Vandaag is de echtgenoot op congres vertrokken. Niet zo heel ver hoor, maar twee Staten lager, en toch voelt het alsof hij aan het andere eind van de wereld zit. Vroeger, in België, waren we het heel gewoon dat de echtgenoot een keer of vijf per jaar effectief aan het andere eind van de wereld zat. Elke keer minstens voor een week. Maar dat voelde ok. Nu voelt het vreemd. Nochtans hebben we hier ondertussen een netwerkje opgebouwd van mensen waar je echt op kan tellen. Ze wonen hier zelfs maar twee huizen vandaan. En toch... toch voelt het nu anders.
Ik denk dat we de voorbije maanden heel erg close geworden zijn in ons gezinnetje. Tijdens de ziekte van de dochter was dat ook wel zo, maar nu voelt het alsof we maar met z'n vier zijn overgebleven. En ergens is dat ook zo. Geen haar op mijn hoofd dat er vroeger aan dacht om vrienden of buren op de hoogte te brengen van het feit dat de echtgenoot weg was. Nochtans kon ik ook omver gereden worden of van de trap vallen of wat dan ook. Maar hier, stel dat me hier nu iets overkomt, dan moet er wel een nieuwe vriendin of buur ingeschakeld worden om de kinderen op te vangen. Dus ja, mijn eerste werk vandaag was een vreemd telefoontje naar mijn lieve Zuid-Afrikaanse vriendin om te laten weten dat ik er even alleen voor sta en of ze, in geval van nood, zou willen inspringen. Gek he?!
En dan is hij nog maar een paar 100 mijl en een korte vliegtuigreis van ons verwijderd... Zijn volgende trip, heel binnenkort, is er eentje terug naar België. Maar misschien ben ik het tegen dan opnieuw weer een beetje gewoon.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten