Medicatie enzo

Aangezien de dochter nog tot 22 november chemopillen en ledertrexate moet nemen, en tot februari 2016 antibiotica, zijn we aan het hamsteren geslagen. Tot kerst betekent dit: 12 potjes chemopillen, 7 potjes ledertrexate en 16 flesjes antibiotica. Als dan nog blijkt dat de smaak antibiotica die ze 'het liefste' heeft (met toegeknepen neus te nemen weliswaar), plots uit de handel is genomen en het alternatief binnenkort uit de handel verdwijnt, dan begrijpen jullie dat er hier ook een 'sense of urgency' mee gemoeid is. Mogelijk wordt een andere soort siroop voorgeschreven, maar mogelijk worden het pillen ... en dat ligt hier nogal gevoelig.

Alle hens aan dek dus! Dankzij onze superlieve apothekers staat onze teller sinds vandaag op 4 potjes chemopillen, 4 potjes ledertrexate en 11 (!) flesjes antibiotica! Ze hebben er alles aan gedaan om nog enkele flessen van de voorkeursantibiotica te verzamelen en nu wordt dus de andere 'bedreigde' soort opnieuw volop verzameld. Het is hartverwarmend om zo goed geholpen te worden. We gaan ze echt missen, 'onze' dames van de apotheek!

Al die medicatie zal dan in een aparte handbagage mee moeten. De pillen noch de antibiotica mogen immers onder het vriespunt komen. Bovendien wil je die medicatie echt niet kwijtgeraken! Om dit te mogen doen, moet we wel een medisch dossier en een aparte brief, waarin de noodzaak van die medicatie wordt uitgelegd, meenemen. Naar het schijnt wordt elk flesje dan zorgvuldig gescand en bekeken. Ze zullen hun werk hebben begin juli...

Het medisch dossier is ook nodig voor de tweewekelijkse opvolging van de dochter. Een driekwartier van onze toekomstige woonst is een ziekenhuis met een pediatrisch oncologische afdeling. Eens het medisch dossier af is (en daar wordt nu aan gewerkt), kunnen we het hoofd van die afdeling mailen en vragen of ze bereid zijn ons op te volgen. Dat zal wennen worden, want na al die tijd hebben we echt wel een band opgebouwd met 'onze' vier oncologen (toevallig ook dames). In december laten we de eindbalans wel hier in België opmaken. Twee dagen in de kerstvakantie zijn al gereserveerd voor puncties, scans, echo's en wat nog allemaal.

Waarom we nu vertrekken en niet in januari? Omdat we erin geloven! We geloven dat die 95 à 99% kans op genezing reeël is. We gaan ervan uit dat die laatste vier maanden en half van haar behandeling niet anders zullen verlopen dan de rest van haar nabehanding, die bij vertrek dan een jaar zal bezig zijn. En als we het helemaal mis hebben, dan hoop ik dat we van de tijd die we gekregen hebben, ten volle zullen genoten hebben. Leven in vijfde versnelling!