Wow, we zijn al aan het derde Amerikaanse verjaardagsfeestje van de zoon toe! Het eerste feestje was wat ze noemen ‘legendary’. Uren werk had ik besteed aan het maken van een spionnentocht vol met clues en op te lossen raadsels. En alles met de bedoeling om hem eindelijk geaccepteerd te krijgen op school. Mission accomplished.
Het tweede feestje was een slaapfeestje. Ook ‘legendary’ maar in de andere betekenis. Om half 1 ‘s nachts waren we voor de x-te keer beneden om hen stil te krijgen en om 3 uur ‘s nachts werden we, twee verdiepingen hoger, wakker van een Nerf gevecht... Om 6 uur waren ze wakker voor echt... Vreselijk.
Nu zijn er drie jongens op bezoek. Ze zijn eerst een uur en half gaan springen in het trampolinepark en nu zitten ze met z’n vier aan de grote tafel samen Fortnite te spelen. Dat is het hoogtepunt van het feest. Het is hilarisch om ze te aanhoren:
- Oh my gosh bro, what is that?
- What are you doing? Are you a newby or what?
- I call dips on the pizza place!
- Where are you? I don’t know... I never know where I am...
- Holy shoot there is a team right there!
- Wait, there is somebody here! Where? There!! Dude, are you legally blind? Shoot him!
Ja, Fortnite is een enorm pedagogisch correct spel... maar je kan niet anders dan erin meegaan. Toen de zoon er niet op kon spelen, werd hij gepest. Twee weken is hij gefrustreerd thuis gekomen zonder dat we wisten wat er aan de hand was. Iets, ja, dat merkten we klaar en duidelijk! Blijkbaar was het dus het schietspel Fortnite. Je wordt gedropt op een eiland, moet op zoek naar wapens en munitie en je probeert zo lang mogelijk te overleven (lees: zoveel mogelijk anderen neer te schieten). Je speelt het alleen, in duo of met z’n vier en dat zijn ze nu dus aan het doen. Vier gastjes tegen 96 andere gedropte schieters.
De zoon heeft ondertussen 260 ‘vrienden’ waarmee hij regelmatig speelt. Je hoort de hele tijd de communicatie tussen die twee of vier mensen. Gisteren was er bij iemand een haan aan het kraaien. Plots riep er een vader: “Hey, you said you were going to stop!”. Je moet dus goed oppassen wat je zegt, want je weet niet wie er meeluistert. Maar, we willen dat hij in onze buurt speelt zodat we wat mee kunnen volgen. Dus ja, dan aanhoren we maar alle ‘bro-s’ en ‘shoot-s’ en ‘let’s go tilted’ (dat is blijkbaar een locatie op de map, wij dachten even dat ze gewoon loos gingen gaan...).
Het is anderzijds wel tof om die gasten bezig te horen. Die zijn echt wel grappig met hun opmerkingen. Het zijn allemaal nieuwe vrienden. Ik had ze nog nooit eerder gezien. Omdat de ouders ons niet kennen, mag er maar eentje van de drie blijven slapen. Ik hoop dat de ‘legendary’ van dit feestje beperkt blijft tot de vier die als laatste op het eiland zullen overleven...
