Moe maar voldaan

Vandaag, 10 jaar geleden, werd ons gezinnetje compleet gemaakt door de komst van de zoon. Ik herinner me nog goed hoe spannend de geboorte was. We wisten dat hij met een open lipje zou geboren worden, maar niet hoe erg het zou zijn. Ergens vreesde ik dat ik hem misschien niet mooi zou vinden. Maar dat bleek een vrees voor niets. Vanaf het moment dat ik hem voor het eerst zag, wist ik het: van dit ventje zou ik altijd blijven houden!

En vandaag is dit ventje dus 10 jaar oud! En vandaag waren we 'on a mission'. Negen jongens uit zijn klas waren uitgenodigd op zijn special agent/spy verjaardagsfeest. Dagen ben ik bezig geweest om alles in elkaar te steken. Ik werd zo goed in het rondsnuffelen dat een van de buren, of werkmannen van een nieuwbouw in de buurt, op een gegeven moment de politie heeft gebeld. Als dat geen compliment is! Toen de politiewagen langzaam voorbij reed, heb ik onschuldig gezwaaid. Wie verdenkt er nu een 'brave' huisvrouw van 'stoute' dingen?

De 10 feestvarkens moesten eerst, via allerlei tests, bewijzen dat ze over de competentie, het intellect en de moed beschikten die special agents van de FBI nodig hebben. We hebben ze laten bewijsmateriaal opeten (eetbaar papier, maar niet iedereen was er gerust in), een parcours doorkruipen zonder de lasers te raken (in blacklight met witte draden, vrij spectaculair), stemmen herkennen met een stemvervormer etc. Daarna moesten ze in twee groepen op zoek naar de juwelen van koningin Mathilde. Het werd een tocht waarbij ze verschillende aanwijzingen moesten decoderen. Onze ervaring tijdens de Escape Game en in het Spy Museum kwam goed van pas!

Tijdens een van mijn speurtochten in de buurt, had ik een totempaal en een superboomhut ontdekt in het bos achter ons. Omdat we daar nog nooit geweest waren, was die hut een echte verrassing voor de zoon. De juwelen hingen uiteindelijk in een klein handtasje aan de totempaal en in de boomhut had de koningin drank en donuts (of course!) klaargezet voor haar helpers. Terug thuis stond nog een echte Amerikaanse cake klaar. Zo'n ding in de meest afschuwelijke kleuren, waarvan ik dacht dat ik zoiets nooit zou kopen... Ach ja, je wordt maar een keer 10 zeker he. En daarna hebben de mannen zich nog rot geamuseerd met waterpistolen en -ballonnen, terwijl de ouders nog een Belgisch biertje of wijntje dronken. Zoals vroeger dus, maar nog net niet hetzelfde als met de Boven-lo-ouders...

De laatste gast is trouwens pas om kwart voor 9 naar huis gegaan (het feestje was van 2 tot 5). En raad eens wie dat was???? Tadada: de rus die het de zoon in het begin van het jaar zo moeilijk heeft gemaakt!! Ongelooflijk he! Ik denk dat de zoon nu punten gescoord heeft bij al zijn mannelijke klasgenoten. En dat was mijn bedoeling. Ik wou hem een superfeest geven zodat hij nog meer geïntegreerd zou geraken en ik denk dat het gelukt is! Mission accomplished!

En nu de dochter nog. Zij blijft nog altijd een beetje op de sukkel. Ze heeft wel een groep meisjes waar ze mee optrekt, maar ze noemt het nog altijd geen echte vriendinnen. Ze vindt het nog steeds erg dat we verhuisd zijn, maar ze heeft ermee leren leven, zegt ze. Het zal voor een deel de leeftijd wel zijn, maar toch. Ik vind het zo jammer. Moesten we bij haar nu ook eens iets in beweging kunnen brengen he. Een verschil maken zodat de contacten vlotter verlopen... Misschien moeten we een 'end-of-schoolyear-party organiseren', volgende maand? Ik ga er nog eens over slapen.