Laat ik eerst starten met te zeggen dat wij niet zo into jeugdbewegingen zijn. Ikzelf ging, als 10-jarige, enkele maanden (weken?) naar de Roodkapjes, de lokale jeugdbeweging die vergaderde in mijn lagere school. Ik ging zelfs mee op weekend. Het enige dat ik me daarover nog herinner is dat het zeer koud was. Dat was mijn laatste ervaring met een jeugdbeweging. De echtgenoot is nooit een fan geweest van grote groepen, dus geen haar op zijn hoofd (en vroeger had hij er veel) dat er ooit aan dacht om lid te worden van een jeugdbeweging. De dochter vond het vlechten van de haren van haar vriendinnen het leukste aan haar eerste en enige Chiro-ervaring...
De zoon, daarentegen, is veel avontuurlijker en heeft veel sociale contacten nodig om zich goed te voelen. Alle huidige vrienden van de zoon zitten in de Boy Scouts. Omdat dit jaar de voetbaltraining niet overlapt met de bijeenkomsten van de scouts, kon hij eindelijk, met zeer veel goesting, starten in een jeugdbeweging.
De scouts hier lijken mij totaal verschillend van de scouts in België. Ten eerste zijn de leiders allemaal volwassen mannen. Er zijn ook jongens uit het middelbaar, maar die functioneren onder die volwassenen. Dus, als je in de zaal toekomt, zie je eigenlijk vooral 'oudere' mannen in korte broek. De bijeenkomsten zijn op maandagavond, van half 8 tot half 9. Dat is kort en laat. Elke bijeenkomst start en eindigt met een ritueel. Twee grotere jongens dragen op commando een vlag van achter naar voor en iedereen zegt de scouts-eed en de scouts-wet. Je voelt je echt in een militaire school!
Ik spreek ook (nog) geen scouts. Ik begrijp de mails niet helemaal en ik begrijp het doel niet van alle vergaderingen. Vorige week was er een uur extra bijeenkomst voor jongens die mee willen gaan op nucleaire ontdekking naar Tennessee. De zoon zag dit natuurlijk zitten. Het idee is om te gaan kamperen bij iemand in de tuin en dan een nucleair lab te gaan bezoeken. Iemand van de scoutsleiders geeft dan enkele weken vooraf aan de uitstap uitleg over nucleaire wetenschap. Interessant! Iedereen had het de hele tijd over de locatie 'Mariepatch' waar de jongens naartoe zullen gaan. Althans, dat was wat ik ervan begreep.
Gisteren was er vooraf aan de vergadering weer een bijeenkomst over 'Mariepatch'. Alle hop, wij een uur vroeger naar ginder. Nu bleek dat het de hele tijd gaat over 'merit badge'!!! Dus, het verdienen van een badge!!! 'Mariepatch' is helemaal geen locatie in Tennessee! De jongens volgen telkens andere lessen en moeten taken vervullen waarmee ze blijkbaar een badge kunnen verdienen... En gisteren had niets te maken met de 'merit badge' van het nucleaire. Daarvoor moet hij morgen een les gaan volgen... Je staat er dan bij en je kijkt ernaar.
En dan is er backpacking en kamperen. Er is een verschil. De zoon had zich ingeschreven om volgend weekend mee te gaan 'kamperen', van vrijdagavond tot zondagavond. Gisteren kwam een van de leiders naar me toe met twijfels of de zoon al wel klaar is om te gaan backpacken, want dat is toch weer iets anders dan kamperen... O dear!!! Dit weekend trekken ze erop uit met de rugzak, wandelen kilometers en slapen knal in het bos, tussen de slangen en de beren, op verschillende locaties in de bergen. De zoon heeft nog geen rugzak en geen hangmat die in een tent moet hangen (hij heeft ook nog geen tent maar die van zijn vriend is groot genoeg voor twee). Hij kan al die dingen wel lenen, maar de ervaring is vrij intens (puur natuur) en misschien wat te intens als eerste kampeerervaring. Ik had al mijn twijfels (maar ja een mens moet leren loslaten, niet waar?) en nu die bevestigd zijn, denk ik dat zijn eerste ervaring met slapen in de tent inderdaad best die ene wordt, daar in een tuin in Tennessee, waar dan ook, maar niet in 'Mariepatch'.
Het is echt een aparte wereld. Het zal wel allemaal duidelijker worden met de tijd, maar momenteel voel ik me als Alice in Wonderland tussen al die kaki groene mannen in korte broek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten