen sinecure!), adres en gekregen vaccins. Ik leg uit dat de dochter niet al haar vaccins heeft gekregen omwille van de kanker. Ja, zegt die telefonist, dan moet ik eerst met de verpleegster praten want wij nemen geen nieuwe patiënten aan die niet in orde zijn met hun vaccins. On hold. Na een tijdje komt hij terug aan de lijn en zegt dat de verpleegster eerst het overzicht van haar vaccins wil zien, voor de dochter mag komen. Ja maar mijnheer, mijn dochter heeft zoveel pijn. Ja mevrouw.
Dan maar de drastische weg: op naar de spoedafdeling waar ze vorige keer een scan genomen hebben. Ondertussen was de dochter beginnen braken en werd de pijn, ondanks de pijnstiller, als maar erger. Het was dus echt wel dringend genoeg. En ja, zes uur, een echo en een x-ray later bleek dat de niersteen nergens meer te bekennen was. Die niersteen die al meer twee jaar mooi was blijven zitten en we met kerst nog via de echo hadden gezien, had plots besloten om andere oorden op te zoeken. Goed nieuws dus, maar wat een helse uren!!!
De volgende dag kreeg ik telefoon met de computergestuurde vraag of alles ok was met de patiënt en of ik nog vragen had ('druk dan 3'). Ik druk het juiste cijfertje in en krijg effectief een persoon aan de lijn. Die persoon, een geregistreerde verpleegster, zit blijkbaar ergens in een centrale die meerdere ziekenhuizen 'bedient'. Na een hele reeks vragen over verzekering, naam (here we go again), ziekenhuis waarin je beland was, ... kon ik mijn vragen over nog resterende symptomen stellen. En... ik heb nog een antwoord gekregen ook! Of ik die telefonische consultatie nu nog apart moet betalen, is niet duidelijk, maar ik ben toch weer wat gerustgesteld. De resterende pijn komt waarschijnlijk door de schade die de steen heeft aangericht op zijn weg naar buiten en de misselijkheid was ook niet zo vreemd, blijkbaar. Of, wat mij het meest waarschijnlijk lijkt, gegeven dat ze deze nacht opnieuw veel pijn had, er moet toch nog een stukje uit...
En nu ga ik opzoeken wie van die negen dokters in die familiekliniek goede beoordelingen krijgt, om dan te proberen binnen de eerstvolgende paar maanden een afspraak vast te krijgen om ons te gaan voorstellen. Zo krijgen wij in de toekomst misschien ook een nummertje vooraan de wachtlijst. Oh wat mis ik onze dokterspraktijk!!!
De dochter was dinsdagochtend opgestaan met stekende buikpijn aan de rechterkant. Gegeven haar buikpijnperikelen en de snelheid waarmee die overgaan eens ze thuis is, bracht ik haar toch naar school. Na een uur kwam er echter al een telefoontje van de verpleegster. Neen, het ging niet. Te veel pijn. Eenmaal thuis bleek de pijn alleen maar toe te nemen. Het kon de niersteen zijn of misschien wel een appendicitis. Hierover hadden we graag wel een medische opinie gekregen. Even de dokter bellen dus...
Poging nummer een was naar de familiekliniek die ons een keer hadden doorgestuurd naar spoed. Of ik aub vandaag een afspraak zou kunnen maken met een van de negen dokters en graag vroeger dan de 'walk-in' van 4:30 (waar je twee uur moet wachten omdat op de een of andere manier iedereen die later binnenkomt een nummer voor jou heeft weten te bemachtigen). Neen, mevrouw, de vroegste afspraak die ik je kan geven is over drie weken. DRIE weken??? En ja mevrouw, patiënten die hier een vaste dokter hebben, krijgen voorrang op de lijst van de walk-in. Ja, daarom was u nummer 22 toen u om 4:30 hier was. Dus vroeger dan 6:30 kunnen we waarschijnlijk geen arts zien? Neen mevrouw.
Poging nummer twee dan maar: een pediatrisch centrum met vijf artsen. Na mijn vraag om hulp, begint de telefonist eerst een hele reeks vragen te stellen over onze verzekering, naam (geen sinecure!), adres en gekregen vaccins. Ik leg uit dat de dochter niet al haar vaccins heeft gekregen omwille van de kanker. Ja, zegt die telefonist, dan moet ik eerst met de verpleegster praten want wij nemen geen nieuwe patiënten aan die niet in orde zijn met hun vaccins. On hold. Na een tijdje komt hij terug aan de lijn en zegt dat de verpleegster eerst het overzicht van haar vaccins wil zien, voor de dochter mag komen. Ja maar mijnheer, mijn dochter heeft zoveel pijn. Ja mevrouw.
Dan maar de drastische weg: op naar de spoedafdeling waar ze vorige keer een scan genomen hebben. Ondertussen was de dochter beginnen braken en werd de pijn, ondanks de pijnstiller, als maar erger. Het was dus echt wel dringend genoeg. En ja, zes uur, een echo en een x-ray later bleek dat de niersteen nergens meer te bekennen was. Die niersteen die al meer twee jaar mooi was blijven zitten en we met kerst nog via de echo hadden gezien, had plots besloten om andere oorden op te zoeken. Goed nieuws dus, maar wat een helse uren!!!
De volgende dag kreeg ik telefoon met de computergestuurde vraag of alles ok was met de patiënt en of ik nog vragen had ('druk dan 3'). Ik druk het juiste cijfertje in en krijg effectief een persoon aan de lijn. Die persoon, een geregistreerde verpleegster, zit blijkbaar ergens in een centrale die meerdere ziekenhuizen 'bedient'. Na een hele reeks vragen over verzekering, naam (here we go again), ziekenhuis waarin je beland was, ... kon ik mijn vragen over nog resterende symptomen stellen. En... ik heb nog een antwoord gekregen ook! Of ik die telefonische consultatie nu nog apart moet betalen, is niet duidelijk, maar ik ben toch weer wat gerustgesteld. De resterende pijn komt waarschijnlijk door de schade die de steen heeft aangericht op zijn weg naar buiten en de misselijkheid was ook niet zo vreemd, blijkbaar. Of, wat mij het meest waarschijnlijk lijkt, gegeven dat ze deze nacht opnieuw veel pijn had, er moet toch nog een stukje uit...
En nu ga ik opzoeken wie van die negen dokters in die familiekliniek goede beoordelingen krijgt, om dan te proberen binnen de eerstvolgende paar maanden een afspraak vast te krijgen om ons te gaan voorstellen. Zo krijgen wij in de toekomst misschien ook een nummertje vooraan de wachtlijst. Oh wat mis ik onze dokterspraktijk!!!
maandag 1 februari 2016
Bah, vieze wereld!
Dit weekend werd Nicole Lovell, een 13-jarig meisje uit Blacksburg, vermoord terug gevonden. Ze was vermist sinds dinsdag. Ze was tussen 12 uur 's nachts en woensdagochtend uit haar venster geklommen om een 19-jarige student te ontmoeten. Kan je je dat voorstellen? Hoe kan een student in godsnaam geïnteresseerd zijn in een kind van 13 jaar? Hij heeft haar meegenomen en vermoord. Ik kan er met mijn verstand niet bij.
Het meisje werd op school gepest omwille van haar gewicht en haar littekens. Ze was 5 toen ze een levertransplantatie kreeg. Ze heeft ook lymfeklierkanker overwonnen en dan nu zo iets... En dit in Blacksburg, of all places. Een dorp waar niemand zijn auto of huis afsluit.
Blijkbaar was vooral het cyberpesten een probleem. Kinderen gaan al zo vroeg op Facebook. Ze maakte ook gebruik van de website Dating Teens, of zoiets in die aard. Dating Teens, op 13? Een diepongelukkig kwetsbaar pubertje dat zich slecht in haar vel voelde en boenk op de verkeerde persoon is gevallen. En die verkeerde persoon is een student aan Virginia Tech!? En een vriendin van hem heeft mee geholpen om het lichaam te verbergen. Ook 19, een meisje!? Ik begrijp het allemaal niet meer.
Nicole zat een jaar hoger dan de dochter, in dezelfde school. Ze kende haar 'gelukkig' niet. Vandaag zijn er rouwconsulenten op school aanwezig. De dag ging starten met een informatiemoment per klas. We hebben er gisteren met de dochter over gepraat. Het moment om te wijzen op de gevaren van internet. Je kan alleen maar hopen dat ze wijs genoeg zal zijn in haar sociale mediagebruik en hopen dat ze op tijd met ons komt praten... Een moeilijke dag. Ik ga sporten. Ik moet het uit mijn lichaam krijgen.
Het meisje werd op school gepest omwille van haar gewicht en haar littekens. Ze was 5 toen ze een levertransplantatie kreeg. Ze heeft ook lymfeklierkanker overwonnen en dan nu zo iets... En dit in Blacksburg, of all places. Een dorp waar niemand zijn auto of huis afsluit.
Blijkbaar was vooral het cyberpesten een probleem. Kinderen gaan al zo vroeg op Facebook. Ze maakte ook gebruik van de website Dating Teens, of zoiets in die aard. Dating Teens, op 13? Een diepongelukkig kwetsbaar pubertje dat zich slecht in haar vel voelde en boenk op de verkeerde persoon is gevallen. En die verkeerde persoon is een student aan Virginia Tech!? En een vriendin van hem heeft mee geholpen om het lichaam te verbergen. Ook 19, een meisje!? Ik begrijp het allemaal niet meer.
Nicole zat een jaar hoger dan de dochter, in dezelfde school. Ze kende haar 'gelukkig' niet. Vandaag zijn er rouwconsulenten op school aanwezig. De dag ging starten met een informatiemoment per klas. We hebben er gisteren met de dochter over gepraat. Het moment om te wijzen op de gevaren van internet. Je kan alleen maar hopen dat ze wijs genoeg zal zijn in haar sociale mediagebruik en hopen dat ze op tijd met ons komt praten... Een moeilijke dag. Ik ga sporten. Ik moet het uit mijn lichaam krijgen.
Abonneren op:
Posts (Atom)