Wachten

Soms zit er niets anders op dan te wachten. Geduld uit te oefenen. Mindful te zijn. We zijn er wel al wat in geoefend, na al die uren in het ziekenhuis, maar toch. Het wordt hoe langer hoe moeilijker. Volgens mijn berekening zouden we deze week toch iets moeten horen van de Amerikaanse overheid. Dan zijn die drie weken echt wel voorbij. Dus: hurry up, please!

Waar er wel al schot in de zaak zit, is in ons huis. Dat staat al in haar verpakking te blinken (zie foto)! Ergens deze week hebben we een skype-meeting over de elektriciteit. Dan mogen we aangeven waar we welke verlichting willen, stopcontacten, ingangen voor TV en telefoon, ... Ze zouden ook beginnen aan de loodgieterij. Fijn, fijn!

Voor de rest zijn we echt wel klaar om naar de ambassade te gaan. Gisteren hebben we nog vierkante pasfoto's laten trekken. Gelukkig hebben we hier in de buurt een fotografe die weet wat de eisen zijn voor Amerikaanse pasfoto's. En morgen mag ik nog eens naar de rechtbank om de beëdigde vertaling van onze uittreksels van het strafregister op te halen. Dan nog onze trouwboek mee (neen, we zijn niet getrouwd voor de schijn, toch bedankt om dit te checken...) en hupsakee we zijn klaar voor het interview. Het enige wat we nog missen is dat nummertje dat we nodig hebben om de DS-160 visumaanvraag in te kunnen vullen. Allé, hurry up!!