'Even' naar de dokter...

Als je je in België niet goed voelt, bel je de huisdokter en mag je meestal diezelfde dag nog op consultatie. Een luxe, blijkbaar! Dat hebben we hier echt wel ondervonden!

De dochter was dinsdagochtend opgestaan met stekende buikpijn aan de rechterkant. Gegeven haar buikpijnperikelen en de snelheid waarmee die overgaan eens ze thuis is, bracht ik haar toch naar school. Na een uur kwam er echter al een telefoontje van de verpleegster. Neen, het ging niet. Te veel pijn. Eenmaal thuis bleek de pijn alleen maar toe te nemen. Het kon de niersteen zijn of misschien wel een appendicitis. Hierover hadden we graag wel een medische opinie gekregen. Even de dokter bellen dus...

Poging nummer een was naar de familiekliniek die ons een keer hadden doorgestuurd naar spoed. Of ik aub vandaag een afspraak zou kunnen maken met een van de negen dokters en graag vroeger dan de 'walk-in' van 4:30 (waar je twee uur moet wachten omdat op de een of andere manier iedereen die later binnenkomt een nummer voor jou heeft weten te bemachtigen). Neen, mevrouw, de vroegste afspraak die ik je kan geven is over drie weken. DRIE weken??? En ja mevrouw, patiënten die hier een vaste dokter hebben, krijgen voorrang op de lijst van de walk-in. Ja, daarom was u nummer 22 toen u om 4:30 hier was. Dus vroeger dan 6:30 kunnen we waarschijnlijk geen arts zien? Neen mevrouw.

Poging nummer twee dan maar: een pediatrisch centrum met vijf artsen. Na mijn vraag om hulp, begint de telefonist eerst een hele reeks vragen te stellen over onze verzekering, naam (geen sinecure!), adres en gekregen vaccins. Ik leg uit dat de dochter niet al haar vaccins heeft gekregen omwille van de kanker. Ja, zegt die telefonist, dan moet ik eerst met de verpleegster praten want wij nemen geen nieuwe patiënten aan die niet in orde zijn met hun vaccins. On hold. Na een tijdje komt hij terug aan de lijn en zegt dat de verpleegster eerst het overzicht van haar vaccins wil zien, voor de dochter mag komen. Ja maar mijnheer, mijn dochter heeft zoveel pijn. Ja mevrouw.

Dan maar de drastische weg: op naar de spoedafdeling waar ze vorige keer een scan genomen hebben. Ondertussen was de dochter beginnen braken en werd de pijn, ondanks de pijnstiller, als maar erger. Het was dus echt wel dringend genoeg. En ja, zes uur, een echo en een x-ray later bleek dat de niersteen nergens meer te bekennen was. Die niersteen die al meer twee jaar mooi was blijven zitten en we met kerst nog via de echo hadden gezien, had plots besloten om andere oorden op te zoeken. Goed nieuws dus, maar wat een helse uren!!!

De volgende dag kreeg ik telefoon met de computergestuurde vraag of alles ok was met de patiënt en of ik nog vragen had ('druk dan 3'). Ik druk het juiste cijfertje in en krijg effectief een persoon aan de lijn. Die persoon, een geregistreerde verpleegster, zit blijkbaar ergens in een centrale die meerdere ziekenhuizen 'bedient'. Na een hele reeks vragen over verzekering, naam (here we go again), ziekenhuis waarin je beland was, ... kon ik mijn vragen over nog resterende symptomen stellen. En... ik heb nog een antwoord gekregen ook! Of ik die telefonische consultatie nu nog apart moet betalen, is niet duidelijk, maar ik ben toch weer wat gerustgesteld. De resterende pijn komt waarschijnlijk door de schade die de steen heeft aangericht op zijn weg naar buiten en de misselijkheid was ook niet zo vreemd, blijkbaar. Of, wat mij het meest waarschijnlijk lijkt, gegeven dat ze deze nacht opnieuw veel pijn had, er moet toch nog een stukje uit...

En nu ga ik opzoeken wie van die negen dokters in die familiekliniek goede beoordelingen krijgt, om dan te proberen binnen de eerstvolgende paar maanden een afspraak vast te krijgen om ons te gaan voorstellen. Zo krijgen wij in de toekomst misschien ook een nummertje vooraan de wachtlijst. Oh wat mis ik onze dokterspraktijk!!!