Genoeg gesocialised

Je kan echt moe worden van vriendelijk te (moeten) zijn. Je kent het wel, je bent ergens op een meeting of feestje waar je geen kat kent en je moet je dan gaan mengen onder het 'publiek'. Na een paar uur staan je mondhoeken bijna in een kramp en betrap je jezelf erop dat je de laatste zoveel zinnen van de conversatie gewoon gemist hebt. Dan is het echt tijd om naar huis te gaan.

Wel tof hoor, die feestjes. Zaterdagavond waren we uitgenodigd bij een voetbalvriendje van de zoon. Ik zat toevallig naast de moeder op de infoavond van Middle School terwijl onze zoons enkele kilometers verderop aan het voetballen waren. Zij waren net verhuisd vanuit Texas en kenden nog niemand. Dat was voldoende om ons uit te nodigen. Het was een hele fijne namiddag en avond.

Vandaag dan een pot luck bij de buren rechtsonder, na een toevallige ontmoeting in de tuin. Bij zo'n pot luck brengt iedereen een eigen gerechtje mee. Natuurlijk waren er hamburgers op de BBQ en hotdogs. Men keek maar raar op bij mijn mozarella-slaatje. Dat hadden ze precies nog niet te veel gezien. En dan was het een kwestie van rondgaan en mensen aanspreken, samen babbelen, doorgaan naar de volgende en opnieuw beginnen. Na 3 uur en half had ik het echt helemaal gehad. De echtgenoot heeft nu nog een volgende date: hokie football game kijken bij een collega, samen met nog een hele groep geïnviteerden. Ik ben eens benieuwd hoe zijn mondhoeken straks zullen staan...

Wij hebben zelf nog niemand uitgenodigd omdat onze meubels vastzitten in New York. Van alle immigranten hebben ze natuurlijk onze spullen uitgekozen om nader te inspecteren. Onze kisten zijn al op 23 augustus toegekomen in de haven maar wanneer ze uiteindelijk zullen geleverd worden is nog maar de vraag. De douane heeft een werkdag of 10 nodig om alles te openen en na te kijken en hopelijk terug mooi in te pakken. Die tijd lijkt nu al wel voorbij. En we staan zelf in voor die extra kosten die die controle met zich meebrengt. Brutte pech dus!

Maar kijk, enkele belangrijke delen van ons huis zijn ondertussen toch al ingericht geraakt (of waren het al):

Een superkeuken. Echt waar, er is ongelooflijk veel ruimte. De dampkap en het licht boven het kookvuur zitten verstopt 'in' de microgolfoven. Je bedient die dingen met knopjes van de microgolf. En de frigo geeft superlekker fris water met of zonder ijs (crushed of in blokjes). We gaan deze week nog enkele stoelen bestellen om aan het eiland te zetten. Handig voor het huiswerk of ontbijt.

Onze slaapkamer met ons nieuw bed. King-size (2 meter op 2 meter); ik vind de echtgenoot amper terug. En de zetel links is MIJN zetel. Dat is een zetel om in te lezen of rustig te skypen. Na!

Onze masterbadkamer. We hebben de zoon een lavabo bij ons gegeven (links, naast de douche) zodat de dochter haar eigen badkamer heeft. Haar badkamer is niet zo groot, maar ze is wel helemaal alleen voor haar. Hoe fijn is dat op je bijna 11de!

En dit is een foto van het uitzicht op ons terras achteraan. Daar helemaal beneden zie je de trampoline van de pot luck buren. En bij die bosjes meer in het midden, zitten schildpadden. De zoon heeft er eentje mee naar boven in onze tuin gebracht en sla gegeven. Jammer genoeg miste hij zijn vriendjes te veel en is terug naar huis vertrokken. De schildpad, niet de zoon. Alhoewel die laatste ook liever naar 'huis' zou vertrekken, vrees ik. Hij heeft de meeste aanpassingsproblemen van ons allemaal. Maar daarover zal ik het de volgende keer wel hebben.