Presidentsverkiezingen (over and out)

Ja, wat moet een mens vertellen op de ochtend na deze verkiezingen? Dat we nooit gedacht hadden dat het zover zou komen? Dat we versteld staan van de grote verdeeldheid in dit land? Dat we begrijpen dat mensen kiezen voor verandering, maar niet begrijpen dat zovelen bereid zijn om zo'n groot risico te nemen?

Het contrast tussen het stedelijke en het rurale is inderdaad immens. Eens de dorpsgrens van Blacksburg voorbij, verkleinen de huizen en vergroten het aantal pick-ups in de voortuin. De good ol' boys hebben niet veel meer te verliezen, denken ze. Vorige week nog maakten de mama en ik van dichtbij kennis met de typische zuiderse Amerikaanse man. We waren onderweg naar McAfee Knob en wisten op een gegeven moment niet meer of we nog juist aan het rijden waren. De gps was mee met de echtgenoot en de smartphone had geen internetconnectie. We stoppen op een kleine gravelweg aan de kant van de weg en ik stap uit om te proberen ergens een internetconnectie op te vangen. Plots komen daar twee immens grote zwarte honden op mij afgerend. Ik hoor een mannenstem, maar de honden blijven rennen. Met een 'kleine' aanmoediging van de mama ('LOPEN!') beslis ik om zelf ook maar te gaan rennen, terug richting auto. En dan verschijnt plots de eigenaar. Een man met baard en lange grijze vlecht, in camouflage T-shirt en met tatoeages van onder tot boven: De good ol'boy. We hebben samen nog fijn gepraat en veel gelachen, maar je hoort een ondertoon van miserie. Over een vader die is opgenomen in het ziekenhuis en 300 dollar per dag moet betalen, over het opstaan om 5 uur om naar de kliniek te rijden, ... Hard werken en weinig terugkrijgen. Dat is de dagelijkse realiteit. Dus ja, wat heb je dan nog te verliezen?

Het is moeilijk wakker worden vandaag. De eerste vraag van de zoon was of we nu uit ons huis zullen worden gezet en naar België terug moeten. De laatste vraag die deze nacht door mijn hoofd ging was of we nog wel willen wonen in een land met zulk een gevaarlijke figuur aan de macht...