Yo como un pollo!

Voila, 't is zover. Ik ben ingeschreven voor de Spaanse les voor absolute beginners. Vanaf maandag ga ik flink een uurtje op de schoolbanken zitten bij de YMCA. Vandaag zijn we mijn lesboek gaan halen. Ik moet wel twee lessen inhalen want blijkbaar zijn ze al op 21 september gestart. Maar, omdat ik ook nog wat Frans ken, mocht ik toch nog meedoen.

Ondertussen heeft de leerkracht enkele links naar virtuele lessen doorgestuurd zodat ik een klein beetje kan bijbenen. Ik ben eens benieuwd wat dat gaat worden! Ik kijk er wel naar uit om weer andere mensen te ontmoeten en om een woordje Spaans te kunnen spreken wanneer we naar Mexico gaan. Ah ja, we zitten hier maar enkele uren vliegen van Mexico. In het voorjaar, als de dochter aangesterkt is en we hebben enkele dagen vrij, zijn we weg. En dan kan ik op zijn minst al zeggen dat ik kip eet! Of misschien eerder 'yo bebo un cóctel'.

De kinderen zullen deze week vijf dagen op rij thuis geweest zijn. Twee dagen door de regen, waarvan vandaag echt maar voor een beetje motregen (Joaquin had ondertussen zijn baan verlegd), twee door het weekend en één spijbeldagje, voor de zoon althans. Ik heb hier al enorm veel begrip gekregen voor immigranten die soms rare dingen lijken te doen, zoals hun kinderen laten spijbelen. Neem nu donderdag. We moesten op controle voor de dochter naar de nabij gelegen stad (dikke 45 min. rijden). De echtgenoot zit op een congres in New Orleans. De regen valt soms met bakken uit de hemel. Scholen sluiten te pas en te onpas. Wie gaat er voor de zoon zorgen als zijn school plots sluit en wij ergens ten velde in de file zitten door de hevige regenval? Ik kan wel enkele mensen bellen, maar die hebben ook allemaal kinderen die moeten thuis geraken en ik zie de zoon zo niet direct meegaan met iemand die hij niet zo goed kent. Dus ja, wat doe je dan? Meenemen naar het ziekenhuis he. En met een aantal zaken van de school zijn wij ook niet mee. Het is niet dat we niet willen of dat we de taal niet kennen, maar er zijn zoveel ongeschreven regels en gewoonten waarvan we niet op de hoogte zijn. En dan stuur je nog maar eens een mail naar school of je belt een andere ouder op. Op de duur voel je jezelf echt als die pollo.

Maar bon, het goede nieuws is dat de dochter weer goedgekeurd is voor een maand! Haar immuniteit is wel wat lager dan normaal dus we moeten nu iets voorzichtiger zijn. Maar, we gaan daar nu niet onnozel over doen. We tellen gewoon verder af naar 7 november. Dan mag ze eindelijk, na 2 jaar, stoppen met chemo(pillen). Party!!!