Update lesgeven

Ondertussen heb ik al twee lessen achter de rug en ze zijn beide goed meegevallen! Oef! Het was/is toch wel belangrijk voor mij. Los van het feit dat er uren voorbereiding in de lessen zit en het een beetje zonde zou geweest zijn van de tijd, geeft het ook een boost in mijn zelfvertrouwen.

Want ja, dat zelfvertrouwen was er toch wel wat op achteruit gegaan de voorbije jaren. Ik herinner me mijn eerste maanden als huisvrouw hier in de VS nog goed. Ik zat tussen enkele fijne collega's van de echtgenoot en merkte plots dat ik niet kon meepraten. De reden was zowel het onderwerp van het gesprek (interne topics of onderzoekstopics) als de taal. Ik kon zo snel geen gevatte opmerkingen meer geven, ik kwam niet goed uit mijn woorden, en wat ik zei klonk allemaal zo ongenuanceerd, ... Het is echt moeilijk om in een andere taal genuanceerd te zijn, zelfs in het Engels, waarvan ik dacht dat ik het wel meester was.

De voorbije maanden vertelde ik al wel aan mensen in mijn omgeving dat ik bezig was met het maken van een cursus, maar een beetje op een "ach ja, ik moet toch iets doen" manier. Het was al een heel proces vooraleer ik over mijn plannen durfde te praten, laat staan die laatste stappen te zetten van het reserveren van een zaal tot het mailen van mijn vrienden- en kennissengroep (ik denk dat er vier uur zat tussen het schrijven van de email en het duwen op de verzendknop...).

Ik ben dus echt blij dat mijn eerste lessen goed verlopen zijn. Een half uur voor ik moet 'optreden' gieren de zenuwen wel door mijn lichaam en vraag ik me af WAAROM ik dit mezelf in Godsnaam aandoe, maar eens de les begint, voel ik me in mijn element komen. De taal lijkt plots geen probleem meer te zijn. Ik mag gewoon niet nadenken ofzo. Natuurlijk heb ik het heel goed voorbereid, maar toch. En dat voelt goed. Dat voelt zo goed dat ik nu precies vlotter durf te praten. Ik maak me precies minder zorgen over het al dan niet correct zijn of over mijn accent. Vreemd!

De eerste les waren er uiteindelijk 12 studenten, waarvan ik er drie niet kende. De leeftijd varieerde tussen eind 20 en begin 80. Dat is zo'n fijne mix! Gewoon het aanhoren van de verschillende definities die iedereen aan geluk geeft, biedt al een rijkdom! Ondertussen heb ik 13 inschrijvingen en al vier interessante topics die ze me gevraagd hebben om uit te zoeken. Ik vind het super!

Een niet-flatterende foto, maar wel het bewijs!

Ik ga volgende week dan ook langsgaan bij het Recreation Center, waar ik nu de lessen geef, om te kijken of we de cursus in hun herfstaanbod kunnen opnemen. Ik moet dit nog steeds als vrijwilliger doen, maar ga wel aan iedereen een kleine deelnamesom vragen voor de kosten. Per slot van rekening moet ik de zaal en de kopies betalen en hebben we geinvesteerd in een projector. 

Het mooie van de voorbije jaren is wel dat de echtgenoot mij nog nooit het gevoel heeft gegeven van minder te zijn. Hij heeft mij altijd ondersteund in mijn plannen en vertelt al een tijdje aan iedereen dat ik eigenlijk ook zou moeten beginnen lesgeven op college-niveau. En dan denk ik bij mezelf: laat mij maar eerst mijn kleine stapjes vooruit zetten en groeien! 

(BTW: Ik heb de titel van mijn vorig berichtje veranderd omdat ik niet wil dat mensen op deze blog terecht komen wanneer ze mijn cursus opzoeken. Better be safe than sorry!)