Absurd?

Blacksburg, zondagmiddag, 14.15 u

• Hi, dit is Shelley van de Red Lobster, hoe kan ik je helpen?
• Dag Shelley, ik had graag een tafel voor 7 gereserveerd voor deze avond, rond 18 u.
• Oh, I'm soooo sorry, maar wij doen geen reservaties.
• Oei zal er straks wel plaats zijn voor 7?
• Ik kan je wel bovenaan de wachtlijst te zetten?
• Oh, dat mag je doen Shelley, enorm bedankt!
• Ja, maar ik kan dat nu niet doen. Daarvoor moet je 45 minuten vooraf terugbellen. 
• Oh, dus je kan ons nu echt nog niet op de lijst zetten voor deze avond?
• Neen, dat gaat niet, I'm soooo sorry.

Blacksburg, zondagnamiddag, 17.15 u

• Hi, dit is Sharon van de Red Lobster, hoe kan ik je helpen?
• Dag Sharon, ik had ons graag op de wachtlijst gezet om te komen eten binnen 45 minuten. We zijn met 7 personen.
• Oh, I'm soooo sorry, maar je kan alleen maar 30 minuten op voorhand bellen om op de lijst te staan.
• (#%$%#) oh, maar dan komen we binnen de 30 minuten,  zet ons nu maar op die (f***ing) lijst!

 Christiansburg, zondagnamiddag, 17.45 u

• Dag Sharon, ik had net gebeld, we zijn hier om te eten met 7. We staan op de lijst.
• Oh, I'm soooo sorry maar kunt u daar nog even wachten want we moeten nog tafels bij elkaar zetten en kijken welke serveerster we kunnen vrijmaken.
• ...

Christiansburg, zondagnamiddag, 17.55 u

• We zijn de tafels nog bij elkaar aan het zetten, nog even geduld.

Christiansburg, zondagavond, 18.05 u

• U mag meekomen, de tafels staan klaar
• Thank you soooooooo much!

Still have to work on the attitude...

Wanneer je helemaal opnieuw begint, dan weet je pas hoeveel spullen je in je dagelijks leven gebruikt. Gelukkig hadden we wat zaken te leen van vrienden en collega's, maar toch. De voorbije maanden hebben we niet anders gedaan dan gekocht en gekocht. Dat voelt heel raar aan als je niet gewoon bent om regelmatig op de koop te gaan. Nu beginnen we het gevoel te krijgen dat we er bijna zijn. Vooral omdat morgen EINDELIJK onze spullen vanuit België zullen toekomen!! Ik weet al amper nog wat er allemaal in die kisten zit. We hebben gewoon veel te veel verscheept. Dus gouden tip voor zij die ooit verhuizen naar het buitenland: beperken die container!

Nu, na 2 maanden en half TV te hebben gekeken via een laptopscherm, leek het ons toch opportuun om eens uit te kijken naar een echte TV. Omdat ik nog niet had meegereden met de corvette, dachten we dat het een goed idee was om even naar Best Buy te rijden en te kijken wat er zoal op de markt is. De echtgenoot had zijn huiswerk gemaakt. We willen immers TV kijken zonder die ververvelende reclame die om de vijf minuten op je scherm komt (dus zonder kabel) en graag nog wat van onze oude reeksen volgen. Dat betekent dat je apps zoals Hulu, Vudu, Amazon prime, Netflix en wat dan nog allemaal moet kunnen installeren of adresseren van op die TV. Allé bon, wij aan het rondkijken en een van de mannen daar begint ons te helpen een keuze te maken. Uiteindelijk hebben we de TV die we willen en beslissen dan maar om hem ineens mee te nemen. Dat was simpeler gezegd dan gedaan. Zo'n corvette heeft nog wel een koffer maar helemaal geen koffer om een 48 inch TV mee te vervoeren. Je moet je het je dus voorstellen. Wij staan daar voor die winkel geparkeerd, vlak naast de toegangsweg voor tal van andere winkels, in het volle zicht en proberen tevergeefs die doos in de auto te steken. Een beetje meer naar links, naar rechts, ene stoel wat naar voor, andere stoel, ... Uiteindelijk zat er niets anders op dan die doos uit te pakken en die TV zo in de koffer te stoppen. Die doos hebben we dan toegevouwen en zat boven ons hoofd!! Iedereen die op de snelweg binnen in de auto heeft gekeken, zag twee mensen met gebogen schouders en een kartonnen doos op hun hoofd! Hi-la-risch gewoon!! Dus euh... we moeten nog een klein beetje werken aan de attitude die met zo'n auto gepaard gaat. Of net niet... dat geeft veel meer fun!!

Little red .... euh blue corvette

Neen, het is niet de midlife. Neen, het is niet het zot in de kop. Neen, ik heb geen speciale bedoelingen. Het is gewoon een langgekoesterde droom die hier zou kunnen uitkomen...

Voila, en zie, sinds vandaag staat er een blauwe corvette in onze garage. Ondergetekende begrijpt het nog steeds niet helemaal, waarschijnlijk wegens een te laag testosterongehalte (gelukkig maar!), maar moet toegeven dat het een mooie auto is. Ik vraag me wel af wie er hier het gelukkigste is: de echtgenoot of de zoon! Die laatste ziet het al helemaal voor zich: samen met papa naar de voetbal in de corvette. Tja, meer volk krijg je in die auto ook niet in...

De auto werd naar hier gebracht door een professionele chauffeur. Dat bleek goedkoper en sneller dan eerst zelf een vliegtuig te moeten nemen, dan een huurauto, en dan meer dan zes uur terug naar huis te moeten rijden. Dus naast een servies, tv-kast, nachttafeltjes, boeken, tapijt ... hebben we nu ook een tweedehandsauto via internet gekocht. Had je me dat twee maanden geleden gezegd, dan had ik je voor gek verklaard!

De professionele chauffeur bleek een dame van rond de 60 te zijn. Een iets oudere heer (echtgenoot?) reed met een andere wagen. Ze hadden in het totaal 8 uur over het traject gedaan. Straf! Je ziet dat hier echt vaak, mensen die bij ons op pre- of echt pensioen zijn, die hier nog aan het werk zijn. We kochten een zetel bij een man van 80, die 3 dagen op de week bij die outletzaak werkte. In de food lion (Delhaize) staan dames achter de kassa van een heel eind in de 60 en bij Lowes (de lokale brico waar we onze 'boom' en rolgordijnen kochten) vind je heel wat oudere mannen. Dat heb je natuurlijk in een land waarin je best zo lang mogelijk een ziekteverzekering van het werk hebt. Om maar even te illustreren: ons bezoek aan de spoed met CT-scan kost zonder verzekering een 8500 dollar. Met verzekering betaal je daarvan een 10de. Nog veel, maar 'doenbaar'. En dan vraag je je af of ze ook niet gewoon een echo hadden kunnen nemen... Maar bon, onze gemoedsrust is ook heel veel geld waard.
   

OMG!

Het viel echt niet langer meer uit te stellen... ik moest naar een kapper. Ik doe dat tout court al niet graag, laat staan in een ander land. Maar ja, de grijze haren moesten terug bedekt. Na een korte rondvraag in de omgeving, koos ik voor Meredith, met een voorkeur voor kapper Kevin. Daar waren de dames in de omgeving zeer duidelijk over. En wanneer drie verschillende vrouwen zeggen dat je voor Kevin moet kiezen, dan kies je voor Kevin.

En toen was het zover: dag van de afspraak was aangebroken. Een beetje nerveus ging ik op zoek naar het salon. Zwarte glazen deuren werden voor mij geopend door twee portiers. Kevin bleek een van hen. Het was een grote stevige kerel met een grijze kappersschort, mooi verzorgde baard, kale kop en een supervriendelijk gezicht. Hij bleek Duits en Iers bloed in de aders te hebben en was natuurlijk dadelijk enthousiast over mijn afkomst (het was niet alleen het bier, ook de chocolade). Hij nam me mee naar een aparte kappersstoel in een ruimte met allemaal wat afzonderlijke hoekjes en kantjes. Voor ik het wist kreeg ik een luipaardschort aan en zat ik voor een gouden lange spiegel (die je superslank maakt). De man heeft de meest grappige verhalen verteld over zijn familie, zijn hobbies (schilderen en handwerk), zijn vakantie in Firenze en over een priester uit Alabama die tijdens het knippen met hem zat te flirten. Hilarisch gewoon. 

Na de kleur- en kapbeurt werd ik mee begeleid naar de lobby waar ik mocht betalen bij 'portier' nummer twee. Maar voor ik in de zetel mocht gaan zitten, kreeg ik eerst nog een knuffel van de Kevin. En weet je wat? Mijn haar ziet er nog goed uit ook!

Knijp eens in mijn arm

Knijp echt eens in mijn arm! Het is amper te bevatten dat we hier nu echt, echt zijn. Twee jaar na onze beslissing om de sprong te wagen, zijn we effectief in de US. De behandeling van de dochter is bijna voorbij. De echtgenoot heeft een interessante job en zijn loon wordt gestort. Ik heb mijn Spaans, mijn sport (minstens 1 x per week step) en ga wekelijks een tot twee keer helpen op school bij de zoon. We wonen in een gloednieuw eigen huis (allé ja, van de bank...) en weten nu ongeveer waar we moeten gaan shoppen om bepaalde ingrediënten te vinden. We zijn al meer bedreven in het online bestellen van dingen (van servies tot nachtkastjes) en rijden hier rond alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Alleen is dat niet zo. En dat beseffen we nog altijd heel goed. Dus: genieten, genieten, genieten!

Gisteren was ik van dienst bij de het recyclen op school. De kinderen eten in verschillende shifts en komen allemaal langs bij mij voor ze uit de cafetaria gaan. Ik sta 'boenk' in het midden van die cafetaria (sportzaal), vlak naast de tafel waar de zoon komt zitten. Een half uur lang kunnen we dan naar elkaar kijken en, als er niemand afruimt, zit ik naast hem op het bankje om even met hem te praten. Want dat praten is nog moeilijk. Toen hij toekwam, ging hij helemaal alleen aan een tafel zitten. Ver weg van de jongens die al aan een andere tafel zaten. Er zijn wel andere jongens bij hem komen zitten, maar hij zit een meter van hen verwijderd, stil, voor zich uit te staren. Toen ik hem vroeg waarom hij niet sprak met de anderen, zei hij dat hij geen zin had om te praten en het ok was voor hem. Mijn hart brak om hem daar zo alleen te zien zitten. Maar 's avonds vertelde hij dat hij een fijne dag had gehad en een nieuw vriendje had gemaakt. 'Ook een stille jongen zoals ik, mama'. Stil en de zoon?! Wie had dat ooit nog gedacht... Maar hij is vrolijk, blij en praat over school alsof het leuk is, maar het deed toch vreemd om hem daar zo alleen te zien zitten. Gelukkig mag hij drie dagen op de week met de oma op loopsloefkes eten. En dan is er een dag waarop ik in de buurt ben dus dan blijft er maar een dag meer over. Ik kijk al uit naar de dag waarop ik hem ga zien plezier maken in de cafetaria. Maar dan ook weer niet te veel want ze spelen hier kort op de bal...

Yo como un pollo!

Voila, 't is zover. Ik ben ingeschreven voor de Spaanse les voor absolute beginners. Vanaf maandag ga ik flink een uurtje op de schoolbanken zitten bij de YMCA. Vandaag zijn we mijn lesboek gaan halen. Ik moet wel twee lessen inhalen want blijkbaar zijn ze al op 21 september gestart. Maar, omdat ik ook nog wat Frans ken, mocht ik toch nog meedoen.

Ondertussen heeft de leerkracht enkele links naar virtuele lessen doorgestuurd zodat ik een klein beetje kan bijbenen. Ik ben eens benieuwd wat dat gaat worden! Ik kijk er wel naar uit om weer andere mensen te ontmoeten en om een woordje Spaans te kunnen spreken wanneer we naar Mexico gaan. Ah ja, we zitten hier maar enkele uren vliegen van Mexico. In het voorjaar, als de dochter aangesterkt is en we hebben enkele dagen vrij, zijn we weg. En dan kan ik op zijn minst al zeggen dat ik kip eet! Of misschien eerder 'yo bebo un cóctel'.

De kinderen zullen deze week vijf dagen op rij thuis geweest zijn. Twee dagen door de regen, waarvan vandaag echt maar voor een beetje motregen (Joaquin had ondertussen zijn baan verlegd), twee door het weekend en één spijbeldagje, voor de zoon althans. Ik heb hier al enorm veel begrip gekregen voor immigranten die soms rare dingen lijken te doen, zoals hun kinderen laten spijbelen. Neem nu donderdag. We moesten op controle voor de dochter naar de nabij gelegen stad (dikke 45 min. rijden). De echtgenoot zit op een congres in New Orleans. De regen valt soms met bakken uit de hemel. Scholen sluiten te pas en te onpas. Wie gaat er voor de zoon zorgen als zijn school plots sluit en wij ergens ten velde in de file zitten door de hevige regenval? Ik kan wel enkele mensen bellen, maar die hebben ook allemaal kinderen die moeten thuis geraken en ik zie de zoon zo niet direct meegaan met iemand die hij niet zo goed kent. Dus ja, wat doe je dan? Meenemen naar het ziekenhuis he. En met een aantal zaken van de school zijn wij ook niet mee. Het is niet dat we niet willen of dat we de taal niet kennen, maar er zijn zoveel ongeschreven regels en gewoonten waarvan we niet op de hoogte zijn. En dan stuur je nog maar eens een mail naar school of je belt een andere ouder op. Op de duur voel je jezelf echt als die pollo.

Maar bon, het goede nieuws is dat de dochter weer goedgekeurd is voor een maand! Haar immuniteit is wel wat lager dan normaal dus we moeten nu iets voorzichtiger zijn. Maar, we gaan daar nu niet onnozel over doen. We tellen gewoon verder af naar 7 november. Dan mag ze eindelijk, na 2 jaar, stoppen met chemo(pillen). Party!!!