Ondertussen op school

Iedere vrijdag spendeer ik enkele uren op school. In de voormiddag help ik een uur in de klas bij de zoon met math centers (wiskundespelletjes in kleine groepen) en in de namiddag kan je me vinden in de bibliotheek. Dan komen de kleuters en de kinderen van het eerste leerjaar op bezoek. De bibliothecaresse leest eerst een boekje voor en dan mag iedereen een boek uitlenen. Ik help bij het proberen te motiveren van sommigen om stil op de mat te blijven zitten en 'respectvol' te zijn, bij het vinden van een match tussen kind en boek ('ik wil een boek over Afrika', 'ik wil een boek over leeuwen, neen, niet dat boek, een ander') en bij het uitchecken van boeken.

Gisteren was het een vreemde vrijdag. Zonder het zelf te weten, was ik blijkbaar slachtoffer van onrespectvol gedrag. En dit twee keer! Het eerste 'incident' deed zich voor in de klas bij de zoon. Een tienjarige jongen wou niet meewerken met een wiskundespel. Hij wou de dobbelstenen niet doorgeven, wou de tussenresultaten niet opschrijven enz. Toen ik hem vroeg waarom niet, zei hij me dat hij het een saai spel vond. Tja, ik uitgelegd dat het maar een kwartier van zijn tijd is en dat ik het toch fijn zou vinden moest hij meewerken omdat ik mijn vrije tijd (zo kostbaar en schaars... ahum) opoffer om met hen te komen werken. Blijkbaar werkte mijn uitleg wel, want hij besloot dan toch om mee te doen. Maar, een ander klasgenootje vond dat ze dit moest vertellen aan de juf. Ik heb haar beleefd gezegd dat ik de volwassenen ben en zelf de juf wel zal inschakelen als ik het nodig vind. (Het was hetzelfde klasgenootje dat aan de juf was gaan vertellen dat de zoon zijn vriend had geduwd, terwijl het een vriendelijk 'schouderklopje' was. Gelukkig viel ook die vriend uit de lucht toen ze bij de juf moesten komen...). Bon, fast forward naar 10 uur 's avonds. Plots komt er een berichtje binnen op mijn telefoon van de mama van die jongen. Dat hij bij de juf geroepen is voor respectloos gedrag naar mij toe. Dat de mama een mail heeft gekregen van de juf. Dat de jongen een verontschuldiging moet neerpennen in een brief die naar mij zal gestuurd worden.... WTF? Blijkbaar was dat meisje dan toch gaan klikken en is die jongen op het matje geroepen.

In de namiddag wordt me gevraagd om een 'moeilijker' kindje te helpen bij het uitzoeken van een boek. Hij wil een dik leesboek uitlenen maar de regel is dat ze een boek moeten uitlenen dat ze zelf kunnen lezen. Omdat hij nog maar in het eerste leerjaar zit, is zijn lezen niet goed genoeg voor dat boek. Ik probeer op alle manieren om een ander boek te vinden, op zijn niveau, maar hij blijft naar 'chapter books' gaan. Voor ik kan doorvragen waarom hij zo graag een dik boek wil, wordt hij bij de juf geroepen en verdwijnt hij uit de bib. Na een tijdje komt dat ventje terug binnen met de counselor. Ze roept me bij zich en hij moet zich bij mij verontschuldigen voor zijn respectloos gedrag naar mij toe. EUH? Hij had niets gezegd of gedaan, hij wou alleen per se een dik boek uitlenen.

En dan denk ik terug aan vorig jaar. Toen kreeg ik regelmatig een telefoontje van de directrice en was daar telkens niet goed van. De zoon kon/kan zich serieus misdragen thuis, maar op school bleef dat meestal binnen de perken. We vonden het vreemd dat dit veranderd was maar dachten dat het aan de stress van de verhuis te wijten was. De laatste tijd begrijp ik beter wat er toen aan de hand was. Voor het minste word je hier op het matje geroepen en krijg je een 'consequence'. Als je je al, zonder dat je het zelf weet, in de rol van slachtoffer van een 'incident' bevindt, hoe snel ben je dan geen 'dader'?

En dan verkiezen ze een master bully als president... Leg dat dan maar eens uit aan die kinderen!

Presidentsverkiezingen (over and out)

Ja, wat moet een mens vertellen op de ochtend na deze verkiezingen? Dat we nooit gedacht hadden dat het zover zou komen? Dat we versteld staan van de grote verdeeldheid in dit land? Dat we begrijpen dat mensen kiezen voor verandering, maar niet begrijpen dat zovelen bereid zijn om zo'n groot risico te nemen?

Het contrast tussen het stedelijke en het rurale is inderdaad immens. Eens de dorpsgrens van Blacksburg voorbij, verkleinen de huizen en vergroten het aantal pick-ups in de voortuin. De good ol' boys hebben niet veel meer te verliezen, denken ze. Vorige week nog maakten de mama en ik van dichtbij kennis met de typische zuiderse Amerikaanse man. We waren onderweg naar McAfee Knob en wisten op een gegeven moment niet meer of we nog juist aan het rijden waren. De gps was mee met de echtgenoot en de smartphone had geen internetconnectie. We stoppen op een kleine gravelweg aan de kant van de weg en ik stap uit om te proberen ergens een internetconnectie op te vangen. Plots komen daar twee immens grote zwarte honden op mij afgerend. Ik hoor een mannenstem, maar de honden blijven rennen. Met een 'kleine' aanmoediging van de mama ('LOPEN!') beslis ik om zelf ook maar te gaan rennen, terug richting auto. En dan verschijnt plots de eigenaar. Een man met baard en lange grijze vlecht, in camouflage T-shirt en met tatoeages van onder tot boven: De good ol'boy. We hebben samen nog fijn gepraat en veel gelachen, maar je hoort een ondertoon van miserie. Over een vader die is opgenomen in het ziekenhuis en 300 dollar per dag moet betalen, over het opstaan om 5 uur om naar de kliniek te rijden, ... Hard werken en weinig terugkrijgen. Dat is de dagelijkse realiteit. Dus ja, wat heb je dan nog te verliezen?

Het is moeilijk wakker worden vandaag. De eerste vraag van de zoon was of we nu uit ons huis zullen worden gezet en naar België terug moeten. De laatste vraag die deze nacht door mijn hoofd ging was of we nog wel willen wonen in een land met zulk een gevaarlijke figuur aan de macht...