Al een jaar in de VS

Sinds gisteren zijn wij al een jaar in de VS! Ongelooflijk! Vanaf nu kunnen we allerlei dingen voor de tweede keer beleven. Dat biedt al wat meer gemoedsrust dan vorig jaar.

Toen zaten we omstreeks deze tijd in een donker huurhuis, zonder meubels en zonder tuin. Het enige dat we hadden was een gekochte luchtmatras, een geleende luchtmatras en een geleende mousse waar de zoon op kon slapen. Een dag later kregen we twee afgedankte zetels van het diensthoofd van de echtgenoot en nog een dag later mochten we een tafel en vier stoelen lenen van een collega. En dan bleek de echtgenoot in de computer van de universiteit geregistreerd te zijn als ex-werknemer. En dan bleek de beloofde zomerbonus niet in orde te komen zodat we nog extra centen moesten overschrijven vanuit Belgie. En dan bleek de ziekteverzekering pas in te gaan vanaf september, hoewel we wel al op controle moesten in augustus. Goh, en zo spooky die eerste controle, met al die nieuwe dokters. En dan bleek de eindafrekening van ons huis toch een dikke 10.000 dollar meer te bedragen dan gedacht. En dan moesten de kinderen naar school. Alle twee naar een verschillende, met amper kennis van het Engels en zonder ook maar iemand te kennen. Brutal, zeggen ze hier dan...

En toen moesten we dringend op zoek naar een auto, want je kan niet blijven rondrijden met een 'rental'. Hop, de kinderen meegesleurd van de ene garage naar de andere, uren wachtende op van die zwarte leren zeteltjes. Ja, dat was nog voor de school startte. En geen enkele verzekering was happig om ons te verzekeren, noch voor de auto, noch voor ons huis. En al die administratieve rompslomp... Onlangs nog hebben we ontdekt dat men er toch nog in geslaagd was om een fout te maken in de geboortedatum van de echtgenoot op zijn social security card. Oh ja, en onze meubels, speelgoed, boeken en winterkledij uit Belgie kwamen pas toe eind oktober. Net op tijd voor de start van de winter.

Maar zie, ondertussen zijn we hier helemaal gesettled. Het kan allemaal wel hoor, met veel geduld, flexibiliteit en een vleugje geluk. Ik vind dat het hele proces je socialer en toleranter maakt. Het schudt je echt wakker en opent je ogen. Weg automatische piloot. Niets, maar dan ook niets, is nog vanzelfsprekend. Je ervaart alles veel intenser en geniet veel meer van de fijne dingen. Het heeft ons, als gezin, ook hechter gemaakt. Maar je neemt je verleden wel mee. Frustraties en onenigheden laat je niet achter in je land van herkomst. Die krijg je in het begin dubbel en dik in je gezicht geworpen, samen met alles dat de eerste maanden per definitie misloopt. Is het dit dan allemaal wel waard? Absoluut!!!

En ik kijk ook echt uit naar dit tweede jaar. Omdat we nu al wat vastere bodem hebben, kunnen we nog meer op ontdekking binnen de VS. Ik verheug me ook op de familie en vrienden die ons zullen komen bezoeken en die we in de watten zullen mogen leggen! Yep, laat maar komen die volgende 365 dagen!