Hallo daar in de verte! Yep, ik ben er terug! Het heeft hier weer een tijdje stil gelegen, maar deze keer niet omdat ik in een dipje zat. Oh neen, noem het eerder maar een 'upje'.
Ik heb een 'bezige' tijd achter de rug. Ik durf het niet 'druk' te noemen, want in vergelijking tot het leven van een werkende vrouw met kinderen, kunnen de voorbije maanden hoogstens beschreven worden als 'een extra klein melktandje bijsteken'. Maar, in vergelijking tot mijn huiswife bestaan van ervoor, was dit wel een drukkere periode.
Ik ben, ten eerste, 'gepromoveerd' tot lid van het organiserende food pantry team van de Christmasstore. Ieder jaar, tijdens de eerste week van december, organiseert Montgomery County een kerstwinkel waar arme mensen gratis kunnen komen shoppen. Ze krijgen een nieuwe outfit voor henzelf en de familie (ook pampers, indien nodig), speelgoed voor de kinderen, huishoudgerief, ... en eten voor kerst. Iedereen krijgt een of meerdere (families van 12!?!) hammen, verse patatjes, appels, mac & cheese, pannenkoekenbeslag en havermout in een doos en een zak vol ingeblikte groeten, soep en fuit. Verder mogen zij ook eten kiezen uit onze rekken. Al dat eten, op die verse voeding na, wordt gedoneerd. Ondergetekende was mede verantwoordelijk om lokale firma's en groepen te contacteren om hen te vragen een 'food drive' te organiseren, en dit op te volgen. Vanaf begin november zijn we dan begonnen om kartonnen dozen van Wendy's en McDonald's in elkaar te steken en binnengebracht eten te sorteren, te tellen en in te pakken. Het is ongelooflijk hoeveel soorten bonen in blik je hier kan vinden! En goene bonen zijn soms French style, soms Italian en soms gesneden in de keuken (waar anders? de garage?). Soms zijn ze zeer dun gesneden (nog dunner dan French?) of 'fresh' (waarschijnlijk French verkeerd gespeld) of 'fancy'. En wist je dat er in perziken in blik 19 gram suiker zit en in peren maar 11 gram? Het was een hele tour om later ongeveer dezelfde soorten in zakjes te verpakken.
Alle bezoekers van de Christmasstore krijgen een toegewezen tijd waarop ze mogen komen winkelen en we moeten er voor zorgen dat zij die op dinsdag komen, dezelfde keuze hebben als zij die op zaterdag komen. Iedere doos met een bepaalde soort voeding krijgt dan ook een tijdslot toegewezen en vrijwilligers moeten ervoor zorgen dat zij geen doos van de dag erna openen (yeah, right!). Tussen 5 en 9 december zijn er 1380 families komen winkelen. Iedereen is langs ons gepasseerd en hebben we geholpen. Soms ging het vlot, soms werd er al wat langer gepraat en geknuffeld. Verhalen van miserie en armoede. Oud en jong. Mobiel en heel wat minder mobiel. Maar iedereen met de glimlach. Uren heb ik gesorteerd, geteld, gepakt en uitgedeeld (google zegt mij zelfs nu nog dat het 23 minuten rijden is naar mijn 'werk'). Het was opnieuw een superervaring!
En, ten tweede, ben ik begonnen met het maken van een zesweekse cursus rond 'Happiness'. Ik heb hier ondertussen al 6 online cursussen gevolgd waarvan de helft rond positieve psychologie en geluk. En ik lees me te pletter. Het is een ongelooflijk interessant onderwerp. Wist je dat 50% van je geluk (maar) genetisch bepaald is? 10% wordt bepaald door de omstandigheden (positief of negatief) en 40% hangt af van je eigen gedrag! Je hebt dus een enorme invloed op hoe gelukkig je jezelf voelt! Hoe je dat geluk kan verhogen, welke activiteiten je daarvoor kan doen, awel, dat kan je leren in mijn cursus. Ik heb al materiaal (slides en oefeningen) voor vijf weken en volgende week start ik aan het maken van mijn laatste les. Ik heb vlak voor kerst de YMCA gecontacteerd om te vragen of ik dit semester, als vrijwilliger, die lessenreeks mag komen geven. Ze zijn nu net vanaf dit jaar overgeschakeld op een beperkter programma, maar ze gingen het me laten weten. Moest het niet lukken, ga ik toch proberen die lessenreeks uit te testen, zodat ik deze later tegen betaling kan geven.
U zei? Ja, u hoorde het goed: later. We hebben immers beslist dat we nog niet klaar zijn om terug naar ons thuisland te keren. Iedereen voelt zich hier goed. Ons stressniveau ligt hier zeer laag. We hebben een netwerk van vrienden en goede buren. De kinderen hebben vrienden en willen hier high school afwerken (dochter) en hier naar college (zoon - ai, ai, dure grap). We zijn hier gewoon gelukkig. Het is niet dat we hier voorgoed willen blijven, maar nog een paar jaar zou fijn zijn. Dus, eens de echtgenoot terug in het land, starten we met de aanvraag van de verlenging van ons visum (dat in juni vervalt) en met de procedure voor de aanvraag van een green card. Ons visum geldt voor drie jaar en een green card voor 10 jaar. Een green card zou ons wat meer vrijheid geven om onze terugkeerdatum zelf te bepalen. Maar hierover later meer. Zo blijft er nog materiaal over voor een volgend blogbericht in 2018 ;).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten