13 jaar lief en leed

Het is zover: 'ons' huis is niet langer meer 'ons' huis. Na 13 jaar en bijna 2 maanden lief en leed te hebben gedeeld, laten we elkaar los. We krijgen nog enkele maanden de tijd om afscheid te nemen en dat is misschien maar goed zo, na al die jaren. We hebben hier immers altijd graag gewoond. Eerst met ons twee, dan kwam nummerke drie, om dan een volledig gezin te vormen met nummerke vier erbij.

Vanaf 17 uur vandaag zijn we dus officieel huurders. Op 24 juli, klokslag 12 uur, moeten we ten laatste de sleutels overhandigen. De nieuwe eigenaars zijn echt fijne mensen. We zijn blij dat zij hier komen wonen. Je laat je huis toch liever achter bij mensen die je graag hebt, dan bij mensen waarmee het niet klikt, ongeacht de centen.

Een grote stap vooruit dus in ons emigratieproces!

En ondertussen is de fundering van ons nieuwe huis gelegd! Kijk hieronder maar!

En wil nu iemand nog die dollarkoers een beetje in de goede richting manipuleren, aub? Van harte bedankt!

Even wegdromen...

Nu dat er weer enkele formulieren zijn afgeprint, ingevuld, ondertekend, ingescand en doorgestuurd (jawel) en er weer een lijntje van mijn excel-file is groen gekleurd, is het tijd om even weg te dromen...

Dromen van een huis met een 'porch' met daarop een schommelstoel of twee... of misschien wel een schommelbank, om lekker knus naast elkaar te zitten genieten van de zonsondergang... Dromen van een bureau in de buurt van de keuken/living, waar de echtgenoot heel dichtbij rustig kan werken. Dromen van het wijde zicht van op het terras. De bergen en de natuur en de verse lucht. En, speciaal voor de dochter: dromen van een inloopkast!

Ondertussen zijn we al zeker dat de kelder is uitgegraven en mogelijk ligt de fundering er ook al. Dat is dus al het begin van al dat moois waarover we af en toe dromen...

Tubes tandpasta

Hoeveel tubes tandpasta heeft een mens nog nodig voor de volgende paar maanden? En hoeveel flessen wasproduct? Dit type vragen flitst de laatste tijd meer en meer door mijn hoofd. Het is ongelooflijk hoeveel zaken we niet meer kopen nu we wat bewuster nadenken over onze aankopen. En het is erg je te realiseren hoeveel zaken je anders wel koopt, zaken die je helemaal niet nodig hebt.

En als je dan begint te rommelen in je spullen, dan realiseer je opnieuw dat wij eigenlijk in luxe leven. Ik heb al heel wat zaken weggegeven via Freecycle en nog nooit heb ik nadien het gevoel gehad van iets daarvan te missen. Onlangs was hier een mama met een dochtertje van 7 die beide waren weggevlucht van een agressieve papa. Dat meisje was zo blij met enkele rekkertjes voor in haar haar... Welk meisje van die leeftijd is nu nog dankbaar voor enkele tweedehands rekkertjes en speldjes? Het zet je toch aan tot nadenken.

En wat gaan we dan doen met de spullen die we niet weggeven? Wel, we gaan enkele zaken meenemen naar de VS. Dingen die ons gaan helpen ons daar sneller thuis te voelen (enkele meubels, speelgoed, strips en boeken). Die spullen worden midden juli opgehaald met een container om dan een dikke drie tot vier weken later ter plaatse te worden afgeleverd en in elkaar gezet in ons nieuwe huis. Dat is alvast het plan.

En dan zijn er ook nog de zolders van de oma's. Nu die juist zijn opgeruimd, kunnen wij daar terecht om de boel weer op te vullen. En in de kelders zal ook nog wel wat ruimte moeten zijn want met al die wijnbeurzen en promoties heeft er iemand toch soms nog wat problemen om zijn impulsaankopen te bedwingen...  

Sense of urgency

Sinds de dochter uit de intensieve periode van haar behandeling is (juni 2014), leef ik met een 'sense of urgency'. Ik heb het gevoel dat we zo snel mogelijk nog zoveel mogelijk uit ons leven moeten halen. Het gevoel van in geleende tijd te leven. Niet te weten wanneer het allemaal weer mis zal lopen. En dan bedoel ik niet met de dochter (laat haar dat aub nooit meer meemaken!), maar andere zaken, zoals er ongetwijfeld nog een aantal op ons liggen te wachten. En daarom kan ik eigenlijk bijna niet meer wachten om te vertrekken...

Ik weet dat we onze familie en vrienden zullen missen eens we ginder zijn en het is fijn dat er nog zoveel weekends zijn om iedereen nog te kunnen uitnodigen vooraleer we vertrekken, maar het zou ook goed zijn om zeker te weten dat we dit avontuur mogen beleven.

Dit alles heeft niets met pessimisme te maken hoor. Ik blijf een optimist. Alleen hebben we van zo dichtbij gemerkt dat het zo snel allemaal kan mislopen. Dat bemoeilijkt het naïef in het leven staan. Nu leven we bewuster. Alleen zou ik graag dat onzekere terug willen kwijt geraken. Dat vraagtekentje dat overal voorzichtig wordt achtergezet.

Misschien zal het allemaal wel beter gaan eens de volledige kankerbehanding is afgelopen (november 2015). Eens je als moeder geen giftige chemopillen meer moet staan snijden om dan met de glimlach te serveren aan je kind. Ja, dat zou misschien al wel kunnen helpen.

Ondertussen te Blacksburg...

Omdat de echtgenoot begin deze week 'maar' op 6 uur vliegen van Blacksburg zat, besloot hij om even polshoogte te gaan nemen in onze toekomstige thuisstad. Daar deed hij enkele opvallende vaststellingen:

Vaststelling 1: Het was er koud! Voor een meer gematigd klimaat te zijn dan het onze, was het er de voorbije weken blijkbaar ferm koud geweest. Door hevige sneeuwval waren zowel de universiteit als de scholen zelfs enkele dagen gesloten geweest. Felle koude, sneeuwval... ok, effe reframen dat meer gematigd klimaat...

Vaststelling 2: Onze visumaanvraag lag ondergesneeuwd op het bureau van de secretaresse. De aanvraag had al van midden december naar het International Office kunnen gestuurd zijn. Men was ons vergeten te vertellen dat je alles 3 x moet vragen aan de secretaresse van dienst. En ja, wij hadden het nog maar 2 x gevraagd. Om zeker te zijn dat onze Belgische derde keer effectief ook de Amerikaanse derde keer was, zullen we morgen toch nog maar gauw een lief herinneringsmailtje sturen. En even laten weten dat de Amerikaanse ambassade in Brussel nu al tot 28 mei geen afspraken meer ter beschikking heeft. Dus euh, 't mag nu wel vooruit gaan...

Vaststelling 3: Er stond een graafmachine voor ons stukje grond! Yep, toevallig op de dag dat de echtgenoot ging kijken, had men alles al klaar om 'morgen' te beginnen aan ons huis! Ik weet het, ik weet het. De blikken van ongeloof wanneer we vertellen dat we een huis gaan bouwen in de VS, zijn onbeschrijflijk. Ieders mond valt letterlijk open! En dan volgt het snelle herstel met de toevoeging dat alles wel veel sneller gaat in Amerika. We zullen zien. Eerlijk gezegd maken we ons daar niet erg druk om. De bouwfirma heeft al een hele set gelijkaardige huizen gebouwd in dezelfde wijk en weet ondertussen wel al hoe alles in zijn werk gaat. Ze zijn daar zo goed als constant aan het bouwen sinds 2012. En moest het nog niet klaar zijn op 1 augustus, dan mogen we even in een huurhuis. Dat zou iets minder fijn zijn, maar we zullen alvast wel een dak boven ons hoofd hebben (is belangrijk met dat gematigd klimaat!).

En zo wordt het allemaal nog net wat spannender!

English and the kids

Hoe bereid je je kinderen voor op een volledig Engelstalige omgeving? Hoe zorg je ervoor dat ze zich in het begin niet helemaal verloren voelen en dat ze niet dadelijk het eerste beste vliegtuig terug willen nemen? Volgens de ESL (English as a Second Language)-leerkracht doe je dit door iedere dag Engels aan te bieden. Iedere dag dus. Onze English Sundays schieten dus duidelijk een dag of zes tekort... maar ja, je kan toch moeilijk tussen het huiswerk, het eten, de naschoolse activiteiten, ... Engels oefenen?

Dus hebben we besloten om tussendoor wel wat Engels te 'gebruiken' maar vooral op de vrijere dagen echt Engels te oefenen. Op woensdag, zaterdag en zondag wordt er hier dus hard gewerkt. Met frisse tegenzin, dat wel. De hulpmiddelen die wij hiervoor gebruiken zijn:

1. razkids.com : een website die je verhaaltjes leert lezen van niveau aaa, over A, tot Z. Ieder verhaaltje wordt eerst voorgelezen, dan moet je zelf lezen en dan krijg je een quiz waarmee wordt nagegaan of je het verhaal hebt begrepen. Dit programma werkt naar ons gevoel wel. De kinderen hun woordenschat en correctere uitspraak neemt toe, soms zienderogen, soms eerder impliciet. Het goede eraan is dat ze impliciet ook zinsconstructies leren. 
2. duolingo.com een website (en app) waarmee je vooral je woordenschat oefent en ook leert schrijven. Goed als afwisseling met het lezen van verhaaltjes.
3. starfall.com : ideaal om te starten met jongere kinderen. Voor de zoon van 8 was dit in het begin beter dan te starten met echte verhaaltjes.
4. Oefenboeken eerste, tweede en derde leerjaar uit de VS. Type werkboeken dat we hier kennen voor in de kleuterklas en voor rekenen. 
5. Kleine leesboekjes voor het eerste leerjaar, op verschillende 'AVI' niveaus

Of  dit alles zal verhinderen dat ze zich in het begin zullen buitengesloten en wat ongelukkig zullen voelen, weet ik niet. Maar we doen ons best om ze toch een zo groot mogelijke Engelse bagage mee te geven. Evaluatie binnen enkele maanden... Ahum, binnen vijf maanden!