Niet zo gemakkelijk voor de zoon

Zoals al even beloofd, een woordje meer over de zoon. Je moet hem eigenlijk een beetje kennen. Hij is heel gevoelig. Hij vangt snel emoties op en reageert daarop. Als wij druk bezig zijn, dan gaat hij nog drukker doen. Zijn wij boos, dan gaat hij in overdrive. Hij gaat niet goed om met veranderingen en is vrij impulsief. Hij kan op twee seconden van supergelukkig naar superkwaad of supertriest gaan. Een verhuis, laat staan een internationale verhuis, is dus allesbehalve ideaal voor hem. Maar ja, het is natuurlijk wat het is.

Men neme dus de zoon en plaatst hem tussen doodvreemde mensen die zijn taal niet spreken. Die mensen zijn nog jong. Ze zoeken een beetje toenadering maar ook niet al te veel. De juf is sympathiek maar heeft geen voeling met kinderen die haar taal niet spreken. Ze vindt dat de zoon meer moeite moet doen in de klas. Als hij een antwoord geeft, vraagt ze om uit te leggen hoe hij tot dat antwoord gekomen is. En dat lukt niet, en plein public, in gebrekkig Engels. En een hele tijd moeten opletten is moeilijk. Een hele tijd moeten opletten wanneer je amper begrijpt waarover ze het hebben, is onmogelijk. Iedere avond werkt hij een uur en half aan zijn huiswerk. Hij krijgt extra veel werk van de taaljuf: wiskunde (voor de begrippen) en Engels. Zijn huiswerk duurt 2 x zo lang als dat van zijn zus. Soms zelfs 3 x zo lang. De moeite moet langs twee kanten komen, dat is dan makkelijk gezegd.

Hij heeft in de tweede schoolweek ook een aanvaring gehad met een klasgenoot. Een grote, stevige Rus. De Rus zei dat hij niet goed kon voetballen. Hij duwde tegen de schouder van de Rus tijdens een matchke. De Rus duwde hem op de grond. Hij stond recht, werd weer geduwd en duwde terug. In de buik van de Rus. Resultaat: telefoon van de directie, beide kinderen gestraft (een hele week niet buiten mogen spelen) en een waarschuwing dat als het nog eens gebeurt, hij van de school wordt geschorst voor enkele dagen. Ik sprak met de juf en vertelde dat hij vol schrammen stond, van het duwwerk van de Rus. Mmm, zei de juf, ik heb een heel ander verhaal gehoord... Tja, hoe leg je het uit wanneer je de woorden niet kent... Vorige week was het match. Moesten ze spelen tegen de ploeg van de grote, stevige Rus. Die kerel heeft hem drie keer serieus getackeld. Twee keer daarvan is hij wenend van het veld gegaan. Er zit iets niet goed tussen die twee mannen.

Gelukkig zijn er ook positieve signalen. De taaljuf, een Hollandse dame, heeft aan de juf proberen uitleggen dat het moeilijk is om mee te draaien in de klas wanneer je de taal amper spreekt. Ze heeft haar eigen kinderen, straight A-students, wenend weten thuiskomen toen ze alleen maar F-en haalden in Japan. De counseler loopt tijdens de speeltijd 's middags rond en vraagt hem of alles goed gaat en of hij hulp nodig heeft. Een keer heeft hij hulp gevraagd, omdat hij werd gepest door de Rus. De counseler heeft dan bemiddeld. Een vrijwilligster, die op de dagen komt waarop de taaljuf niet kan, legt hem super in de watten. Het is een oma op loopsloefkes. Hij eet samen met haar. Dat is makkelijker dan in de cafetaria waar de anderen niet tegen je praten (ik zie het ook effectief, als ik help bij de recycling). Van haar krijgt hij ook wekelijks een cadeautje. Enkele jongens vanuit zijn voetbalploeg zitten ook op de school. Als hij zich niet goed voelt bij de jongens van zijn klas, gaat hij met hen spelen.

Dus ja, het is een moeizaam parcours. Het is wel al veel beter dan wat het was. Hij is veel rustiger geworden thuis en de voetbal is een goede uitlaatklep. Nu nog taalvaardiger worden en dan kan hij beginnen echte vriendjes te maken in de klas. Nog even doorbijten...