The life of a housewife

Vanaf het moment dat je superblij kunt zijn wanneer je stofzuiger terug werkt, komt het besef dat je je de rol van huisvrouw helemaal hebt eigen gemaakt... Ja, het is nu al een tijdje dat ik gestopt ben met werken. Negen maanden al, om precies te zijn. En, raar maar waar, ik vind dit leven best wel comfortabel.

Ik heb nooit begrepen waar al die vrouwen uit al die reeksen de tijd halen om koffie te gaan drinken bij elkaar en te gaan kaarten, maar zie, onze straat begint hoe langer hoe meer te gelijken op Wisteria Lane (yep, Desperate Housewives). We hebben zelfs een WhatsApp-groepje waar de meest hilarische dingen op worden gedeeld. Zo kreeg de buurvrouw links bezoek van de bug man... Omdat we liever dromen over een gespierde adonis die een eenzame vrouw ter hulp komt dan over een in kaki gekleede vijftiger die doet wat de tekst op zijn auto doet vermoeden, vlogen mogelijke foto's van onze ingebeelde bug man van huis tot huis (behalve dan dat van de linkse buurvrouw, die nogal vreemd is en niet echt tot het groepje behoort). Ik denk dat de lachsalvo's tot in de volgende straat werden gehoord!

We hebben sinds kort ook een boekenclub. Ja, het kan nog Amerikaanser! Je kan ook mee gaan wandelen in de mall, met een petje op, omdat het buiten te koud is... Dat is voor mij echt een brug te ver. En ik heb het niet alleen over dat petje! Maar bon, een boekenclub dus. Het is een typische boekenclub voor onze straat. Je bent niet verplicht om een bepaald boek te lezen die maand. Je bent zelfs niet verplicht om boeken te lezen. We komen gewoon samen om anderen warm te maken over boeken die de gastvrouw van die maand voorstelt, zonder verplichtingen. Als er op die drie uur een kwartier over boeken is gepraat, dan zal het veel zijn. We hebben wel wijn gedronken, hapjes gegeten en superveel plezier gemaakt. Voila, een boekenclub a la onze straat.

Het grote voordeel van thuis te zijn, is dat je de tijd hebt om af te spreken met vriendinnen binnen de schooluren. Mijn vriendinnen hier werken niet omdat ze ook geen werkvisum hebben of omdat de kinderopvang zo duur is dat je hele loon daaraan opgaat. En opnieuw, probeer maar te gaan werken wanneer er op twee maanden tijd een - ik herhaal: 1 - normale schoolweek geweest is! Je kan dus gerust een tasje thee of koffie gaan drinken bij iemand thuis en nog tijd genoeg hebben om te doen wat je 'moet' doen. En het weekend dient niet om te recupereren van een week rennen. Neen, je hebt nog tonnen energie over om mensen uit te nodigen om te komen eten. En omdat iedereen hier een inwijkeling is, met de familie ver weg, kan je gerust enkele dagen in plaats van weken of maanden op voorhand afspreken. Dus neen, ik heb weinig klachten over mijn nieuwe rol ;)