Wanneer je in België een afspraak maakt met de dokter, dan verloopt alles volgens een gekend script. Je weet wat je te wachten staat en hoe je je hoort te gedragen. Wanneer je in een ander land woont, dan ga je voort op dat gekende script, maar loopt alles toch net weer even anders.
Onze ziekteverzekering betaalt voor iedereen een jaarlijks doktersconsult waarbij je je volledig laat nakijken. Voor volwassenen betekent dat inclusief een bloedname, wat normaal gezien een dure grap is. Iedereen doet hier die jaarlijkse physical checkup dus dan ga je maar mee in die gewoonte.
Ik bel voor het maken van een afspraak. Hoe goed ik ook mijn best doe aan de telefoon om klaar en duidelijk Engels te praten, blijven telefoongesprekken moeilijkheden geven. De dame aan de andere kant van de lijn vraagt met welke dokter uit de familiekliniek ik een afspraak wens. Ik zeg: 'dr. Mertes'. Antwoord: 'I'm sorry, there is no doktor Mertes here'. Ik, helemaal in de war: 'Maar ik had vorig jaar een afspraak met dr. Mertes'. Zij weer: 'There is no doktor Mertes here'. Ik ondertussen de iPad geopend en gezocht naar de pagina waarop alle dokters opgelijst zijn... 'See, here is he is, dr. Christopher Mertes'. Zij: 'Oh, dr. 'Meurtes'...'. Ja, pardon my accent!
Dan gilt ze in mijn oor: 'Pijp or no pijp'. Ik: 'Excuse me?' 'Pijp or no pijp?' Ik ondertussen koortsachtig nadenkende over wat ze zou kunnen bedoelen en dan maar het zekere voor het onzekere nemende: 'No pijp'. Nadat de afspraak vastlag, heb ik maar even gegoogeld naar wat ze kon bedoeld hebben en mijn vaag vermoeden werd bevestigd: uitstrijkje/pap ('pijp' op z'n Zuiders) of geen uitstrijkje/no pap. Ja wadde!
Helemaal nuchter verschijn ik om 9 uur op de doktersafspraak. De 'eerste ronde' is altijd aan de verpleegster. Zij komt je halen en dan word je op de gang gewogen en gemeten. Je krijgt dan een kamertje waar ze je bloeddruk en temperatuur meet en waar je wacht op de dokter, die van kamer naar kamer gaat. Na een gesprek met de dokter bleek dat ik toch maar beter voor die 'pijp' zou gaan. Alle hop, operatiejasje aan en wachten maar. En dan bleek alles effectief zo te verlopen zoals je ziet in de film: geen bloot laten zien en alles bedekken met een handdoek. Eerst de ene arm uit dat operatiejasje en snel een handdoek boven op de borst en dan voelen onder de handdoek. Dan arm terug in de jas en andere arm eruit en weer snel het handdoekje er over. Idem dito voor onderaan. Maar ondertussen staan ze daar wel met zijn twee onder die handdoek te kijken: de verpleegster met een 'zilver' plateautje met allerlei instrumenten en de dokter om dat uitstrijkje te nemen. Moest ik meer op mijn gemak geweest zijn, ik had er eens goed mee gelachen.
Na de 'pijp' laten ze me achter, kleed ik me aan en wacht ik op de bloedname. Tien minuten gaan voorbij, vijftien minuten, en na 20 minuten steek ik mijn hoofd uit dat kamertje om te horen of ze mij misschien vergeten zijn. Oh neen, natuurlijk niet, voor een bloedname moet je naar het lab, wist ik dat niet? Euh, neen dus. Alle hop, ik dus op zoek naar het lab waar dan een andere verpleegster mijn bloed heeft getrokken. Om 11 uur kon ik dan EINDELIJK mijn eerste kop koffie en mijn ontbijt nemen. Dan ga je eens op controle bij de dokter...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten