Ons eerste Amerikaanse huwelijk

Enkele weken geleden trouwden 'onze studenten'. Het is te zeggen, twee van hen. De tweelingbroer was 'maar' de bestman, de getuige.

Het huwelijk vond plaats op een boerderij in North Carolina. De boerderij had een hele mooie schuur en vlak voor die schuur werd het huwelijk ingezegend. Je mag je huwelijk overal laten plaatsvinden. Je moet alleen iemand hebben die je huwelijk legaal kan inzegenen. En dan is niet zo moeilijk. Om in North Carolina een huwelijk te mogen inzegenen moet je 50 dollar betalen en je aanmelden op een bepaalde website. That's it. Geen les volgen of een bepaalde achtergrond hebben. Dat is helemaal niet nodig.

Onze studenten hadden eerst gedacht om de echtgenoot te vragen om de inzegening te doen! Stel je voor! Ze zijn uiteindelijk van het idee afgestapt, omdat ze niet zeker wisten of een 'legal alien' dit wel mag doen. Dat zou anders pas iets geweest zijn! Voor ik het goed en wel had geweten, had ik kunnen gehuwd zijn met iemand die priestertaken mag doen!

De bruid en haar vader onderweg naar de bruidegom

De ceremonie startte om 3 uur en was vrij kort. Het duurde misschien een half uurtje, waarvan een groot deel werd ingenomen door de 'processional'. Dat is het aankomen van de maid of honor met de bestman en van alle bruidsmeisjes en -jongens. Per twee kwamen zij, een voor een, van boven uit de schuur, langs een heuvel naar beneden. Daarna was de bruid en haar vader aan de beurt. Alle bruidsmeisjes en -jongens (allemaal vrienden van het koppel) droegen hetzelfde kostuum en hetzelfde kleed. Net zoals in de film.

Het koppel en alle bruidsmeisjes en -jongens

De ceremonie bevatte twee gewoontes uit twee verschillende culturen: de oud-Keltische gewoonte van het handbinden en de Joodse gewoonte van het breken van het glas. De bruid heeft een beetje Iers bloed in zich, dus kozen ze voor het handbinden. Hun beide handen werden effectief met een touw vastgebonden, ter symboliek van de verbinding die je legt tussen de twee geliefden. De bruidegom is Joods en naar Joodse gewoonte werd hem gevraagd een glas te breken, dat in een doek was gewikkeld. Dit staat symbool voor de verwoesting van de Tempel, maar het huwelijkspaar zegt er wel iets bij in de aard van: 'Zo dit glas breekt, moge ons huwelijk nooit breken' (As this glass shatters, so may our marriage never break). Hoewel de bruidegom bekend staat om vaak iets te breken, moest hij toch twee keer goed stompen vooraleer het glas brak.

Het handbinden, een oud-Keltische gewoonte

Wij vier, pierende in de zon

Rond een uur of vijf begon dan de maaltijd in een tweede schuur. De bruid en bruidegom zaten alleen aan een tweepersoonstafeltje in het midden van de schuur. Iedereen mocht gaan zitten waar men wou. Iedere tafel werd apart uitgenodigd om buiten te gaan aanschuiven (en het was koud!) aan een standje waar je het eten kon vinden. Je nam een plastieken bord en plastieken bestek en, net zoals bij een potluck, schepte je dan je eten op. Er was geen voorgerecht en je had de keuze tussen een grote pot pulled pork of kip met een zacht broodje (zoals de sandwichen uit een plastieken zak uit Delhaize). Er was macaroni met kaassaus, groene bonen en maiskolven. Los van het feit dat eten van een plastieken bord met plastieken bestek, en drinken van wijn uit een plastieken beker niet echt appetijtelijk is, was het eten en de wijn ook niet echt lekker. Als dessert waren er donuts. Na het eten werd er gedanst en aten we smores aan het kampvuur buiten. Dat was zeer welkom omdat het ondertussen echt koud was geworden. Om half 10 ging de schuur aan de andere kant ook open en werden we weggeblazen door een zeer koude bries. Het feest was afgelopen.

Ons eerste Amerikaanse huwelijk was dus best wel een speciale ervaring!